Ingólfur - 18.04.1855, Blaðsíða 1

! ^naóífur. í
■t 18. d. aprílm.
f '
!«»♦
4
.1
Kostnaftarmaftur op; útgefari Svb. H allgrí msson.

Áríerði.
Jegar vjer seinast drápum á árferÖi,
sem var rjett eptir Nýáriö, þá var hljóöið í
oss heldur dauílegt, er vjer virtum fyrir oss
með hverjun> svip árið gamla kvaddi oss, og
með hvaða útliti hið nýja gekk í garð. Oss
þókti j)á hæði lopt og láð lýsa fremur ískyggi-
legu útliti. En það sannaðist j)á sem optar,
*að ekki er veður lengi að breytast“. Sú hin
hryðjusama veðurátta, sem gengið hafði, frá
því fyrir Jólaföstu, hjelzt að eins rúma viku
íraman af árinu; þá gjörði hláku og hægviðri,
sem hjelzt til hins 20. dags janúarm.; þó leysti
ekki svo upp snjó og klaka, að jörð kæmi
upp að nokkrum munum, því þegar með Jorra
komu gekk veðurátta til hægrar kælu með
vægu frosti og heiðríkju. Munu færri menn
muna jafn bjartan og heiðskýran "þorra, því
svo mátti kalla að eigi sæist ský á lopti i 5
vikur, nema hvað einstaka sinnum brá yfir
hrímþoku, er mun hafa verið undanfari hafíss
þess, sem þá var að reka að landinu. Nú
þegar Góa gekk i garð, gjörðist veðurátta kald-
ari, þó veðurreynd væri hin sama; var hún
tíðast með noröanstormum, nokkru kafaldi og
einstaklegri frosthörku um tíma; fyltist þá allt
með hafis fyrir norðan og austan, svo að hann
rak vestur með landi. En þegar Góa var á
enda, koni batinn fyrst með heiðríkju og sól-
bráð, og svo með landsynningum og hláku
og hægu skúraveðri; svo vjer gjörum ráð fyrir
að í miðjan Einmánuð hafi jörð víðast hvar
komið upp að nokkrum notum. Af því sem nú
er sagt af veðuráttufarinu vetur þennan ræð-
ur að líkinduní, að hanrt hafi verið allþungur
og heyfrekur í flestum sveitum; þó ætlum vjer
að óvíða hafi orðið tjón að harðindunum bæði
fyrir þá sök að flestir, sem heytæpir voru,
munu hafa fargað af sjer í tíma, og svo þeir,
sem byrgastir voru, hafa hjálpað hinum, sem
í þrot komust, og svo loksins fyrir þá sök,
að þegar neyðin var stærst, var hjálpin næst,
það er að segja, guð gaf batann, þegar nauðin
var bráðust. jþegar litið er nú til aflabragða af
sjó vetur þennan, þá má það með sanni segja,
að vetrarvertíðin hefir allt til þessa verið einhver
hin fiskisælasta; á Jorranum var hinn bezti afli
fyrir sunnan land, sjer í lagi í Höfnunum; þá
sóktu menn og af Inn-nesjum góðan afla af
haustfiski suður í Garðsjó. fiegar með Ein-
mánaðar kontu fór að fiskast innan Faxaflóa
í veiðistöðunum kringum Vogastapa, svo eigi
hefur í nokkur ár undan farin aflast eins vel
á því sviði; hefur þar verið kallaður landburður
tilþessa. Fyrst í miðjan Einmánuð fór að fisk-
ast hjer á Inn-nesjum, og hefur þar hvervetna
géfizt hinn bezti afli. Jegar vjer þá lítum aptur
fyrir oss og fram undan, að því leyti sem út litur
fyrir bæði til sjós og lands, þá getum vjer ekki
annað sagt, enn að vetur þessi kveðji oss vel,
og að vjer eigum að horfa fram á gott árferði
eptir því sem ráðið verður af aðgjörðum pess
oss til handa, sem sendir skúrirnar niður i
dalina og stefnir fiskinum inn á miðin. En
vjer verðum að játa það, að vjer eigum kjör
vor undir fleiru enn guði einum; bæði fara
þau eptir ráðlagi sjálfra vor, svo framarlega
sem það er satt, að hver sje sinnar Iukku
smiður, og svo hafa líka talsverð áhrif á kjör
vor viðskipti vor við aðrar þjóðir, og jafnvel við-
skipti og viðureign annara þjóða innbyrðis
hafa nokkra verkun á hagi vora, því mjög
hefur guð mannheiminn á inarga vegu sam-
tengt. 3>að er nú líklegt, að vjer sjeum eigi