Ingólfur - 18.04.1855, Blaðsíða 4

152
vjel eru uppslitin, og hin tindust í veðrinu,
sem við áttuni von á. Allt fyrir {>etta örvænti
jeg ekki um það, aðjeg með guðs hjálp kunni
að afbera harðneskju hins rússneska vetrar; en
ekki er nú orðið eptir af mjer nema skugg-
inn; og sú hin bjarta vonarstjarna, sem gleð-
ur oss í hörmum vorum, hún er þvi nær slokkn-
uð út af í brjóstum vorum að því leyti sem
snertir þetta líf; en vjer huggum oss þá við
bjartari og betri von, að ef það er guðs vilji,
að vjer eigi skulum aptur sjá ættjörðu vora,
og ekki framar faðma þá, sem oss eru nærstir
og kærstir, þá munum vjer þó á siðan finnast
á sælla landi. Mín kæra systir, jeg skyldi
hafa skrifað þjer fyr enn þetta, því jeg veit
vel, hversu ykkur er öllum annt um mig, en
þú mátt trúa því, að jeg hef eigi haft tíma
til þess fyrri. Vjer erum einlægt á verði og
höfum sjaldan tima til að búa oss til heitan
mat, svo vjer verðum að snæða hrátt svína-
kjöt, eða nautakjöt og svartabrauð. En jeg
verð nú að hætta. Heilsaðu hjartanlega frá
mjer foreldrum minum. Jeg kvíði því mest
að þú getir eigi lesið þetta brjef, því jeg er
svo skjálfandi af kulda og sit í forupp í ökla.
3. Brjef.
3. d. desemberm: Síðasta brjef mitt. sendi
jeg burt í morgun þegar í dögun; það var þá
þunga rigning, en birti upp um hádegi; en
bráðum brast á aptur ofsa rigning, svo vatnið
streymdi í lækjum niður af hæðunum. Jeg
sje ekki, hvernig nokkur maður af öllu liðinu
á að geta haldið út vetrarlangt; hraustustu
mennirnir eru farnir að láta undan. Og hvernig
á það öðru vísi að vera, þar sem ntenn verða
að lifa, eða reyna til að lifa, næstum klæð-
lausir í for og bleytu, dauðdrepnir af erfiði,
og sjer ekki í þá fyrir rússneskri lús. Að
þessu verður ekki gjört, en svona er það, og
það er ekki til neins að fegra það. Heima í
Englandi vita menn ekki hið minnsta af skorti
herliðsins, sem nú á að mæta hinum árvökr-
ustu, ötulustu og einbeittustu óvinum. 5eir
eiga að berjast fyrir hús og heimili, og eins
og jeg sagði í upphafi, sleppa ekki einum
þumlung af lóð, sem þeir geta varið. Jeir
skeyta ekkert um líf eða dauða, æða yfir háls
og höfuð í opinn dauðann, og ef vjer missum
einn mann á móti hverjum sex þeirra, þykjast
foringjar þeirra góðir. Með alvörugefni og
þolinmæði horfa mínir menn á allan sinn
skort. og manntjón. Jeg heyri þá aldrei mögla.
Jeg sagði í dag, er jeg gekk fram hjá nokkr-
um af þeim, þar sem þeir voru að reyna til
að brenna dálítið af kaffibaunum i óveðrinu:
„bág er tíðin, drengir mínir, verið glaðirleptir
skúr kemur skin“. — „Guö hjálpi oss, sögðu
þeir; vjer verðum að þreyja; þeir hafa það
ekki mikið betra, foringjarnir okkar"1. 5að
er hægðar leikur fyrir menn lieima á Eng-
landi að skrafa og skeggræða um slíka hluti,
er þeir sitja að víndrykkju eptir máltíð; en
harla lítið vita þeir um hin dæmalausu bágindi,
sem vjer eigum við að búa hjá Sebastópól.
(Sami maður, sem þetta hefur ritað 3. des-
ember, segir í sama brjefinu 6. desember:)
Ekki veit jeg hvar allt þetta lendir; en vjer
erum í miklum vandræðum, og oss skjátlar
það ekki, að England hefur stofnað í háska
gjörvöllu liði sinu, já áliti sínu og heiðri, því
hjer deyja menn niðrí for og bleytu. Allt,
sem vjer getum gjört, er að hætta lífi voru,
og það gjörum vjer daglega, og að standa
hjá merkjunum. Vjer höfum nú staðið 52
daga i rennunum, og er það svo hörð her-
þjónusta, að ekki eru dæmi til í annálum.
Vjer höfum hálfa skamta i dag; líkast til fá-
um vjer engan skamt á morgun. Menn sökkva
upp í knje á öllum vegum, því jarðvegurinn
14- mílur á lengd og 3 til 7 míiur á breidd
er ekki annað enn einn sökkvandi af leir og
bleytu. Jeg er hræddur um, að þú getir ekki
lesið þetta hrafnaklór, en jeg er svo loppinn,
að jeg get varla haldið á pennanum.
liðurlag;
friðarávarpsins, er samið var í Lundúnaborg
8. d. desemberm. 1854.
... „Vjer skulum nú ekki lita til baka
yfir hörmungar umliðinna tíma, sem stríðin
hafa ollað, en ef vjer virðum fyrir oss allar
þær hörmungar smáar og stórar, sem leiða af
því striði, sem land vort á nú í, og skoðum
þá skelfilegu þrautabyrði á sálu og líkama,
sem lögð er á hina særðu og deyjandi, og á
saklausar ekkjur og börn, — þegar vjer sjá-
um kristna menn af einni þjóð berjast upp á
líf og dauða við samkristna bræður sína af