Ingólfur - 18.04.1855, Blaðsíða 5

153
annari f>jóft, fyrir augunum á trúarlausum
Tyrkjanum, — og Um fram allt, þegar vjer
hugsum um allan fiann fjölda ódauMegra vera,
trúaftra og vantrúaftra, sem hrundift er inn í
eilifðina, og sem hættervið að margir hverjir
sjeu með öllu óviðbúnir að mæta fyrir dóm-
stóli hins rjettláta guðs, — getum'vjer f)á á-
litið að þessi aðferð, sem jafnvel inannlega
tilfinningu hryllir við, smáni ekki trú Jesú,
eða sje ekki inisfióknanleg fyrir augliti hans,
sem heitir kærleikurinn, sem „hefur skajjað
allar þjóðir manna af einum ættstofni“, ogsem
hefur sjálfur sagt oss hve mikils hann meti
hverja eina sáluV Getur nokkur von umjarð-
neskan ávinning sjálfuin oss eða öðrum til
handa vegið upp á móti slíkum ósköpum ?
Guð gæfi að allir fyndi til fiess, að fiessi að-
ferð er ekki einungis tjón fyrir fijóðina, held-
ur lika syml fyrir liana, fiá gætuin vjer ekki
efast um að einhver úrræði yrði höið til að
afstýra þessu í tíma.
„Fyrst og fremst sendum vjer stjórnarráði
vorrar elskuðu Drottningar fietta alvarlega en
auðmjúka ávarp vort, og biðjum það að leita
allra kristilegra meðala til að koma nú aptur
sáttuin á. Vjer vituin að vísu hve staða þess
er vandasöm nú sem stendur, þar sem við er
að eiga voldugan óvin, og jafnfraint sefa svæs-
inn ófriðaranda í lýðnum, eða þá fylla óhóf-
lesar vonir hans, sem hann hefur gjört sjer
bæði með tilliti til stríðsins sjálfs og alleið-
inga þeirra, sem af því myndu hljótast. Eigi
að síður álítum vjer að það muni ætíð, og sjer
i lagi þegar nú stendur svo ískyggilega á fyrir
landi voru, reynast beztur undirbúningur til
að ná friði, að vjer treystum guði, lítuin með
auðmýkt á syndir sjálfra vor, og höfum ekki
ofmikið álit á inálefni voru, þó vjer aldrei nema
þykjumst vissir uin, að vjer höfum rjett mál.
„Vjer biðjum fulltrúa vora, sein koma nú
saman í báðum málstofunum á þingi voru í
þeim tilgangi, eins og þeir hafa sjálfir lýst
yfir, að styðja að því af alefli að halda áfram
stríðinu, að minnast þess að það getur aldrei
orðið til heilla fyrir land og lýð, sem gagn-
stætt er trú og dyggð; að það gefur oss enga
heimyld til að troða undir fótum friðarorð
kristindómsins, þó sú þjóðin gjöri það, sem
vjer eiguin nú í höggi við, af því að hún
stendur svo langt á baki vor í allri andlegri
þekkingu; og að þing vort gjörir landi oglýð
meira gagn með því, að styðja að skynsam-
legum ráðum og friðsamlegum samningum,
heldur enn með þvi að blása að því striði,
sem þegar liefur verið svo óttalega banvænt
fyrir líf og efni Breta, og sem helzt lítur út,
fyrir, ef því er haldið áfram, að muni kveikja
bál uin gjörvalla Norðurálfuna.
BVjer skorum á einn og sjerhvern, sem
hefur nokkurt vald og myndugleika, hvort
sem hann er veraldlegrar eða andlegrar stjett-
ar, og sjer í lagi á þá, sem allir hafa auga-
stað á svo sem þjónustumönnum friðarlær-
dómsins, að hagnýta það vald og myndug-
leika, sem þeir liafa í höndum sjer, ekki til
þess að æsa upp ófriðarandann í þjóðinni,
eða brynja inenn út til hernaðar, heldur til
þess að efla frið ájörðunni og gæzku við alla
menn, og einnig við þeirra óvini.
BSvo sem kristnir menn skorum vjer á
vora kristnu meðbræður, svo sem Englend-
ingar á samlanda vora í hverri stöðu, og bið-
jum þá að skoða með hægð ogspekt ástæður
þeirra og skyldur, ekki með ofsalegum hefnd-
arhuga, heldur með þeirri hinni hyggilegu
speki, sem kannast við það seni sannleika,
ekki síður í borgaralegum enn trúarlegum efn-
um, að rjettlætið upphefur þjóðina, og með
þeirri hinni framsýnu ættjarðarást, sem litur
ekki síður á hina siðferðislegu enn hina Iík-
ainlegu, á hina ókomnu eins mikið og hina
nærverandi velferð þjóðarinnar, og um fram
allt á hina eilífu velferð hennar“.
„Vjer biðjum hinn almáttuga föður heims-
ins að blása anda friðar og sátta í hjörtu
barna hans, sem eiga nú baráttuna saman,
Breta og Frakka, Tyrkja og Rússa, og hjálpa
þeim til að efla hvors annars lieill og ham-
ingju, með því að kenna þeim að semja sig
samkvæmt því allsherjar lögrnáli kærleikans,
sem hann hefur sjálfur sett“.