Íslendingur - 16.02.1861, Blaðsíða 7

175
lesendur sina og þingið, get jeg þó eigi ímyndað mjer
annað, en að fáir láti þetta blekkja sig. Mjer fmnstþað
hefði verið hyggilegra af þjóðólfi, eður þó altjend lýst
meiri virðingu hjáhonum fyrirþeim, er hann skrifar fyrir,
ef hann hefði otað því, að ekki mætti hafna kans. V. F.,
af því það væri vilji konungsins, að halda honum fram-
vegis á þinginu, og það þó hann enga ástœðu hefði borið
fyrir sig í þessu; en þetta hefur liann ekki þorað, því
hann hefur hugsað, að einhver kynni að verða svo van-
trúaður, eður rjettara svo forvitinn, að spyrja hann að
því, hvort hann liefði fyrir sjer í þessu svart á hvítu frá
konunginum, og þá yrði hann að segja, ekki nema al-
þingistilskipunina, en ef hann segði það, þá yrði hann
þó að gegnum ganga ástœðurnar í «Islendingi« fyrir liinu
gagnstœða, eður þá altjend leitast við, að byggja þessa
skoðun sína á alþingistilskipuninni sjálfri, en við þetta
liefur hann ekki treyst sjer að fást.
Jeg skal aldrei trúa því, meðan jeg ekki hef áreið-
anlegri sögumann fyrir því, en þjóðólf, að stiptamtmaður
vor hafi ldaupið til, þó V. F. hafl sagt honum, að liann
ekki gæti mœtt á næsta þingi, að kveðja annan hinna verz-
legu konungkjörnu þingmanna til þings nú í sumar i hans
stað, án þess, þegar svona stóð á, að hera málið áður
undir stjórnina, heldur taka upp á sig sjálfan að óþörfu
alla ábyrgðina, er af því gæti flotið.
Að endingu vil jeg ráða þjóðólíl til þess, og sjálfur
óska þess, af því jeg vil, að hann gæti lialdið á fram að
þrífast, að hann með öllu liætti að skrifa um lögin og
skilning þeirra, því það er auðsjeð, að honum er ekki
lánað að gjöra það, svo í nokkru lagi sje. Z.
(.%ðsesít).
Meðal þeirra kvennmanna, sem dáið hafa á næstliðnu
ári, flnnst oss vert að geta opinberlega jómfrúr Sigríðar
Helgadóttur, sem andaðist á Staðarfelli á Fellsströnd þann
5. nóvembermán. f. á. á sjötugsaldri. Ilún var dóttir
merkisbónda Ilelga lvarssonar í Arnarbœli og konu hans
Solveigar Egilsdóttur. Sigríður þessi var mörg ár vinnu-
kona eða þjónustustúlka hjá Boga stúd. Benediktsens á
Staðarfelli, og þótti jafnan heimilisprýði, því hún studdi
einkarvel alla góða reglu á heimili með stakri hreinskilni,
ráðdeild og skynsamlegum viðrœðum. Eptir foreldra sína
hafði hún fengið dálítinn arf, en fyrir sakir dugnaðar og
sparsemi grœddi hún svo fje þar að auk, að hún fyrir
nokkrum árum keypti 24 hndr. jörð, sem þá var mjög
niður nídd. Tók hún þá fyrir, að gjöra garð um túnið,
sem varla mun vera styttri en 300 faðmar, prýðilega hlað-
inn af grjóti og torfl. Gekk hún sjálf að starfl þessu
með miklum áhuga. Á næstliðnu vori Ijet hún gjöra
fallegan bœ af nýju á jörðunni, og var farin að ráðgjöra,
að fá jarðyrkjumann til að bœta og stœkka túnið með
plógi. Sigríður sál. var góð stúlka og gáfuð, skildi dönsku,
og mátti víst telja hana með hinum fróðustu konum hjer
á landi í fornum sögum. það mun fágætt, að stúlkur,
sem eru einstœðingar eða einar síns liðs, eins og Sig-
ríður var, hafl ráðizt í annað eins og komið til leiðar svo
gagnlegu og hrósverðu fyrirtœki, sem eptir hana liggur,
enda mun hennar lengi getið á Fellsströnd með mætu
mannorði. Hún giptist aldrei og eignaðist aldrei barn.
Eigur hennar hlupu við uppskript á rúma 900 rd.
x.
í
Jón bóndi §teingTÍinsson.
1. brœðrum harmsbœtur
Sorglegt er heim og bjargir vinna.
að Seli líta; 4.
hjúpast hússmœnir Mjög sýnast, Dauði,
hretviðurs skýi, þjer mislagðar hendur;
þrumar hafalda fellir þú unnvörpum
við þvitastrandir, frægðarmenni,
er angursfullt drápulag en hinum hvergi
endurkveða. hreiflr þú við,
2. er oss vettugi
Sorglegt er að heyra verðir þykja.
sessinn auðan 5.
þýðlynds þrekmennis, Ásökum samt ei
þolgóðs, hyggins; sendiboðann,
mjög þykir mörgum hann þótt grams alvalds
mannskaði í Jóni hlýði skipun,
Steingrímssyni að flytja úr fangelsi
hinum stöðuglynda. frelstan anda
3. til farsælla landsins
Nœrir það angur, frjálsari starfa.
að nú er fallinn 6.
ástsæll oddviti Fögnum vjer nú, Jónl
einvalaliðs, frelsi þínn,
fullhugi traustur, horfum þó eptir þjer
fúsastur manna hrelldir í anda,
349
þegar Katrín heyrði þetta, sneri hún við blaðinu.
Ilún leiddi bónda sínum fyrir sjónir, hversu hrörlegur
báturinn lians væri, og að hann stofnaði sjálfum sjer og
sonum sínum í hinn mesta lífsháska, í hvert skipti og
hann fœri á sjó. Pjetur stundi við þessi orð hennar.
Hún breiddi þá peningana út á borðið. Pjetur leit ýmist
á þá og ýmist á krakkana, þar sem þau banhungruð rifu
í sig kveldverð sinn, sem bæði var illur og lítiil. Hann
fór þá að linast; þóttu honum varnir þær, er hann hafði
liaft, of lítlar á móti freistingunni. þetta sá kona hans,
og mælti: »Hvernig getui'ðu verið svo heimskur, að hafna
guðs gjöf. Annaðhvort hin helga María mær eða einhver
helgra manna hefur sjeð aumur á fátœkt okkar, og látið
fjeð þarna, svo að vjer skyldum flnna það«.
þegar Pjetur heyrði guð nefndan, vaknaði hann eins
og af draumi, og lnigur hans fjekk nýjan dug og nýtt
fjör. »Nei«, sagði hann, »guð oghelgir menn freistavor
Mdrei til ills. þegar freistingar koma, koma þær annar-
staðar að. Ef þú ber nokkrar ástir til mín, elskan mín,
þá taktu peningana frá augum mjer, og minnstu eigi
350
framar á þá við mig«. Katrín tók peningana, eins og
bóndi bennar bauð, og Ijet þá niður í kistu, en það fann
hún, að hún gat eigi gjört að sjer að nefna þá. Pjetur
kvaðst vera þreyttur og gekk til hvílu, en eigi varð hon-
um svefnvært. Hann dreymdi ýmist peningapunginn, og
ýmist gamla bátinn, og þótti honum í svefninum hann
vera svo hlaðiun af fiski, sem hann gat mestborið. Ilann
vaknaði snemma um morguninn; var hann þá bæði órór í
skapi, og eigi óþreyttari en kveldinu áður, er hann lagð-
ist til svefns. »Jeg skal eigi liggja undir þessu lengur«,
hugsaði hann með sjer. »Svo lengi, sem peningapung-
urinn er íhúsum mínum, hef jeg aldrei róámjer, hvorki
nótt nje dag. Konan mín kvelur mig á daginn, og draum-
ar mínir á næturnar«. þannig hugsaði hann með sjálf-
um sjer, en mælti ekki orð frá munni, svo að liann vekti
eigi konu sína; tók hann þá punginn upp úr kistunni, og
gekk út, svo hœgt sem hann gat, og til húsa hjeraðs-
stjóra, og var fastráðinn í því, að skila honum peningun-
um, og láta hann leita upp eigandann. En er hann kom
þangað, var enginn kominn á fœtur í húsinu; það var svo