Íslendingur - 08.03.1861, Blaðsíða 8

184
liann þá ekki? Af því þeir reyndu það ekki, og höfðu
ekki rjetta aðferð. Nú liafa þéir mannað sig uppívetur,
og eiga þeir þökk og heiður skilið fyrir það. ]>eir liafa
farið víst í 3 hákallalegur. Yjer gátum um eina (ísl. nr.
21). Síðan fóru þeir, seinast á þorranum, í aðra, Pjetur
Ottesen og Einar í Nýjabœ, og öfluðu báðir vel. Pjetur
fjekk 17, Einar 12 hákalla. Enn fóru þeir í fyrstu vilui
góu í þriðju leguna, ogvoru þá 3 skipin, undir formennsku
Pjeturs, Einars og Erlendar á Geirmundarbœ; fjekk hinn
fyrsti 20, liinn annar 13, hinn þriðji 11 hákalla; en þá
styrmdi harðan að þeim af landi; urðu þeir Pjetur og Er-
lendur að skera af sjer hákallana, og komu að eins lifr-
inni á land og var góður fengur, en Einar lenti fyrstur,
og hafði til lands bæði hákall og lifur. Fvrir þessar til-
raunir Akurnesinga, sem Pjetur Ottesen óneitaniega er
frumkvöðull að, er nú nýtt fjör og fylgi komið þar á fót,
sem vjer vonum og óskum af öllum hug, að geti fœrzt á
tvær hendur út frá þeim, vakið menn til nýrra starfa, nýrra
uppáfmdinga og óþekktrar auðlegðar þegar fram í sœkir.
»Allt er safi hjá selveiði«, segir múltakið. En hvað segja
menn þá um hákallsaflann ? Spyrji fjórðungsmenn hjeðan
Yestfirðinga og Norðlendinga, sem það þekkja. ]>eir kunna
svörin. Nema sjómenn vorir hjer syðra hefji upp hugann,
stœkki áræðið, stœkki skipin, stœkki aðfarirnar við hákall-
inn ogfiskinn, getum vjér aldrei að eilífu eygt aðrar þjóðir,
sem ganga stórum stigum eptir ferli dugnaðar og menn-
ingar, því síður nálgazt þær og fetað lítið eitt í þeirra fót-
spor. þeir Selsbrœður, og, ef til vill, fleiri skammt hjeðan
frá Reykjavík, hafa 1 vetur, sem að undanförnu, haldið úti
liákallavöðum, en aflað lítið; betur hefur þeim Garðverj-
urn syðra heppnazt, sem þá veiðiaðferð hafa stundað, og
vitum vjer fyrir víst, að Árni hreppst. á Meiðastöðum er
húinn að fá yflr tunnu hákallslifrar í hlut, síðan í haust,
og annar maður þar í nágrenni hans engu minna. En
vjer teljum það vafalaust, að afli þeirra, eins og nú hefur
viðrað í vetur, væri orðinn miklu meiri, hefðu þeir haft
stœrri skip og aðra aðferð. Yjer vonum fastlega, að hin
komandi tíð sannfœri oss betur um þetta. Yjer liöfum nú
í frjettakaflanum orðið svo íjölorðir um hákallinn, að vera
má að sumum þyki um of. En oss virðist, þar sem um
slíka auðlegðar-uppsprettu er að tala, þá sje það bein skylda
vor, sem blöðunum stýrum, og göngum fram fyrir lands-
fólkið, og segjum því, hvað til ber og livað gjörist í land-
inu, að grípa þá hvert tœkifœrið, sembýðst, tilþess einnig
að segja mönnum, hvað gjöra verður, til þess vjer get-
um auðga/.t og oss farið fram í atorku og allri ráðdeild.
Aí) vestan liiifum vjer nýfrjett gott vetrarfar; flskiafla vií) IsafjarV
ardjúp sítian mibþorra; hákailsafla nokkurn úr Vestureyjnm á Brefba-
flr%i og nmhverfls Jiikul; flskiafla norljan midir Jiilki sfban meö porra,
en um hlutarupphæí) vitum vjer eigi; skepuuhiild alstaíiar heldiir
gób. Norbanpóstiir kom liingai) 3. þ. m. Meþ hontim frjettist góí). tífe
af Norijurlandi allt austur undir Múlasýslur, og vjer ætlum einnig —
því annars cr ekki getií) — atj þar ey.stra hafl tíílin verit) gúi), síijan
hartíindaskorpunni framan af vetrinum Ijetti þar af. Mamidauþi mikill
er sagtlur úr Múlasýslnm, mest er talaí) um taugaveiki og barnaveiki, og
eru slíkt jafnan hörmuleg tíibiudi. |>ai) ereitt ori), sem aldrei gleymist
ab prenta í blaþi voru, því þat) er nauþsynlegt, at) þess sje getií), meV
an blaíiií) liör og ber sitt nafn. pab er ortii?) „Islendingur". En vjer
leyfum oss at) segja, þegar vjer lítuin yflr land vort, og til alvörunnar
kcmur, og hin sanna æt'tjaríiarilst er snortin í brjóstum vorum, at) þat)
sjeu tvö önniir ori), sem vjér ættum aíi láta sjástíhverju eir.u einasta
blalbi, sem vjer sendura út, og sem út af niætti og út af ætti aí> leggja
meí) mesta sanni, og þaí) eru orí)in: „læknisleysi og læknishjálp".
petta má ekki lengur svo búiþ standa. paí) má til aí) skerast af al-
etli í þetta mál, bæíli af stjórn vorri og þjóþ mei) öflugum vilja og
öflugum samtökum. Börnin hrynja niíiur, ungmennin veslast upp
og deyja,. miþaldramöiinmn er hópmn sauian burtu kippt. Vjer ernm
þjóba fálilbaþastir og þolum þaí) ekki. þetta má og getur lagazt, og á
aí> lagast heldur í ár en ab ári. pegar nú hjer til kemur, aí) heila-
brot og byltingar eru farnar aí) koma í snma góíia menn norbiir í fiing-
eyjarsýsln, ab fara af landi bnrt — eins og talai) er og satt mun vcra,
— og flytja sig búferlum, ekki 6ii¥>nr á Suburland, heldur snþur til B ra-
silíu í Vesturheimi, þá er fyrirsjáanlegt, ef þoim ferst vei, livaí) veríia
mnni, þegar fram í sœkir tímann. Læknisleysii) og daiiþinn hafa ncegt
hingaþ til, þú ekki komi nú hií) þrilja til, burtflutuingur fúlks úr
lamlinu.
Mannnlát
Kona verzlunarstjóra Schous í Húsavík, dáin 9. d. nóv. f. á.
Madama Steenback í Stykkishólmi, tengdamóðir Á. Thor-
lasíusar, dáin 2. d. febr. þ. á.
Iíona hjeraðslæknis Linds í Stykkishólmi, dáin ö.d.febr.þ.á.
Tómas lljarnarson dbrm. ú Fallandastöðum í llrútaflrði
í Húnavatnssýslu, dáinn 17. febr. þ. á.
Ólafur Hreppstjóri Ólafsson á Lundum í Staflioltstungum,
dáinn 29. d. jan. þ. á.
Útgelendur: Benidikt, Sveinsson, Einctr Pórðarson, llaUdór Friðriksson, Jvn Jónsson Hjaltalín, Jón Pjetursson.
ábyrgþarmaímr. PáU Pálsson Melsteð, Pjetur Gudjohnson.
Prentaþur í preutsmitjnnni í Reykjavík 1831. Einar pórþarson.
367
það mun hafa teki/.t furðanlega vel í flestum, ef ekki öll-
um leikjum þessum.
]>að er ekki hvað minnst vert, að leikirnir sjeu ekki
að eins fagrir á að heyra, heldur einnig fagrir á að sjá,
að búningar og leiksvið sje bæði fagurt og eigi vel við
efnið. f>etta hvorttveggja var vandað svo sem varð eptir
ástœðtun, og munu leikendur ekkert hafa sparað til þess,
að það væri allt sem bezt, því bæði keyptu þeir og Ijetu
búa til nýjan fatnað, og eins hafa leiksviðinu bœtzt i þetta
skipti 2 mætafögur baktjöld. Á öðru er að sjá Neapels-
borg á Ítalíu og fjörðinn við Neapel, en á bak við fjörð-
inn eldfjallið Vesuvius; en á hinu sjá menn sólarlag, líkt
því sem það er að sjá við Eyrarsund í Danmörku; sjer
maður þar milli stórra trjáa í Eyrarsund, og þar bak við
í strendur Svíaríkis. Eru þessi tjöld bæði eptir Sigurð
málara Guðmundsson, sem einnig hefur því nær eingöngu
ráðið öllum búningum, að minnsta kosti i þeim leikjum,
sem eru frá fyrri öldum. Að endingu kvöddu leikendur
áhorfendur með litlum eptirmála.
368
S m á - s ii g u r.
— Tvær hefðarfrúr möttust um það, er þær ætluðu út
úr kyrkju, hver þeirra ætti að ganga á undan. Iíarl keis-
ari 5., er var við staddur, skar samstundis úr þessari
þráttun meö þeim dómi, að sú skyldi ganga fyrir, er væri
meiri gikkur. ]>essi úrskurður kom báðum konunuiri til
að leita annara dyra.
— Hinrik þrakka konungur hinn fjórði ávarpaði ber-
menn sína, rjett í þvi liann ætlaði að gefa merki til at-
lögu, þessum orðum: nJeg er konungur yðar, þjer cruð
frakkneskir; þarna stendur fjandmaðurinnn.
— Skólameistari hirti einn lærisvein sinn fyrír einhver
drengjapör; sem hann var búinn að dusta hann kostulega,
hætti hanri og mælti: »Ertu nú eigi búinn að fá nœgi-
legt?« »Og jú«, kvað liinn; »náttúran er ánœgð með
lítið«.