Norðanfari - 01.09.1862, Síða 4

68
ritgjörb hans um Grímsey, hefbi þö verife nráskje rjettara
aí) svara henni alis engu, því þess virhist hún ekki vera
verb, þar sem hún sýnist ekki vera sprottin af annari
skofcun en þeirri, sem æskir af) hafa magann fyrir sinn
guh, og sækist eptir jarbneskum munum, en ekki af þeim
tilfinningum sem vaka eiga í sjerhvers sannkristins huga
og sameinaftar eiu mann elsku, og nákvœmri umhyggju
fyrir naufisýnlegri veifarnan metbræfra sinna, í andlegum
og iíkamlegum efnum.
(ið$en(><
I fyrstu útgáfu Passíusálma Hallgríms prests Pjetnrs-
sonar, sem jeg hefi nú undir höndum og er prrntu?) á Hól-
um 1666, er upphafiij á 7. versi í 19. sálminum þann-
ig: Mitt ríki er ekki hjeban af heimi, og þannig
er þab í öllum seinni útgáfunr þessara sálnra, sem
ab jeg hefi sjeb, nema í 27. útgáfu, Reykjavík 1851 (þær
næstu þar á undan hefi jeg ekki sjeb svo jeg mitni); þar
stendur mitt. ríki er ekki af þessmn iieim, og eins
er þab í seinustu útgáfunni, þeirri 29. frá 1858. þ>ab er
alþekkt, ab allir þeir, sem yrkja eitthvab undir þeinr bragar-
hætti, sem er vib 19, passfusálminn , láta vera tvo hljób-
stafi o: höfubstafi í 1. hendingu og hinn 3. á fyrsta e?a
öbru atkvæbi annarar hendingar, annars þykir engin mynd
vera á versasmíbinu; en í því umrædda versi passíu-
sálmsins er burtnumib þab orb, er byrjar meb h og skáldib
'ljet vera fyrsta hljóbstaf eba höfubstaf í 1. hendingu vers-
ins, þab er Bern sje numib burt orbib: hjeban meb of-
aukningar atkvæbinu: af, sein liægt er nú reyndar ab
hlaupa á í söngnum, svo lítií beri á, og ekkert þarf i*b
særa eyrab, og í stab beggja þessara orba ,iijeban og
„af“ er sett; Sþessum“ þannig er hendingin orbin hljób-
stafaiaus og óvibkunnanieg í kvebskaparlegu tilliti. Hvab
ætli hann sjera Haiigrímur Pjetursson, ef hann liefbi nú
mátt rísa upp af gröf sinni, mundi hafa sagt um þessa
afbökun á versasmfbi hans og burtnumningu höfubstafa,
er hann mundi þóttst hafa rjettilega vibhaft? Mundi
hann ekki hafa spurt hvar bafið þib, landar minir, sjeb
höfubstafalausar hendingar í ijóbum mínum? En gjörum
oss ei frekari gátur um spurnir skáldsins í þessu efni,
látum oss heldur skoba, þegar mabur vildi ekki hafa orb-
in: „hjeban af“, hvert þá liefbi ekki mátt hafa lijer o:
Mitt ríki er ekki iijer af heim, jcg vil ckki segja
hjer úr heim, því jeg kann ekki vib þab orbatiltæki,
147
síbar kom herra Játvarbur meb föruneyti sitt. Varb þar
mikill fagnabar fundur meb honum og vinum hans og
ættingjum. Eptir þab leibir þornton garnli alla ab miklu
Písangtrje, sem stób úti fyrir liúsdyrum herra Játvarbar
og talar til þeirra hátt og aivarlega: „þökkum allir
Gubi vernd hans og miskun, ab hann leiddi heilan heim
til vor aptur hófbingja vorn og frelsabi OS3 frá voba
og líftjóni sem vofbi yfir oss öllum“.
þá fjeilu allir á knje og gjörbu bæn sína meb mik-
illi lotningu og sungu sRan þakklætissálm.
þegar nýlendumenn komu höfbu þeir fært nibur sæbi,
er þeir fluttu meb sjer; þab óx vel og fengu um haustib
inikla uppskjeru. Um veturinn Ijet höfubsmafur rybja
skóginn í kring svo nóg yr?i aknrstæfi vorib eptir.
Powhattan hafbi gjört ráb fyrir ab setja búbir sínar
liinumeginn fljótsins og hafa þar vetursetu; en svo leib
allt liaustib ab enginn indverji sást þar
þó vænti herra Játvarbur ab indur mundi korna, þegar
þeir heibi lokib bifraveibum sínurn þetta brást einnig
vegna þess ab Kristur sagbi: „Mitt ríki er ekki af
þ e>s u m ii e i m i“‘
En hvernig sem þetta er skilib, vil jog mælast tii
ab 1. hending í 7. versi hins 19. Passíusálms verbi í
næstu útgáfu 8álmanna og svo fratn vegis lálin vera órögknb
eins og hún licíir birtst frá skáldsins liendi; jafnfrarnt
sem jeg leyfi mjer ab spyrja: livers vegna ab farib var ab
breyta þessarí 1. hendingu svona óvibkunnanlega ab kveb-
skapnum til, svo hún varb hljóbstafalaus ; því hiín og næsta
hending á eptir hafa nú ekkert fram yfir sunduilausa ræbu
nema höfubstafalaust rím.
(A b s e n t).
þab eru nú komin lok september mánabar, en ailt
fyrir þab, hefir ekki „Islendingur" birzt okkur kaupend-
um hans, síban fyrst í júlí, og verbur þab Iíkiega ekki
fyrr enn undir jólin þegar póstur kemur aptur ab sunnan.
þetta þykir okkur óþolandi dráttur og hirbuleysi, þrátt
fyrir allar hinar mörgu ferbirsem fallib haf* liingab norbur
í sumar, mebal hverra ein var meb herra B. sem heyrum
er kunnug. Eigi því „Islendingur“ ab lifa framvegis, þurfa
febur hans ab taka sjer betur fram hjer cptir en hingab
ti! og nota hverja ferb sein þeir geta fengib, en ekki ab
horfa í „markib“, ef þeir annars vilja heita duglegir og
árvakrir blaba menn eins og ótg. „þjóbplfs“ og „Norban-
fara“ sem fylgja svo vel tíinanum ab fnrbu gegnir, og
sem þ<5 berjast einsamlir hver um sig, og styrktarlausir
af opinberri hálfu vib út3ending hlabanna.
30 Eyfirbingar.
Innlcndar írjettír.
Vefuráttan var þenna niánub mjög stormasöm, og
opta3t sunnan - útsunnan og stundum meb nrkoinu, svo
efitt veitti meb þerrir á heyjum; og vegna hvassvibr-
anna ab töluverbir heiskabar yrbu, euda á stöku stab á
húsum. 12.—13. þ. m. var landnorban hrib mcb snjó-
komu og frosti, svo ókleyf fönn kom á fjöll og snmstabar
mikil í byggbum, helzt á útkjálkum. Kúin og fleiri skepn-
um varb ab gefa hey inni. I byrjun hrítarinnar jós upp
foráttu brimi, svo skip brotnubu eba tók út, einnig reka-
vib sem var f fjörum ásamt afla og ílátum 15—20. var
úrkomusamt, en þabanaf til loka mánafarins hin æskileg-
asta tíb, Iilíbvifri, sunnanátt og sólskin.
143
Ieib svo allur veturinn og vorib ab enginn vissi um Pow-
hattan, en varir urbu þeir vib fjandskap af hendi Inda.
þab bar til eitt kvöld ab veibimabur úr borginni kom
ekki heim og þótti mönnum kynlegt þó var ei farib ab
leita hans, því hann hafbi fyrr verib úti á veíburn svo
dægrum skipti. En hann kom ei lieldur næsta dag.
þá sendi höfubsmabur þribja daginn menn ab leita hans,
því allir urbu nú hræddir um hann. þeir komu aptur
næsta dag meb lík veibimannsins. ílöfbu þeir fundib hann
bundinn upp vib eik og flegib skinnib af höib nu, eins og
indur gjöra fjandmönnum sínum þegar þeir ná þeim lif-
andi. Nú þóttust aliir vita ab þeir hefíi drepib manninn
og pínt hann iiörmulega. Af þessu kom mikill óiti í marga
af borgarmönnum og vildu hefna sem fyrst slíks níbings-
ingsverks.
Herra Játvarbi þótti mikill skabi ab manninum, þvf
hann hafbi verib vaskur ma?ur og góbur drengur. Skildi
hann nú hversu óstöbugir Indur voru og vibsjálir. Ilann
þóttist vita ab Jukka mundi cggja Powh'altan til fjand-
skapar og spi’la fyrir nýlendumönnum hv’lr sem hann gæti>