Norðanfari - 01.09.1862, Page 7

71
slílur me.'ta gó?)kvenclí og sónva kona, fvau voru bæli j
löKb í sömu gröf. l’au áttu 6 bnrn, livar af 4 lifa, 1 j
Fonur ng ?, dætur, öll inatinveprileg, og eiu 3af þ im gipt \
og búand'. — Eiríks sái. minnist tneö söknnfci, cn jafn-
framt þakklátri og virfcingarfnllri eudurminning.
A xfiröingur.
Strident Jón Arnason á Leirá í Borgaifirbi, er sagbnr
dáinn, einnig iausakaupmabur G!ad er dó af slagi á skipi
BÍnu, þá er þaö var ab leggja iít af Iteykjavíkurhöfu beindeiíis.
A? furanótiina liins ii7. þ. rn di ukknafei f Eyjafjarfeará
bóndinn Jónas Jónasson á Stórhatnri, á millum limtugs og
sextugs hö aidri, og einn af hitium be/.tu bændtim í
Eyj itirM.
T
Friðrik Ólafson.
„Era nú vænlegt aldrei lielir Itreinna
um vibris þýfi“ lijarta slegib
því ab brjóst en þab scm bær>ist
er böli þrungib í barmi þínuni.
og væri mjer ekki G. Sýiidir þú ölíum
varnab ab gráta sanna mannelsku
falla mtindu tár varkár í glcbi
u:n fölar kirinar. gebrór í sorg
þvf ab mörg hcfir unnir þú rnentum
inæbu aida og mœrum dyggium
brotnab, þung en hatabir lýgi
á brjósti mínu lastberenda.
margir i>afa dimmir 7. Ond þín óspillt
dagar libib og ítur fögnr
æfi leib glapin var aldrei
yfir mína af giattmi veraldar;
þá var cg barn mest á fláræii
hjá hrjóstum móbur fab jiú lagbir
cr faiir hnje en elskabir go;t
ab foldar skauti, meb ást táliausri.
síban hef jeg gengib 8 Harmar þig hrund
um götur lífs er þjer hcitast unni
munabarlaus óstudd einmana
í mannaheimi. ástviui svipt
Vini jeg aldrei ótal ótal
átti marga ástvina tár
fáir mjer sýndu þitt hib lága
faislausa trygb lciti væta.
hinir sern af iieilum 9. Yinur sje þjer sæl
hng mjer unnu værbin hinsta
brott hafa borist trnfltsb af engurn
í bilgjum tíbar óróum draum.
Nú ertu Pribrik 0 mætiig sjáifur
frændinn góbi á svæfi! moldar
vinurinn tryggvi vib hlib þjer h.alla
vikin mjer frá Kr. hiifbi þreyttu. J.
A U G L Ý' S I N G A R.
E o ð s h r j e f.
Sá tími cr nú libinn, sem betur fer, ab ísiendingar
í Ilöfu þurfi ab vera ab vckja landsmemi heima uicb
blöbuin ei'a tímaritunv útgefnum í Danmörku. A íslandi
sjálfu eru nú sem stcndur þrjii blob, ab vjer vonum í
bezta eengi, og lieldur líklegt ab þesskonar ritum íjölgi
þar en fakki hjcban af. þctta er því allt í því borfi
sem þab á ab vera. ,
En eins 02 Síglivatur skáld sagfi vib Olaf konurg
þcgar liann þótti't ei vilja láta kvcba lofkvæbi um sig
riieb heibnum orbatiltækjuin, ab eitt skáld nvætti þð kon-
ungurinn i iga — eins segjum vjer nú, ab eitt tím.n it
mega Isieudingar [ió altjend eiga hættulaust í Danmörk.
Og Imeb því vjer nú ei vitum livort „Ný Fje!agsrit“ muni
konta út íramvegis aba eigi, þá hefir oss komib til hugar
ab beiiast fyrir útgáfu nys tímarits á Islenzku lijcr í Höfn,
ef landar vorír heinva vilja ab eins styrkja oss til þessa
fyrirtækis meb því ab kanpa ritib. Og enda bvort sein
„Ný fjeiagsrií koma út eba eigi mununv vjer lialda út í
þetia mál, ef kaupendur fást, þvf tiihögunin á riti voru
mun ab minnsta kosti verba önnur enn á „Fjelagsritiintiin“,
og einkum ab því, ab vjer höfum áíormab ab láta þab
koma út optar cn einu sinni á ári, og cf til vill áhverj-
um rnánubi.
Rít þetta hcfir oss dnttib í hug ab kalla „Subra“,
og er í þvf nafni ab nokkru icyti faiin stefua þess,
þvf einn abaliiigangurinu á einmiit ab vcra, ab færa
inörmnm á Islandi frjettir og fróbieik sunnan ab; og
verbur þab ci vaiib ab mcnn eru í þvf tilliti á inargan
liátt betur scttir lijer subur frá cn fyrjr norban ísiands
liaf. Ritgjöibum um stjóri arniáiefni Islands og önnur
þau þjóbmái er mestu varfea land og lýb, nninum vjer
dg veita liæíiicgt rúm í rSnSra“, og cins dómum um
fsieuzk rit og bókmentir ba:bi ab fornu og nýjú, ogþykir
oss svo óþarft ub fara fleirum orbum um stefnu cba tii-
gaog tfmaritsins á þessum stab.
Af rSubra“ koma út 12 arkir á ári og kosta 1 ríkis—
daí. Ef nagir kaupendur fást imuiu fyrstu arldrnar koma
nt í veitir og verba sendar til aiira bafna á Islandi meb
fyrstu vorskipum næsta ár. Bibjum vjer því góba menn
ab vera o-s nú iibsinnandi og safna áskrifendum bæbi
fljótt og vel og senda oss þau bobsbrjef, sem unnt er,
þtgar í haust.
Kaupmannahöfn 10. júlí 1862.
F.iríksr Jóasson. Gísli Brynjálfsson.
þeps verbnr ab geta sem gjört cr, og er þab skylda
ab gcta þess sem vei er gjört.
þ?.b kom eins óvænt sem óverbskuldab fram yib mig
f riteetlibnum marzmánubi, þegar presturinn sjera 0. þor-
vaidsson á Hjaitastöbunr færbi mjer peninga þá sem hann
sjálfur haffi gengist fyrir ab safna handa mjer, iijá eptir-
skrifubuin mönrium: frá sjálfum honnni 1 rd. sjera Jakob
á Iiíp 1 rd., piófasti sjera Jóni á Miklabæ l rd., sjera
153
inum og þangab, sem bann vænti skcpnunnar á lard, Iijer
leitabi liann tniili vífirrunna scm þar slóbu milii trjánna.
En þá d róg frá túngliiiu. Sjer þá varbmabur þab sem
liann vaibi sízt ab indversk stúlka stób gagnvart homnn
alvol og hjelt uppi fribargrein. þetta var Poccahontas.
þegar hún sá nianninn sagbl liún: „þei“ og lagb.i
fingurinn á munn sjer, en benti yfrum fljótib. „þei!
llvar er höfubsmabur ybar? Poccahontas flytur honum ill
tíbindi“. Varbmaburinn leiddi hana ab htisi höfubsmannsins.
Síban veibimaburinn var myrtur hafbi herra Játvarbur
aldrei farib af klæbum nokkra nótt, því hanu bjóst vib ab
indur inundi koma þegar minnst varbi Og belzt um nætur
tíma; vidi því ætíb vera vibbúinn ab hlaupa upp ef ófribur
kæmi. Hann spratt á fætur þegar varbmaburinn sagbi
lionum ab sendibobi væri kominn frá Indum. Stúlkan var
leidd inn til hans og brá bonum mjög vib cr liann þekkti
liana. llún var ókyrrlát af ótta og flýti enn sagbi hon-
um eins og henni var iagib á hverju þeir ætti von og
átli þó bágt meb ab tala.
151
„En ’ivernig fer nú fvrir þjer Poccahontas!“ sagbi
Jatvarbur „ef Powliattan fær ab vita bvab þú hefir gjört?“
.Ilann fær aldrei ab vita þab“ sagbi hún ef jeg fer
lijer megin upp meb fljótinu og svo til búbar minnar.
Og j>ó hann viti hvab jeg hefi gjört, hvab mun þab saka?
Poccahontas vildi gjaina ganga í meiri háska, til ab freisa
þig“.
Siban hijóp hún á fætur og brást út úr húsinu, lædd-
ist síban rniili húsanna í horginni og varbmannanna svo
hægt ab enginn varb þess var og komst npp í skóginn.
Hcrra Játvarbur haffi eigi stund ti! ab hugsa unr
göfuglyndi stúlku þessarur, því liann skildi ab úfriourinn
muirdi vera nærri. {>ó dvaldi hann um hríb í stofu sinni
og hngleidd! hvemig hann skyldi haga vörninni, en hljóp
sífan út til ab vekja bæjar líbinn,
Allir klæddust í skyndi og komu saraan undir limnm
hins niikla Písangtrjes hjá húsi höfubsmannsins. Hjor
sagbi Játvarbur þeim frá ófribnum, Ijet síban flytja konur
og born ta'arlaust út í skipib og búast til viirufir
hvervetna, Bæjannenn lögbust í launsátur undir skógar-