Víkverji - 07.08.1873, Blaðsíða 6

70
unt, í hverju tilliti það heflr leyft sér að taka
fram nokkur atriði, sem því þykja mikilsverð.
Allramildasti konungr!
Látið af landsföðurlegri mildi ina al-
mennu óánægju íslcndinga, út af núverandi
sljórnarástandi landsins, hverfa, með því að
verða við frelsisbænum vorum. Að ári eru
1000 ár liðin frá byggingu þessa lands; lát-
ið oss af mildi Yðvarri gleyma hörmungum
liðins tíma; gjörið árið sem kemr hátíðiegt
fyrir íslendinga með þeirri frelsisgjöf, sem
reisi Y. Ií. Hátign ævarandi minnisvarða í
sögu landsins, sem og knýti ísland með ó-
slítandi hollustu bandi við veldisstól Danmerkr
konunga; þá mun með inu komanda ári,
þessum nýa aðalkafla í þjóðlífi voru, upprenna
nýr frelsistími, nýr framfara og farsældar
dagr, sem rótfestir í hjörtum vorum nú, og
niðja vorra um ókomnar aldir, ógleymanlega
þakklætisminningu um, að það var hönd Yð-
ar Kgl. Hátignar, sem leysti ófrelsis fjötrana
af oss til fulls og leiddi oss út á þjóðmenn-
ingarsviðið, sem frjálsa fullréttisþegna, til að
njóta þeirra réttinda og þeirra gæða, sem al-
ment er viðrkent, að fullkomni og farsæli
hverja þjóð.
Vér biðjum almátlugan Guð, að blessa og
farsæla ríkisstjórn Yðar Iígl. Hátignar.
15. Um afdrif alþingismála í þetla sinn
fór konungsfulltrúi í þinglausnaræðu sinni
meðal annars svofeldum orðum :
Stjórnarbótarmálið hefirá inum 3 síðustu
þingum verið ýtarlega rætt og vandlega íhug-
að bæði frá sljórnarinnar hálfu og frá þings-
ins hálfu og hefir verið leitað á ýmsa vegi
samkomulags um það. Að vísu hafa þessar
tilraunir ekki hepnast fyr en á inum síðustu
dögum þessa þings, en eptir atkvæðagreiðslu
þingsins í þetta skipti getum vér treyst því,
að pesaar umrœður nú seu leiddar til far-
sœllegra endalykta, og að H. H. konungr-
inn muni gefa landinu frjálslega stjórnar-
skrá, að svo mildu leyti. sem honum framast
er unt samkvæmt óskum þeim, er þingið í
þetta sinn heflr borið undir úrskurð haris.
Vér getum átt von um, að þessi stjórnarskrá,
þó að hún eigi verði í öllum atriðum sam-
kvæmt óskum allra þingmanna, muni eigi að
síðr verða landi og lýð til mesla gagns, og
að það, sem reynslan muni sýna, að þurfi
lágfæringar við á henni, verði iagfært með tím-
annm, þegar alþingi hefir fengið löggjafarvald
og fjárforræði. Eptir að þingið í þessu máli
iiafði verið tvískipt um fleiri ár, hefir nú
hepnast að gjöra enda á allri sundrþykkju
og allir þingmenn hafa verið á eitt sáttir um
það, að fela þetla alsherjarmál úrskurði Hans
Hátignar konunginum á hendr. Þingið heflr
þannig unnið ið besta þarfaverk fyrir land og
lýð, bæði með því að Ijúka við umræðurnar
um stjóruarbótarmálið á sem heppilegastan
hátt, og með því að binda enda á þær deilur,
sem þetta mál um in siðustu ár hefir valdið
þeirra manna á milli, erallirhafa elskað fóstr-
jörðina með sannri og heiri ást, og þannig
getum vér ált von á, að þjóðhátíð vor,
sem fer í hönd að sumri komandi muni
verða blessunarrík fyrir land og lýð, efbæði
hið sljórnarlega frelsi og friðr og sáttgirni
kemr til þjóðarinnar með henni.
í þetta skipti hafa á aðra hliðina ekki
mörg mikilsvarðandi mál að undanteknu
stjórnarbótarmálinu komið fyrir þingið, og á
hina hliðina heflr þingið að mínu álitieigisem
heppilegast greitt úr sumum þessara málefna,
en um þetta verðr að kenna óánægju þeirri,
sem hefir átt sér stað með tilliti til sijórnar-
bótarmálsins og sein vonandi er eplir þeirri
niðrstöðu, sem þingið uú heflr komist að
í þessu máli, að muni hverfa, af því að hún
að mestu leyti hefir verið byggð á misskiln-
ingi og sundrþykkju þeirri, er eg áðr gat
um. Þingið getr átt það víst, að tillögur
þess við þau frumvörp, sem í þetta sinn
hafa verið lögð fyrir þingið, muni verða tekn-
ar til nákvæmnstu yfirvegunar, þegar á að
skera úr því, hvort þessi frumvörp eigi að
lögleiða eðr ekki.
t’ó að þingtíminn í þetta skipti hafl verið
styttri en nokkurn tíma áðr, hafa öll þing-
störfin fyrir ágæta frammistöðu i. h. forseta
og fyrir óþreytandi starfsemi allra þingmanna
verið leitt lil lykta, og vér getum einnig frá
þessu sjónarmiði fagnað yfir þessu þingi, því
bæði hefir það valdið landinu minni kosnaðar
en nokkurntíma áðr, og það mun, — sú er