Alþýðublaðið - 13.04.1960, Qupperneq 15

‘•^•^•^^•^k
vel farið út að borða á eftir
ef þú vilt“.
\
10.
Cherry sat við skrifborðið
sitt á slaginu tíu eins og
venjulega.
Síminn hringdi.
„Halló? Skrifstofa herra
Bond?“
„Get ég fengið að tala við
herra Bond?“
Cherry kannaðist við rödd-
ina. Hún hafði rnjúkar írskar
áherzlur og hún gat séð eig-
andann fyrir sér; Falleg írsk
kona, um það bil tvítug með
dökkt hár, græn augu og fal-
lega húð.
„Því miður er herra Bond
ekki kominn ennþá“.
„Ó . . . mér liggur svo mikið
á að tala við hann. Ég hringdi
tvisvar í gær eins og þér kann
ske munið og bað hann um að
hringja hingað. Ég er að
hringja fyrir ömmu hans ...“
„Já, ég man vel eftir því“,
svaraði Cherry þurrt. „Ég
gaf honum skilaboðin, en ég
er því miður hrædd um að
hann hafi haft of mikið að
gera. Hann hlýtur að hafa
gleymt því. Ég skal segja hon-
um það um leið og hann kem-
ur“.
„Takk, það er mjög áríð-
andi. Síminn er Welbeck
. 4444“.
„Já, ég skrifaði það niður I
- gær“.
„Er mér óhætt að treysta
því að þér segið honum það?“
„Vitanlega“.
Hann kom inn um leið og
Cherry lagði símann á.
„Var síminn til mín?“
spurði hann.
„Nei, herra Bond. Það var
vinkona mín. Ég vona að þér
hafið ekkert á móti því að
hringt sé til mín í vinnutím-
anum“.
„Vitanlega ekki. Hringið
eins oft og þér viljið“.
„Takk“.
Cherry vonaði að henni
yrði bessi lygi fyrirgefin, þar
sem hún var í hans eigin
þágu. Ocf hún vissi að það var
nauðsvnlegt að umgangast
sannleikann frjálslega, því
hún hafði oft upp á síðkastið
séð í gegn um auvirðilegar
lygar vinkvenna hans. En að
þessari konu með þennan fal-
lega raddhreim skyldi koma
til hugar að segja að hún væri
' að hrirgja vpgna ömmn hans,
það var svo sannarlega of
langsótt...
Cherry hafði aldrei heyrt
hann minnast á að hann ætti
ömmu. Ömmu! Það var einum
um 0f hlægilegt. Hverju tæki
hann uppá næst?
Það var oft hringt þennan
morgun en aðeins í viðskipta-
erindum. Þegar Michael Bond
var a ðfara í mat nam hann
staðar við skrifborð hennar.
„Ungfrú Blake, ég á von á
að amma mín hringi til mín.
Eruð þér alveg viss um að hún
hafi ekki hringt?“
„Alveg viss, herra Bond“,
svaraði Cherry ákveðin.
„Og þér gleymið ekki að
segja mér það, ef hún hring-
ir?“
„Vitanlega ekki“.
„Undarlegt“, hann hristi
höfuðið. „Ég skil ekki hvers
vegna ég hef ekki frétt frá
henni. Ég átti von á henni .1
þessari viku, Hún lofaði að
láta mig vita hvar hún ætlaði
að búa. Hún veit að hún getur
ekki náð í mig annars staðar
en hér á skrifstofunni. Ég hef
ekki enn fengið síma heim til
mín, en það er nú líka svo
stutt síðan ég flutti“.
Cherry kinkaði kolli og hug
leiddi það hve gott það væri
að hann hefði ekki fengið
síma ennþá. En við og við
vorkenndi hún honum. Það
hlaut að vera erfitt fyrir hann
að hafa ekki síma svo allar
hringingar. til hans vcru! á
skrifstofuna og hún hafði lof-
vissi að það var rétt.
„Við hvað eigið þér með
þessu „Nei?“ spurði frú Bond
reið.
„Ég ... ég ..., stamaði
Cherry og svo gat hún ekki
sagt meira. Hún gat ekki sagt
þessari gömlu konu að hún
hefði haldið að hún væri ekki
til.
„Heyrið þér mig, unga
kona, viljið þér segja mér
hvar ég get fundið þennan
fyrir sonarson minn, en leyf-
ið mér að segja yður einn ung
frú hvað-sem-þér-nú-heitið,
að þetta er til einskis. Ég skil
vel að herra Bond hefur van-
rækt mig viljandi og það er
mjög heimskulegt af honum“.
Cherry neri saman höndum
af örvæntingu.
„Frú Bond... verið svo
væn ... leyfið mér að segja
honum hvar hann getur hitt
yður um leið og hann kemur
úr mat“.
Frú Bond rétti úr sér og
varð enn beinni í baki. Hún
minnti Cherry á sjálfa Vik-
toríu drottningu.
„Þegar herra Bond kemur
úr mat sit ég í lestinni á leið
til Devon. Og hvað hinu við-
kemur þá þarf hann ekki að
hitta mig. Það eru skilaboð,
sem ég vona að komist til
hans“.
Og þetta voru kveðjuorð
hennar. Hún skellti á eftir sér
að að passa hann.
„Nú, ef hún hringir11, s
hann, „viljið þér þá vera svo
góðar að segja henni að ég
geti ekki skilið hvers végna
ég hef ekki frétt frá henni og
biðja hana um að segja mér
hvar ég get hitt hana“.
Cherry langaði til að segja:
„Hringið í Welbeck 4444, þar
er hún“. En hún vildi ekki
svíkja hann. Hann treysti því
að hún héldi loforð sitt. Og
hingað til hafði hún gert |Dað.
„Þér skiljið þetta, ungfrú
Blake?“
„Já, herra Bond. Fullkom-
lega“.
Hann leit óvisst á hana eins
og hann væri alls ekki viss
um að hún skildi hann og
hann gæti treyst 'henn, svo
snérist hann á hæl og fór.
Hún ætlaði einmitt að fara
í mat sjálf, þegar dyrnar opn-
uðust og inn kom lágvaxin
eldri kon.a. Á höfðinu hafði
hún hatt, sem Cherry hafði
aðeins séð á myndum af Mary
drottningu og á armlegg henn
ar hékk regnhlíf. Hún starði
reiðilega á Cherry og Cherry
þekkti hana aftur. Þetta? var
gamla konan, sem hafði yerið
með Michael á veðreiðunum
við Yardsley.
„Er herra Bond við? Ég er
amma hans“.
Hjarta Cherry sleppti úr
slag;
„Ó, nei!“ stundi hún en hún
letingja sem ég á fyrir son-
arson?“
„Því miður veit ég það ekki.
Hann er nýfarinn í mat. En ..
en hann skildi eftir skilaboð
ef þér skylduð hringja“.
Ljósblá augu gömlu kon-
unnar ljómuðu.
„Svo hann ger"ði það, já?
Og minntist hann kannske á
það hvers vegna hann hefur
látið eins Og hann vissi ekki
um öll skilaboðin, sem ég hef
sent honum?“
Cherry svelgdist á.
„Ég er hrædd um að þetta
sé allt misskilningur, frú
Bond. Hann . .. hann fékk þau
ekki.. .“
„Þetta er nú einum of mik-
ið! Vitanlega fékk hann þau!“
„Ég fullvissa yður um að
hann fékk þau ekki, frú Bond.
Þetta er allt mér að kenna“.
„Og því er það yður að
kenna?“ Cherry fannst hún
ætla að sökkVa niður úr gólf-
inu þegar hún sá augnatillitið,
sem gamla konan sendi henni.
„Af því að ég lét hann ekki
fá þau“.
„Ég kann að meta trúnað yð
ar við sonarson minn þar sem
hann er vinnuveitandi yðar
og borgar yður laun en ég trúi
ekki einu orði af þessu“.
Cherry blóðroðnaði. „En
það er satt. ..“
, „Heyrið þér nú, ég yeit að
ungar stúlkur eru svo heimsk-
ar að vilja vaða eld og vatn
„Mér... mér líður hálf
iiia“. : /
„Þá skulið þér hraða ynur
heim“.
„Nei, ég er alls ekki veik.
Ég er sjúk af hræðslu. Ég eV
sem lömuð við tilhugsunina
um hvað þér segið“.
Michael leit vonleysislega á
hana. „Segið þér mér hvað er
að, manneskja“.
„Það er ekkert að mér. En
..hún dró andann hratt og
titrandi: „Amma yðar kona
hingað. Hún kom nokkrum
mínútum eftir að þér fóruð í
mat. Hún var mjög reið við
yður“.
Hún beið í ofvæni, fegin að
henni hafði loks tekizt að
segja það. Hann leit undrandi
á hana.
„Því var hún reið við mig?“
spurði hann. „Það er ég, sem
ætti að vera reiður. Hún sagði
mér að hún kæmi til Lundúna
á þriðjudag og í dag er mið-
skrifstofuhurðinni og Cherry
sat grafkyrr og hlustaði á fóta
tak hennar fjarlægjast. Hún
hafði tekið nærri sér atvikið
með ungfrú Lessing en það
var ekki neitt hjá því sem
skeð hafði í dag. Hún kveið
fyrir að Michael kæmi aftur.
Eitt augnablik kom henni til
hugar að segja honum ekki
frá komu ömmu hans en hún
vissi að hún varð að gera það.
tlún gat ekki hugsað sér að
borða og hún gat ekki heldur
unnið. í hvert skipti sem ein-
hver gekk um frammi á gangi
kipptist hún við af ótta um að
það væri hann.
Og loksins kom hann og
hann var mjög ánægjulegur.
Hún braut heilann um hvað
hann hefði verið að gera en
henni var í rauninni alveg
sama um það. Hún óskaði
þess eins að hún hefði aldrei
lofað að halda honum frá kon
um. Það var meira en henni
hafði tekizt.
„Einhver skilaboð?11 spurði
hann.
„Nú ... ja ... ekki beint
skilaboð11.
Hann hrukkaði ennið. „Þér
eruð eitthvað einkennileg.
Hefur eitthvað komið fyrir?“
Hún opnaði munninn til að
tala, en háls hennar var þurr
sem sandpappír og hún kom
ekki einu orði upp.
„Eruð þér veik?“
anÍl
vikudagur. Sögðuð þér henni
skilaboðin?11
„Já, ég gerði það“.
v „Hvað þá ...“
" Cherry haliaði sér fran^
við, hún kreppti hendurnar
saman. Andlit hennar yar
hvítt eins og örkin í ritvél-
inni.
„Heri'a Bond, amma yðar
hringdi hingað. Ég laug, þeg-
ar ég sagði að hún hefði ekki
hringt11, hraut út úr henni.
Michael starði skelfdur ú
hana. Voru virkilega engin
takmörk fyrir því, sem þessi
kvenmaður leyfði sér að gera?
Hún var jafn slungin og heill
hópur apakatta.
„Hvað hafið þér gert?“
„Ég þori ekki einu sinni að
hugsa um það. En ... ég trúði
því alls ekki að þér ættuð
ömmu. Hún hlýtur að hafa
beðið einhvern annan að
hringja fyrir sig, því röddin,
sem spurði um yður var svo
ungleg. Þess vegna hélt ég ..“
hún þagnaði, þegar hún sá
svipinn á andliti hans.
Aiþýðublaðið — 13. apríl 1960 J5