Máni - 04.04.1881, Blaðsíða 2

83
M A N I.
84
Fyrir nokkrum tíma, komu hingað 2 mor-
mónar, báðir íslenskir menn; brátt fóru þeir
að boða trú sína, og það leið ekki á löngu,
þangað til nokkrar persónur gengu af trú
sinni og tóku mormónatrú. Jafnvel þó trú
mormóna sé mjög svo viðurstyggileg, þá
mun samt örðugt, bversu fegnir sem vér
vildum, að vísa þeim á brott, með því að
vér höfum nú samkvæmt stjórnarskránni
fullkomið trúarbragðafrelsi, þó munu þeir
rétt rækir, ef að þeir eru staðnir að því, að
kenna opinberlega eitthvað það, er stríðir á
móti almennu velsæmi og siðsemi; en það
er einkenni þessa trúarbragðaflokks, að þó
þeir ekki opinberlega kenni það, sem sak-
næmt er gagnvart lögunum og trúarbragða-
frelsinu, þá vottar líferni þeirra allt annað,
og einmitt af þeirri ástæðu finnst oss til-
hlýðilegt, að lögunum væri beitt strangara
við þá, heldur en nokkurn annan trúarbragða
flokk. Eptir að þessir mormónar höfðu dval-
ið hér nokkra stuud, fór sá orðrómur að
koma upp, að lögregluþjónn þ>orsteinn Jóns-
son væri jafnvelsjálfurorðinn mormóni'.enda
er kona hans skírð sem mormóni.
1) Hvar og hvernig er það s a n n a 8 ? Ritstj.
banatilræði ertu hreint búinn að gleyrna
því, að hann Hermann Edlich kemur lík-
lega hingað í dag frá Parísborg. Kann-
ské hann hafi komið núna með póstvagnin-
um». — «f>á ættum við að fara út og taka
móti honum», mælti majörinn, «jeg var nú
hreint búinn að gleyma honum tilvonandi
tengdasyni mínum vegna þessa fjárans bana-
tilræðis». — «Honum tilvonandi tengdasyni
þínum», kallaði Anna hlægjandi, «hér ætti
jeg þó að fá að leggja orð í belg með». —
«þ>ú ætlar þó ekki að hryggbrjóta hann, áð-
ur en þú sjerð hann?» mælti majórinn.
«Nei, nei, fyrst ætla jeg að sjá hann og svo
ætla jeg að hryggbrjóta hann», mælti Anna.
«Heyrðu Anna, mætti jeg tala dálítið betur
við þig», sagði majórinn, «það er mín ein-
læg ósk, að þú eigir engan annan, en Her-
manni Edlich. fú veist, að við faðir hans
sálugi vorum bestu vinir og við höfðum komið
Eins og eðlilegt var, gáfu bæjarmenn
ekki góðan róm að þessu, og þótti mörgum
að bæjarfógeti taka linlega í það mál, þegar
þar við bættist, að þessi sami lögregluþjónn
hafði gjört sig sekann upp á mjög einkenni-
legan hátt, með því að fara inn í hús eins
manns hér í bænum, og veita honum þann
áverka hvar fyrir hann varð feginn að sætt-
ast, með því að láta úti 20 krónur til fá-
tækra. og biðja mótpart sinn fyrirgefningar
í návist forlíkunarmanna, þá gat hin al-
menna meining ekki þagað lengur, og af
þeirri ástæðu komjmálið fyrir á bæjarstjórn-
arfundi hinn 17. f. m. |>ingmaður Eeyk-
víkinga skólakennari H. Kr. Friðriksson
stakk upp á því, að bæjarstjórnin skoraði á
bæjarfógetann, að ransaka þetta mál ýtar-
lega, þar hann áliti, eins og líka rétt var,
að reyndist það, að porsteinn Jónsson væri
orðinn mormóni, þá áliti hann, að hann
ætti alls ekki að vera í þjónustu bæjarins,
sem lögregluþjónu, auk þess, sem hann nú
hefði gjört sig sekan í því athæfi, er alls
okki ætti að þolast. Bæjarfulltrúi Egilsson,
kvaðst ekki hafa það traust til bæjarfóget-
ans, að hann myndi rannsaka það mál eins
okkur saman um það, að einkasonur hans
og einkadóttir mín skyldu verða hjón. Son-
ur hans hefir nú verið í Parísborg, til þess
að læra og þú veist, að hann erfir allra
mestu verksmiðju eptir hana föðursystur
sína, svo bann er í alla staði álitlegt manns-
efni». «Kannske Anna vilji heldur assessor-
inn», mælti frúin, «hann er allra laglegasti
maður og á fagra framtíð fyrir höndum;
þeir eru heldur ekki svo lengi að hækka í
sessi dómararnir hérna*. — «Svei», sagði
Anna, «jeg hef lítið að gera með lögfræð-
ing. Dómarinn hefir engan tíma til að
hugsa um konuna sína, því hann má ekki
hugsa um annað en þjófa. Vont hefir það
nú verið hingað til, en verra verður það
hér eptir, þegar þeir bætast nú við þessir
«social-demokratar». En það er ekki víst, að
við þurfum að vera að bera kvíðboga fyrir
þessu, því hver veit nema herra Edlich komi