Máni - 04.04.1881, Blaðsíða 5

89
M Á N I.
90
inn og prestarnir, bændur eru líka svo ó-
sjálfstæðir, að þeir þurfa svo opt á ráðum
embættismanna að halda, álíta þeir það því
skyldu sína, að þóknast embættismönnum í
því að velja þá til þingsetu. fessir menn
þykjast skilja, hvað fósturjörðu sinni er fyrir
bestu, en í rauninni misskilja þeir lífsstöðu
sína, og þeir misskilja hvað þeim ber aðgjöra
fyrir föðurland sitt því til framfara. Hitt
vitum vér, nú í þrjátíu og fimm ár, og það
œt.tu bœndur að vita, en þeir vita það
ekki, að þeir embættismenn og lærðir menn,
sem setið hafa á þingi, að undanteknum
,/óni sál. Sifjurðssyni og fáeinum öðrum,
hafa lítið eða ekkert hugsað um verklega
framför þjóðar sinnar, og þess gjöldum vér,
því eru efni vor svo lítil, því vér verðum að
kaupa og kaupum svo mikið af vörum frá
öðrum þjóðum. Vér getum heldur ekki not-
að oss verslunarfrelsið, eins og vera ber; oss
vantar kunnáttu í siglingarfræði, verslunar-
fræði, og fé, til að kaupa oss skip; vér get-
um heldur ekki notað fiskiveiðarnar svo vel
sé fyrir féleysi. Ef að embættismenn, er
setið hafa á þingi, hefðu lagst á eitt með
bændunum, þá hefði mátt vera búið, að
dyrnar», sagði Hermann, og með sjálfum
sér hugsaði hann : «og mig langi mjög til,
að hlaupa undir eins út aptur» ; síðan sagði
hann hátt: «J>ó eg sé nýkominn inn, held
eg að eg megi til með að tala undir eins
við yður um sérstakan samning, er feður
okkar hafa gjört fyrir löngu síðan viðvíkj-
andi okkur. Hafið þjer aldrei heyrt talað
um þetta ?» — «Jú». — «Má eg spyrja,
hvernig líst yður á?» — «Eugan veginn».
Hermanni brá mjög í brún. — «fér megið
ekki misskilja mig; mig langaði að eins til
að vita, hvað faðir yðar hefir sagt um þenn-
an samning og mig». ■— «Hann hefir sagt,
að mér ætti að þykja vænt um yður», sagði
Anna með einfeldnissvip. Hermann hló og
mælti : «Hverju svöruðuð þér föður yðar?»
— «Eg sagði náttúrlega já».— «Yður hefir
þá þótt vænt um mig, áður en þér sáuð
mig». — «Eg mátti náttúrlega til, því hann
hrynda aðalnæringarvegum landsins í við-
unanlegra horf.
Vér erum nú ef til vill komnir nokkuð
langt frá umtalsefni voru, sem er, að tala
um ferðakostnaðarreikninga alþingismanna;
úr Stykkishólrni sjáum vér ferðakostnað
reiknaðann á 318 kr., úr ísafjarðarsýslu á
304 kr., það er 14 kr. minna; nú vita
flestir, að meir en helmingi lengri vegur er
til ísafjarðar en Stykkishólms. Úr Skapta-
fellssýslu sjáum vér ferðakostnaðarreikning
upp á 544 kr., er væri fullsæmilega borgað-
ur með 200 kr. ; oss virðast f'erðako3tnaðar
reikningar þingmanna bæði ósanngjarnir og
allt of mismunandi, tii þess að geta álitist
réttir.
Á seinasta þingi voru ferðakosnað-
arreikningar þingmanna 6211 kr. 16 a. ]?eg>
ar litið er á þetta fé, þá verður ómögulegt
að álykta annað, en að það sé allt of mikið,
og að 3500 hefði verið rífleg borgun fyrir það.
Vér álítum, aðferðakostnaður þingmanna
ætti að reiknast eptir vegalengd frá hverju
kjördæmi á sómasamlegan hátt, án tillits
til þess, livar þingmaðurinn situr. Vér
slculum í fratnhaldi af þessari ritgjörð reikna
pabbi sagði mér það». — «En ef faðir yðar
hefði nú sagt, að þór mættuð eigi láta yður
þykja vænt um mig?» — «J>á hefði eg
heldur ekki gjört það, því eg gjöri æfinlega
það, sem pabbi segir roér. Eri pabbi er ekki
heima, jeg skai sækja hana mömmu».
Anna fór út, en er hún var farin, gat
Hermann ekki að sér gjört að hlægja : «f>etta
á að verða konan mín», hugsaði hann með
sér. «Nei, svei mér þá. Hún er ekki með
öllum mjalla aumingja stúlkan. En foreldr-
arnir sjá náttúrlega engan ókost hjá einka-
barni sínu. Mér er ekki urn, að verða ó-
sáttur við besta vin föður míns og hún föð-
ursystir mín — og það er nú það allra
versta — vill endilega líka láta raig eiga
hana. Eg er annars kominn í dáfallega
klípu. Ætli eg geti ekki fengið majórinn
sjálfan til að setja sig á mót.i ráðaliag þess-
um. En hvernig ætti eg að fara aðþví?»