Máni - 04.04.1881, Blaðsíða 3

85
M Á N I.
86
og þyrfti, eptir því, sem hann hefði nú
komið fram í því máli. Eptir nokkra um-
ræðu stakk meiri hluti bæjarstjórnarinn-
ar upp á því, að nefnd yrði kosin til þess
að rannsaka þetta mál lögregluþjónsins, en
þegar bæjafógetinn sér það, að meiri hluti
bæjarstjórnarinnar var með því, þá byrjar hann
með sínar gömlu pólitisku kreddur og tekur
til þeirra úrræða, að hann lýsir því yfir, að
með því að hann áliti að bæjarstjórnin hafi
alls ekki vald tii þess, að útkljá þetta mál,
þá skjóti hann því til úrskurðar landshöfð-
ingjans. Látum nú svo vera, að hann eptir
einhverjum dauðum bókstaf gæti hengt hatt
sinná einhverja uglu, og snúið máli sínutil
landshöfðingja, hvað þó alls ekki átti hér
við, því þetta málefni kom landshöfðingja
ekkert við, þá er það þó sannarlega hart, ef
hann skyldi álíta, að landshöfðinginn hefði
betur vit á, að skera úr því máli, heldur en
fimm skynsamir menn úr bæjarstjórninni,
þar að auki lítur svo út, sem harin alls
ekki hirði neitt um hina almennu meiningu,
og er það slæmur galli.
J>að virðist liggja beint fyrir, að lands-
höfðingi fyllilega viðurkenni, að bæjarstjórnin
hingað að eins til að segja okkur, að hann
sje trúlofaður». — «Nú jæa», sagði majórinn,
«ef hann ekki vill þig, þá fer jeg víst ekki
að troða þjer upp á hann». — «Kann ske
þetta sé nú rétt hjá Önnu», sagði frúin,
«því í þeim bréfum, sem hann hefir skrifað
þjer og föðursystur sinni hefir haun forðast
að minnast á giptingu sína og Önnu». —
«En jeg skrifaði honum og sagði honum,
hvað okkur hefði komið saman um föður
hans og mér». — «Svo þú gjörðir það!»
mælti Anna. — «Já, og hann sagðist koma
hér, er hann kærni frá Parísborg». J>að
kom mesti óánægjusvipur á Önnu, majórinn
tók húfu sína og gekk út, en frúin mælti:
«Jeg þekki hann ekkert þennati Hermann
Edlich; jeg hef ekki séð hann síðan hann
var barn. En mér líst gróflega vel á Heínert
«assessor». Hann er sannarlcga kurteis og
hafi fulla heimild til að velja nefndina, og
skera úr þessu máli eins og . henni best
þóknast, en skyldi framvegis líkt tilfelli
koma fyrir, þá er vonandi, að bæjarstjórnin
viti hvar hún standi, svo hún hvorki þurfi
að Ieita ráða bjá bæjarfógotanum né lands-
höfðingjanum, þegar um það mál er að ræða,
sem einungis snertir hana.
Öndvevður.
pó vér höfum tekið pessa ritgjörð í blaðið af
vissum orsökum þá erum vér elcki alstaðar sam-
dóma hinum heiðraða höf., og munum vér taka pað
fram síðar. Ritstj.
Nokkrar atlmgasemdir.
Ritaðar af .,E“.
(Framh.). Oss furðar á því, hvað hinir
íslensku bændur eru afskiptalausir um þaðt
hvaða menn sitja á alþingi, það lítur út fyr-
ir eins ogsumumþeimliggi íléttu rúmi, hvort
þeir eru veglyndir, fijálslyndir eða óveglyndir
og ófrjálslyndir; vér segjum þetta af því, að
í flestum héruðum er svo lítill áhugi bænda
að kynna sér þingmannaefni, er til eru á
meðal þjóðarinnar, þess utan sækja flestir
þeir, er kosningarrétt hafa, illa kjörfundina;
á þessu sést, að bændur hirða svo lítið um
viðkunnanlegur maður». — «Mér líst illa á
þá báða», sagði Anna og vék sér undan.
Móðirinn gekk burt, en dóttirin varð
ein eptir. Hún hafði gjörtsér offagrar hug-
myndir um hjónabandið til þess, að hún á-
liti það eigi svívirðilegt, að giptast einungis
af þeirri ástæðu, að foreldrarnir hefðu álykt-
að það, meðan börnin voru ung. Hún
stappaði hinum snotra, litla fæti í gólfið og
sagði við sjálfa sig með mesta einbeitnis-
svip: «Eg verð einhvern veginn að gjöra
hann leiðan á mér. Hann kemur frá Frakk-
landi og þar hefir hann náttúrlega ekki séð
annað en fallegar og fjörugar stúlkur. Jeg
verð að koma honum til að halda, að eg sé
fjarskalegur einfeldningur. J>að skal svei
mér verða gaman». Hún ldappaði saman
höndunum af von um, að sér mundi takast
að leika á hann, en hún þurftí ekki annað,
en líta í spegilinn, til að sannfærast um