Máni - 04.04.1881, Blaðsíða 4

87
M Á N I.
88
sín eigin réttindi. Vér leyfum oss að leggja
þá spurningu fyrir bændur, af hvaða ástæð-
um halda menn að liðléttir menn til verka
séu að bjóða sig fram til þingsetu? Halda
bændur þaðaðsé af frjálslyndi til fósturjarð-
arinnar, að þeir ætli á þinginu að vinna
þjóðinni mikið gagn, vér segjum nei. Af
hvaða ástæðum halda menn að embættis-
menn séu að bjóða sig til þingsetu, geta
menn álitið, að það sé af föðurlandsást, vér
verðum að segja nei við því. Af hvaða á-
stæðum eru menn að velja marga embætt-
ismenn á þing, geta menn álitið að þeir
fylgi með framfaratíma hinna monntuðu
þjóða, vér segjum nei.
Vér skulum nú nokkuð nákvæmar leysa
þetta í sundur. Hvað hinum fyrstu viðvíkur,
þá bjóða þeir sig fram til þingsetu af þeim
orsökum, að þeir eru búnir að þreifa á því,
að þeir geta grætt stórfé á því, enda hefir
Arnljótur Ólafsson fundið til þess, að þeir
sem mestu ráða á þinginu, hafa ekki verið
hörundssárir, þótt landssjóðurinn borgaði
talsvert fé fyrir lítið, ef þeir eða þeirra vin-
ir hafa notið þess. Vér sögðum að hinir
fyrstu græddu stórfé á því, vér köllum að
það, að ef hún ætti að geta leikið á hann,
þá þyrfti hún að búa öðruvisi um hárið á
sér og breyta klæðnaði sínum. Hún flýtti
sér upp í herbergi sitt, til þess að gjöra
þetta.
Nú var Hermann Edlich kominn með
póstvagninum. Hann lét bera farangur sinn
með sér og gekk rakleiðis að húsi majórs-
ins. Hann var ungur maður, fríður sýnum,
i gráum ferðafötum. Hann var svo iipur í
framgöngu, að hann var líkari því, að vera
frakkneskur en þýskur. — Dyrnar voru opn-
ar, því majórinn hafði gleymt að loka þeim,
er hann gekk út. Hermaun gekk inn í
anddyrið og drap á einar af stofudyrunum.
Brátt kom fram til hans ung stúlka. þ>að
var Anna.
Hermann hafði engu svarað majórnum,
er hann hafði stungið upp á því við hann,
að eiga Ónnu. Hann hafði verið svo skyn-
græða fé, þegar sumir þingmenn geta búið til
óhemju háa ferðakostnaðarreikninga og fá þá
borgaða, hvað svo sem þeir setja þá hátt, t.
a. m. úr Skaptafellssýslu 544 kr., frá Kaup-
mannahöfn rúmar 500 kr., neðarlega úr
Borgarfirði 152 kr., úr Stykkishólmi 318 kr.,
af ísafirði 304 kr. o. s. frv., þetta köllum
vér ekki lítið fé
Nú kemur embættismannaflokkurinn,
hann býður sig fram af því, að hann græð-
ir einnig mikið fé, þeir hafa fyrst embætt-
islaunin , síðan þingsetupeningana og
feröakostnaðarpeningana, þar að auki geta
þeir, el' þeir eru svo margir á þinginu, að
þeir hafi yfirhöndina, búið til ný embætti og
þess utan geta þeir haldið öllu í gamla horfinu.
Hvað þriðju spurningunni við víkur, af
hvaða orsökum velja menn embættismenn ?
þá er það beinlínis af heimsku sumra bænda.
þ>eir velja þingmann, án þess að geta gjört
sjálfum sér grein fyrir því, af hvaða ástæð-
um þeir velja hann eða hvað þeir vilja láta
hann starfa, því bændur, sem þykjast öðr-
um fremri í sveitinni, eru opt svo skapi
farnir, að þeim þykir virðing í því, að þykj-
ast vera á sömu skoðun eins og sýslumaður-
samur, að ráða með sér, að sjá stúlkuna
fyrst. Nú stóð hún frammi fyrir honum,
en honum fannst ekki mikiö til um hana.
Hún var mjög einfeldnisleg og ómögulegt
var að kalla hana fríða, enda ófríkkaði það
andlitið mjög, hvernig hún hafði búið um
hárið, er í sjálfu sér var svo undur-fagurt.
Hún var þunglamaleg í gangi, en Hermann
hólt mest upp á lipran fótaburð. Hann
hneigði sig fyrir henni og mælti: i>Hef eg
þá æru, að tala við fröken Körner?» — «Já»,
svaraði hún eins dræmt og henni var unnt.
— «Jeg er Hermann Edlich og kem rak-
leiöis frá sýningunni miklu í Parísborg».
Anna sýndist mjög feiminn og fór að fjatla
við svuntuna sína. — «J>ér kannist víst ekki
við mig», sagði Hermann, «eg hélt þó, að
faðir yðar hefði minnst á mig við yður;
hann hefir sínar ástæður til þess». — «So-
o!» — «þ>ótt eg sé að eins kominn inn fyrir