Máni - 18.10.1881, Blaðsíða 1

I A N I.
BO.-Bl. (18.-19.) Reykjayík, 18. olctólber.
1881.
J)að lítur svo út, sem Máni hafi ætlað
að svíkja yður í tryg'g'ðum, kaupendur
góðir, þar sem hann aldrei hefir komið
fyrir sjónir yðar um hásumarið, en það
heflr alls eigi verið ásetningur hans, að
bregðast yður svo, heldur hafa því ollað
hinar miklu annir og óstöðvandi rás úr
lindum vísindanna, er streymt hafa að
prentstofu Einars f>órðarsonar í sumar.
En nú kemur Máni loksins fyrir sjónir
yðar, með ágrip af því helzta er borið
hefir við hér í sumar annað en það, er
stjórnarstörf snertir, og vonum vér, að þér
misvirðið eigi, þótt hann um stund hafi
brugðist að heimsækja yður.
Bókafregn. Ut hafa komið í ár hinar
vanalegu bækur frá þjóðvinafélaginu, nl.
Andvari j.kr og Almanak fyrir árið 1882.
Auk þess fylgir félagsbókum þessa árs
lýsing íslands eptir þorvald kennara
Thoroddsen. Allar kosta þær til samans
3 kr. í andvara er I. æfisaga Jóns heitins
Gnðmundssonar ritstj. jpjóðólfs, og er mynd
framan við heldur góð, og miklu betri að
sínu leyti en myndin af Jóni Sigurðssyni,
sem fylgdi Andvara í fyrra, því að slíkt
var ómynd, en engin mynd af Jóni og ó-
líkt honum. Síra J'orvaldur Bjarnarson
hefir samið æfisöguna og er hún ljós og
vel rituð. En eitt er það, sem á vantar
og það er, að hvergi er getið barna Jóns
heitins og Hólmfríðar konu hans, en það
er nauðsynlegt fyrir ættfræðina, að þess-
konar fyigi hverri æfisögu. II. Um ráð-
gjafaáhyrgðarlög, vel samin grein eptir
Jón Olafsson alþingismann. III. Um
nokkrar greinir sveitamálefna, eptir séra
Arnljót Olafsson, og er vel rituð eins og
við er að búast úr þeirri átt. IIII. Um
Tilræðið,
snúið úr dönsku af 11+8.
(Niðurlag). Hann fór til ráðhússins, til
þess að hleypa sjálfur Hermanni út úr
dýflissunni. Honum þótti hyggilegt, að
gjöra hann ekki að svörnum óvini sínum,
heldur friðmælast við hann. J>egar Her-
mann var leiddur inn í dómsalinn og yfir-
dómarinn sagði honum, að þetta væri
misskilningur, mælti Hermann: ,. J>að var
heppilegt að það stóð ekki lengur á þessu,
því jeg gat ekki sofnað í dýfiissunni“. —
„Eg vona að þér fellið eigi harðan dóm
yfir mér fyrir þetta“, sagði yfirdómarinn,
„því þér hafið sjálfir séð myndina“. Og
fari það kolað, yður hefir farist eins og
svo algengt er hjá yfirvöldunum hérna
Fröken Körner hefir annars sagt yður
frá því, svo að þér vitið það, að eg í raun-
inni er enginn socíal-demokrat“. „Já, það
137
veit eg“, sagði yfirdómarinn og brosti.
„Mjer þætti mjög vænt um“, sagði Her^
mann „ef þér segðuð eigi neinum frá því,
er fröken Körner talaði um í dag, er þér
yfirheyrðuð hana, það gæti orðið leiðin-
legt fyrir hana, ef það bærist út meðal
almennings, að hún hefði leikið á mig“.
„Eg lofa yður því að þegja“, sagði hinn,
— með sjálfum sér hugsaði hann: J>ar
gjörðirðu fröken Körner greiða, hún met-
ur það við þig seinna.
í sama bili kemur vagn að ráðhúsinu.
Majór Körner hjálpaði heldur feitri konu
út úr honum og þau gengu bæði upp riðið,
og þjónn vísaði þeim inn í dómsalinn.
„Herra yfirdómari“, mælti majórinn, „við
komum heim til yðar og fréttum þar, að
þér hefðuð gengið hingað. Eg kom með
frú Edlich, hún ætlar . . . . “.
— „Hermann“, kallaði frúin, þegar hún
138