Heimdallur - 01.03.1884, Page 12

Heimdallur - 01.03.1884, Page 12
44 I En nú hittist svo hraparlega á, að málafærzlumað- ; urinn þurfti að finna gestgjafann, og með því ; hann var ekki heima, varð konan að taka við ; löngum skilaboðum og einkar áríðandi brjefi, og ; var hún gjörsamlega utan við sig af öllu þessu. Yið ofninn stóð ókunnugur maður í olíufötum, ' og var að bíða eptir einni flösku af sódavatni. ; Fiskisalar tveir höfðu þrisvar beðið um konjakk í | kaffið sitt. Húskarlinn stóð með tómt ljósker, og ; beið eptir kerti, og langur og mjór sveitamaður ; fylgdi Karenu angistarlega með augunum: hann ! átti að fá aptur 63 aura af krónu. En Karen gekk til og frá, og fór að engu ; óðlega, og hljóp ekki á sig. það var þó valla við > að búast, að hún gæti botnað í öllu þessu. |>ad / var eins og stóru augun og undrandi augabrýrnar ; væru alteknar af eptirvæntingu eptir einhverju. ; Hún hjelt höfðinu beinu og kyrru. eins og hún / væri að gæta að sjer, að láta ekki ruglast saman í því allt, sem hún þurfti um að liugsa. Blái í baðmullarkjóllinn hennar var orðinn henni of ; þröngur, svo að hálsmálið skarst lítið eitt inn, og ; gjörði dálitla fellingu á húðina, fyrir neðan hárið. «fær eru svo sk'innbjartar, stúlkurnar hjerna» ! sagði annar fiskisalinn. f>eir voru unglingsmenn 5 báðir, og töluðu um Karenu eins og kallar, sem ; kynnu að dæma um þesskonar. Maður stóð við gluggann, leit á klukkuna og ; sagði: «Nú, hann kemur nokkuð snemma í kveld, ; pósturinn». Skurk heyrðist í brústeinunum úti. Hurðunum ! á úthýsinu var hrundið upp, og aptur hrikkti í i öllum dyrum, og reykjargusum sló út úr ofnunum. Karen smeygði sjer fram í eldhús, um leið J og dyrunum var lokið upp. Pósturinn kom inn, ; og bauð gott lcveld í bæinn. Hann var hávaxinn, og fríður sýnum, ; svarteygur og höfuðlítill, hár og skegg dökkt og hrokkið. Hann var í stórri kápu úr blóðrauðu, «hákonunglegu» embættisklæði, og lá út á axlir ! breiður kragi úr hrokkinhærðu hundskinni. Öll birtan frá báðum steinolíulömpunum, sem | hjengu yíir drykkjuborðinu sýndist kasta sjer j ástfangin yfir rauða litinn á kápunni hans, sem ; var svo frábrugðinn öllu því gráa og svarta, sem ! var þar fyrir. Og þegar hann gekk fram, hár og ! þrekinn, með litla, lokkhærða höfuðið, og breíða ; kragann og blóðrauðu kápuna, varð hann eins og L______________________________________________________ undur í litlu reykdökku veitingastofunni, svo fríður ! var hann og skrautlegur. ; Karen kom skjótt inn úr eldhúsinu med fjölina ! sína. Hún var niðurlút, svo að andlitið sást ekki, > og flýtti sjer frá gesti til gests. Hjerasteikina setti hún fyrir framan fiskisalana, S og færði síðan kaupfarendunum, sem sátu í stofunni ! innaraf, eina sódavatnsflösku. Svo fjekk hún ; volulega sveitamanninum tólgarljós, og um leið og ! lmn skauzt út aptur, laumaði hún 63 aurum í ; lófann á ókunnuga manninum, sem við ofninn ; stóð. ! Húsfreyja var vita-ráðalaus. Reyndar hafði | hún rekizt á lyklana af tilviljun, en svo rjett á ; eptir týnt brjefinu frá málafærzlumanninum, og nú ; var allt í veitingahúsinu í mesta uppnámi; enginn hafði fengið það, sem hann átti að fá. Allir kölluðu, hver sem hetur gat. Kaupfarendurnir hringdu borðbjöllunni í sífellu, fiskisalarnir ætluðu ; að springa af hlátri yfir hjeranum, sem lá eins og ! skata á fatinu fyrir framan þá. Volulegi ! sveitamaðurinn stjakaði við húsfreyju með tólgar- ; kertinu. Hann var á nálum um þessa 63 aura. Og ; það sem vest var við alla þessa sturlun, var það, að Karen var horfin. Andrjes póstsveinn var seztur á vagnstjórasætið. Vinnudrengurinn stóð ! búinn til að opna hliðið. Ferðamönnunum inni í > vagninum var farið að sárleiðast, og hestunum líka, í — þótt þeir ættu reyndar ekki til fagnaðar að flýta : sjer, og vindurinn hrykkti og hvein gegnum út- hýsið. Loksins kom pósturinn; því hans var bcðið. Hann hjelt á stóru kápunni á handleggnum, þegar hann kom að vagninum, og sagði eitthvað sjer til j afsökunar, að töf liefði orðið. Birtan frá ljóskerinu fjell í andlit honum, og var að sjá, sem honurn > væri mjög heitt; það ljet hann sjer líka brosandi > um munn fara, um leið og hann fór í kápuna, og í steig upp til vagnstjórans. Hliðið var opnað, og póstvagninn valt skröltandi burt. Andrjes ijet hestana tölta hægt. Nú lá ekki lengur á. Hann var að smágjóta ; augunum til póstsins við hliðina á sjer, sem enn > sat hálfbrosandi, og ljet vindinn þeyta til hárinu. ! Andrjes póstsveinn brosti líka, eða öllu fremur ; kímdi. Hann fór að gruna margt. Vindurinn elti vagninn, þangað til bugða kom ! á veginn. Varp sjer þvínæst aptur inneptir ;

x

Heimdallur

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Heimdallur
https://timarit.is/publication/123

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.