Heimdallur - 01.03.1884, Qupperneq 15

47
; sjer ekki vitund úr vegi, þegar útlendi maðurinn
- nálgaðist hann. t þ>að leit þó út fyrir að barúnin-
j um litist vel á þennan djarfa pilt. Hanu leit
■ framan í liann vingjarnlega, kastaði á hann kveðju
í og sagði: «G(iðan daginn; hvað er nú langt upp
eptir til ykkar?»
Pilturinn kreisti saman varirnar, eins og hann
| ætlaði að gleypa svarið. «IIpp eptir til okkar?»
\ át hann loksins eptir honum, og leit háðslegum
; augum á föt ferðamannsins. «Haldið þjer að það
( sje sprengikvöld heima hjá okkur?»
Hann kippti upp stafnum sínum og rak hann
) niður á stein, eins og hann væri að reyna, hvað
í þungur broddurinn væri. «Seppí», sagði veiði-
sveinninn, «farðu burt úr götunni, annars skal jeg
; segja skógarstjóranum eptir þjer; þú skilur».
Seppí hló við og sagði: «þú mátt segja það
j sem |iú vilt; jeg er livergi hræddur, og allra sízt
j við annan eins labbakút og þú ert, sem berð byssu
5 fyrir slíkan apakött. Guðsfriði Frygíus.»
Svo hló hann aptur, vatt sjer inn á milli
i grenitrjánna og hvarf niður í gil nokkurt. Hinir
i horfðu á eptir honum. «Hver var þessi rustalegi
| maður?» spurði barúninn.
«Seppí frá Thiereck, náðugi herra», sagði
.< drengurinn og glápti niður í gilið, eins og eitthvert
> villidýr hefði verið skotið og dottið þar niður.
í «Skógarstjórinn hefur lengi liaft liann grunaðan,
; því sko, hann skýtur það, sem honum sýnist, þegar
svo liggur á honum. Meðan hún móðir hans lifði,
þá gjörði hann minna af því, en nú skýtur hann
; það, sem honum bezt þóknast, þó það sje um
; hábjartan daginn. Hún Eesei í selinu er kærast-
> an hans; þessvegna kom þessi svipur á hann, þegar
; barúninn spurði hann um, hvað langt væri upp
; eptir. Og svo rak hann líka augun í það, að
; barúninn hefur hanafjöðrina að framan í hattinum
\ sínum, en ekki að aptan; hjerna á fjöllunum skilja
menn það svo, að þá búi illt undir. Jeg þori ekki
; að fullyrða, að Seppí reyni ekki til að gjöra yður
| eitthvað illt, þó hann aldrei nema Ijeti undan í
; þetta skiptið.» *
«Hvað illt skyldi hann geta gjört mjer?» sagði
; ungi maðurinn rólega, »hann hefur ekki einusinni
j byssu.»
«Jú byssu hefur haun reyndar, þó þjer sæjuð
; hana ekki. það má skrúfa hana sundur og saman.
> Skeptið hefur hann í vasanum aptan á og hlaupið j
í vasanum á hliðinni, því það er mjög stutt. ;
pegar hann ætlar að skjóta, er allt komið saman j
á einu augnabliki. En nái varðmaðurinn honum,
þá verður hann bæði að láta af hendi byssuna, og ;
auk þess sitja inni margar vikur.»
«En hvað var það, som þú hótaðir honum, að
segja skógarstjóranum, Frygíus?»
«Fyrra föstudag sá jeg hann með gemsuhafur ;
niður í Ofendal. Hefði lnin móðir hans ekki verið
ljósa mín, þá hefði hann sjálfsagt skotið mig, hann ,
varð svo reiður, afþví jeg mætti honum. Jeg lof- ;
aði honum að þegja yfir því, en samvizkan bítur '
hann sjálfsagt, svo hann hefur engan frið.»
«Er hann fátækur, fyrst hann skýtur í \
óleyfi ?»
«Hann gæti lifað góðu lífi, ef hann ekki
spilaði eins mikið og hann gjörir, og bærist ekki í
eins mikið á, æfinlega þegar brúðkaup er, eða þegar ;
menn reyna sig, hver bezt geti skotið. En hann
vill nú æfinlega vera mestur, og svo hefur hann i
ekki nóg til að lifa á. Hún móðir hans hjelt >
reitunum saman, meðan hún lifði, en síðan héfur >
hann selt kýrnar sínar og tekið lán upp á húsið. >
Hvernig á hann þá að geta lifað? Eesei vill heldur )
ekki sjá hann; jeg hef heyrt hana segja við <
kunningjastúlku sína, að hún vilji ekki líta við ;
honum, fyrst hann sje að skjóta dýr, scm hann
má ekki skjóta. Út úr þessu er liann orðinn
helmingi geðstyggari enn hann var áður. En herra S
barúninn þarf ekkert að óttast, því jeg skal sjá ;
um, að hann komi ekki aptan að yður með bvssuna. :
Og nú er ekki nema klukkutíma gangur upp að \
selinu.»
Síðan þognuðu þeir. þ>eir áttu heldur ekki ;
gott með að tala mikið saman, því það var svo ;
bratt, það sem eptir var af fjallinu. Loksins kom- \
ust þeir út úr skóginum, og var þá skammt eptir >
upp á efstu brún, en brekkan var græn og grasi
vaxin upp eptir. Barúninn nam þá staðar og í
horfði upp á brúnina, og sá hann þar eitthvað
dökkleitt, sem hreifðist fram og aptur, og varð
honurn mjög starsýnt á það. Fylgdarsveinninn
sagði honum, að stúlkurnar væru að vega salt, og
að þær gjörðu það stundum, til þess að stytta sjer
stundir. Svo hjeldu þeir áfram, en innan skamms ]
tók barúninn eptir því, að þær liöfðu sjeð hann,
og þó þá væri all-langur vegur eptir, til þess að :
gjöra, þá heyrði hann að þær buðu hann vclkominn )