Heimdallur - 01.04.1884, Blaðsíða 4

; allt, sem stendur í valdi voru, allt, sem vjer gjörum,
! ber innsigli hennar, svo framarlega sem það sje
/ nokkurs nýtt, og hún ræður beinlínis, er alvöld og
í einvöld yfir öllu því, sem ekki stendur í valdi voru,
> því sem oss er meðfætt.
Jeg sagíi áður, að jeg vissi engan skrifa
; elskulegar og yndislegar enn Paul Heyse. pað mun
| ekki eiga lítinn .þátt í, hve yndisleg rit hans eru,
að hann lýsir aldrei neinum vondum mönnum, því
/ hvað sem annars má fá út úr mannvonzkunni, þá
! verður hún þö aldrei yndisleg. Hann lýsir yfir
] höfuð að tala aldrei neinu ljótu, því fegurðartil-
; finningin er svo yfirgnæfandi hjá honum, að hann
<1 þolir ekki það ljóta.
1 «Börnum heimsins* lætur hann Edwin segja,
> aðhann skilji ekkert í því, hvernig nokkurnlistamann
/ geti langað til að lýsa fólki, sem þeir ekki vildu
> hafa innan sinna dyra í lífinu, og það er auðsjeð,
i að hann skilur það ekki heldur sjálfur; hann hefur
enda sjálfur verið svo hreinskilinn að segja, að hann
; hafi aldrei getað teikuað nokkra mynd, sem ekki
; hafi verið eitthvað elskulegt við, aldrei getað lýst
/ skapferli nokkurrar konu, sem hann hafi ekki að ein-
> hverju leyti verið ástfanginn af. Að fáeinum und-
> anteknum eru því pcrsónur hans nokkuð iíkar hver
; annari. — pað lítur svo út, sem Heyse trúi ekki
; neinu verulega illu um mennina, og það er víst
; óhætt að fullyrða, að ekkcrt skáld hafi haft betri
; trú á þeim. Að minnsta kosti hefur enginn talað
; betur um þá en Paul Heyse.
S E. H.
Upp til fjalla.
/ Saga eptir
Paul Heyse.
Signrður Hjörleifson þýddi.
; (Framhald).
Loksins urðu þær báðar þreyttar á þessum
/ leik og hættu honum. Frygíus hjálpaði þeim til
! þess að komast niður, og heilsuðu þær þá barúninum
! vingjarnlega og bað hann þær gistingar. Nú fyrst
; gat hann fyrir alvöru skoðað sig um og þóttist hann
; hafa fengið vel launað ómakið uppeptir. Á tindinum
! Watzmann lá nýfallinn snjór, kvöldroðinn brá ó-
ljósum blæ yfir björgin og jökullinn skein eins og í
skær og mikill gimsteinn í kórónu fiins svipmikla
veldis Alpafjallanna; hásljettunni hallaði til suð- ;
urs, en hjer og þar gnæfðu háir klettar upp úr ;
og voru þeir blómum vaxnir að ofan, og þegar /
lengra dró til suðurs, sá hann grenitrje hjer og í
þar. þ>au gengu nú fjögur saman niður að selinu
og töluðu á leiðinni um það, sem veiðimenn !
yfir höfuð eru vanir að tala um við selstúlkur, ;
hvort sem skórnir þeirra eru betri eða verri. ;
Besei, sem Frygíus hafði taiað um, var hærri og <
fríðari; hin hjet Genovefa eða Vefa, og þó hún ;
væri ekki eins fríð og hin, þá gaf hún henni ekkert í
eptir í glaðlyndi og þægilegu viðmóti. Utan yfir !
kotinu voru þær í treyjum og fjellu þær vel að !
líkamanum; þær voru móleitar, með rauðum ;
röndum og hnepptar með glertöium. þ>ær voru í ;
hnepptum sokkum, og náðu þeir í'rá hnjánum og ;
niður á ökla. Iiesei gekk berfætt, en Vefa hafði /
stóra trjeskó á fótunum. I>a/r bjuggu báðar í í
sama selinu, og var því skipt í tvo jafna hluti,
svo livor um sig bjó í sínu ríki einsömul og hafði ;
mjólkurhús, kjallara, arinn og fjós út af fyrir sig.
][>ær höfðu þegar búið þarna í margar vikur, svo
nú fór að líða að þeim tíma, að þær færu aptur
niður í dalinn til bændanna, sem höfðu fengið
þeim nautin til gæzlu. !
pað var þetta, sem barúninn var að tala um
við þær á leiðinni. En nú tók að rökkva og !
dimmdi æ meir og meir, svo þeim fór að verða }
kalt þar uppfrá, því þar var ekkert skjól. [>að <
var eins og björgin gláptu á þau; í litarlausu ;
loptinu leit tindurinn á Watzmann út eins og ;
höfuð á vofu, og upp úr Obervatni rauk hvítgufa
en vatnið sjálft sást þó eltki, og eptir tæpan ;
fjórðung stundar, sáust skýja slæður um allan
sjóndeildarhringinn og hjengu skýin kringum greni-
trjen, eins og kongulóarvefur, sem ótal kongulær j
hjeldi saman, svo það rnátti ekki seinna vera að ;
þau náðu selinu. !
þ>au gengu nú inn og brann þar eldur á gólfi, !
beint á móti dyrunum. Gamall brennihöggvari :
sat við pottinn hennar Besei, og eldaði sjerkvöld- !
mat. Þar voru líka komnar.’tvær stúlkur úr öðru seli !
1 /
þar í grendinni, og einn smaladrengur til þess að tala (
við stúlkurnar að gamni sínu. [>að varð því næsta !
þröngt utan um eldstóna; þar voru inni tveir litlir ;
bekkir, en á þeim gátu þau ekki öll setið. Frygíus ;