Heimdallur - 01.04.1884, Blaðsíða 10

58
að hún gæti nokkurn tíma hugsað alvarlega. En
hvernig var það með Seppí ? Hugsaði hún enn þá
upp á hann, eða var úti á milli þeirra?
Hann langaði til þess að spyrja hana um þetta
og annað fleira og þessi longun hans fór vaxandi.
Hann ímyndaði sjer líka eflaust, að það hefði verið
munur að sjá sig eða jafn ruddalegan mann eins
og Seppí, þegar þeir stóðu báðir á vígvellinum, og
það hefði heldur ekki spillt fyrir, hvað hann vann
mikinn sigur. Ef til vill lá nú Eesei og gat ekki
sofnað og var að hugsa um þennan laglega útlenda
veiðimann og hver gat sagt, nema að hún vonaðist
eptir því, að hann dræpi á dyrnar hjá sjer, svo að
þau gætu haldið áfram samtalinu í betra næði.
Hún gat álitið, að hann væri mesti durtur, ef hann
svæfi af sjer þetta góða færi, eða hrokafullur, fyrst
hann vildi ekkert skipta sjer af henni, og það esp-
aði hann ekki minnst, að nú varð Seppí að liggja
úti, svo hann gat í makindum notað tækifærið, til
þess að ná þessari fallegu stúlku á vald sitt.
Einhverja tilraun varð hann þó í öllu falli að
gjöra. Hann reis upp og hlustaði; Frygíus hraut
hátt. Hann gekk hálfboginn undir súðinni og leit-
aði að stiganum. Allt í einu heyrði hann, að ein-
hver var fyrir utan liúsið og blístraði aptur og aptur
ofurlágt. og líkti stundum eptir hjartar öskrinu, en
þó aldrei nema í hálfuin hljóðum. petta, er Seppí,
datt honum undireins í hug. Hvað vifl hann
þrjóturinn sá arna?
Hann lagðist niður í vondu skapi og skreið á
fjórum fótum eptir öllu gólfinu að dálitlu vindauga,
sem var í múrnum. Hann varð var við. að glugg-
inn hennar Kesei var þar rjett fyrir neðan. það
var svarta þoka, svo liann sá ekki nema dálitinn
blett í kringum kofann; tunglið var gengið undir
og veðrið kalt og hráslagalegt. f>á heyrði liann
aptur blístrað, en þó hærra í þetta skiptið, og svo
var barið mikið högg í gluggahlerann. Hún er
þó líklega ekki svo vitlaus að ljúka upp fyrir honum,
tautaði hann fyrir munni sjer og lagði eyrun við.
Svo varð hljótt stundarkorn. Svo heyrði fiann að
Seppí sagði með lágri röddu: «Kesei. opnaðu uú
strax hlerann og lofaðu mjer að tala við þig, eða
jeg skal kveykja í kofanum og svæla þig og barún-
inn þinn inni.»
Nú heyrði hann að eitthvað var átt við liler-
ann, og rjett á eptir sagði Kesei: «Gjörðu |iað,
Seppí, hrenndu okkur inni, og rændu svo því sem
þú getur náð; en hafðu þig nú á burt, því jeg hef
ekki tíma tii að hlusta á þig.» Hún talaði hart
og rómur hennar var mjög einbeittur.
«Nei, þú hefur víst eitthvað annað að gjöra
núna, er ekki svo?« sagði Seppí háðslega. «Hann
stendur þó, vænti jeg, ekki fyrir aptan þig, barún-
inn þinn, og hvíslar að þjer, að skella aptur glugg-
anum rjett við neflð á mjer? Ykkur líður víst
ekki svo illa þarna inni í myrkrinu, en það er leið-
inlegast, að menn skuli vera að ónáða ykkur. En
jeg get ekki orðið ykkur að skapi, jeg þarf að fá
að vita, hvernig ástatt er með mig sjálfan, og svo
máttu hleypa inn til þín á næturnar, hverjum sem
þú vilt. [>aö er úti með okkar kunningsskap.
«[>að er langt síðan, Seppí, og mjer stendur
alveg á sama, hvað þú ert að blaðra. En farðu
nú burt frá glugganum og sjáðu mig í friði, fyrst
þú getur ekki annað sagt eri eintóm illyrði.»
[>að var eins og það dytti ofan yfir iiann við
þessi orð, enda talaði hún bæði alvarlega og kulda-
lega. Hann þagnaði dálitla stund og hóstaði. Svo
sagði hann:
«I>að hefur ekki einlægt verið þessi óvinátta
á milli okkar; þegar þú í fyrsta skipti varsthjerna
uppfrá, þá fóru ailt önnur orð á mifli okkar. Hvernig
stendur annars á því, að þú forðast mig eins
og fjandann sjálfan. Er jeg ekki enn þá sá sami
Seppí, sem þú sagðir við, þegar við stóðum í bröttu
brekkunni við vatnið: Ef þú bæðir mig nú, Seppí,
að stökkva þarna niður, þá gerði jeg það? Jeg
veit það hefur verið talað illa um mig, og sagt að
jeg væri óstjórnlega sólginn í spil, mesti óhræsis-
maður og drykkjuhrútur. [>að er satt, að það hefur
orðið mikil breyting á, síðan hún móðir mín dó;
hvernig hef jeg átt að vera heima í Thiereck, þegar
enginn er þar. Jeg gekk niður á Bertelsgötu, til
[iess að fá mjer vinnu við saltnámurnar. En í öðru
ein-i lopti. og þar var, gat jeg ekki lifað. Jeg verð
að geta andað að mjer lopti; en engilrn getur lifað
af tómu loptinu. En samt sem áður, þá hefði lík-
lega einhver maður orðið úr mjer. ef þú hefðir ekki
aflt í einu orðið allt öðruvisi við mig og gleymt
fornri ást og vináttu. [>á fyrst hljóp fjandinn í
mig, þá fór jeg að skjóta gemsurnar, hvar sem jeg
sá þær og sóa út peningunummínum í spilamennsku,
og þá hætti jeg að gefa því nokkuru gaum,
sem aðrir sögðu. ,[>etta er þjer að kenna. Kesci.
[>að ert þú, sem átt upptökin. Hefðir þú sagt við