Norðurljósið - 01.02.1913, Blaðsíða 2

10
Norðurljósið
• •••••••••••••••••• •••«
Garibaldi og lambið,
Það, sem Jón Sigurðsson var ísiensku þjóðinni, var
Oiuseppe Oaribaldi þjóð sinni, Italíu. Hann var nefnd-
ur »frelsari Italíu«, og það er enginn vafi um, að hann
hafi unnið meira en nokkur annar maður að því að
veita þjóð sinni sjálfstæði sitt og fasta stöðu á meðal
ríkja Norðurálfunnar. Faðir hans var fátækur fiskimaður
og Oaribaldi fjekk þessvegna litla mentun, nema þá,
sem hann gat veitt sjer sjálfur. Hann var sjómaður
framan af, þangað til hann var 27 ára, er hann gerðist
fjelagi í því fjelagi sem kallað var: >Unga Italía<. Yfirvöld-
unum erlendu þótti fjelagar þessir hættulegir náungar,
og Oaribaldi var ásamt öðrum dæmdur til lífláts fyrir
uppreist. Hann slapp úr varðhaldi og komst loksins
til Suður-Ameríku. Þar hjálpaði hann lýðveldinu Rio
Orande á móti Brasilíu, og aflaði sjer frægðar sem
herforingi. Þá gekk hann í lið með fylkinu Monte
Video á móti Buenos Ayres. Árið 1848 sigldi hann
aftur heim til Italíu og gerðist foringi sjálfboðaliðs til
að hjálpa landi sínu gegn yfirráðum og kúgun Austur-
ríkismanna. En hann var neyddur til að láta undan síga
og settist hann þá að í Sviss um tíma. Næsta ár fór
hann þó aftur til Rómaborgar, til að hjálpa hinu ný-
stofnaða lýðveldi gegn óvinum þess, og var settur yfir
herinn. En Iiðsmunurinn var svo mikill, að hann varð
aftur að hörfa undan og flýði frá Róm með 4000
mönnum. A þeim flótta dó kona hans, sem hafði fylgt
honum trúlega í öllum raunum hans. Hann komst
undan og fór til Ameríku og var þar skipstjóri nokkur
ár. Þá flutti hann aftur til Norðurálfu og bjó í lítilli
eyju við Sardíníu. Árið 1859 og næsta árin þar á eftir
var hann aftur á orustuvellinum við og við, og tók
mikinn þátt í því, að sameina hin sundruðu ríki á
Ítalíu í eina heild. Hann neitaði öllum launum og
titlum og fór heim aftur til bús síns. Árið 1875 sat
hann á þingi í Róm, sem þá var orðin höfuðstaður
allrar Ítalíu. Hann dó 1882.
Það fara margar sögur um þessa frelsishetju, sem
sýna mikilleik mannsins, og er þessi, sem hjer fylgir,
ekki sú áhrifaminsta.
Eitt kvöld er hann var á herferð, hitti hann fátækan
hirði, sem hafði týnt einu lambi úr hjörð sinni og var
mjög hryggur yfir því, því að honum þótti svo vænt
um lambið. Oaribaldi spurði menn sína, hvort þeir
vildu ekki hjálpa til að leita að lambinu í klettunum,
Margir buðust til þess, og svo fóru þeir upp til fjalla
til að leita týnda lambsins. En þeir fundu það ekki
þó að þeir leituðu í langan tíma, og sneru aftur einn
og einn til herbúðanna.
Næsta dag fór Garibaldi ekki eins snemma á fætur
og hann var vanur, og þjónn hans fann hann sofandi,
er hann kom inn til hans. Loks vakti hann hershöfð-
ingjann, og þegar hann hafði nuddað stýrurnar úr
augum sjer, dró hann lamb upp úr rúmi sínu og bað
þjóninn að fá hirðinum það. Það var týnda lambið!
Þó að hinir allir höfðu gefist upp, hafði Oaribaldi
haldið áfram um nóttina að leita þess, þangað til hann
hafði fundið það! Sá, sem leitaðist við að frelsa þjóð
sína frá óvinum hennar, hafði samt líka tíma til að
hugsa um eitt lítið lamb!
Það er meiri frelsari en Oaribaldi, sem er kominn til
að frelsa, ekki aðeins þjóð sína, heldur og óvini sína,
— það er frelsari heimsins, — og hefir þó tíma til að
hugsa um hvern einasta villuráfandi syndara, sem er
farinn upp í kletta syndarinnar. Myndin á fyrstu blað-
síðu lýsir ástandi syndarans. »Vjer fórum allir villir
vega, sem sauðir.« (Esa. 53. 6.) Lambið hefir lent á
klettastalli, þar sem það getur ómögulega komist í
burtu hjálparlaust; og líkt er ástand allra; oss er
brýn nauðsyn á að taka á móti frelsaranum, því að án
hans getum vjer ekki komist »heim til föðurhúsa«.
Hann kom »til að leita að hinu týnda og frelsa það«
og í dæmisögunni er sagt, að maðurinn hafi leitað að
sauðinum þangað til hann fann hann«.
>Þjer eruð ekki af mínum sauðum«, sagði Kristur
við vantrúaða Oyðinga, en »mínir sauðir þekkja mína
raust.« Ef þú vilt kannast við hina blíðu raust hans,
þá frelsar hann þig, gefur þjer eilíft líf og þú munt
aldrei að eilífu glatast, því aðhannsegir: »Enginn skal
slíta þá úr minni hendi«. (Jóh. 10. 26.-28.)
y\thugasemdir ritstjórans.
Það 'var ekki mikið rúm í síðasta tölublaði fyrir at-
hugasemdir mínar, en nú ætla jeg að taka það fram,
að »Norðurljósið« heldur áfram með óbreyttri stefnu,
sem er, eins og sagt var í 1. blaði 1912: »að vera
heimilisblað til að fræða, göfga og blessa hvern ein-
stakan á heimilinu.« Að öllu leyti verður blaðinu hag-
að eins og að undanförnu. Það er samt ýmislegt sem
mig langar til að birta hjer í blaðinu, sem ómögulegt
er vegna rúmleysis, en ef hægt verður að stækka
blaðið um næstu áramót, þá verða í því ýmsar við-
bætur, sem jeg þykist vita að mönnum líki vel.
Einkum langar mig til að hafa sönglög við og við í
blaðinu.
Mikið er undir því komið, að nienn borgi blaðið
eins og ætlast er til, - fyrirfram. Það er skilyrði fyrir
hinu lága verði blaðsins. Menn spáðu því, að það
gengi ef til vill vel fyrsta árið að fá menn til að
borga fyrirfram, en að það væri ekki hægt að treysta
mönnum til að gera það sjálfkrafa næsta árið, »því að