Norðurljósið - 01.02.1913, Blaðsíða 4

12
Norðurljósið
fara í skóla, þar sem svertingi hafði aldrei sjest fyr —
og þá byrjaði raunasaga Ponkós. Piltarnir stríddu honum
á allar lundir og ljetu hann ekki í friði liðlangan dag-
inr. Þetta var mjög ljótt af þeim, en svona var það,
og jeg verð að segja frá því, þó að mjerþyki skömm að
því. Þeir nefndu hann »Kolamola« og höfðu skifti á
þessu uppnefni og mörgum öðrum, eftir því sem þeim
þótti henta best, svo að Ponkó tór að skammast sín
fyrir það, hvað hann var svartur. Honum kom sem sje
ekki í hug, að spyrja hvítu drengina að því, hvað þeir
hefðu til unnið, til þess að þeir voru fæddir hvítir.
Nei, honum fanst hann hljóta að vera mjög vondur
drengur, annars hefði hann ekki verið svartur. Veslings
Ponkó var þá ekki æfinlega broshýr, eins og hann
sjest á myndinni; hann grjet oft í leyni jyfir því að
hann var ekki hvítur eins og aðrir drengir.
Einn góðan veðurdag sá hann stórt auglýsingarspjald
meðrauðum, hvítum og bláum stöfum, sem voru svo stórir
og skýrir, að jafnvel Ponkó gat lesið þá, því að hann
var farinn að læra að lesa. Hann stóð hugfanginn á
meðan hann Ias stóru orðin á spjaldinu: „Klinó Sápa,
— bezt i heimi, gerir andlitið hvítt sem perlu!" »Æ«!
hugsaði Ponkó, »er það mögulegt? Nú er von fyrir
mig.« Hann fór undireins í búðina, sem auglýsingar-
spjaldið var á, og spurði hvað »Klínó« sápa kostaði.
»25 aura stykkið,« svaraði búðarstúlkan. Ponkó flýtti
sjer heim og náði í aurana, sem hann átti í kistunni
sinni, og hljóp aftur til búðarinnar og keypti eitt stykki
af þessari undraverðu sápu, sem átti að gera hans
svarta andlit hvítt sem perlu! Þá flýtti hann sjer, sem
mest hann mátti, aftur upp í herbergi sitt, fór úr
treyju sinni, fletti upp ermunum og þvoði sjer betur
en hann hafði gert nokkru sinni fyr, með þessari dýr-
mætu sápu. Hann neri svo miklu af sápufroðunni á
andlitið sem hann gat og fór að nudda af alefli, til
þess að sápan gæti notað sín sem best. Áður en hann
var búinn, fór hann að skoða sig í spegli, en því mið-
ur sást hið svarta hörund undir sápufroðunni, og Ponkó
reyndi enn þá meira til að ná litnum af sjer, óhræsis
svarta litnum. En alt varð árangurslaust, og Ponkó
fyltist gremju af vonbrigðunum og af svikum þeirra,
sem auglýstu, að »KIínó-sápa« gæti »gert andlitið hvítt
sem perlu«,
Nokkrum dögum síðar var Ponkó á gangi sjer til
skemtunar. Það var sunnudagur og hann hafði ekkert
að gera. Hann var hugsi, en alt í einu heyrði hann
orð sungin, sem hrifu huga hans og alla athygli; það
voru þessi orð: »og þá verð jeg hvítarien sn/ór*. »Hvít-
ari en snjór!« það er einmitt það, sem mig langar til
að vera, hugsaði Ponkó. Hann sá mennina, sem voru
að syngja þetta; það var útisamkoma og margt fólk
stóð þar í hring, og þeir, sem inst voru, sungu sálm,
sem Ponkó skildi ekki, en hvert vers endaði með
þessum jörðum, sem hrifu hann hvert sinnj; »og þá
verð jeg hvítari en snjór«.
Þegar sálmurinn var búinn, fór fólkið inn í samkomu-
sal þar nærri, og Ponkó fór inn líka. Þar fór ræðu-
maður í stól og hjelt langa ræðu, en Ponkó skildi
ekki mikið af henni, því að hann var altaf að velta
því fyrir sjer, hvenær maðurinn ætlaði að byrja að
segja frá því, hvernig menn gætu orðið hvítari en
snjór, og hvernig þeir færuj að því, því aðj hann
sá engin áhöld, sem hann gat hugsað að notuð yrðu
til þess. Svo endaði ræðan og fólkið var að hverfa
heim. Ponkó sat óánægður, því að hann þóttist lítið
hafa grætt á því að vera þar, fyrst ræðumaðurinn
hafði ekki nefnt það með einu orði, hvernig svartir
menn gætu orðið hvítir. Þetta var víst alveg eins svik-
ult og sápan!
Þá kom ræðumaðurinn til hans, Iagði hönd á herð-
ar honum og spurði hann hvort hann gæti ekki gert
neitt fyrir hann. Hið blíða, kærleiksríka viðmót manns-
inns, sem Ponkó var alls ekki vanur, hreif hjarta hans,
og hann horfði á hann með tárin 1' augunum og sagði
honum frá öllum málavöxtum, og hve hann langaði innilega
til að verða hvítur, eins og aðrir drengir; hann sagði
að sjer fyndist að hann hlyti að vera svo vondur, af
því að hann væri svartur. Trúboðinn hlustaði á alt,
sem drengurinn vildi segja, með mikilli hluttekningu,
því að hann tók eftir því, að einlægni og löngun
lýstu sjer í hinu svarta andliti. Þá sagði hann Ponkó
frá því, að Guð elskaði svarta menn og drengi alveg
eins og hvíta og hefði gefið son sinn til að deyja fyrir
þá, hvorutveggja jafnt. Hann skýrði honum frá því, að
Jesús, Sonur Guðs, hefði dáið á krossinum til að frelsa
bæði hvíta og svarta menn, og að dauði hans hefði
þau áhrif á þá, sem tryðu á hann, að hjarta þeirra,
sem væri svart af synd og spillingu, yrði »hvítari en
snjór«. »Æ! það voru þeir að syngja um!« sagði Ponkó
»en það virðist vera of gott til að vera sannleikur!«
Trúboðinn sagði honum þá frá því, að hann gæti
fengið hvítt hjarta undir eins, með því að koma til
jesú, og það væri miklu betra en að fá hvítt hörund.
Ponkó tók á móti þessu með fögnuði, og þá kraup
hann og tók á móti Jesú sem frelsara sínum í hjarta
sitt. Síðan hefir hann verið eins glaður og hann er á
myndinni.
ATH. Ef lesendur eru því mótfallnir að fluttar verði
greinar tyrir unglinga, eru þeir beðnir að gera mjer aðvart.
Ritstj.
^ORÐURLJÓSIÐ kemur út einusinni á mánuði, og verð-
ur 96 blaðsíður á árf. Árgangurinn kostar 50 aura og.
borgist fyrir fram. Menn mega senda útgefandanum verð-
iðí ónotuðum frímerkjum. Verð í Vesturheimi, 30 cents.
Ritstjóri og útgefandi: /Vrthur Gook, Akureyri.
(Afgreiðslumaður blaðsins áísafirði er hr.James L.Nisbet.J