Norðurljósið - 01.10.1913, Blaðsíða 2

74
Norðurljósib
gjána í opinn dauðann, að því er öll líkindi virtust á
vera.
Fjelagar hans klifruðust ofan svo fljótt sem þeir gátu,
til að sjá, hvort hægt mu.idi vera að finna fylgdarmann-
inn aftur, og til að vita, hvort nokkurt lífsmark væri
enn með honum.
Þeir fundu hann loksins og þá var hann, — þótt ó-
trúlegt sje, — lítið méiddur af fallinu. Hann hafði lent
á snjóskafli og sloppið með fáein lítilsháttar meiðsli.
Engu að síður hafði þessi hetja fórnað lífi sínu fyrir
fjelaga sína, og sýnjr það oss anda liins góða hirðis,
sem »lagði líf sitt í sölurnar fyrir sauðina«.
Lík þessari sögu er ein sem sagt er frá í bók Dr.
Torrey’s, »Kristur, biblían og vantrúin,« senr er þess
verð, að hún sje sögð ennþá einu sinni. Fjórir menn
voru einu sinni að klifrast upp hinn hála Matterhorn-
tind, tveir ferðamenn og tveir fylgdarmenn ; allir fjórir
bundnir saman með taug á milli sín. Neðri ferðamað-
urinn misti fótannna og hrapaði. Hinn snöggi kippur
í taugina tók neðri fylgdarmanninn með honum, og
hann tók aftur efri ferðamanninn með sjer. Þrír menn
hjengu nú fram af hinum svimandi háa kletti. En fylgd-
armaðurinn, sem fremstur var og efstur, þá hann varð
var við kippinn, keyrði broddstaf sinn ofan í ís-
inn, spyrntist við og hjelt fast; þrír menn hjengu yfir
hinni óttalegu hyldýpisgjá, en þessir þrír menn úr
allri hættu samt, sökuni þess, að þeir voru bundnir við
einn mann, sem hjeit fast. Efri ferðamaðurinn náði fót-
festu, fylgdarmaðurinn þarnæst og loks neðri ferðamaður-
inn, og áfram hjeldu þeir og komust alla leið klaklaust.
Þegar mannkynið gekk upp hinn hála klett lífsins,
misti hinn fyrsti Adam fótfestuna og hrapaði í hyldýp-
ið. Hann tók þann næsta með, og svo hver annan koll
af kolli, þangað til alt mannkynið hjekk yfir hyldýpis-
gjá glötunarinnar; en hinn annar Adam, Maðurinn í
dýrðinni, stóð fastur, og allir þeir, sem eru sameinaðir
honum með lifandi trú, eru í engri hættu, þó þeir
hangi yfir hinu óttalega hyldýpi, sökum þess, að þeir
eru bundnir við Manninn í dýrðinni, Jesúm Krist.
Smásyndir.
Einu sinni sást stór örn á flugi. Hinn mikli fugl
flaug hærra og hærra eins og hann vildi sýna að hann
væri rjettkallaður konungur yfir fuglum himinsins. Alt
í einu sáu menn að honum dapraðist flugið. Hann fór
að síga og lá bráðum dauður á jörðinni.
Hvað gekk að honum? Menn gáðu að hræinu og
sáu, að örninn hjelt á litlum hreysiketti í klónum. Þeg-
ar hann hafði þrýst litla dýrinu að sjer á fluginu, hafði
það getað losað sig nógu mikið úr klóm arnarins til
þess að sjúga blóðið úr brjósti hans.
Hvílík mynd af syndinni! Menn gera lítið úr henni,
en hún sigrast loksins á þeim og leggur þá að velli.
Höggormar!
VÆR stúlk-
ur stóðu og
horfðu í kring
um sig. Þær
voru í Svisslandi á
skemtiferð og voru
komuar út þann dag
til að mála. Sólin stóð
hátt á lofti og hitinn var
mikill, en útsýnið var
undurfagurt.
»Æ! hvað þetta er dýrð-
legt útsýni! Hjer verðum við
endilega að sitja og mála.«
Sú, sem talað hafði, beið eftir
svari systur sinnar, en hún svaraði
Ioksins: »Útsýnið er að vísu fagurt,
en jeg veit ekki hvort það er skyn-
samlegt að setjast einmitt hjerna.«
»Því þá ekki ?«
»Pabbi sagði okkur að gæta mjög vel að því, hvar
við settumst að, því hann sagði að þessir klettóttu dalir
væru fullir af höggormum.*
»Hvaða vitleysa! Höggormar! Þú ert alt of varkár.
Jæja, þú getur verið þar sem þjer sýnist, en jeg ætla
að vera hjerna; það er indæll staður, og hjerna er of-
urlítil hrúga af spítum og laufblöðum, sem gerir ágætt
sæti.«
Og við það settist stúlkan niður, opnaði tösku sína
og tók upp teikniáhöldin sín. Systir hennar, sem var
gætnari, sat á sjálfum klettinum hærra uppi.
Þær byrjuðu að mála og voru bráðum sokknar nið-
ur í það. Eftir litla stund fann stúlkan, sem sat á litlu
hrúgunni, snögga hreyfing í sæti sínu. Hún hugsaði
ekkert um það, en innan skamms fann hún enn þá
meiri hreyfingu og alt í einu kom henni í hug, að það
hefði verið rjett, sem systir hennar hafði sagt, og það
væri líklega höggormur í sæti bennar! Hún vissi, að
stingur þessarar höggormstegundar var banvænn og sat
í örvæntingu og skjálfandi af hræðslu, án þess að vita
hvað best væri að gera, því hún þorði hvorki að sitja
kyr nje hreyfa sig. Þá Ieit hún niður og sá höfuð högg-
ormsins smeygja sjer út rjett hjá fæti hennar. Hún mun