Norðurljósið - 01.12.1913, Blaðsíða 2

90
Norburljósib
Nokkur kvöld þar á eftir fórum við að lesa tésta-
mentið að gamni okkar til þess að finna í því viliur
og mótsagnir. Loksins komumst vjer út í Jóhannesar
Ouðspjall, en áður en við vorum komnirút að 13. kapí-
tula var jeg orðinn sannfærður um synd mína, um rjett-
lætið og dóminn og óskaði eftir að geta beðið, því þá
hefði jeg beðið um fyrirgefningu synda minna.
Næsta kvöld lásum við 14. kapítula og jeg óskaði
um fram alt að jeg væri einn, til þess að geta beðið.
En fjelagar mínir voru þar viðstaddir, og jeg skamm-
aðist mín fyrir að láta uppi tilfir.níngar mínar, þarsem
jeg hafði verið fremstur þeirra allra í því að mæla á
móti biblíunni.
Næsta kvöldið fórum við að lesa 15. kapítula, ogjeg
var rjett kominn að því að falla á knje og biðja eða
fara eitthvað út til þess að svala tilfinningum mínum,
þegar fjelagi minn sem var kaþólskur sagði: »Jeg held
við ættum að biðja.* Jeg horfði á andatrúarmanninn,
til þess að vita hvernig honum litist á það, en hann
sagðist hafa haft löngun til þess í nokkur kvöld. Þá
fjell jeg á knje frammi fyrir Ouði og fór að biðja um
miskunn. Það gerðu og hinir tveir; og við höfðum ó-
gleymanlega bænarstund, þangað til komið var fram
yfir miðja nótt. Ljós himnaríkis streymdi inn i sálir
okkar og við öðluðumst allir fyrirgefningu og frelsi
það sama kvöld.
Við hjeldum auðvitað ekki fleiri andatrúarfundi en
höfðum bænarsamkomur og biblíulestrastundir í stað-
inn. TJað var undravert hvernig Drottinn hjálpaði okk-
ur að skilja hans dýrmæta orð. Jeg lofaði Ouði því, að
jeg skyldi fara aftur til Los Angeles og prjedika Krist
einmitt á þeim sömu stöðvum þar sem jeg hafði áður
haldið vantrúarfyrirlestra, svo framarlega sem hann vildi
frelsa mig frá öllum mínum syndum. Og það kom ein-
mitt fyrir, Guði sje dýrðin.
Sama kvöld og við fundum Krist, liafði jeg skotið
stóran fugl og hafði verið að baka brauð. Jeg hugs-
aði þá uni gamla manninn í hinum kofanum og fann
slíkan kærleika til hans vakna í hjarta mínu, að jeg er
viss um að jeg hefði ekki fundið hann nema fyrir á-
hrif Guðs Anda. Jeg fór snemma á fætur næsta morg-
un og tók fuglinn matbúinn og stórt brauð með mjer
og fór til gamla mannsins. Jeg vissi sem sje, að hann
gat ekki bakað annað en flatbrauð. Jeg barði á dyr og
hann opnaði mjög gætilega. Æ, hvað jeg elskaði hann,
er jeg sá hann standa þar á þröskuldinum, útslitinn af
elli og erfiði og hendurnar kreptar af gigt. Jeg sagði:
>Bróðir, jeg er kominn með fugl og hveitibrauð, sem
jeg ætla að biðja þig að þiggja«. Þegar jeg sagði þetta,
sá jeg að tárin komu fram í augum honum, og jeg
fór líka að gráta og lofa Guð. Gamli maðurinn tók á
móti gjöfum mínum og spurði mig hvað hefði komið
fyrir mig. Jeg sagði honum frá því, hvernig jeg hafði
snúist, og viknaði hann þá mjög. Hann hafði haft allra
manna Ijótastan munnsöfnuð, en eftir þennan atburð
heyrði jeg hann aldrei blóta framar.
* •
*
Þessi frásaga sýnir, hvílíkan undrakraft Guðs orð
hefir til að umbreyta lífi þeirra, sem lesa það með at-
hygli, ef þeir veita ekki Heilögum Anda mótspyrnu.
Andatrúarmenn, vantrúarmenn, kaþólskir, »guðspek-
ingar® og allir, sem byggja ekki á ritningúnni, mundu
sannfærast, ef þeir gæfu biblíunni meiri gaum. Eina
skilyrðið er það, að þeir stríði ekki gegn fortölum Hei-
lags Anda, sem leitast altaf við að leiða menn til
Krists.
Frelsaður frá píslarstaurnum.
Islendingur nokkur ungur kom við og við á »Sjó-
mannahælið« hjer á Akureyri í fyrra og töluðum við
oft saman. Einu sinni fórum við að tala um trúarefni,
og kom hann þá með þá skoðun, sem jeg hefi svo oft
heyrt hjer á landi, að líf og dauði Jesú Krists væri fög-
ur fyrirmynd fyrir alla, en að það væri ekki nauðsyn-
legt að trúa því, að hann hefði dáið friðþægingardauða
vor vegna. Hann áleit það alveg nóg, að trúa á Krist
sem fyrirmynd til að breyta eftir, en óþarfi að hugsa
nokkuð um »blóð Jesú Krists«.
Jeg reyndi að sýna honum fram á, að þetta væri í
raun og veru ekki nægileg hvöt til að leiða menn til
þess að lifa heilögu líferni, enda veittist engum manni
kraflur til að gera alt það, sem samvizkan segði hon-
um að gera, með því einu að hugsa um fyrirmynd
Krists.
Hann fjelst samt ekki á það. Þá sagði jeg: »Setjum
svo, að það væri maður, sein lifði óaðfinnanlegu lífi
og væri í alla staði eftirbreytnisverður, þá myndi sú
tilfinning ríkja hjá mjer, hvert sinn sem jeg hugsaði
um hann, hve jeg væri ófullkominn og syndugur í sam-
ánburði við þennan góða mann. Það er að segja, líf
hans myndi dæma líf mitt og sýna mjer, hvað það
væri óhreint og syndugt. En setjum svo, að jeg hefði
framið einhvern stórglæp og sæti í myrkvastofu og biði
þar dauðahegningar, og þessi góði maður kæmi svo
til mín og segðist vilja fúslega ganga í minn stað og
deyja fyrir mig, — segðist vera búinn að fá samþykki
dómarans til þess, og vildi ekki hætta við áforin sitt.
Hann leiðir mig út úr myrkvasíofunni og jeg sje hann
líða og deyja í minn stað. Haldið þjer ekki að hver
æð í líkama mínum mundi ekki brenna af löngun tif
að lifa eins og hann lifði, tala eins og hann talaði,
hugsa eins og hann hugsaði, og sýna öðrum þann kær-
leika, sem hann hafði auðsýnt mjer?