Norðurljósið - 01.01.1921, Blaðsíða 4

4
NORÐURLJÓSIÐ.
ARNARSTAPI
eða
Viðreisn Bentleys.
Saga eftir Alice Gray.
[Rýdd úr ensku].
[Saga þessi er um sömu persónur og »Barátta Allans«, sem
kom út í 6. árgangi biaðsins].
I.
»Jæja, Edward minn, segðu mjer nú eitthvað uni
skólabræður þína í Drayfon Hall. Jeg ímynda mjer að
jeg kannist við sum nöfnin á nafnaskránni, því oft hafa
synir gerst skólasveinar í Drayton Hall eftír feður sína,
og jafnvel sonarsynir eftir afa sína, með næstum því
sömu reglufestu og Draytonsættin sjáif, Auk þess lang-
ar mig mjög til að vita nöfn allra vina þinna; þú hefir
altaf látið mig vita hvað leið, og jeg er þjer þakklátur
fyrir það, drengur minn. Rað hefir ætíð virst svo, sem
þú hafir fundið það á þjer, að jeg mundi láta mig
miklu skifta alt er snertir fjelaga þína, og því er líka
vissulega svo varið. Hvern þykir þjer vænst um af
þeim öllum?«
»Frank Austin, held je« — nú.«
Mr. Churchill lagði höndina blíðlega á öxl hins unga
bróðursonar síns, þegar hann heyrði í hve lágum sorg-
arrómi hann bætti við orðinu »nú«.
Reir lágu báðir á grasívöxnum bala við skógarlækinn.
Þeir tóku sjer þar hvíld á skemtigöngu sinni eftir há-
degisverðinn. Mr. Cburchill var nýkominn heim til
bróðurbarna sinna eftir nokkurra ára fjarveru.
»Jeg veit það,« Sagði Mr. Churchill, þegar Edward,
sem lá Við fætur hans, leit á hann rneð angurblíðu
augnaráði, »að það var þung raun fyrir þig, vesalings
drengurinn minn, að missa Allan; jeg sje það á andliti
þínu, hve mjög þú hefir liðið. Rað er svo fullorðins-
legt eftir aldri, Edward, þrátt fyrir glaðlyndi þitt. Jeg sá
það strax og jeg leit á þig.«
»Jeg er orðinn mikið eldri síðan Allan Haywood dó,«
svaraði Edward Churchill alvarlega. »Ef til vill veitti
ekki af því, að jeg stiltist dálítið, því að jeg var svo
hugsunarlaus og þrályndur sem hugsast gat. En þú mátt
ekki hugsa, Harry frændi, að jeg sje orðinn daufur, því,
hreinskilnislega sagt, er jeg það ekki. Jeg er oftast með
þeim kátustu af piltunum, en endur og sinnum grípur
mig svo sárbitur saknaðartilfinning, að jeg verð að
hlaupa eitthvað burt og fela mig, meðan mjer líður
sem verst. Sumir af fjelögum mínum eru bestu drengir
en enginn þeirra verður mjer nokkurntíma á við Allan
Haywood, hjartkæra vininn minn!«
Edward þagnaði augnablik, og það lýsti af andiiti
hans er har.n mintist með kærleika þeirra daga, er vin-
ur hans var með honum, og tók þátt í sjerhverri sorg
hans og gleði. Síðan mælti hann hressari í bragði en
áður:
»Þú spurðir mig áðati, hver væri besti vinur minn;
jeg held Frank Austip sje það, en samt gæti jeg varla
gert mun á honum og Laurence Bronson, ef Frank væri
ekki að verða svo líkur Allan. Hann var áður hinn
drambsamasti piltur, sem jeg hefi nokkurntíma þekt,
góður drengur að vísu, en einn af þeim mönnum, sem
þykir sjálfsagt, að allir sitji og standi eins og þeir vilja,
og finst þeir beri höfuð og herðar yfir alla í skólanum.
En þrátt fyrir það, geðjaðist okkur vel að honum, og
Ijetum hann ráða, því að eðlisfari var hann göfuglynd-
ur og við vorum ætíð béstu vinir. En síðastliðinn vetur
varð hann — jæja, Harry frændi! — sannleikurinn er sá,
að hann sneri sjer til Krists, og síðan hefir hann líkst
Allan meir og meir. Hann hefir ekki lengur þetta
drembilega viðmót og er laus við alt ráðríki, og hann
er orðinn svo blíðlyndur; í stuttu máli sagt: hann er
blátt áfram sannur ágætismaður. Sumar hugmyndir
hans eru að vísu allkynlegar, en hann heldur fram því,
sem hann álítur rjett vera, með svo miktum röskleik
og hugprýði, að það er ómögulegt annáð en dást að
honum, jafnvel þegar hann fer fullfrekt í sakirnar.«
»Að hverju leyti átt þú við?«
»TiI dæmis það, að hann hefir haldið bænasamkomu
eða eitthvað því um líkt í M'ilwards Corner. Þú manst
eftir þeim stað, og hann hefir ekki batnað neitt, ímynda
jeg mjer, síðan þú varst þar síðasi. Hann hefir nú
fengið þá flugu í höfuðið, að hann geti komið þar
einhverju góðu til leiðar. En þó við hlægjum að
honum og stríðum honum á »prestsverkum« hans, get-
um við ekki annað en óskað, að starf hans beri ein-
hvern árangur; hann er svo áhugamikill og kappsamur.
I gær var hann að tala um, hversu mikla hjálp Allan
mundi hafa veitt honum, hefði hann lifað. Ög jeg er
líka viss um, að hann hefði gert það, því Allan hafði
yndi af öllu slíku. Að starfa af kappi að öllu því, sem
hann áleit gott og rjett, var hreinasta unun fyrir hann.«
Rað var hrífandi að heyra, hvernig rödd piltsins
breyttist í hvert skifti, er hann nefndi nafn Allans; hún
varð þá sv® blfð og ástúðleg. Mr. Churchill, sem Ijet
sig miklu skifta alt það, er snerti Edward, sem hann
elskaði næsíum eins heitt og hann væri sonur hans,
gat ekki annað en veitt því efttrtekt, og rödd sjálfs hans
lýsti innilegri hluttekningu, er hann sagði:
»Heldur þú, Edward, að dauði Allans hafi orsakast
af sorg þeirri, sem hin óverðskuldaða ónáð olli honum?«
»Nei, hann hefði ekki getað lifað marga mánuði,
eftir því sem læknirinn sagði. Hann var orðinn svo
slæmur fyrir brjóstinu löngu áður en þetta kom fyrir.
En það er enginn efi á því, að ólán þetta og æsing-
in, sem hann komst í út af því, hefir stytt líf hans-
Arthur Bentley ber ábyrgð á því.«
Pilturinn var skjálfraddaður, og þó hreytti hann síð-
ustu orðunum grimmúðlega út úr sjer, eins og
skjálftinn í röddinni orsakaðist eins mikið af reiði og
af sorg.
»Veit nokkur enn þá um ástæðuna fyrir breytni Bent-
leys?« spurði Mr. Churchill, »Mjer hefir altaf þótt
það mjög einkennilegt, að hann sxyldi skrifa meiðandi
háðkvæði um prófessor Bentley, einkabróður sinn, ein-
ungis til þess að svívirða Allan. Hvers vegna hafði
hann þennan ímugust á honum?«
»Eftir því, sem við bezt vitum, var hann einungis
sprottinn af metnaði og öfund. Pessir tveir báru af,
öðrum piltum í sínum bekk, einkum Allan. Pað var
hið eina, sem hann vann til saka, og það var nóg til
þess, að Bentley fór að reyna að koma því til leiðar,
að Allan yrði rekinn úr skólanum, og hann vildi tefla
á tvær hættur með framtíð sína til þess að ná þessum