Norðurljósið - 01.01.1956, Blaðsíða 3

NORÐURLJÓSIÐ
3
Læknir, læknct þú sjálían þig.
(Kaflar úr sögu eftir Dorothy Dennison.)
1. k a f 1 i . MINNINGAR.
Nístingskaldur vindur næddi um Kingsdale þorpið. Á
ferli var fátt manna.
Jim Harcourt læknir ók bifreið sinni í skýlið og stöðvaði
vélina. Hann var að koma úr sjúkravitjun. Hann ætlaði að
ganga inn í lækningastofuna, en mundi þá eftir rósatrénu,
sem stormurinn hafði brotið. Hann hafði skeytt það saman.
Hvernig skyldi því líða?
Hann gekk aftur að garðhliðinu og leit á tréð. Trénu
var lífsvon, það sá hann.
Skyndilega greip hann þreyta. Hann gekk inn í lækninga-
stofuna og fleygði sér í stól.
Það voru sjálfsagt tíu eða fimmtán ár, síðan Barbara,
konan hans, hafði gróðursett tréð. Sorgarblær kom í augu
hans. Hugurinn leitaði liðinna tíma.
Hvað hafði valdið þessum sorgarleik? Sjálfsagt var sökin
hans að einhverju leyti, en hvernig hefði hann átt að breyta
öðruvísi? Honum tók að hitna í skapi eins og jafnan, er
hann dvaldi við árin áður en konan fór frá honum. Barbara
hafði komið illa fram, óskynsamlega. Hún vissi það, þegar
hún giftist honum, að hún var að gefast manni, sem stund-
aði starf, er krafðist mikils tíma, ef það átti að heppnast
vel. Hún hafði alltaf verið að kvarta um, hve lítinn tíma
hann tæki frá störfum sínum; hann þyrfti ekki að tala
svona lengi við sjúklingana um „ónauðsynleg“ efni. Hún
gat aldrei gert sér ljóst, að með því móti lærir heimilis-
læknirinn að þekkja sjúklinga sína. Það voru ekki lækning-
ar að gefa sjúklingunum eitthvert sull að gleypa. Það varð
líka að hjálpa þeim til að sigrast á sjúkdómum. Væru ein-
kennin óljós, og gæti hann grafið upp leyndan kvíða, óbeit,
vonbrigði eða gremju, gerði það honum kleift að fást við
sjúkdóminn á allt annan hátt en ella. Stundum fann hann
sig knúinn til að senda eftir sálnahirði til hjálpar. Þetta
hafði Barböru þótt fremur heimskulegt.
Er árin höfðu liðið, fór gremja hennar vaxandi. „Ég
hefi umborið alla næturvinnuna og óregluna á máltíðun-
um. Nú ertu orðinn frægur, og þú þarft ekki að vinna eins
og þú hefir gert. Þú gætir tekið þér starfið léttar. . . .“
Gat hún ekki skilið eða vildi hún ekki skilja, að læknir
getur aldrei „tekið sér starfið léttara" fremur en hljómlist-
armaður. Það hafði verið erfitt að afla sér skiptavina, og
auðvelt var að missa þá aftur.
Hún sat við sinn keip. „Þú gætir eytt minni tíma vegna
sjúklinganna og notað hann til að vera með mér, ef þú
vildir. Ástæðan er, að þig blátt áfram langar ekki til þess.“
Þegar hún talaði þannig við hann, gat það komið fyrir,
að hann blótaði í hljóði, ryki á dyr og skellti hurðinni að
lækningastofunni nokkuð fast á eftir sér.
Hann gerði ráð fyrir því, að það, sem hleypti ólgunni í
allt, svo að út úr sauð, væri þetta, sem kom fyrir með hana
Rut Rayner. Einkennilegt, að Barbara gæti ekki séð, að
hann var alveg hreinn í því máli. Það mátti reiðast af
minna en því, að honum væri kennt um það, sem augljós-
lega var að kenna kringumstæðunum. Nei, síðasta hrunið
var alveg Barböru að kenna! Hann kom alltaf aftur og aftur
að hinu sama. Lækningar taka allan tíma mannsins, og
lækniskona ætti að hugsa um það áður en hún giftist.
Barbara var nítján ára, þegar hún giftist honum. Þau
höfðu verið í hjónabandi í meira en tuttugu ár, þegar hann
réði Rut Rayner, nítján ára gamla, til sín sem móttöku-
stúlku.
Barböru hafði aldrei fallið Rayners mæðgurnar vel í geð.
Hún hafði alltaf sýnt þeim kulda. Það var nokkuð skiljan-
legt með móðurina. Hún var ekki skemmtileg kona, harð-
lynd og eigingjörn. Hún gerði sér í hugarlund, að hún gengi
með alls konar sjúkdóma, til þess að dóttir hennar skyldi
alltaf vera að snúast í kringum hana. Hún leyfði ekki stúlk-
unni að taka nokkurn skapaðan hlut fyrir, sem tæki hana
frá móðurhliðinni.
En hvernig gat nokkrum geðjast illa að Rut! Barböru
féll hún þó ekki í geð. Sjálfur kenndi hann sárt í brjósti um
vesalings barnið, sem lifa varð eymdarlífi hjá móður sinni,
mata hana og klæða.
Svo var það einhvern dag, að Rut spurði hann titrandi,
hvort hann vissi um nokkra aukavinnu nokkurs staðar. Þá
bauð hann henni vinnu hjá sér við að opna fyrir sjúkling-
um og hleypa þeim út. En hann bar þetta ekki áður undir
Barböru.
Þegar hann sagði henni fréttirnar, varð hún fyrst eldrauð
af bræði, síðan náhvít. „Það er engin þörf á móttöku-
stúlku," sagði hún. „Sjúklingarnir geta sjálfir opnað fyrir
sér eins og þeir hafa gert. Ég vil ekki hafa stúlkuna hér.“
Mánuður sá, sem í hönd fór, var óskemmtilegur í meira
lagi. Læknirinn hafði orðið sárfeginn, þegar móðir Rutar
gerði sér upp veikindakast og heimtaði að dóttir sín hætti
störfum hjá honum.
Svo var það fyrir rúmu ári. Hann ætlaði með Barböru á
dansleik. Hún var tilbúin kl. sex og leit inn til hans til að
sýna sig honum.
„Ástin mín, þú ert blátt áfram yndisleg," varð honum
að orði, hún var jafnvel enn þá fegurri en þegar hún var
ung stúlka. Hún smeygði sér í arma hans. „Við skulum
skemmta okkur vel og dansa mikið saman, Jim,“ sagði
hún. „Mér finnst alltaf ég vera orðin ung aftur, þegar ég
dansa við þig.“
Hann var rétt að byrja að búa sig, þegar síminn hringdi.
Rut Rayner var orðin veik; móðir hennar bað hann að
koma og líta á hana. Hann fleygði heyrnartólinu á í bræði
og leit á klukkuna. Ef hann flýtti sér, gæti hann komizt á
dansleikinn í tíma.
Rut var með botnlangabólgu. Ekkert annað en tafarlaus
uppskurður gat bjargað lífi hennar.
Hann símaði heim til konu sinnar og bað hana að fara á
undan sér á dansleikinn. Hún fékkst ekki til þess, vildi
heldur bíða hans.
Hann var svæfingarlæknir við sjúkrahúsið í viðlögum,
og í þetta sinn var varðkvöld hans og engan annan lækni að
fá til að leysa hann af.
Uppskurðurinn var langur og erfiður. Stundum greip
hann sársauki, er hann minntist Barböru, er heima sat og
beið. En baráttan við dauðann tók brátt hug hans allan,
er hann horfði á meðvitundarlausu stúlkuna, er sveif á
milli lífs og dauða. Hann þorði ekki að fara frá Rut fyrri
en klukkan tvö um nóttina. Þá var orðið ljóst, að lífið
hafði von um sigur.
Viku síðar yfirgaf Barbara hann. Hún gerði honum ljósa
grein fyrir því, hvers vegna hún færi. Hún væri orðin upp-
gefin á þessu lífi, sem hún yrði að lifa með hönum. Hún