Norðurljósið - 01.04.1963, Side 2

26
NORÐURLJÓSIÐ
fyrirgefningu. Ef bænir og góðverk væru nóg, ef menn
gætu fengið syndafyrirgefningu vegna þeirra, þá hefði
Guð aldrei þurft að gefa heiminum son sinn, til þess að
heimurinn skyldi frelsast fyrir hann.
Kornelíus efaðist ekki. Hann trúði því, að hann fengi
syndir sínar fyrirgefnar vegna nafns Drottins Jesú. Hann
trúði þessu um leið og hann heyrði það. A alveg sama
andartaki sá Guð trúna hjá honum og vinum hans. Hann
fyrirgaf þeim syndir þeirra og lét heilagan Anda falla
yfir alla þá, sem orðið heyrðu. En heilagur Andi er gjöf
Guðs til allra þeirra, sem trúa á Drottin Jesúm sér til hjálp-
ræðis.
Þegar Kornelíus trúði á Drottin Jesúm og heilagur Andi
kom í hjarta hans, þá endurfæddist hann, öðlaðist nýtt
líf frá Guði. Hann hafði fest trú á Jesú sem frelsara sinn
og eignaðist eilíft líf. „Laun syndarinnar er dauði, en
náðargjöf Guðs er eilíft líf í Kristi Jesú, Drottni vorum.“
(Róm. 6. 23.) Sá, sem hefir Soninn, hefir lífið, sá, sem
ekki hefir Guðs son, hefir ekki lífið.“ (I. Jóh. 5. 12.)
Aður en Kornelíus festi trú á Drottni Jesú Kristi, átti
hann ekki lífið, þetta eilífa líf, sem er náðargjöf, óverð-
skulduð gjöf, til allra, sem trúa á Jesúm. Þetta eilífa líf
er annað en eilíf tilvera. Eilífa lífið er fólgið í þekkingu,
persónulegri þekkingu, á Guði og syni hans, Jesú Kristi.
(Jóh. 17. 3.)
Átt þú þetta eilífa líf, þessa persónulegu þekkingu á
Guði og á Jesú Kristi? Eru syndir þínar fyrirgefnar sakir
nafns hans? Afsakaðu persónulegar spurningar. En þær
eru nauðsynlegar. Hér er svo mikið í húfi. Fyrst það var
ekki nóg fyrir Kornelíus, að hann var góður maður, þá
er það heldur ekki nóg fyrir þig eða nokkurn annan.
„Trú þú á Drottin Jesúm, og þú munt verða hólpinn,“ er
boð og loforð Guðs. Þú eignast eilífa lífið og fyrirgefn-
ingu synda þinna um leið og þú festir traust þitt á Kristi.
Settu allt þitt traust á Drottin Jesúm. Hve fáar sem þínar
syndir kunna að vera, þá getur Guð ekki fyrirgefið þær,
nema vegna nafns Drottins Jesú.
VONDA FÓLKIÐ í KORINTU.
Nú heimsækjum við stórborgina Korintu, eins og hún
var til forna, á 1. öld eftir Krist, til dæmis. Þá á þar heima
fólk, sem er eins ólíkt Kornelíusi og myrkrið er ljósinu.
Korinta er borg, sem þá er kunn fyrir ólifnað. Það er
talið smánaryrði, er sagt er um mann: „Hann lifir eins
og Korintumaður.“
Til þessarar borgar, til þessa lastabælis, kemur Páll post-
uli rétt um miðja 1. öld. Erindi hans er að boða Korintu-
mönnum Krist. „I veikleika, ótta og mikilli angist“, segir
hann sjálfur, dvelur hann á meðal þeirra. Vafalaust hefir
hann verið í 3töðugri lífshættu. En boðskapur hans um
Krist vinnur þar stóra sigra, og kristinn söfnuður mynd-
ast. Einmitt þarna, í siðspilltu borginni, vildu margir
hlusta á boðskap Páls. Hvers vegna?
Meðan Drottinn Jesús dvaldi hér á jörðu, var hann upp-
nefndur af óvinum sínum: „Vinur tollheimtumanna og
syndara“. Um hann var sagt: „Hann tekur að sér syndara
og samneytir þeim“. Þessi mikli vinur okkar syndugra
manna, hann var í verki með Páli. Hann „kom í heiminn
til að frelsa synduga menn“. I Korintu var óvenjumikið
verkefni handa honum, og margir voru þeir, mennirnir,
þar, sem létu Drottin Jesúm frelsa sig.
Syndin er harður húsbóndi, hún leggur manninn í þræl-
dóm. „Þér munuð fá að kenna á synd yðar, sem yður mun
í koll koma“, segir Guð í orði sínu. Syndin skapar sektar-
tilfinning. Menn finna, að þeir hafa gert rangt og eru að
gera rangt. Samvizkan ákærir, lífið verður byrði. Syndin
verður fjötur, sem syndugur maður vill slíta, en getur
ekki. Hið vonda hefir það vald yfir honum, að hann gerir
illt, enda þótt hann vilji það ekki.
Hvaða boðskap flutti Páll Korintumönnum? Hann rit-
aði þeim á þessa leið: „Ég ásetti mér að vita ekkert á
meðal yðar, nema Jesúm Krist og hann krossfestan.“
„Það kenndi ég yður fyrst og fremst, sem ég einnig hefi
meðtekið, að Kristur dó vegna vorra synda samkvæmt
ritningunum, og hann var grafinn, og að hann er upp
risinn á þriðja degi samkvæmt ritningunum.“ (I. Kor. 2.
2.; 15. 3., 4.)
Ritningar þær, sem postulinn vitnar til, voru hin helgu
rit Gyðinga. Þau geymdu marga spádóma um það, sem
frelsarinn mundi gera fyrir synduga menn. Jesaja spá-
maður ritaði t. d. þetta um hann: „Vorar þjáningar voru
það, sem hann bar, og vor harmkvæli, sem hann á sig
lagði, vér álitum honum refsað, hann sleginn af Guði og
lítillættan, en hann var særður vegna vorra synda og
kraminn vegna vorra misgerða; hegningin, sem vér höfð-
um til unnið, kom niður á honum, og fyrir hans benjar
urðum vér heilbrigðir. Vér fórum allir villir vega sem
sauðir, stefndum hver sína leið, en Drottinn lét misgerð
vor allra koma niður á honum.“ (Jes. 53. 4.—6.)
Ritningarnar geymdu líka lögin um það, hvað maður
mætti gera, sem hafði syndgað. Hann mátti taka galla-
lausa geit eða sauðkind og fara með til prestsins, leggja
hönd sína á höfuð hennar og slátra henni. Ef hann gerði
þetta, fyrirgaf Drottinn honum synd hans.
Enginn vafi getur leikið á því, að Páll hefir skýrt það
fyrir Korintumönnum, hvað þetta átti að merkja. Það,
að leggja hönd sína á höfuð þessarar geitar eða kindar,
sem maðurinn kom með, táknaði það, að synd hans og
sekt fyrir Guði væri flutt af honum sjálfum yfir á annan,
sem svo dó í staðinn fyrir hann. Þetta átti Jesaja við, er
hann sagði: „Hegningin, sem vér höfðum til unnið, kom
niður á honum“. „Drottinn lét misgerð vor allra koma
niður á honum“. Á hverjum? Á Jesú Kristi, sem dó fyrir
oss. Hann dó í stað syndugra manna, svo að Guð gæti
fyrirgefið þeim öllum með fullkomnu réttlæti.
Hvaða áhrif hafði þessi boðskapur um Krist, krossfest-
an og dáinn í stað vor syndugra manna? Vér látum Pál
svara því. Hann ritaði:
„Villizt ekki! Hvorki munu saurlífismenn, né skurð-
goðadýrkendur, né hórkarlar né mannbleyður, né mann-
hórar, né þjófar, né ásælnir, né drykkjumenn, né lastmálir,
né ræningjar Guðs ríki erfa. Og þetta voruð þér, sumir
yðar. En þér létuð þvost, þér eruð helgaðir, þér eruð
réttlættir fyrir nafn Drottins Jesú Krists og fyrir Anda
vors Guðs.“ (1. Kor. 6. 9.—11.)