Norðurljósið - 01.08.1963, Blaðsíða 3

NORÐURLJÓSIÐ
59
„Eitt hjól innan í öðru hjóli“ minnir mig alltaf á, hvernig
tilveran öll er líkust mörgum hjólum, sem grípa hvert í
annað. „Enginn lifir sjálfum sér, og enginn deyr sjálfum
sér.“
8. kap. Hér er lýst þeirri sýn Esekíels, er hann í anda er
fluttur til Jerúsalem og sér þar með eigin augum þær sví-
virðingar, sem framdar voru í musterinu, sém átti að vera
helgidómur Drottins.
3.—5. v. Líkansúlan, sem vakti vandlæti Drottins, var
einhvers konar skurðgoð, sem stóð við innganginn, þar
sem gengið var að altari Guðs.
6.—12. v. lýsa því, hvernig skurðgoðadýrkendur höfðu
helgað sér herbergi inni í musteri Drottins.
14. v. Konurnar, þær er grétu Tammús. Tammús
var babelskt skurðgoð, guð jurtagróðursins. Þegar þurrk-
arnir skrældu grasið, var litið svo á, að Tammús væri
dauður. Var hann þá grátinn, en hátíð haldin, er grænka
tók aftur næsta vor. Þetta minnir á það, sem sagt er í Eddu
um að gráta Baldur úr Helju. Getur sú saga verið bergmál
af þessum forna, austurlenzka sið.
16. v. Sóldýrkun var tíðkuð meðal Kanverja, sem byggt
höfðu Israelsland á undan ísrael. Hún hafði verið endur-
vakin eða flutt inn fyrir áhrif frá Assýríu. Sólartilbeiðslan
fór fram á þeim stað, sem prestarnir, þjónar Drottins, áttu
að tilbiðja hann og snúa andliti sínu að helgidómi hans.
Þessir menn sneru baki við helgidóminum. Var það merki
þess, að þeir hefðu algerlega snúið baki við Guði feðra
sínna. Minnir þetta eigi lítið á þá samtíðarmenn vora, sem
snúa baki við biblíunni, en beina athygli sinni að austur-
lenzkum hégiljum í staðinn. Framhald á bls. 63.
--------x--------
BARNAÞÁTTUR:
Sögur Gísla smala.
Braðlæti Móse. (Framh.)
Þið heyrðuð seinast, að Móse ólst upp hjá dóttur
Faraós. Hún tók hann sér í sonarstað og lét kenna
honum allt, sem konungasynir þurftu að læra í þá
daga. Egyptar voru mjög lærðir menn í mörgum
greinum, og Móse var kennt allt, sem til var til að
kenna honum. Meðal annars var það hernaðarlist.
Fornar sagnir Gyðinga herma, að Móse hafi orðið
mikill herforingi.
Svo liðu árin, og hann var orðinn mikill maður í
Egyptalandi. Allir vissu, bæði hann og aðrir, að
hann var ekki Egypti, heldur Hebrei eða Israels-
tnaður. Líklega hefir hann fengið leyfi til að heim-
sækja „fóstru“ sína, sem þið munið, að var engin
önnur en móðir hans, því að einhvern veginn vissi
hann um hinn sanna Guð, Drottin, sem landar hans
tilheyrðu og trúðu á. Hann heyrði líka hjá þeim, en
ekki Egyptum, gömlu sögurnar um það, hvernig Guð
hefði skapað heiminn og mennina. Hann hefir heyrt,
hvernig mennirnir óhlýðnuðust Guði og Guð hefði
lofað því að senda þeim einhvern tíma þann, sem
frelsaði þá. Svo hefir hann heyrt söguna af Flóðinu
mikla, þegar allir drukknuðu nema Nói og lcona
hans, synir Nóa þrír og konur þeirra, því að Nói
trúði á Guð, þó að aðrir gerðu það ekki. Svo heyrði
hann líka sögurnar af Abraham, Isak og Jakob. Eða
þá hann hefir lesið þessar sögur, því að líklega hafa
þær verið til hjá Israelsmönnum, en ritaðar á stein-
spjöld eða leirtöflur.
Þá bar svo til, að Móse hefði getað orðið Faraó, af
því að hann var talinn dóttursonur Faraós. En þá tók
hann mjög mikilvæga ákvörðun, sem breytti allri
ævi hans og framtíð. Hann kaus að halda sig að Guði
feðra sinna og trúnni á hann, en neitaði að verða
Faraó, og annar maður hlaut þá miklu tign. Sjálfur
fór Móse á fund ættbræðra sinna, Israelsmanna, til
að vita, hvernig þeim liði. Þá sá hann, að egypzkur
maður barði ísraelsmann. Móse fannst þá, að nú
væri kominn tími fyrir sig að fara að hjálpa ætt-
bræðrum sínum. Þess vegna ákvað hann að hefjast
handa og treysti því, að allir ísraelsmenn mundu
skilja, að Guð ætlaði að gefa þeim frelsi með hans
hjálp.
Hann drap þess vegna égypzka manninn og huldi
lík hans í sandinum. Daginn eftir kom hann til Isra-
elsmanna aftur, þá voru tveir þeirra að berjast sín
á milli. Móse reyndi að stilla til friðar, en maðurinn,
sem á röngu hafði að standa, sagði þá við hann,
hvort hann ætlaði að drepa sig eins og Egyptann í
gær. Þá sá Móse, að fólkið vildi ekki hlýða honum,
svo að ekki væri hægt að hefja uppreisn. Hann varð
því hræddur, því að hann vissi, að Faraó mundi
drepa hann, ef hann gæti. Það ætlaði Faraó líka að
gera, en Móse flýði burt úr landinu.
Þó að Móse væri orðinn fullorðinn maður, var
hann þó að einu leyti líkur ykkur, börnin góð, þegar
þið viljið fara að haga ykkur eins og fullorðið fólk,
meðan þið eruð enn of ung til að vera fullorðin. Guð
ætlaði að nota Móse til að frelsa fólkið, en tími hans
var ekki kominn enn þá. Hann varð að læra að bíða.
Það verðið þið líka að læra, ef vel á að fara fyrir
ykkur í lífinu.
En á meðan þið bíðið eftir að verða fullorðin,
væri þá ekki gott að líkjast Móse í því að vilja til-
heyra Guði og fólki hans? Það getið þið með því
að trúa á Drottin Jesúm sem fi'elsara ykkar og veita
honum viðtöku, sem þeim, er megi eiga allt líf ykkar
og láta ykkur þjóna sér í framtíðinni. (Framh.)