Norðurljósið - 01.08.1963, Blaðsíða 6

62
NORÐURLJOSIÐ
Molar frá borði Meistarans.
(Greinir fyrir lærisveina Krists.)
„Elskið ekki heiminn."
„Elskið ekki heiminn.“ Þetta er boðorð Guðs, skýrt og
ákveðið eins og t. d. þetta: „Þú skalt ekki stela“ eða „Þú
skalt ekki drýgja hór.“
„Hvernig á að skilja þetta?“ spurði maður nokkur og
bætti við: „Það stendur í biblíunni, að Guð elskaði heim-
inn. Eigum við þá ekki að elska hann líka?“ A þessa leið
fórust honum orð.
Guð elskaði heiminn á þann hátt, að hann gaf einkason
sinn til að frelsa hann frá syndum hans og eilífri glötun
og á þann hátt megum vér elska heiminn, að vér gerum
allt, sem í voru valdi stendur til að frelsa menn frá synd-
um þeirra. En að elska heiminn á þann hátt, að vilja vera
eitt með honum, vilja ekki skilja sig frá honum, að elska
hann eins og kona Lots elskaði Sódómu, það bannar Guð.
„Elskið ekki heiminn, ekki heldur þá hluti, sem í heim-
inum eru .... Því að allt, sem í heiminum er: fýsn holds-
ins og fýsn augnanna og stærilæti (hégómadýrð) lífsins
(bókstafl. þýð.) það er ekki frá Föðurnum, heldur er það
frá heiminum. Og heimurinn fyrirferst og fýsn hans, en
sá, sem gerir Guðs vilja varir að eilífu.“ (I. Jóh. 2. 15.
—17.)
Hér er því skipt í þrjá flokka, sem heimurinn hefir að
hjóða.
1. Fýsn holdsins. Þessi orð merkja í flestra hugum lík-
amlegar girndir, sterkar kynhvatir. Þau tákna þær, en
miklu meira þó. Þau ná yfir allt, sem mannlegt hold, mann-
legur líkami og mannlega fallið eðli getur girnzt á sviði
ofnautna, af hvaða tagi sem þær eru.
Elskið ekki fýsn holdsins. Sá, sem elskar, hugsar um það,
sem hann elskar. Maður, sem elskar ættland sitt, hugsar
heim til þess, þráir það, þegar hann er fjarri því. Ástvinir
þrá hvorn annan. Þrá heimtar fullnægju fyrr eða síðar.
Fall Evu, hrösun Davíðs, þjófnaður Akans, kom í hugann
áður en líkaminn framkvæmdi verknaðinn.
2. Fýsn augnanna. „Augað verður aldrei satt af að sj á.“
Heimurinn hefir fjarska margt að bjóða, sem augun geta
girnzt að horfa á. Þetta á ekki hvað sízt heima um vora
tíma. Þeir bjóða kvikmyndir og sjónvarp, hraðfleygar
flugvélar, örskreiðar bifreiðir, hraðsigld skip til að flytja
fólk til fagurra eða merkra staða nær og fjær. 1 sjálfu sér
er þetta ekkert illt, að ferðast og sjá, en elski menn þetta,
taki þeir það fram yfir kyrrláta stund með Guði, sam-
félagsstund með systkinum sínum við borð Drottins eða
þjónustu hans, þá er þetta orðin snara, sem festir mann-
inn í sér, fjötrar og bindur, og fjarlægir líf hans Guði.
Þetta táknar ekki það, að menn megi aldrei bregða sér í
sumarleyfi til að sjá það, sem Guð hefir skapað eða mönn-
unum verið leyft af honum að gera. En það á ekki að
skilja Guð og þjónustu hans eftir heima. Ferðalög geta
verið ágætir tímar til vitnisburðar um Drottin, auðgað
anda mannsins og fjölgað fögrum minningum, gefið hon-
um dýpri skilning á dásemdum sköpunar Guðs. En kjósi
menn að horfa á það, sem illt er, ljótt í eðli sínu, þótt
yfirborðið sé fagurt, leiðir fýsn augnanna fljótt til syndar
og siðferðis hruns. Eva sá, að tréð var fagurt. Davíð sá
forkunnarfagra, nakta konu. Akan sá fagra skikkju og gull-
tungu. Eva girntist, Davíð girntist, Akan girntist. Girndin
ól af sér synd, og syndin fæddi af sér ógæfu og dauða.
3. Stærilœti lífsins. „Er þetta ekki sú hin mikla Babel,
sem ég hefi reist að konungssetri með veldisstyrk mínum og
tign minni til frægðar?“
Þessi orð Nebúkadnesars Babelkonungs lýsa betur en
langt mál, hvað átt er við með oflæti lífsins. I stærilæti, of-
læti lífsins er innifalið allt oftraust á sjálfum sér, öll sjálfs-
upphefð, sjálfsmiklun og sjálfsvegsömun. Hlutverk kristins
manns í þessum heimi er að vegsama Guð, mikla hann,
efla dýrð hans með því að treysta honum, en ekki sér sjálf-
um, vizku sinni, styrkleika sínum og stöðuglyndi. Pétur
postuli treysti sjálfum sér. En hann afneitaði Kristi. Menn
hafa séð fyrir löngu, að dramb er falli næst. Nebúkadnesar
upphóf sjálfan sig. Guð auðmýkti hann og niðurlægði, svo
að hann var útrekinn úr mannafélagi og át gras eins og
uxar. Þessu fór fram, unz hann hóf augu sín til himins
og lofaði hinn Hæsta, gaf Guði himinsins dýrðina.
Síðan á dögum Babelturnsins, hefir stærilæti mannkyns-
ins aldrei verið á hærra stigi en nú. Þeir guma af geim-
ferðum sínum og stæra sig af tæknilegum framförum. Þeir
keppa hverir við aðra um að reisa fögur hús til að fylla
þau af fögrum og dýrum húsgögnum og munum. Þeir stæra
sig af þekkingu sinni á náttúrunni og þeim tökum, sem
þeir hafa náð á leyndardómum hennar. Fylltir þessu stæri-
læti og ofmetnaði hjartans hafna þeir Guði, skapara sínum,
og fyrirlíta bjarg hjálpræðis síns, eins og Israel fyrr á tíð-
um.
Þetta stærilæti, þennan ofmetnað, þessa hégómadýrð lífs-
ins, ber fólki Guðs vel að varast. Þetta er smitandi, bráð-
næm sálarpest, sem fjöldi fólks í kristnum löndum þjáist
af. Hún gerir það hóglíft og sérhlífið, eigingjarnt og kær-
leikssnautt, svo að það eyðir mestum tekjum sínum til
eigin þarfa og munaðar, en hefir svo undurlítið afgangs
handa Guði og starfi hans.
„Heimurinn fyrirferst og fýsn hans.“ Endalok allra
þeirra girnda, sem heimurinn getur kveikt í okkur, sem
tekið höfum á móti Drottni Jesú sem frelsara okkar, er
tortíming. Aðeins sá, sem gerir Guðs vilja, varir að eilífu.
Þess vegna er það heimskulegt í frekasta lagi að festa huga
og hjarta við heiminn. Hann ferst, en við sjálf bíðum tjón
við dómstól Drottins Jesú Krists.
„Þér ótrúu, vitið þér ekki, að vinátta við heiminn er
fjandskapur gegn Guði? Hver sem því vill vera vinur
heimsins, hann gerir sig að óvini Guðs. Eða haldið þér, að
ritningin fari með hégóma?“ „Hyggja holdsins er fjand-
skapur gegn Guði.“ Það er ekki nema um tvennt að velja
fyrir Guðs fólk: Sá, sem vill vera í vináttu heimsins, hann
vill vera í vináttu við óvini Guðs og vera vel séður og í áliti
hjá þeim, en hann gerir sig að óvini Guðs með þessu at-
hæfi. Og sá, sem vill vera Guðs vinur, eins og Abraham
forðum, hann verður að greina sig frá heiminum, elska
hann ekki á þá lund, að hann vilji semja sig að háttum hans
og samlagast honum.
Enginn þarf að efast um, hvort af þessu tvennu er líkara
Drottni Jesú. Hann lifði meðal heimsins manna, en líktist