Norðurljósið - 01.08.1963, Blaðsíða 4

60
NORÐURLJÖSIÐ
ETHEL EKKERT
Eftir Hope Evangeline.
(Framhald.) 12. kafli.
Indíánastúlka finnur kæli.
Síminn hringdi hjá Ethel morgun einn áður en hún
gat komizt í bænatöskuna sína. I töskunni geymdi hún
allar bænabeiðnir, sem henni bárust yfir daginn. Hún
baðst fyrir stundum saman á hverjum morgni og fór
með hverja bænarbeiðni sérstaka fram fyrir Drottin. —
Taskan hennar var alltaf full, því að það var svo margt
fólk, sem var í þörf fyrir bæn. Þegar einhverri bæn var
svarað, var beiðnin tekin úr töskunni. Ethel flýtti sér í
símann, og einhver rödd hinum megin spurði: „Er þetta
frú Burkhardt?“
„Það er hún.“
„Þetta er Marta. Þú þekkir mig ekki, en ég var að velta
því fyrir mér, hvort ég mætti koma og finna þig. Mér
liggur mikið á, og ég finn, að þú getur hjálpað mér. Ég
hefi heyrt um heimili þitt, og ég á í vandamáli, sem ég
vildi mega ræða við þig, ef þú mátt vera að því. Ég er í
örvæntingu, frú Burkhardt. Ó, segðu ekki nei.“
„Ég vildi nú helzt yfirfara bænatöskuna mína fyrst,
Marta. Getur þú komið eftir tvær stundir eða svo?“
„Ó, þakka þér fyrir,“ svaraði stúlkan, sem nú létti,
„ég mun koma.“
Tvær stundir liðu hjá. Þá heyrði Ethel drepið á dyr.
„Þetta hlýtur að vera Marta“, sagði hún, um leið og hún
reif opna hurðina. Marta var regluleg Indíánastúlka, kinn-
beinahá og hárið sítt, strítt, slétt og kolsvart. Marta var
ekki ein. I örmum sér hélt hún á barni, og við hlið hennar
hélt lítill drengur í pilsið hennar lafhræddur.
„Það var gott af þér að lofa okkur að koma, frú Burk-
hardt“ sagði Marta um leið og hún kom sér notalega fyrir
á legubekknum. „Ég þarf að biðja þig að gera mér mjög
mikinn greiða. Þessi tvö börn, sem þú sérð hérna, voru
bæði fædd blind, vegna syndar föður þeirra. Ég veit ekki,
hvar maðurinn er nú. Hann fór frá mér fyrir nokkrum
mánuðum, þegar hann komst að því, að ég ætti enn von
á barni. Ó, frú Burkhardt, ég get ekki hugsað mér að eign-
ast enn eitt blint harn. Ég er viss um, að það verður alveg
eins og hin tvö. Mig langar ekki til að lifa lengur. Líkami
minn er gagntekinn af sjúkdómi, og ég hefi ákveðið að
fyrirfara mér, áður en barnið fæðist.“
„En Marta, hvað ætlarðu fyrir þér með þessi tvö bÖrn
hérna?“
„Það var það, sem ég vildi spyrja þig um, frú Burkhardt.
Heldur þú, að þú getir útvegað þeim heimili, þar sem ein-
hver elskar þau og lítur eftir þeim?“
„Guð gaf þér þessi börn, Marta, og þú ert gift föður
þeirra. Ég held ekki, að Guði væri þóknanlegt, að þú
fleygðir þeim frá þér og dræpir þig síðan. Hann hefir
lykla lífs og dauða, og hann er hinn eini, sem rétt hefir
til að taka líf. Þú mundir líka myrða óborið barn þitt.“
„Biblían segir: „Leitið, og þér munuð finna,“ Marta,
og ef við nálgumst Guð, mun hann nálgast okkur. Þú
segir, að þú hafir aldrei reynt að finna hann. Það er þess
vegna, sem þú hefir ekki fundið hann. Mundir þú ekki
vilja reyna að finna hann og eignast eilíft líf? Þú getur
ekki farið að enda ævi þína með því að drepa þig. Ein-
hvers staðar verður þú í eilífðinni, og með því að gera
þetta skilur þú þig frá Guði að eilífu. Hann getur gert
mikla hluti fyrir þig, Marta, ef þú vilt blátt áfram veita
honum viðtöku og láta hann hreinsa syndir þínar í hurtu.“
„Hvernig get ég veitt honum viðtöku?“
„Þetta er Guðs eigið orð, Marta, í Jóhannes 3.36.
„Sá, sem trúir á soninn, hefir eilíft líf, en sá, sem óhlýðn-
ast syninum, skal ekki sjá lífið, heldur varir reiði Guðs
yfir honum.“ Viltu, að reiði Guðs vari yfir þér að eilífu,
eða viltu á komandi tímum ríkja með honum á himnum,
Marta?“
„Ó, mig langar til að ríkja með honum. Mig langar til
að finna hann og veita honum viðtöku nú þegar.“ Asamt
með Ethel krupu tvö litlu blindu börnin niður með móður
sinni og báðu Guð að frelsa sig öll þrjú. Marta frelsaðist
dýrlega. Ethel hafði hana og börnin hjá sér, unz hún hafði
alið sveinbarn.
„Hann er faliegur, heilbrigður drengur,“ kallaði lækn-
irinn upp, og hann hefir stór, brún augu, sem geta séð eins
vel og þú eða ég, frú Burkhardt.“
Marta varð svo gagnhrifin af því, sem Guð hafði gert
fyrir hana, ekki eingöngu að frelsa hana frá syndum
hennar, heldur að láta barnið hennar fæðast með góðri
sjón, að hún vildi nota alla ævi sína í þjónustu hans.
Er hún hafði stundað nám í kvöldskóla í nokkur ár, not-
aði þessi unga Indíánastúlka það, sem hún átti ólifað, til
trúboðsstarfs meðal Indíána á Manitoulin-eyju. Hvílíkt
sigurtákn náðar Guðs. Með því að vinna eina Indíána-
stúlku, eignaðist margt fleira Indíánafólk frelsandi þekk-
ingu á Jesú Kristi.
13. kafli.
Hinn horfni kemur heim.
Morgun nokkurn var Ethel að koma heim. Hún hafði
vakað alla nóttina í sjúkrahúsinu hjá einni af stúlkunum
sínum, unz barn hennar var fætt. Sjúkrahúsið hafði alltaf
laust herbergi handa henni að bíða í, hvort heldur var á
degi eða nóttu, unz stúlkurnar hennar höfðu fætt. Hún var
þreytt, en ánægð, er hún gekk niður strætið heim til sín.
Er hún nálgaðist húsið, veitti hún athygli veiklulegum
manni, sem var á leiðinni að dyrum hennar og reikaði í
spori. Vesalings maðurinn, hugsaði hún, hann lítur svo
umhirðulaust út og sóðalegur. Hvað skyldi hann vilja
mér?
„Góðan daginn, herra, vantar yður eitthvað?“ spurði
Ethel. Er hann heyrði róm hennar, sneri hann sér hægt
við.
„Ethel.“
„Fred, ég þekkti þig ekki. Hvað flytur þig hingað eftir
öll þessi ár?“
„Ég býst við þú viljir fremur sjá alla aðra en mig, Ethel.
Ég er sjúkt gamalmenni. Ég hefi engan til að sjá um mig-
Heldur þú, að þið, þú og börnin, getið nokkru sinni fyrir-
gefið mér það, sem ég hefi gert?“
„Komdu inn, Fred, og tylltu þér niður, og ég skal búa
til tesopa handa þér.“
Fred settist niður og litaðist um. Hann tók eftir, hve