Norðurljósið - 01.10.1963, Blaðsíða 2

74
NORÐURUÓSIÐ
unnar. Það kraftaverk er hið guðlega tákn þess, að Kristur
er í raun og veru sonur hins lifanda Guðs, eins og segir í
Róm. 1.4., að hann var „kröftuglega auglýstur að vera
sonur Guðs fyrir upprisuna frá dauðum.“
Hefðu Nínivemenn ekki trúað sögu Jónasar, kraftaverk-
inu, sem táknaði dauða, greftrun og upprisu, mundu þeir
án vafa ekki hafa iðrazt og frelsazt. Þetta er jafnsatt um
þig. Ef þú trúir ekki, að Kristur dó fyrir syndir þínar,
var grafinn og reis upp aftur þér til réttlætingar, munt þú
alveg vissulega hafna aðvörun hans um komandi dóm og
neita þannig að snúa þér til Guðs til að öðlast fyrirgefn-
ingu og veita frelsandi náð hans viðtöku. Það stendur því
ekki alveg á sama, hvort þú trúir, að Guð geri kraftaverk,
eða ekki. Það er lífsnauðsynlegt, til þess að þú veitir við-
töku syni hans, reistum upp með kraftaverki, sem frelsara
þínum.
Vér snúum oss nú aftur að Jónasi. Oft er spurt að því,
hvernig Guð gat haldið Jónasi á lífi í kviði stórfisksins í
þrjá daga. I spurningunni liggur þessi hugsun: ef vér get-
um ekki skýrt það, þá er það nægileg ástæða til að trúa því
ekki, að hann hafi gert það. Það væri ámóta skynsamlegt
að neita tilveru efnisheimsins, eða sjálfra vor, af því að
vér getum ekki skýrt, hvernig Guð lét þetta verða til. Hvers
vegna eigum vér að efast um mátt Guðs? Ég horfði á fyrir
nokkrum árum, þegar dávaldur nokkur, staddur í opinber-
um samkomusal, lét mann falla í dásvefn. Hann var síðan
settur í kistu með glerloki. Kistan var síðan sett í glugga
á stórverzlun, þar sem hópar af háskólanemum stóðu vörð
dag og nótt til að sjá um, að sofandi manninum bærist
hvorki matur né drykkur. Eftir þrjá sólarhringa, í sama
salnum að viðstöddum miklum mannfjölda, vakti dávald-
urinn manninn aftur til meðvitundar. Vér trúum því, að
menn geti framkvæmt Íeyndardómsfulla hluti. Hví þá að
óttast að trúa, að Guð geti gert langtum dásamlegri hluti?
En vér skulum vera raunsæismenn. Setjum svo, að biblí-
an hefði sagt okkur líka, auk sögunnar um, að Guð útbjó
stórfisk til að gleypa Jónas, að einhvern tíma í framtíðinni
mundu mennirnir, — ekki hinn óendanlega mikli Guð,
heldur takmörkun háðir menn — búa til stóran stálfisk
300 fet á lengd og meira en 1000 lestir á þyngd. Hann gæti
tekið 60 manns í kvið sér, og þar gætu þeir matazt og sof-
ið vært, meðan hann væri að synda í úthöfunum. Svo sæi
stóri fiskurinn stórt skip, sem væri að sigla á yfirborði
hafsiris Þá mundi stóri fiskurinn hleypa litlum fiski út úr
innyflum sínum. Þegar hann rækist á stóra skipið, mundi
hann springa og blása annarri skipssíðunni á brott, svo
að það sykki innan fárra mínútna og 1000 manns mundu
drukkna.
Síðan færi þessi stóri stálfiskur neðansjávar inn í höfn,
opnaði gat á maga sér, og tveir af mönnunum, sem búa í
kviði hans, sem nefndir eru froskmenn, mundu synda út
með grímur, svo að þeir gætu andað súrefni að sér niðri
í vatninu. Síðan mundu þeir synda upp undir stórt herskip,
sem lægi þar fyrir akkerum, og setja sprengju undir það.
Svo segðu þeir sprengjunni að springa ekki, fyrr en þeir
væru búnir að synda aftur út í stóra stálfiskinn, og að
springa ekki fyrr en hann væri kominn út úr höfninni út í
rúmsjó aftur. Þá mundi sprengjan gera það, sem henni
var sagt, þegar stóri fiskurinn er kominn vel út úr höfn-
inni; hún mundi þá springa, svo að það yrði hræðileg
sprenging, og botninn færi úr herskipinu.
Ef Guð, sem þekkir endalokin frá öndverðu, hefði látið
rita þetta í biblíuna á dögum Jónasar, þá hefðu menn, allt
til loka síðustu aldar, í 2600 ár, hlegið og gert gys að þeim
manni, sem trúað hefði svo ósennilegu og heimskulegu
ævintýri. Afa mínum mundi hafa fundizt, að hann væri
fábjáni. hefði hann þurft að standa upp frammi fyrir skyn-
sömum áheyrendum og segja, að hann tryði slíkri enda-
leysu blátt áfram af því, að þetta stæði í biblíunni. Þó trúa
allir þessu nú á dögum, því að kafbáturinn er orðinn skelfi-
legur veruleiki.
Setjum svo, að. Guð hefði ennfremur látið einn af spá-
mönnum sínum rita þennan spádóm, sem frá mannlegu
sjónarmiði er helber vitleysa. Á hinum síðustu dögum mun
stór fugl sjást á jörðinni. Vænghaf hans verður 150 fet,
óg að þyngd er hann meira en 40,lestir. Hann verður eins
sterkur og 10.000 hestar. Hann mun fljúga hraðar en
hljóðið fer, eðú meira en 1200 km. á klukkustund. Sá dag-
ur mun koma, að einn af þessum stóru fuglum, sést svífa
yfir stórborg, opna kvið sinn og hleypa út innyflum sínum.
Áður en þau koma til jarðar, springa þau og leggja í rústir
aila borgina, deyða 70.000 manns. Það, sem þá verður
eftir af innyflunum, gefur frá sér skaðvænan daun, sem
nefndur verður geislavirkni, og af henni munu þeir, sem
lifðu af sprenginguna, deyja kvalafullum dauða. Getur þú
gert þér í hugarlund það háð, sem hellt hefði verið yfir
kristna menn, sem hefðu sagt, að þeir tryðu þessu, blátt
áfram af því að það stæði í biblíunni? Þessu trúa allir nú
á dögum. Meira að segja er allur heimurinn óttasleginn,
af því að hann gerir sér ljóst, að kjarnorkustyrjöld getur
skollið yfir hann, þegar varir minnst.
Fyrir aðeins fáum árum hefðu 999 af 1000 hverju neit-
að því, að svo óskaplega ótrúlegur spádómur gæti nokkru
sinni rætzt. Þeir hefðu haldið, að það væri skynsemi þeirra,
sem kæmi þeim til að neita honum og að Idæja að þeim,
sem trúðu honum. Hins vegar hefði það eingöngu verið
vanþekking þeirra, sem hefði komið þeim til þess. Þannig
er þessu farið nú. Menn halda, að J)að sé skynsemi þeirra,
sem haldi þeim frá því að trúa spádómum biblíunnar um
komandi dóm, þó að það sé vanþekking þeirra, sem veldur.
Ég man eftir, að ég heyrði dr. M. L. J. í Lundúnum tala
um Lúk. 8.53., er dóttir Jaírusar var reist upp. Þegar
Jesús kom inn í húsið, sagði hann: „Grátið ekki, því að
hún er ekki dáin, heldur sefur hún.“ Þeir, sem viðstaddir
voru, hlógu að honum „því að þeir vissu, að hún var dáin.“
Ræðumaðurinn sagði þá: „Þegar ykkar lærðu vinir hlæja
að ykkur, af því að þið trúið einhverju, sem er í biblíunni,
látið ykkur þá ekki detta í hug, að þeir hafi ekki staðreyndir
til að styðjast við. Þeir hafa þær mjög oft, en þeir hafa
ekki allar staðreyndirnar, aðeins Guð hefir staðreyndirnar
allar.“
Þetta fólk, sem hló að Jesú, hafði staðreyndir sín megin>
— það vissi, að hún var dáin. Og hún var dáin. En þeir
þekktu ekki allar staðreyndir. Þeir vissu ekki, að þeir stóðu
í nálægð hans, sem „er upprisan og lífið.“ Hefðu þeir þekkt
þá staðreynd, þá hefðu þeir tilbeðið í stað þess að hlæja-