Heimskringla - 04.06.1908, Side 4

4 bls
WINNIPEG, 4. JÚNÍ 1908.
HEIHSKRINGIA
V“r
«
Hlaupa-drengir fást á svip-
stundu ef kallað er 6
Phone
4862
WESTERN MESSENCER
SERVICE,
336^2 Smith St. - Winnipeg
Virðingarfyht vnka Viðnkifta yðar.
Auglýsinga-S/dltum
Dreyft og í'ent Upp.
A. J. Huckell, ráðstnaður.
JOHN DUFF
PLUMBER, GAS AND STEAM
FITTER
Alt verk vel vandað, og vorðið rétt
662 Notre Dame Ave.
Winnipeg
Phone 3815
Giftingaleyfisbrjef
selur Kr. Asg. Benediktssou,
477 Beverley St. Winnipeg.
KJÖT.
uEf það kemur
frá Johnson,
þá er það gott”
C. G. JOHNSON, Kjötsali,
Langside og Ellice Fón 2031
FÉKK FYRSTU VERDLAUN .í SAINT
LOUIS SÍNINOUNNI.
Cor. Portage Ave aml FoJt St.
Kennir Bókhald, Vélrituq, Símritun,
Býr undir StjórnÞjónustu o. tl. Kpeld
og dag kensla. Sérstök tilsögn veitt
einstaklega. Starfshögunar-skrá frí.
I
DR. A. E K E R
Sórfræðingur f Augna-, Nef-,
Eyrna- og Holdssjúkdómum.
Grand Forks, N. Dak.
Sendið Heimskringlu til
vina yðar á íslandi.
Cancer Cure.
R. D. EVANS, sem fann npp
hið víðfræga lyf til lækninga
krabbameinum
óskar að aliir sem nú pjástaf
krahbayieinúm, skriti sér. 2.
tlaga notkun meðalsins, lækn-
ar útvortis eða innvortis krab-
bamein. SkrifiðstraxtilR. D.
Evans, Brandon, Man. 27-8-8
A. S. HAKDAIj
Selur llkkistur og annast nm útfarir.
Aliur útbúiiaður sá bezti. Enfremur
selar iianu aiiskouar minnisvarða og
legsteina.
121 NenaSt. Phone 300
HJÓNIN.
Leikrit í tveimur béttum.
Höf. A. St. Johnsou.
FYRSTI pÁTTUR.
Bóndinin : Alt miitt bæSi í lönd-
vum og lausutm aurutn er horfiö,
tvístrað snndur í allar átt'ir líkt
og íaysknu’m blööum fyrir storm-
vtindi. I>ó er samtbúö okkar hjón-
anna aö eirns tá ár. Og emginn
veöit, hvað ég varö aö loggja hiart
á mág i-ö.a þola., irneðain óg var aö
ná samian peningum fyr.ir lömdin,
og miargt fleira, sam ég átti skuld-
laus-t áÖur en ég gekk í þetta
bannsatta hjónaibaind, sem deyddi
mig lifandii. Betri orð get ég ekki
viöhaiít viÖvíkjamdi þessu óláni, er
m.ig liiefir eyöilagt ...... “Ólán
mitt er ó'takmairkað” o.s.frv.,segir
vestur-ískirkzkia skákliö okkar ó-
þektia. Saimia gi&t ég nú orðiö sagt.
Og foreldntm mímum má óg kenna
uitn ’þatta miótlæti. í)g var þeitn
of hlýöinm. Glögga drauma dreym-
di miiig um hjóniíiband, alla á vtrri
viog, ’eittir því sem ég róði þá sjálf-
ttr, 'á mteöiam óg var í tilhugalífinti.
Jiá, 'þeirri sælu. Og betur ég hefði
veriÖ alla mína æfi í því, cn ekki
g'ifst, þá væri ég sæll. Ráðuing
drattmianma, eins og ég réöi þá, er
nú komdð fram. Allir dreymdir til
viiðvörunar mór, Samt tií etnskis
fyrir m'ig. ..j..... A£ iífinu ér ég
þreyttur og hreyt'tur. Samt méi
til gleðii og ánægju vakna hjá mér
einstöku sinmum' ©ndurmittningar
frá æsku minni, því æska mín var
ains og vermandi vormorgun, þeg-
ar loítiö var haiðríkt, blærimn and-
aiöi hlýjan og brennamdii sólargeisi-
arnir stráðu yfir okkar ástkæru
eylamd í norðurhöfum, óúitmiálan-
leigri fegttrö, sem hroif þá huga
.miinm. Og mínir vinir voru þá og
verða fuglarnir, ýrnist svífamdii i
loítinu bláa io5a syngjamdi nt um
siétturnar grænu, leáitandi eftir
fæött nt nm hagamn hand'a sér og
ttngtvm stnum, synaandi úiti á speg-
iltærum 'ám og vötnum Líka
sólgylttim, iblátærum, leikandi,
lyftamdi lagaröldum, hvílamdi í
hreiðrum sínmm hlýja og bjarta
sumiarda'ga, á mcðan ungarnir
voru að fæöas't í eiggjunum. Fiðr-
ildin, litskreyttu, léttu, haöamdi út
sírnum sm'áu væmigjnm, til að forð-
ast hættur og leita sér eftix fæðu,
stumdnmi svtjam'di og suöamdi í
kveldkyröinni, í logninu og forsæl-
umni, á amgandi blótnum og blöö-
urn, til og frá út um emgiÖ al-
græna-, — saklaus eins og vind'blær-
inn, vinur minn. Fossarnir, lækirn-
ir, árnar, alt leikandi og síyrkj-
amdi og neynaindi ka'PphLam.p hvert
í sinu lítgi, úr austri, vestri, sttöri
og norðri, yfir flaitlemdi jafmit sem
wjótur og gjár, alla leið til sjávar-
ins fram. Vinduriun alfrjálsi, á-
framiþjótandi yfir hatiðrið algræna,
skreytt msð blómitegtindum fjöl-
mörgum og fallegttm, svo langt,
sam angað mannsins eygÖt kyss-
andi líka og laikandi í liminu fag-
urskrieyttu.... Jörðin, feg-
uröarinmar bústiaður sannkallaöur,
og hjálpfn dýrmætaáta íyrir mentt
og dýr, mieöan guö ríkir og ræöur
al't yfir ..... í sólfögru sveitinm
minttii liföi óg mínar, og mttn ltfa,
sælustu æfistund’ir ...1... Lttkka mín
var iþá mikil og ánægjan Hka, og
þá lagaöi ég ljóð, sem enginn hefir
hi-vrt. ..j... ...j... ., Em scm. nti er
hjálpin góða og be74a í mínu
þttnga og óbærilega böli. ........ 1
æskttnni bjó ég til kvæÖabálk, sem
ég nefnd.i “Æskttóöur”, og er hatin
svona :
I
1. 1 einverunni útii sit éig
unaðsdrukkinn, kvield og morgna,
áfram knýr mig óðargyöjan
óöfluiga, hrieina, himiimibornia.
2. Sunnan við bæ minn í svolttl-
um skóg,
óg sofnaði, vaknaði, hló.
Angandi ilmur og ódáiims her
ánægju 'vak'ti hjá mór.
3. Undir þríhyrnLng all-lein'gi
undl ég hlýja morgunstund,
hedlnæmur, alfrjáls, iblíöur blær
um bJómskreytta læddist foldar-
grund.
Eg teigaði að truér a'ngandi ilm,
ód'áins-her sveif vítt í kring,
og óg viarð hieillaður, hugglaður,
sæll,
hvítdarstund þessa und þríhyruing.
Eg fann nýjan styrk í fótum og
tnund,
óg fann í huga eii nokkurt böl,
ég leið irticð fugltimnn fley-gu, létt
yfir, flatlendi jafnt setn harðgrýtis-
möl. •
Bóndinn hnoigir sig og íer burtu.
(Tjaldið fcllur).
ANNAR þÁTTUR.
Konan : Leiöindin elta mig nú
oröiö eins og laimibið móöur sína.
Og ibetur, að ég hefði fengið að
deyja lyrir innan tvítugt heldur en
að álpast inri í þetta hjónaiband,
með þesstvm manni, sem nú ór orð-
inn kaldur sem jökullinm, og kær-
ingarlaus fyrir allri sómaitilfinn-
ingu. Eru þassi orð of sögð? —
Hugsi um stund — Noi. Égi sjálf
hefði átt að vera ljóit og lárnsöm,
beld'tir en fríð og ólánsöm. ...
Eg itefi þó bneyt't vel við •malMiirin
minn, þó hann aldrei hafi viiljað
meðgamiga það, heldur hit't, aÖ ég
hafi verið á heimilinti óvættur
leiður, eyðslusöm fratn úrskaraJtdi
— og til eiinskis nýt, heldur “nið-
urdreps”. þessi orð hans ertt til
miín vierri en haröir kinnhesbar.
Hiallgeröur mundi bónda sínmm á
síðustu sturidu refsimguna í stof-
untti eða skálanum heima. Og ev
man orð bónda míns til dauöans.
Skáldið segir til prestkonunmar,
ógleymamlegu og þýði'ngarmiklu
orðin : “Sem kulnaöur gýgur ert
þú”. þessa hendingu tilfæri ég unt
sjálfa mig, og er þá ekki ofsagt.
Niei, ég er meira en breytt. Eg er
gerspilt manneskja orðin, samt frí
við glæpi. ....... ...... Skáldið segir :
“Vesálings bráðkvöddu vonirnar
mínar”, ég 'bek umdir það með hon
nm og syng það sarna, því vonir
mínar ertt myrtar, flestar af mann-
inum minittm vonda, sem þó var
góður og elskulegur einu sinni
bæði við miig og aðra. Ó, batur að
hanm ht-föi aldreii ibreyzt, þá væri
óg lánsöm enm þann dag í dag.
Hvað breytingu hans hefir vald'tð,
vieit ég líklegast aldrei. Eg þykist
saitnit ekki vera orsök í henni, þó
hainn kiemni mér um það, en ég
verð að þola slíkt eiims og svo
miargt an'nað, sem geymist með
mér og deyr mieð mér líka. Ég á
engan góöam ©öa trúan vín síðau
maðurinn mtn.n varð óvinur minn,
því ég giftist rnó-ti vilja minna
nánttsbu ættimgja, sem sneru að
mér bakinu strax eftir giftinguna,
og sögðust aldrei fyrir.geifai mér
það “gönuskedð”. 1 gegnum þoku-
myrkttr hugsama minma lít ég i
amda einstöku sinnum fáiain augna-
blik í semn, mér til huggunar um
stundarsakir, allar ánægjustund-
irmar, sem mættu mér, í heitna-
húsum foreldra minna. Enda var
ég eifitirlæt'i og ánægja þeirra með-
arn 'þau lifðu bæði. ..j....Og
hugljúfi allra, sem kyntust mér i
bernskunni minni, þaið var ég. þó
alt sé nú horfið í gleymskuna
Laiðu hjá mínum latksysbrum og
bræörum. Breytimgu margvíslagri
m.á Jtentia um það, eugu ööru
Frjalsræði mikið hafði ég í hjóna-
handinu, og marga glaða stund
líka, eftir miár gait óg látið
alt sem ég vildd og hvianær sem ég
vildi, t. d. ferðast, haft haimiboð
fjölmörg og fullkomin, gefið fátæk-
ttm stundum, keypt ailt, sem mig
lamgaði til, haft alla ’tíð nóg af
ölluj og klætt mig heldur vfl, líka
haft rólega daga og áhyggjúlausa.
það er sannleikur. ..... Nú er æfin
önmur, og tvemmar verða mamts-
æfirmar, ef maiður tórir lemgi. Ég
•haðaöi í rósttm e'inu sinmi, en er
mú fiallin niður í sorpiö oflangt.
það böl íékst tmeð hjónahandinu,
og er afleiðing h jóna'bandsins.
Bóndinn (kemttr inn) : F,rtu hér.
ógæfusama eiginkotta, sem glaitað
hiefir okkar yndi og ámæg.ju, líkleg-
ast þann tíma, sem eftir er af okk-
ar ihaggja lífdögum ? Bdðjum guö
haitt og innilega, að fyrirgefa okk-
ur báðum sameiginlega alt, sem
veldur kala og hefir valdið í okk-
ar sambúð, og bér er hönd mín,
gef mér þína á móti, — kona. I‘,i
þú gerir það, þá vierðti'in v*ð ba'ði
sæl, amnars ekki. Verum ærleg
Iweöi og sönn íyrirmynd. &...........
Gleym'um kttlda þairn, sem vekur
hefád og heiptarhug, og befir tllar
afleiðingíir. Likstu Bergþóru himni
miklu, sem bramn itmi mieð sínum
á’Strika edginmainni, spekitignum.
þó gerðtst þess engin þörf. Eius
skal'bu hér eftir gamga meö miér í
gtegnmm eld erfiðleikans og fáitækt-
arimmar, fyrst auðurinm' er horfinn
úr okkar mundumi. ........... Vtð
gieitum oröið miklu ríkami aifibur af
vierafdfegum auð og amd'fegum líka
— ef samvinman og samtök ríkia
jötn hjá okkur. ... ...1... Ég býð þér,
mim ástkæra eiginkona, að dvelja
hjá mér, lengi, lengí, og ibið þig að
•yfirgefa mdg ekki, — mdm sorg yröi
þá of mikil. Ég he.fi fyrir löngu
fyrirgefið þér. þú ert 'tniér kær,
etins og barninu jól.
Konan (leggur bendur sínar um
háls manns síns) : Minn hei'ttelsk-
arnd’i og hjártkæri eégiintmaiður, —
þakkir fyrir orðim þíii ÖH, þa.u htn
velvöldu, ærlegar skoöanir og heil-
brigðar. Líka sanma fyrirmymd, er
vakir hjá iþér, og sem er miklu
meira virði, beldur en auðLagðin
þin nokkurnitíma var, til mín. —
(þögm). — Nú í íyrsta sinmi síðan
ég giftist, fintt ég iþað mikið vel,
að auðurinn er ómissandi mcð
fleiru í hjómabamdinm. Lika á heim-
ilinm hjónadjöf'Ull, þagar houum er
gifst', en ekki eigiamdammm.
Bóndinn : Ekki var .von að vel
fiæri, mín elskaöa ei.ginkona.
(Hjónin haldast í hemdur og
fara. (Tjaldiö íellur).
Pað borgar sig
að auglýsa
í Heimskringlu
—F. Deluca—
Verzlar með matvör^, aldiui, smá-kökur,
nllslconar sætindi, mjólk og rjóma, sötnul.
tóbak og vindla. Óskar viöskifta íslend.
Heitt kaífi eöa teá ðllum tímum. Fón 7756
Tvoer búöir:
587 Notre Daiaeog 714 Maryland St.
Hdlöininioii ilank
NöTRE DAME Ave. RKANCH Cor.NeuaSt.
Vér seljum penin^aávísanir borgf-
anlegar á íslandi og ödrum lönd.
Allskonar bankastörf af hendi leyst
SPA RIS J Ó DS- DEIIjDIN
telcur $1.00 innlag og yfir og gefnr hæztu
giidaudi voxti. sem leggjast viö ínu-
stæöuféð 4 sinnum A ári. 30.
júnl, 30. sept. 31. desembr
og 31. march.
Til fullkomnustu tryggingar
Vátryggiö fasteiguir yöar hjá The
St. Paul Fire &
Marine Ins.Co.
Eignir félags. eru yflr 5 millíóu
dollars. Skaöa'oætur borgaöar af
San Fraucisco eldinum 1*4 mill.
SKULI HANSSON & CO.,55Tri-
buue Hldg., Phone 6476, eru sór-
stakir umboðsuienn.
E. S. Millur liimited
Aöal umooösmenn
Piione 2083 219 McIntyre bi.k.
'F.I.YISKKIAiiiLlf oK TVÆH
skeratileKar sögur fá ttýir kaup-
endur fvrir að eiiiR SSÍ.OO.
Department of Agriculture and Immigration.
MANIT0BA
þetta fylki hefir 41,169,089 ©krur hi.tids, 6,019,200 ekrur eru
vötn, sem vieifta lamdimt raka til akuryrkjuþarfa. Jwss vegna
höfum vér jafnatt nœgam raka til uppskeru tryggimga'r. •
Énnþá eru 25 mdlíónir ekrur óteknar, setn fá má með heitn-
ilisréititd eða kampum. kfeift] ! *i , H
íbmata;a árið 1901 var 255,211, nú er hmn orðin 400,000
ma.nns, hefir nálega tvöfaklast á 7 árnm.
Ibúatala Winnipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú ttm
H5 þusundir, hefir meir en tvötaidast á 7 árum.
Fhitniiigstæki eru nú setn næst fullkomin, 3516 miílur járn-
hrauta eru í fylkintt, sem allar liggja út frá Winit'iii>eg. þrjár
þverlandsbrauta Lestir tará daglega frá 3\: innipeg, og innan
fárra mánaða verða þær 5 talsins, þegar Gramd Tru.nk Paeific
og Canadian Nortbern bætast við.
Framför fylkisius er sjáanleg hvar sem litiö er. þér ættuö
að taka J>ar bólfestu. Ekkert annað land getur sýnt sa/ma vöxt
á sama tíma'bih.
TI l> FF/KIIA JI \ A :
Farið ekki framhjá Winnipeg, án þess að gremslast um ^tjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yðttr fmllkomnar upp-
lýsingar um heimilisréttarlönd og fjárgróöa mögufeika.
Stjórnarformaður og Akaryrkjmnála-Ráðgjafi.
Skriflö eftir upplýsingum til
Joseph llnike. Jns. Hartney
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YORK ST., TOHONTO.

T.L.
Heitir sá vindill sem allir -eykjfi. ttHversvep:na7,\
af l>vt hann er pað besta sem roenn geta rnykt.
íslendinKar! muniö eftir aö biöja um J[it
(UMON MADE)
Western {'igai’ Fa<*tory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg;
Laaer
nExtra Porter
Styrkift
taugarnar moð þvf að
tlrekka eitt staup af
öðrum hvorum þoss-
um ágæta hoimilis
bjór, á undan hverri
múltfð. — Reynið !!
EDWARD L. DREWRY
Mannfacturer & Tmporter
Wiuuipeg, Cauada.
ADALITKIÐUR 287
“Og er það vegna þess, sem kom íyrir í morgtm ?
Ó, Gcrvase, mér fcllur 'þaö svo illa! ”
“þú hefir ekki enn þá svarað spmriningu mimni”,
sagði hatiU'.
Hún stóð upp brosa'ttdi. “Ég vil ekki svara
h«nni. Ég hesfi ekkert um það að segja. Hvers
vegna skyldi éig ha&t gifst þér, ef ég ekki elskaði
þig ? þú yrðir of upp með þér, ef ég segði þér öll
miín leyndarmál”.
Hún reymdii eims og hún gat, a.ð komast hjá að
svara, iþví hún gæt eikki sagt honttm sammifeikainn. En
heinni daitt í hug, að siegja honum þá örgigstu lýgi,
með að seg.ja hontrni að hún elskaði hann. Hún
reyndd að eyða simtalinu með því að filægja, en
h<"nni tókst það ekki í þetta sinui.
“Komdtt hingað, Nita”, saigði hertogdnn'.
Húit gelA tdl hams, og hann tók nm hönd hennar.
“Krjúptu hórna við hldiðina á mér”, sagði hann svo
alvarfega, að hún þorði ekki annað en að hlýða, og
kratnp niður þar semt hann bemti henni.
“Svaraðu mér nm, eiginkona min,r pg mundu eftir
að þú tafar í viðurvist gtiðs : Elsþa,r þú mig, eða
tlskar þú mig ekki ?”
Hún varð föl eins og nár og hræðslu brá fyrir t
angu'm hennar. Hún hafði aldred borið jafntndklii
viröingu fyrir truammi sínum og ©inmitt nú. Henní
famsit hann göfugri O'g tig.narlegri en no-kkur annar
maður, sem hún haíði séS. Hún gait ekki annað en
•borið virðinigu iyrir honmm.
“Sviaraðu mrér! ” mælti hamn í skipaindi rómt.
Og húm — scm þetta sama kveld ætlaði sér að
hlaupai 'burtu frá honum með öðrttm mamni, — hún
feit nú frarrtam i hann o*g sagði :
“Ég ©lska þdg, Gervase, og þú ert of harður við
md'g”.
“Ég bdö fyrirgefniingar, ef svo,er, Nita!] þú haf
288 SÖGU^AFN. HEIMSKRINGEU
ir nú svarað spurnimgu minM'i. Ég er ámœgöur og
við þurfuin ttú ekki að tala maira santam að sinni”,.
LVII, KAPiíTULI.
“Ég ska.l ekki feiitgii *]>ú'a við þatta”, sagði her-
togainnam viið sjáilía ság litlu síöar. Hún stóÖ við
skrautfegt 'borð og hólt á gimsiteina lválsbamdi- í hend-
inmi. “Ég geit ©kki þolað það. þaö er nógu leiðiit-
logt, þegiar ungur og íallegur eiginmaður ier afibrýðis-
sæmiir, ©n Jnegar hanm. ©r nú ga/maill i viðbót —”
“Að þröngva tnór til að fialla á kné, og segja, að
ég tali í návist guös! Hver ætli bamn baldi að ég
sé ? Væri óg eikki búim að ásetja -mér, að yfirgeía
hamn, skyldí óg gera }>að rnt. Elska hamn! — Eru
karlmiann iblindiir ? Mér þætti gamam að vita, fyrir
hvað éig ætti ttoft elska hann. Ég elska Allan Caren,
c-g svo framarLoga sem óg má ráða, skal hamn elska
mig likoi. Flcrtoginn sbail vita þ:tð, að óg læt ekki
íara svona tnieð mig oftiar”.
Angu henttiar Leiftruðu og úr aitirdliti hemnar skein
hæ'Öni og nedði.
“Að spyrja mig um, hvort óg hafi gifst honttm af
ást, eöa viegna auöæfa hatis!'* Hamm hefði áitt aft
geta sagt siér það sjálfitlr. Éu mú skal öllu þiessu
vera lokiÖ, og éig vil ekki femgur ver.a undir
liam/n gefimn”. ,
Hamn hafðá skipað henni, og hún orðið að hlýða.
í nálægð hams haiföi nún iumdið til sektar sinniar, en
nú var hi'tn gröm við sjálfa sig fyrir það, að hinn
gaitnli viiginima'ður lueaimar, hvers ást >liún heíSi fiyrir-
íitið, skyldi hafa svo mikið vald yfir henni. líiu
AÐALHEIÐUR 289
göfivga ög hredma sál hans haáöi hafit áhrif á h.imia ve-
sælm og 'biindu sál hemmar, þetta fanrn húm og hat-
aði haitun emm þá miedra fyrir þaö.
Nú striaix í dag aetlaiði húm að 'brjóta af sér bönd-
im. Húm þótitiisit vdss utn, aö Carem lávarður gæti
ekki stiaðliö á tnióti viija hemmar. F.kkert ga>t verið til
fyrdrstöðu,i því bún þóittást einmiig vita að honmtn
stæöi adveg 4 saitna' utn konu síma. E
“Ef hamm lefskaðii hama, gæitd ég emga vorn gert
rnór um hamm. En sem beitur íer, gerir hamm það
ekki, og' mrnn aldred' gera það. Mig skal hamm elska
•bráðuim”. 11
þijóimistiustúilikam gait varLa gert hemmi rneátit til
hœfis, að iþví er snerti búning hemmar. Húm tók
fram hvern kjó'limm 4 fætur öðrum, og giimsbeina-
skrímim, — em 'hiertogaiiinmunni líkaöi ekkert. Alt '
einu spurði húm : “Á óg nokkurn kjól í rauðutn og
hvitum iiti?”
raiuöam flaitneili'S kjól, og éig get sett á hamn hvítt silki
Stúlkam hti'gsaði sig utn : “þér eigið einn rós-
og hvíta kniiplinga”.
“Gierött þaÖ edms fljótt og mögttfeigt er”.
það tók ekki lamgam tíma, að laga kjólinn, °íí
hertogaiinmiam var mjög skrati tfc.g, þegar hu« vat
komdm í hamn. Ilið Ánikla svarta hár og hin dokku
ati'gu hiemmiar, tóku sig svo vel ínt við binm f.agm-
rauÖa lit. Hún haíði gimsteima í hár.imii, .gitnsteiiia
fes'ti tneð rúhdn kross um hálsinm, og armibond bæöi
úr clie<mömiu>m og rinbíniim. Hún brosbi, 'þetgar him
leit í spagriliitTin/.
“Er ég of skrautkg?” spurðt hún sttdkuna háll
kvíöamdit. <l!-
“Ekloert er of skrautieigt fyrir yöur , var hið
samingjait?nai sv*ar.
Húm líktist m©st skramtLeigu málverki, þegar hún
gekk imn í gestaherbergdð. Ljósin féllu á gimsteina
290 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
hemmar og vörpuðu gaislum um hama allai. Flestir
geistirnir voru þar fyrir.. Hún settist niöur o,g (caí-
teiimn Riamdolph var sá fyrsrbi, siem ávaripaðii hana.
Hiainn brosti, ier hítinm sá hvíta og rauða litimn.
“I>ér 'hafiÖ þá tekið livíta litinm í sátt aftur",
soigöi hammi..
“Jái, í viröingarskynii við Bady Aðalheá'Öd”.
"H-úti metur það víst”, sagði hamm há'ðslega.
Nú kom Ciariem láviarður til að hrósa henmi fyrir
búining ihemituar. Homm þóttist vitia, að éitthvað
byggi undir, e,r hún bjó sig svona. ,
I lontaginn kom ekkf til tniiðdegisverðar, og þegar
tneinm spuröu kontt hiana, hvermig honinn liðli, svarafti
h'úm 'tnijöig kurteiisfega, og fet mikla uttihyggju fyrir
honum í Ijósi. \
Nú var farið að borða. Enginn, seitn sá'hama’
jaím.gLaða, íagra og skrantfegoi, heíöi geitað vmyndaö.
sér, að 'húm beifiöi áseitt sér að drýgja hræðikgoi synd.
H'úm var saimit ibiúdri að hugsa sér, hvenuig húm skyldi
koma étr sinni fyrir borð. Lady ÁöaLheiiður hafði
glayimit að svara 'bréfi, og ]j©gar kvémfólkið fór inm 1
saildmn, gekk hún að skriSboröi sínu til þess aö svara
bré fimti.
Húm tók í hömd sér fia'llegan pemma, seitn I,ady
Carierii haíöi gafið hemmi, og skrifaði hréfið. En óð-
ara em hún var ibrúin að því, kom lwrtogaiinmam til
hamvar.
“Viljið 'þér lofa mér að skrifa fáedm orð tneð
penimamuin yÖar, L«dy Aðalheiöur ? Ilann er svo
falfegur, að tnig sárlamgar til að neyma ha.ntt”.
Um leiÖ og hún sagöi þafrta, bro.sti hún kýntmis-
lega. Aöalheáönr skikli ekki, hvað það átti að Jtýða.
“þeítita er víst gjöf frá einhverju.n, er mikið þyk-
ir 'tdl Itstfemgis y.Öar kotriia. Hefir ’ Carem lávarður
gefið y ður hamm' ?'"
“Nei, temgdamóöir mín gaf mér hartrn.”
........-.......-.....- - . ' .... í:j