Heimskringla - 03.06.1909, Blaðsíða 4

bls 4 WINNIPEG, 3. JÚNÍ 1900,
nEIMSKRINGEA
Deilur höfðingja Vestur
Islendinga,
eða, “margs verður maður
vís þá hjúin deila
maSur virðir fyrir sér
vörn séra Fr.J.B. mót stéttar-
bræSrum hans hér vestra, dettur
manni ósjálfrátt í hujr vísan hans
Af sér höjrjrin slingur sló hann,
slysum öllum varnaði.
Mistar-plöggin Högna hjó hann
lireint gjörvöll aS skyrtunni.
Snildarlegri ritvörn hefir eng-
inn íslendingur fært fram fyrir
máli sínu en séra Fr.J.B.: Stilling
skorSum bundin, þótt beittur hafi
veriS ókvœSisorSum, röksemdir
offi’iggar og grunnræddar, ritháttur
lipur og þíSur, samboSinn vit- og
snillimenni. Stig af stigi hefir
virSing hans vaxiS bæSi austan
hafs og vestan síSan hann klæddist
hildarklæSum, og er slíkt eigi ann-
aS en eSlileg afloiSing hans mörgu
og góSu bæfilcika. Hann er fyrst
af öllu vitmaSur, lipurmenniJræSi-
maSur, kennari og prestur meS af-
burSum. Sem vitmaSur og fræSi-
maSur brýtur hann ei bág viS
kröfur timans, og söknm snilli-
mensku og kennara hœfileika laS-
ast fjöldinn aS honum. Ilunn fylg-
ir því hámarki Krists, aS prédika
aS guð sé g ó 6 u r, aS í míns föS-
urhúsi séu margar vistarverur. —
líftir því, sem ég skil hann, hefir
hann líka skoSttn á gæ/.ku guSs,
sem spekingurinn meS
b ar n sh j a r t a S, er hann orti :
“ó, sú hugsttn ill og sljó,
aS ætla föSur hæSa
meS ástundun en alúS þó
olnboga börn sér fæSa”.
Höfundur þessarar vísu gat eigi
séS samband á milli algæzku guSs
og viShalds hans á eilífum kvala-
staS til handa meiri hluta mann-
kynsins ; eigi heldur samband al-
vizkunnar og almættisins viS ofsa-
full grimdarköst.
Tuttugustu aldar menn ertt treg-
ir aS trúa öSru en því, aS guS sé
góSur, almáttkur, allstaSar ná-
lægur, óumbreytanlegur. þeir
neita kenningunni um hinn grimm-
úSuga Gyðinga guS, sem í bræSi
sinni brendi upp Sódóma og Gó-
morra, og sem skipaSi Jósúa aS
þyrtna engu, ekki eimt sinni brjóst
mylkingunum, er brosandi teiguSu
brjóstamjólk mæSranna. GuS hlýt-
ur aS vera öllum jafnt guS, þar
cS hann er höfnndur alls, en
aS almætti hans leiSi alla til full-
komnunar meS mismitnandi stig-
breytingum, cr sennilegt. Fantur-
inn kemst ekkj til álsælu svTo létt,
sem hinn góSi maSur, en meS á-
reynslu og betrun nær hann sælu.
KenningaraSferS og stefna hinna
vesttir-íslenzkn presta, andmæl-
enda séra F.J.B., er svo langt á
eftir .nútíS, aS hún er óvinsæl orS-
in svo til vandræSa horfir þeim
sjálfum (prestunum). Jæss mun ei
langt aS bíSa, aS þunnskipaÖar
verSi safnaSar fylkingíir þeirra, ef
þeir breyta ekki s'tefnu. Yfirgang-
ur þeirra og ofsi hefir þegar keyrt
tir hófi, og ofsóknir þeirra á hend-
ur séra Fr.J.B. hafa opnaS aiigu
tnanna, og þaS margra, er áSur
sválu, svo nú dylst engtim, hvaS
undir klæSi býr. Mennirnir, .sem
almenningur elur til aS prédika
trú og siSgæöi, beita stéttarbróS-
ur siöti kytidtim og opinberum ó-
kvæSisorðum, og svo viröist, sem
allar klær séu hafSar í frammi
honum til falls. Hver er grunn-
rótin fyrir því ? Eru þaS mismun-
andi útskýringar trúaratriSa ? —
ESa er þaS drotnunargdrni, öfund
og fláttskapur ? 2—8.
—----- ♦-----*
“Álfalandið” í Canada
Ég hefi ferSast um víSa veröld
og séS mikiS af fegurS hennar, en
aldrei neitt, er jafnist viS þá feg-
urS, sem er í hinum óþekta hluta
Canada, 25 mílur austur af Smith
I/anding, viS Great Slave ána.
þar getiS þér ferðast í austurátt
heilan dag, án þess aS komast út
yfir “ÁlfalandiS”. EandiS er ó-
bygt og verSur aS líkindum aldrei
bygt sökum þess aS þaS er ófrjótt
og því ekki hentugt til akuryrkju.
Bandið skiftist í smáfjöll, hálsa,
mela og standbjörg, sem gráta
móti þér þegar þú grætur, en
hlægja, þegar þú hlærS, það er
bergmála hvers konar hljóS er þú
lætur til þín heyra. HiS fegursta
viS svæði þetta er þaö, aS á bak
viS hvert fjall er fagurt, silfurtært
stöSuvatn, mörg hundruS fet á
dýpt, viS standbjörgin og full af
fiski. Vötnin, sem þú sérS bak viS
hvert einasta fjall, háls eSa mel
eru dýrSleg, og á sumrin erti þau
þakin milíónum af fuglttm. þar
getiS þér, Canada ísleitdingar, séS
þann! hóp og heyrt þann fagra
söng, setn þér sakniS svo mjög
síSan þér fóruS af Islandi. þar
getiS þér dreymt þá fagurdrauma,
sem íslenzka sólskiniS vekur í hug-
um ættjarSarvina. Her fáiS þér
séS gySjur guSanna í hinni datifu
dagsbirtu næturinnar. þar dvelur
þögn, er þúsund aldir rjúfa meS
fyrstu birtu sólarinnar. þar er feg-
urS svo mikil, aS aS eins skálds-
ins hugsjón fær lýst henni.
AS vetrinum til, þegar öll fugla-
dýrSin er flogin til stiSurheima,
eru fjöll þessi, hálsar og melar
þakin Cariboo dýrum, sem koma
aS norSaustan frá eySimörkunum
til aS fá skjól og fæðu yfir vetur-
inn. Dýr þessi eru aöal-lífsbjörg
Indíána, og á sl. vetri var svo
hart i ári, aS Indíánar lifSu ein-
göngu á kjöti þessara dýra., Snjór
og kuldi var yfirgengilegur, og
dóu Indíánar víða af illu viSur-
væri. Fáein ár munu kveðja þann
flokk manna, svo aö þaS litla,
sem eítir verSur, mun hverfa inn í
hvíta blóðiS.
Vestur af Smith’s Landing er
landslagiö svo ólíkt, aS þítS er
sem í iiðrum heimi. þar er skóg-
bclti frá 5 til 15 mílur á breidd,
og þar viS tekur slétta, setn er 10
mílur á breidd og tim 300 mílttr á
lengd, frá suSri til norSurs. Hún
hefir einhverntíma veriS vatni httl-
in. Svo er þar mikiö salt í jörSu,
aS vatniS í öllum ám og lækjtim
er ódrekkandi vegna seltu. Sum-
staSar má moka tipp saltinu, sem
sandi á sjávarströnd. A þessum
sléttum tímgast “Wood Buffalos”
Ég sá þar eina hjörS (um 70 í
hópi) í vetur, og komst svo ná-
lægt einu af nautunum, að ég gat
hent steini í þaS. þessir Wood
Buffalos eru svo stórir gripir, aS
þaS er sem tvævetrungs natit-
kálfur standi hjá, stórum ujca, þá
maSur ber þessa Wood Buffalos
saman viS Prairie Bttffalos.
Stjórnin borgaöi mér $20 fyrir
hvern úlf, sem ég drap á því gvæSi
í vetur, og hefir nú bætt $10 viS
það gjald, til þess að sem flestir
gefi sig í, aS verja nautin fyrir úlf-
unum. MaSttr þarf eins árs reynslu
til þess aS verða æfSur veiÖimaS-
ur og kunna aS verja sig fyrir úlf-
unum, þegar þeir hópa sig saman
á vorin. þennan tíma ársins eru
þeir sjaldan fleiri enn 8 í hóp. —
Kuldinn er þaS, sem drepur flesta,
því ef rnaSur kann ekki aS kveikja
elda í hvaSa kulda sem er, og búa
viS þá nótt eftir nótt, meS aS
eins tré fyrir skjól, — kunni maS-
ttr ekki þetta, er betra fyrir mann
að sitja heima í siSuSu landi.
Indíánar í þessu héraSi eru flest-
ir óþokkar, svikarar og falsarar,
og álita þaS höfuSskömm, ef þeir
ljtiga ekki aö hvítum mönnum hve
nær sem þeir hafa tœkifæri til þess.
þeir eru háSskir, heimskir og hug-
degir. Geti hvíti maðurinn ekki
ferSast eins hratt og þeir á þrúg-
um, þá skilja þeir hann eftir og
veltast um í hlátri meSan þeir
bíSa komu hans. þaS hefir enginn
Indíáni þrótt til aS hlaupa á viS
vel æfSan hvítan mann. þeir fóru
aS eins 30 míltir á dag, og ég
hljóp þá oft af mér, sem svaraöi
10 mílttr, og komst jaínvel 50 míl-
ur, vegurinn var góSur (hunda-
sleSa brautin).
Kfintýri þau, sem ég komst í á
þessum vetri, voru svo mörg og
margvísleg, og sttm þeirra beinn
lifsháski, aS þaS yrSi of löng saga
aS segja. En bergmáliS, söngurinn
í Álfalandinu og vængjabaS gySj-
anna, er svifu í logni nætttrkyrS-
arinnar, eiga eftir aS endurtakast
í hugskoti margrar íslenzkrar sál-
ar, þegar járnbraut legst gegn um
mela þá og mýrar, sem aSskilur
nútíðar mannabygS frá hinni nor-
rænn fegttrS Canada, — og fegurö
'þess er eigi ýkt, þaS sannfærist
þér um, er þér sjáiS heimkynni
goSanna.
FerSamaður.
----— o—
Til íslendinga í Alberta.
MARKERVIIJJÍ, AI.TA.
19. maí 1909.
Herra ritstj. Heiinskringlu.
Hvert íslenzkt heimili í Alberta
hefir þá ánægju, aS fá og lesa
Heimskringlu einu sinni í viku.
Svo ég mælist til þess, aS þú lát-
ir þau sjá eftirívlgjandi línur.
Ég dvaldi aS eins skamma
stund meSal landa minna í Al-
berta, og er ég þegar btiinn aS fá
þaö góSa álit á þeim, aS þeir
standi framar en landar þeirra í
nokkurri annari bygS. þeir klæS-
ast nýjum búningi meS hverju nýju
ári, andlegnm sem líkamlegum,
eins og hin fögru Klettafjöll, er
blasa á móti þeim í vestri, — n ú
meS sinn fagra hvíta vetrarfald,
þ á meS sínar skrúSgrænu, skógi-
prýddtt hlíSar, spengdar silfur-
spöngum blátærra lækja. J>eir sá
því sæSi, sem ber góSan ávöxt,
og sá ávöxtur er hæg og rósöm
framför. Sálir þeirra eru sem sól í
hádegisstaS. þeir haf-a yfirunniS
alla örSugleika frumbýlingslífsins.
Kjarkleysi er óþekt meSal þeirra.
Velsæld hvers einstaklings er fólg-
in i verkum hans. FjöriS, sem
bærist í æSunum aS morgni hvers
dags, deyr aldrei en sigrar alt. —
GleSi er þeim af gtiöi jyefin og göf-
uglyndi, er sjaldan bregst. þeir
hrinda frá sér gömlum vana, og
leggja sig fram til þess, aS afla
sér frjálsra skoSana, bygðum á
heilbrigSu viti, skoSana, setn gefa
af sér góða ávexti þeim, sem
gæddir eru konunglegri hugprýSi
og víkinglegu þreki. þeir skilja, aS
takmark lífsins er aS auSga and-
ann, og þeir starfa í samræmi viS
þaö hugtak sitt. Lífsstefna þeirra
má segja aS felist í þessum ein-
kunnarorSum : “Ég verS, ég skal,
% Ket”- JafnvægiS í lttnderni
prýSir hvers manns framkomu. í
samræSum forSast þeir alla mála-
blöndun, svo aS ekki heyrist ensk-
um oröum slett inn í íslenzkt sam-
tal. MóSurmáliS mæla þeir hreint
og óbjagaS.
Ég hafSi þá ánægju, aS vera
staddur á einni af þeirra stóru
skemtisamkomum og dansi. Eng-
an fann ég þar, sem neytti víns,
og varS ég því aS fela pelann
minn, svo enginn yrSi hans var.
BlessuS sé bvgSin og búin, sem
kveikt hafa nýja lífsgleSi og sóma-
þrá í brjósti ferSamaiinsins.
O. S.
-♦----—
Fréttabréf.
MARKERVIIJ.E.
1. maí 1909.
(Frá fréttaritara Hkr.).
þó aS veturinn sé liðinn og vor-
iS komiS, þá er útlitiö alt annaS
en álitlegt. SíSastliöinn mánuSur
var svo kaldur, frostamikili og
stormasamur, aS ekki hefir komiö
kaldari apr-1 í uæstl. 20 ár hér í
Alberta. \ VíSa eru enn snjóleyfar
frá vetrinum, næturfrost fram úr
hófi og kuldi og stormur flesta
daga. Allir þeir, sem hafa hey,
gefa enn öllum fénaSi, því gróSur
er alls enginn. Heyskortur er orS-
inn sumstaöar, en ekki alment.
Vegna þessarar erfiSu tíSar
gengur akurvinna seinna en æski-
legt væri. Svo seinkar þaS sán-
ingu, aS viSa hér var mikiS ó-
plægt af ökrttm í haust, en til
skams tíma hefir ekki veriS plægj-
andi á sumum stöðum fyrir frosti1
aS eins fáir enn byrjaSir aS sá.
Vond kvefsýki (Influcnza) hefir
gengiS hér mjög alment nú um
tíma, en nú heldttr í rénun.
Á sumardagskveldiS fyrsta (22.)
og 24. apríl sl. var í Fensala Hall,
Markerville, leikin “Nýjársnóttin”,
nýja leikritiS eftir IndriSa Einars-
son, leikritaskáld, aS tilhlutun
lestrarfélagsins “ISttnn”. ASsókn
var allgóS bæSi kveldin. Yfirleitt
mun fólki hafa þótt leikendunum
takast vel, þegar þess er gætt, aS
leikurinn er erfiSur viSfangs, tekur
mikiS húsrúm og gott málverk,
sem ekki gat veriS neitt líkt því,
sem viS átti. Annars held ég aS
fólki finnist ekki mjög mikiS um
þennan leik, sízt fyrst um sinn, og
má þó vel vera, aS “Nýjársnótt-
in” sé einn sá bezt samdi leikur,
sem viS eigum á íslenzku máli. En
menn þurfa aS venjast honum til
aS skilja hann. Séu kringumstæS-
ur til aS fullnægja málverkunum í
“Nýjársnóttinni”, þá er þaS óefaS
þaS fegursta, sem sýnt hefir veriS
á íslenzkn leiksviSi. — I.eikstjór-
anum og leikendunum ber heiSur
og þökk fyrir starf sitt og fram-
komu viS leik þennan.
Herra GuSmundur Stephanson,
skálds, er fluttur til Markerville
ásamt konu og börnum, og seztur
þar aS. Vér óskum honum til
hags og hamingju. Heyrzt hefir,
aS hann ætli aS ganga í félag
meS herra J. Benedictsson, verzl-
unarmanni á Markerville.
Innan skams á aS byrja á skóla
húss byggingu á Markerville, sem
kosti tólf til fimtán hundruS dali.
Smjör (Creamery Butter) hefir
falliS í verSi hér í Alberta ; or-
sökin er talin aS vera mikill
innflutningur smjörs frá Ástralíu.
SéS hefi ég eitt eSa tvö númer
af “20-. öldinni”. Kennír þar
ýmissa grasa strax í byrjun. Hún
gefur fyrirheit og eftir Jieim aS
ráSa mætti ske, aS á síSan yrSi
sagt um hana : “Ekki mun hún
friði valda, lieldur styrjöldum”.
— Alferd Wilson nokkur lagSi
upp frá heimili sínu á laugardag-
inn var í ferS umhverfis hnöttinn.
llann fer fótgangandi, nema þar
sem höf banna. Hann má ekki
þiggja keyrslu meS járnbraut eöa
á nokkprn annan hátt, en aS eins
nota báta og skip til aS komast
yfir vötn og höf. Hann verSur aS
ganga og má aldrei hafa meS sér
þyngri flutning en 26 pund. í
hverjum bæ eSa borg verður hann
aS láta lögregluna merkja meS á-
ritun sinni, hvenær hann kom þar
og fór þaSan. Hann verSur aS
ganga 5 mílur á klukkustund, og
50 míltir á dag. Ef hann beldur
þessa samninga og kemur aftur
til Toronto innan 3. ára og 5 mán-
aöa, þá fær ltann borgaöan allan
ferSakostnaS sinn, og aS auki
$1700 í peningum. Fyrsti áfanginn
verStir frá Toronto til San Fran-
cisco.
MeO þvt að biðja æfinlega um
“T.L. CIUAR,” þáertu viss að
fá á^œtan vindil.
(LNION MA1»K)
Western Cligar Faetory
Thomas Lee, eijjandi Winnni].eB
Reiwaod Lapr
^Eilra Porter
Styrkið
taugarnar með J>vf að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
um ágæta heimilis
bjrtr, á undan hverri
máltfð. — Reynið !!
EDWARD l. DREWRY
Mannfacturer & Impc-ter
Wiímipeg, Cauada.
Department of Agricultnre and Immigration.
MANIT0BA
þetta fylki hefir 41,169,089 ekrur lands, 6,019,200 ekrtir eru
vötn, scm veiita landinu raka til akuryrkjuþarfa. þess vegna
höfum vér jafnam nœgian raka til uppskeru tryggingar.
Ennþá eru 25 mdlíónir ekrur óteknar, sem fá má mieS heim-
ilisréitti eSa kaupum.
íbúata;a árið 1901 var 255,211, nm er nún orSin 400,000
manns, liefir nálega tvöfaldast á 7 árutn.
íbúatala Winnipeg borgar áriS 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsun.dir, hefir mieir en tvöfaldast á 7 árum.
Flu’tningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 málur járn-
brauta eru í fylkinu, sem allar liggja út frá Winni'peg. þrjár
þverliandsbrauta lestir fara daglega frá 1 WttMidpeg, og innan
fárra mámiaöa verSa þær 5 taisins, þegar Grand Trunk Pacific
og Canadiam Nortliern bætast viS.
Framför fylkisims er sjáanleg hvar sem litiS er. þár ættuS
aS taka þar bólfestu. Ekkert annaS land getur sýnt sama vöxt
á sama tímabili.
TIIi IIIMfAHA\\A :
FariS ekki framhjá Winnipeg, án þess aS gnenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yöur fullkomnar upp-
lýsingar um heimilisréttarlönd og fjárgróSa möguleika.
8tjórnarforinaður og Akuryrkjumála Káðgjafi.
Skrifiö eftir upplýsiogum til
Josi ph Bnrko. .Ia«. Harívioy
178 LOGAN AVE., WINNIPEG. 77 YOKK ST.. TORONTO.
I ! 5
7. KAPÍTUIJ.
Dálítill ættar-ágreiningur.
MeSan veriö var aS beita hestunum fyrir vagn-
inn, var ég aS hugsa um, hvernig ég skyldi haga
mér, og komst þá aS þeirri niSurstöSu, aS réttast
lnundi aö íinna Sir Arthur sjálían, en vildi þá áöur
kynnast kunningja hans, hr. Grosse, þar eS ég áleit
hugsanlegt, aS hann kynni aS geta gefið mér gleggri
upplýsingar um vin sinn en nokkur annar. Auk þess
ríkti sú hugsun hjá mér, aS hr. Grosse st-æSi í sam-
bandi viS hatriS, sem jarlinn bar til Sir Arthurs, á
einn eSa annan hátt. AS minsta kosti var herra
Grosse einn þeirra manna, sem bezt gat lýst atvikun-
um viS dauða Burlstons, ef hann vildi. Ef þaS
befði veriS annaS en óhappaskot, hlaut hann aS vita
þaS. þegar vagninn var tilbúinn, baS ég aS aka
mér til hr. Grosse. AS liSnum 20 mínútum kotnum
viS þangaS. Ég rétti nafnseSil minn aS þjóni nokk
nrum, sem stóS viS dyrnar, og hanti fylgdi mér
strax inn í herlærgi þaS, sem húsbóndi hans var í.
Um leiS og hann opnaSi dyrnar, hevrSi ég Jæssi orf
tölnö í hörkulegum róin : “þannig vil ég hafa þaS
og ef þú vogar aS vera óhlýSin —”
þegar dyrnar voru opnaðar, þagnaði sá, sem tal
aSi, en ég var búinn aS heyra svo mikiS, aS hér vai
einhver ættar-ágreiningur. þaS voru aS eins tvræi
persónur í herhcrginu. ViS annan endann á stórt
borði stóö hár maöur, dimmur ásýndum og hörku
32 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
legur. þaS var auSvitaS hr. Grosse sjálfur. Gagn-
vart honum stóS einhver sti fegtirsta stúlka, sem ég
hefi séS, hún sneri andlitinu aS mér, og var svo sak-
leysisleg -einsog hún væri aS eins 8 ára, en hefir lík-
lega veriS hér um bil 18 ára. Hún grét hástöfum,
eins og sörg hennar væri óviSráSanleg, og gat ekki
hætt því, þó ég kæmi inn. Samt brá hún vasa-
klútnum fyrir augun og þaut fram hjá mér og út.
Hr. Grosse leit til þjóns síns alt annaS en blíSlega,
og hann var ekki mikið blíöari, þegar hann leit á
mig, samt hatiS hann mér aS setjast, nokkurnveginn
þægifega. Ég sagSi honum hver ég var, og hvaö
ég hefði áformaS aS gera, sömuleiöis aS séra Brown
hefSi tjáS mér, aS hann væri einn þeirra mafina, sem
ég mætti vonast aðstoSar af. Á meSan ég talaSi,
sá ég aS hann var aS revna aS dvlja reiSi sína, og
þegar ég bætti, sagöist hann koma á fundinn.
“Ég vona, aS Fatheringham lávarSur verSi fund-
arstjóri”, sagSi ég.
“Einmitt þaS. þaS þykir mér vænt um, hann
er frændi minn, eins og þú ináske veizt”.
Ég kvaSst hafa heyrt það,, og ba>tti svo viS : —
‘Máske þú viljir vera svo góSur aS stuSla aS því,
aS helztu fjölskyldurnar hérna í grendinni veröi fúan-
legar til aS hjálpa okkur, til dœmis Sir Arthur”.
Ilann lyfti brúnum og leit tortrygnislega á mig,
■ivo ég varS hálfhræddur um, aS hann mundi geta sér
til um ástæSuna, sem kom mér til aS heimsækja
íann. En hann leit strax af mér aftur, svipurinn
arS blíSari og hann svaraSi : “Sir Arthur er
inn þeirra manna, sem sízt af öllum mun korna á
líkan fund. Ilvers vegna datt þér hann í hug?”
“Mér datt í hug, aS þú þektir hann, því ég hefi
■>éð nöfn ykkar í sambandi í blöðunum”, i
LÁRA 33
Honum varS dálítiS bilt viS, en svaraði þó : —
“þú munt eiga viS yfirheyrsluna og dóminn í málinu
um skyttuna, en ég get fullvissaS þig um, að viS eig-
um ekkert satnan aS sælda, og aS mér þykir leitt,
aS nafn mitt skuli nefnt í sambandi viS hans”.
Hann talaSi meS talsverSri ákefS, og virtist
vilja losna viS allan félagsskap Sir Arthurs. Ég
festi þetta í minni, og vogaði svo aS snúa mér aS
efninu aftur meS því aS segja : “Ég skil svo vel
tilfinningar þinar, berra, en vona þó aS dómurinn
liafi veriS sanngjarn, og aS ekkert missætti hafi átt
sér staS á milli skyttunnar og hans”.
“Nei, alls ekki. Mér þætti leitt, ef einhver héldi
þaS. Sir Arthur er ekki virSingarverSur frá mínu
sjónarmi&i, en ég er þó sannfærSur um, aS hann
hefir ekki talaS ósannindi frammi fyrir dómaranum”.
Hann sýndi nú eins mikinn ákafa í, aS verja Sir
Arthur, eins og hann áSur gerði í því, aS sannfæra
mig um, aS þeir væru engir vinir. Ég hneigSi mig
til merkis um, aS ég Væri ánægSur meS skýringu
hans, og sagSi svo rólega : En, herra Grosse, þekk-
irðu ekkju hans nokkuS?”
Ég varS hissa af áhrifum þessara orða. Hann
hafSi aS sönnu veriS órólegur meðan á samtalinu
stóð, en þessi orS virtust fullvissa hann um, aS hér
væri hætta á ferSum. Hann 1-eit ilskulega til min,
stóS upp og svaraSi:
“AfsakaSu, en ég vil helzt vera laus viS aS tala
um það, sem þessu máli kemur viS. Eins og ég
hefi sagt, þá var þetta óhappaskot aS eins af tilvilj-
un, og mér þykir leitt aS verSa fyrir ótimabærri for-
vitni og fjasi um þetta efni. Ég vona, aS þú hafir
ánægju af fundarhaldinu”.
þetta var sama sem aS segja, aS samræSur okk-
34 SÖGUSAFN IIÉIMSKRINGLU
ar væru á enda, svo ég var tilneyddur að Lara. þeg-
ar ég kom út aS vagninum, sagSi ég ökumanninum
aS halda beina leiS til gestgjafahússins, því ég var
hræddur um, aS einhver kynni aS hlusta á orS mín,
en undir eins og viS vorum komndr út úr skógarbelt-
inu, sem nmkringdi beimili hr. Grosse, sagSi ég lion-
um aS aka meS inig til Ilaughton Court”.
Haughton Court ,var mjög fagurt höfðingjasetur.
AuðvitaS ekki eins stórt, gamalt og myndarlegt eins
og Fatheringham Tower, en álitlegt heimili samt.
Mig furSaSi ekki, aS .séra Brown hafSi eggjaS dóttur
sína á, aS verSa hilsmóSir þar, enda þótt hún æ.tti
aS gdftast drykkjumanni. ViS ókum eftir fögrum
lindiviSargöngum heim aS bústaSnum. Alt var kyrt
og rólegt og enginn maSur úti. Mér kom strax til
hugar, aS einhver tilviljun hefSi komið fyrir, og þótti
harla leitt, ef fórnardýrið mitt hefði nii sloppiö út
úr höndum mínum mér aS óvörum. Ég greip í
dyrabjölliina og hringdi. Ég beiö langa stund svo
að enginn kom, og á meSan óx hræösla mín. Svo
hringdi ég afttir.
Nú voru dyrnar opnaSar af tötraklæddum vinnu-
manni. Ilann leit forvitnislega á klæðnaS minn.
“Kr Sdr Arthur heima?” spurði ég.
“Nei, herra”, svaraði hann frekjtilega.
“Nær kemur h;tnn heim aftur?”
“þaS verður langt þangaS til hann keinur, af því
hann fór til Skotlands”.
•Til Skotlands. þar sem menn héldu aS geS-
veikrahælið v7æri, setn lafSi Redleigh, konau hans,
var geymd á. Hvað átti þetta að þýSa ?•
-i- ______________________