Heimskringla - 10.06.1909, Blaðsíða 3

HEIMSKR'INGUM
.WINNIPFA 10. J.riNt 1900. Bl«. »
H
KIDISKKINVLII oK TVÆJ8
skemtilegar sögur fánýir kaup.
endur fyrir að eius »54.00.
Strathcona Hotel
Homi Main og Rupert Str.
Nýbygt ogfigætt gistihús; Gest
um veittöll þægindi með sann-
gjarnasta verði. Frí keyrsla
til og frá öllum jfirnbr. stöðv-
um. Beztu vfn og vindlar; og
herbergi og máltíðar ágætar.
McLaren Brothers
KIGKNDUR
219 Market | II.M.Uicks,
Stra!t. ) Eigandi
Htreet
Winnipeg
- - Maniioua
Telephone 1SS8
Ný-endurbætt og
Ný-tízku hús í alla
staði. V i ðsk ifta
yðar öskast virð-
ingarfylst.
$1.25 a D a g
BRUNSWICK HOTEL
III
Skrilið yður
fyrir HEIMS-
KRINGLU svo
að þér getið æ-
tíð fylgst með
aðal málum
Íslendinga hér
og heima. ^
Hotel Paciíic
Horni Maiu St.^oK Rupert Avo.
Besta bnrðhald; lírein og Björt Her-
bergi; Finustu Drykkir og Hestu Vind-
lar. Ókeypis Vagn mœtir Öllum Train-
lestum. ReyniA oss þegar þú ert á ferð.
Takið af skarið.1
111
Líf ojr heilbrigði vorrar likam-
legu velferðar heimtar ljós, þarfn-
ast allrar þeirrar birtu, setn föng
eru á. F.kki er þörfin minni í and-
legum skilningi. E5a því er þá
vort andlega ljós, trúarinnar ljós,
ljósið, sem lýsir upp vorn óum-
ræðilega fagra og unaðsríka í-
myndtinarheim hjá vorum algóöa
himneska föSur, eftir þreytu og
stríð Jtessa lífs, — látið týra á
skarinu ? Alt af á sama skarinu.
Öllum bannað, að snerta við því,
af þeirri ástæðu, að sjálfur Jehóva
gaf sinni útvöldu þjóð þetta ljós,
sem enginn skyldi um aldaraðir
við snerta. — Samt er nú andlega
þörfin orðin þessi : Meiri birtu,
meira ljós ! I/jós, sem rekur burt
°g eyðir allri drotnunargirni, reiði
og heipt, ráni og þjófnaði, kvölum
og illverkum, fjölkvæni og frillu-
lííi, og öllu, sem ljótt er og saur-
ugt, — en sem var þó sett í ó-
raskanlegt samband við ljósið,
sem i upphafT átti að vera órask-
anleg leiðarstjarna og lögtnál
mannanna til eilífrar velferðar
þessa og annars heims. Menn eru
alment farnir að sjá og finna sár-
an til þess, að alt þetta kola og
köfnunarefni í heilögu orði og boð-
um drottins, til trúarstyrkingar
og velferðar sálum manna, sé
drepandi pest, sem hver heilvita
og heilbrigð sál forðast, og engum
kemur til hugar að ætla, að fingur
drottins eða fyrirskipanir hans
hafi ritað. Alt eru mannaverk,
sem nú eru orðin rúmlega 1800 ára
gömul, því byrjað var að rita
gamlatestamentið 444 árum fyrir
Krists daga, og við það lokið 73
árum eftir Krist, og má geta
nærri, að þar hefir margur um
fjallað í þrjár aldir, undir mismun-
andi stjórn og aldarfari. Og svo
eftir alt saman var á nokkurskon-
ar stórþingi gert að lögum, hvað
væri “kanoniskt” af bókasafninu,
— nefnilega algildur sannleiki, og
hvað ekki, og voru þær, sem vafi
lék á, nefndar “apogriphiskar”.
,, Jx:tta hefi ég fyrir formála, sök-
um j>ess, að hér í trúmáladeilunni
er öll þungamiðjan sú, að engu má
við hagga. F.kkert má nútíðar
göfugur og frjáls andi og mannvit
athuga e‘ða leiðrétta, — alt skal
standa óbreytt og óhagganlegt á
þcssu gamla bjargi, sem löggilt
var fyrir 18 til 19 hundruð árum
síðan. Knginn má taka af skarið,
þó hálfrökkur sé í trúarlífi og helg
ustu sálartilfinningum hans, af
kolinu, sem skemmir birtuna og
skyggir fyrir fegurðina. Sá er varg
ur í véum, þræll og illmenni, þjóf-
ur og ræningi, — “afmarkar drott-
inshjörð”, — sem hefir manndóm
og sjálfstæði til að tendra ljósið.
Til að sýna manni guð í sínu
rétta, hreina ljósi, sannan guð,
sanna og hreina kristni, sem gefur
mönnunum. frið og fulltingi, sem
gerir mennina betri menn, sem
framkallar alt það bezta, sem til
er í manneðlinu ; sem gerir menn-
ina að sönnum guðsbörnum, sem
alla tíð þrá að mega halla höfði
sínu að hjarta drottins vors og
herra, eins og börn að brjósti
elskulegrar móður.
Takið af skarið Vestur-lslending-
ar ! — Ivg dró svo að segja úr
hverjttm pennadrætti, þegar ég rit-
aði um trúmálin hér sl. vetur. Itg
ætlaði öðrum að fara á stað, og
berjast af dugnaði með séra F. J.
Bergtnann, sem hefir staðið að
heita má aleinn uppi á móti ill-
vígri ásókn fjölda margra. það
er hvorki meira eða mintta en
þetta : Að slíkt er grátleg skömm
og svívirða allra Vestur-lslend-
inga, að geta með köldu blóði
horft á jafnmörg vopn standa á
einum þeirra allra bezta og mikil-
hæfasta manni, sem þeir eru svo
lánsamir að eiga til í sínum hóp.
— þctta verður að taka enda !í
þ:að var svívirðilega með séra
F.J.B. farið á kirkjuþinginu \ fyrra
og hver hríðin eftir aðra hefir að
honum dunið síðan. — Nú er bráð-
um komið að öðru kirkjuþingi,
þar sem eftir öllu undangengnu að
dæma mætti búast við, að sú
ramma Synoda kveði upp útskúf-
unar og dattðadóm séra Friðriks.
Menn ættu nú að vera betur und-
irbúnir, og hafa allareiðu haft næg-
an tima til að átta sig á málefn-
inu. — Hér er tveimur skyldum að
gegna : það er fyrst trúarskyldan,
sem knýr alla menn og konur, sem
aðhyllast meira ljós, háleitan og
hreinan kristindóm, fagra gttðs-
tnynd, göfugar hugsjónir og kær-
leiksríkt líferni, til að fylgja séra
F.J.B. eindregið að máltim. Síð-
ari skyldan er manndóms eða
drenglyndis skyldan, íyrir hvern
þann mann, sem með réttu vill
eiga fyrir einkunn sína æru, dug
og sjálfstæði, — hann er skyldtigur
til að standa hlið við hlið séra F.
J.B. og bera af honum hvert blak,
sem að honum verðttr hfeitt.
“Stór sár þurfa mikla grœðslu”.
það verður að koma bein, óbrotin
og hlífðarlaus krafa, frá öllum
sem fylgja séra F.J.B. að málum,
og hún er þessi : Kirkjufélagið
verður að viðurkenna trúarstefnu
og alla starfsemi séra F.J.B. í
þjónustu kirkjunnar hátíðlega og
hjartanlega góða og gilda, og í
nafni kirkjuþingsins biðja afsökun-
ar á öllumt undanförnum dedlttm
og ofsóknum. Ef þetta ekki getur
gengið í gegn, er óumflýjanlegt, að
kirk jufélagsskapurinn hér vestra
klofni í sundur, og er það mjög
illa farið.
Jrað er ekki til netns, að skella
við þessu skolleyrunum, eða virða
þessa mína hreinskilni að vettugi.
líg þori vel að segja, og gera ná-
kvæman reikning fyrir því, hvernig
sakir standa í þessu máli, — í trú-
mála baráttu lútersku kirkjunnar
hér meðal Islendinga. það mun
verða þannig : Að eftir allar þess-
ar róstur verða tveir fimtupartar,
sem þora að standa með séra F.
J.B., ef í alvöruna snýst. Aðrir
tveir fimtu partar eru í hjarta
sínu lilyntir stef-nu hans og kenn-
ingu, en hafa ekki dug og þor að
viðurkenna það, og hanga svo með
mótstöðuflokknum í hálfgerðu
rænuleysi, en smátínast í burtu.
Síðasti parturinn, einn fimti, er
ákveðinn á inóti séra F.J.B., og
heldur áfram að gala gamla söng-
inn, þar til alt verður smátt og
smátt að steinrunnum nátt-tröll-
um úti á þekju yfirstandandi
tíma.
Væri ég beðinn um ástæður fyrir
þessum útreikningi mínum, mttndi
ég fyrst benda á, að hér í Winni-
peg, þar sem mestur kraítur er í
mótstöðu gegn séra F.J.B. og
rammasta íhald eldri trúarskoð-
ana, — er fjöldi af 20 ára gömlum
og þar yfir beztu stuðningsmönn-
um séra Jóns Bjarnasonar gersam-
lega fráhverfir honum orðnir. Og
þetta eru menn, sem bæði í orði
og á borði báru byrði og velferð
safnaðarins með heiðri og sóma,
voru máttarstoðir safnaðar hans.
É-g er líka kunnugur töluvert
hugsun margra í þessu máli út um
ýmsar af nýlendurtum. Ég tala hér
eða öllu heldur rita, öldungis ó-
háður. Ég get ekki þolað, að gott
málefni sé fótum troðið, og vor
allra fremsti prestur og mesti á-
gætismaður úr vorum flokki, sé
sífelt höggvinn og sær.ður á hólm-
inum — einn, þar til hann verður
að hniga, og þá yrði skömmin ó-
þolandi fyrir Vestur-íslendinga, að
hafa horft á þann leik afskifta-
lanst. Gætdð að skyldunum, trúar-
skyldunni og manndómsskyldunni.
Takið af skarið !1
I/árus Guðmundsson.
Póstspjöld A.J.J.
Slysalega hefir A. J. Johnson
tekist í seinasta blaði Ileims-
kringlu, er hann ræöst á ritstjóýa
Lögbergs og hrakyrðir hann vegna
þeirra ummæla, sem blaðið flutti
um póstspjöld hans. Hann sér hlut-
drægni og fjandskap ritstjórans
stara á sig út hverri línu, og get
ég varla varist hlátri yfir þeim
heilaspuna, því að ritstjóri I<ög-
bergs á ekki einn staf i greininni,
heldur hefi ég samið hana, án þess
að ráðgast hið minsta um það við
ritstjórann.
En af því að A.J.J. hefir slitið
orð og orð út úr ummælum mín-
um um póstspjöldin, vil ég birta
þau orðrétt, svo að metin geti séð,
hvort þau hafi við rök að styðjast
eða ekki.
þau voru á þessa leið :
“Einkunnarorð fylgja hverri
mynd, eftir menn þá, sem myndin
er af. Sum virðast illa valin, t. d.
eftir Einar Benediktsson. þar átti
auðvitað að vitna til einhvers í
Fána-kvæði hans. Myndirnar eru
flestar góðar. Verstar af þeim
Guömundii Guðmundssyni og Guð-
mundi Hannessyni. Öprýði er það
á þessum myndum, að vals-mynd-
ar-herfan er þar í einu liorninu —
gul(! ) að lit. Spjiild Jiessi fást hjá
II. S. Bardal — seljast vafalaust
vel. Enn fremur verða allar þess-
ar myndir prentaðar á eitt stórt
spjald”.
Mér kom ekki til hugar, að spilla
fyrir sölu myndanna, eins og menn
geta séð, og þóttist, ekki fara meö
annað en sannleika.
Enn sem fyrri tel ég “sum ein-
kunnarorðin illa valin”. — Á
póstspjaldinu, sem þög-
berg fékk, var þessi vísa
við mynd Einars Benediktssonar :
“Gef mér stríð og styrk aö vinna
Stjarna drotning óska tninna.
Eg vil hafa hærra spil
Hætta því sem eg á til.
Alls iná freista — eitt eg v-il
Upp með taflið, eg á Leikinn ! "
Ég kannast ekki við, að þetta sé
úr Fána-kvæðinu. Hitt gat ég ekki
vitað, að vísur væru úr því á
sumum spjöldunum, því að ég
hafði ekki séð nema þetta eina-
spjald þá. Mér linst lang-eðlilegast
að velja að eins ein einkunnarorð
eftir hvern mann, og fœ ekki séð,
að það beri vott um mikið gáftia-
flug, að tína saman mörg einkunn-
‘arorð handa sama manni. þess
má geta í sambandi við ofan-
greinda vísu, að hún er ranglega
staísbtt á póstspjaldiitu, svo að
rímið raskast.
þessi vísuorð eru við mvnd Jón-
asar Hallgrímssonar :
“Veit þá engi að eyjan hvíta
á sér enn vor, ef fólkið þorir”
það er heimildarlaust að slíta
}>essa vísu sundur eins og hér er
gert, vegna þess, að tvö nœstu
vísuorð eru beint framhald af þess-
um.
Eg hlýt að telja “verstar”
mvndirnar af G.H. og G.G., hvort
sem A.J.J. segir ég hafi vit á því
eða ekki. það þarf ekki að fjöl-
yrða um mynd G.H. A.J.J. hefir
sjálfur lýst þeirri hæðilegu með-
ferð, sem hún hefir sætt. Um hina
myndina er það að segja, að það
er versta mynd, sem ég hefi séð
að G.G., nauða-sviplaus og plík
skáldinu.
það kann satt að vera, að ég
hafi farið óþarflega hörðum orðum
um valsmyndina. En satt að segja
hefi ég aldrei getað dáðst að þess-
ari svokölluðu valsmynd, sem Al-
berti gaf Islendingum í staðinn
fyrir flatta þorskinn. Myndina
gerði danskur málari , eftir göml-
um, íslenzkum valsham(! ), svo að
engan þarf að undra, þó að hún
sé hin herfilegasta, enda ber hún
sér bezt vitni sjálf, hvar sem hún
sést. En um gula litinn er það að
segja, að ég hefi aldrei séð gula
vali, og efast stórlega um, að þeir
séu til.
þetta vona ég að nægi til þess,
að sýna og sanna, að ummœli mín
um margnefnd póstspjöld eru alger-
lega réttmæt.
BALDUR S VEINSSON,
. meöritstjóri Uögbergs.
2 Bækur
Gefins
FÁ NÝJIR KAUP-
ENDUR AÐ HEIMS-
KRINGLU SEM
BORGA $2.00 FYRTR-
FRAM, OG ÞESSUM
BÓKUM Últ A Ð
VELJA : —
Mr. Potter frá Texas
Aðalheiður
Svipurinn Hennar
Hvainmverjarnir
Konuhefml
L a j 1 a
Robert Manton.
Alt gððar sögur og sum-
ar ágætar, efnismiklar,
fröðlegar og spennandi.
Nú er tfminn að gerast
kanpendur Hkr. Það
eru aðeins fá eintök eft-
ir af sumum bókunum.
H e i 1118 k r i 11 k I a
P.O. Box 3083, Winnii>eg
rR08LIN hotel"1
115 Adelaide St. Wiunipeg
Bezta $1.50 á-dag hús f Vestur-
Canada. Keyrsla óKeypis milli
vagnstöðva 0« hússins'á nóttn oí>
degi. Aöhlynninig hius bez n. Við-
skifti íslendinga óskast. VVdliam
Ave strætiskarið fer hjá húsinm
_ O. ROY, eigandi. .
SPÓNNÝTT HÓTEL
ALGERLEGA NÝTÍZKU
Hotel Majestic
John HcDonald,
eigandi.
James St. West, Rétt vestan viö Mair St.
Winuipeg Telefóu 4 9 7 9
$1.50 á dajr 02; þar yíir
Eandaríkja-snið
Alt sem hér er um hönd haft er
af beztu tegund. Reynið oss.
MIDLAND HOTEL
285 Market Sl. Phone 3491
4/ýtt hús, nýr húsbúnaður
Fullar byrgðir af alls-
konar vönduðustu drykkj-
um og vindlum f hressing-
ar stofunni. Gisting einu
dollar á dag og þar yfir.
W. G. GOL'LD :: FRED. D. l'ETERS,
Bigendur
winnipeo ::: ::: canada
MARKET H0TEL
146 PRTNCESS ST. tr.S,...
P. O'CONNEI.L. elgandl, WINNIPEQ
Beztu teRundir af vínföngum og vindl
um, aðhlynuing góð, húsið ..ndurbætt
lames Flett & Go.
0 PLUHBERS
Leiða Gas- Vatns- og Hita-
pfpur í hús yðar, fyrir sanngj.
borgun. Verk vandað, fljótlega
gert og ábyrgst.
572 Notre Hame Avenue
Telephone nr. okkarer 8880 eóa 8T>89.
Gimli Hótel
G. E. SÓLMUNDSSON
eigandi
Óskar viðskifta íslendinga sem
heimsækja Gimli-bæ. — Þar er
beini beztur f mat og drykkjar-
föngum, og aðbúð gesta svo góð
sem frekast er hægt að gera hana.
Hötelið er við vagnstöðina.
Gistið að Gimli-Hótel.
Woodbine Hotel
Stœista Billiard Hall 1 Norövesturlandinu
Tíu Pool-borö,—Alskouar vtnog viudlar
Lennon A Hebb,
Eigendur.
eAra
35
L: I '! i' i
r' ’ ..7’ ' •
j i i' ! 1 * i

: !.• i • i f :
. , . . M
' r
1 ; j ' ■
8. KAPÍTULI.
Skyndiferð.
Síðast í dagbók minni Er frásögnin um heimferð
mína að Haughton Court. Rg viðurkenni, að mér
,varð talsvert bilt við það, þrátt fyrir alla mína
reynslu, að Sir Arthur, markmið rannsóknar minnar
og útvalið fórnarlamb, skvldi vera farinn til Skot-
lands tveim dögnm eftir réttarhaldiö, sem hann var
svo mikið riðinn við. Auðvitað grunaði mig strax,
að hann befði farið að vitja vesalings konunnar sinn-
ar, og sagði þess vegna við þjón hans : “Skot-
lands ? Veiztu í hvern hluta Skotlands Sir Arthur
ætlaði ?”
“Nei, ]>að get ég ekki sagt þér, herra. (Ég lagði
nokkra skildiinga í lófa hans). það er að segja, við
vitum að sönnu, hvert hann er vanur að fara (aftur
fáeina skildinga). Kæra þökk, herra, það er til
Kongs Stuart Hótel, Stirling”.
“Tdl að vitja um lafði Redleigh?”
“Já, það höldum við, herra. Hann er vanur að
fara þangað nokkrum sinnum á ári hverju síðau hann
giftist”.
“Er langt síðan hann fór?”
“Alveg nýfarinn. það er naumast hálf stund
síðan. Ef þú ferð til Stolne, þá muntu ná honum
áður enn hann fer þaðan”.
Ég þakkaði manninum og ók strax af stað, á-
kveðinn í því, að fara að ráðum fians. ökumaður
var hnugginn yfir ábyrgð þeirri, sem á honum hvíldi
36
SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
viðvíkjandi vagninum og hestunum, en þegar ég rétti
að honum laglegan skilding með mynd drotningarinn-
ar annarsvegar, þá gleymdi liann ábyrgðinni alveg,
og ók nú með miklum hraða í áttána ti-1 bæjaríns,
sem lá hér um bil hálfa aðra mílu frá Haughton
Court. Ég þarf varla að geta þess, að ég hafði ekki
í hyggju, að ávarpa Sir Arthur á stöðvarpallinum.
Aform mitt var, að verða honum samferða til Stir-
linjg, og fara svo á eftir honutn til sinnisveikrahælis
þess,, þar sem, konan hans var. Ég hafði engan
heinan tilgang til þess annan en þann, að kynna
mér, hvar þetta hæli var, ef ég þyrfti seinna að fara
þangað. Auk þess áleit ég, að á járnbrautarlestinni
gæfist mér færi á, að kynnast Sir Arthur og lundar-
einkunnum hans, sem annars mundi erfiðleikum
bundið. Ég var svo lánsamur, að hafa nóga pen-
inga á mér. Uögmaður Fatheringham jarls fékk
mér nœga pcninga áður en ég fór frá London. En
mér datt nú í hug, að búningur minn mundi ekki
hentugur, ef ég vildi kynnast Sir Arthur, þar cð
hann mundi forðast alt prestlegt. Ég hafði engan
tíma til að kaupa neitt í Stolne, en á leiðinni þang-
að skrifaði ég simrit til skólabróður míns og vinar
á lögreglustöðinni, hr. Verinder, og bað hann að
senda mér veiðimannabúning til aðalbrautarstöðv-
antia í Glasgow. Ég áleit, að hann mnndi koma
þangað eins snemma og við, þar eð við stöldruðum
við í Stolne.
Við komum nægilega snemma tdl St. Johns stöð-
innar. Á brautarpallinum stóð barúninn, sem öku-
maðurinn þekti og benti mér á. Ég borgaði hon-
«m fyrir vagninn og dagverðitt/n, sem ég fékk ekki
tíma til að neyta, sendi símritið mitt og flýtti mér
svo inn í fyrstu raðar reykingaklefa á eftir Sir Ar-
thur, um leið og lestin rann af stað. Hann var
hvergi nærri eins útlitsljótur eins og ég hafði búist
LÁRA
37
við. Hefði ég ekki heyrt eins mikið um hann, þá
hefði ég ekki álitið hann verri enn aðra sveita-aðals-
menn, sem hafa meiri tíma enn störf, og meiri efni
enn heila. Hann leit til mín gremjulega, þegar ég
kom þjótandi inn á eftir honum. Ég lét sem ég
hefði tckið hreyfingu höfuðs hans sem hcilsun, hneigði
mig glaðlega og sagöi :
“ó, það mátti ekki tæpara standa. En það
hefði nú raunar verið óþægilegt, ef ég heíði ekki náö
lestinni, því ég þarf að vera í Glasgow í kveld”.
“Á, þarftu þess?” svaráði hann styttingslega,
og var sjáanlega gramur yfir því, að þurfa að verða
mér samferða svo langt.
“Nú, er nokkuð nýtt í blöðunum í dag?” spurði
ég vingjarnlega, þegar ég sá að hann tók upp blað
til að lesa.
“Nei”, tautaði hann, “ekki neitt, sem er þess
vert að lesa það”.
“Engar nýungar um málaferlin, sem átt hafa sér
stað hér í nágrenninu, og sem svo mikill vindur hefir
staðið.af, — ‘Haugliton sorgarleikurinn’ held ég það
sé kallað”.
“Ned, herra, hvað ætti líka að segja um þau?”
svaraði hann, og var nú ögn kurteisari. Ég fann,
a'ö nú varð að skriða til skara, og sagði þess vegna:
“É'g bdð þdg að afsaka, lverra, en af því ég befi ekk-
ert blað séð í morgun, og er hrifinn af þeim mála-
ferlum, langaði mig til að vita, hvort minst væri á
þau eða ekkd”.
Loks var eins og hann rankaði við sér. Hann
var kurteisari þegar hann sagði : “Enga afsökun-
arbeiðni, herra, ég mun hafa verið stirður í viðmóti,
mér líður dlla þennan dag, og langar eimlestaferðir
edga illa við mig”, og til þess að sýna að hann
þurfti hressingu, tók hann upp konjaksflösku.
38
SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
Áöitr en hann saup á henni var hann þó svo kur-
teis, að bjóða mér bragð, en ég svaraði honum með
því, að taka samskonar flösku upp úr vasa mínum,
og ég sá að virðing hans fyrir mér óx að minsta
kosti um 50 af hundraði, Svo supum við hvor á
sinni flösku.
Ég vissi vel af hvaða ástæðum hann saup á
þessum hjartastyrkjandi dropum, og var við því bú-
inn að byrja á leiknum, þegar hatin sneri sér að mér
og sagði :
“Sagðist þú vcra hrifinn af Haughton viðburöiu-
um, herra?”
“Já”, svaraði ég. Meðan hann var að búa sig
til að tala, var ég búinn að ákveða mína stefnu.
“Ég stend í sambaridi við kirkjulegan félagsskap,
sem lávarður Fatheringham er einn helzti, maðurinn
í, og mig furðaði stórum að sjá í blöðunum, að
hann hafði verið þar viðstaddur. Hvaða erindi
átti hann þangað?”
“Um það máttu spyrja. Hvaða erindi ætli
hann hafi átt þangað annað en að sjá óvin sinu í
vandræðum”.
“Óvin ? Ó, þú meinar Sir Artlmr Redleigh.
Er hann þá óvinur Fatheringham, lávarðar?”
“Að minsta kosti er lávaröurinn óvinur hans,
að því er áagt er”, bætti hann við þegar hann tók
eftir því að orð hans lýstu allmikilli þekkingu á tnál-
efninu.
“Hvaða orsök er til þess?” spurði ég.
“Uað vedt ég ekki”, svaraði hann önuglega.
“Nú, Fatheringham fékk þó ekki mikið fyrir ó-
makið. Dómnefnddn sj'knaði Sir Arthur Redletgh
algerlega”.
Næstu tvær klukkustundirnar töluðum við ekk-
ert sáman, sem nokkra þýðingu haföi, en þegar þær