Heimskringla - 14.10.1909, Blaðsíða 2

Bls. 2 WINNIPEG, 14. OKT. 1909.
HEIMSKRINGLA
Heimskringla
Pablisbed every Thursday by The
Beimskringla News 4 Fublishing C«. Ltd
VerC blaCsÍDs 1 Canada o»r Handar
|2.00 um áriö (fyrir fram bnr»aö),
Beut tii Islauds $2(0 (fyrir fram
borgaC af kaupeudum blaðsins hér$1.50.)
B. L BALDWINSON
Editor A Manager
Office: ,
729 Sherbrooke Street, Winnipeg
þá grunar ekki, a8 ástæSan til
þiessara vonfcrigöa sé þoim sjálí-
nn að kenma, og mun það þó í
I
ílestum tilfellum vera orsökin.
P. O, BOX 3083.
Talsími 3512,
Skrifið ættingjunum.
ViS og við, miklu o£tar en ó-
kunnuga rennur grun í, koma
kvartanir i hréftim frá íslandi um
það, hve Vestur-íslendingar séu
pennalatir. þeir annaðhvort skrifi
alls ekkert til ættingjanna hedma,
-eða þá svo sjaldan og ómerkilega
lítið og óljóst, að ekkert sé á
því að græða um líðan þairra hér
eða framtíðarhorfur.
Ilvað eftir annað kemur það
fyrdr, að foreldrar á ísland. rita
hingað vestur, oft sér alls óþektu
fólki, tdl þess að leyta upplýsinga
um börn sín eða önnur skyld-
menni, sem þau hafa hjálpaö til
að koma til Ameríku í þedrri von,
að þau gætu hér trygt sér betra
lífsuppeldi og öruggari framtíð, en
þau sáu fram á, að fyrir þedm
laegi á íslandi. Og margt íoreldri
hefir orðið að taka efnalega nærri
sér til þess að hjálpa börnttm sin-
um vestur. 1 fæstum tdlfellum
munti þau hafa bygt á, að njóta
efnalegs stuðnings frá börnunum,
er þau voru hingað komin, eða að
þau sýndu lit á, að launa það,
sem kostað haíði verdð til þeirra,
eða til þess að koma þeim vest-
ur. En fiest munu foreldrin þó
haJa alið þá eðlilegu von í brjósti,
að börnin mtindu sjá sóma sinn í
því, að lofa þeim aö frétta af sér
— senda þeim sinámsaman skrií-
leg skeyti og skýra frá ástandi
sínu eftir komuna hdngað vestur,
og væntanlega hafa þær vonir
ræzt í flestum tilfellum. En svo
hefir þó farið, að sttnt börnin hafa
ekki látið frá sér frétta, annað-
hvort aldrei skrifað hedm eítdr að
þau komu hitigað vestur, eða þá
áritað bréf sín svo illa og rang-
lega, að póststjórnin hér hefir ekki
séð sér fært, að senda þau úr
landi,. heldur tekið þau í tölu
týndra bréfa eða ‘‘datiðra”, edns og
það er 4iefnt hér. Og í báðum til-
íellunum hefir afleiðingin orðið sú
sama, — nefnilega sú, aö foreldrar
og ættingjar heima hafa engdn
skevti fongdð, og börnin hafa verið
þedm glötuð. þstta verður ættingj-
um og ven/.lafólki heima hið rnesta
hrvgðarefni og vonbrigði. þeir
áttu ekki von á þessu ræktarleysi
af barnanna hálfu, og þeim er það
óskiljanlegt, hvað það geti veriö,
sem svo hafi breytt hugarfari
þeirra strax og þau komu hingað
vestur, að þau séu ófáanleg til
þess, að láta nánustu skyldmenni
sín og velgerðamenn á íslandi
vdta nokkuð um hagi sína hér. —
Jiegar svo ættingjarnir heima bdða
með óþrevju ár eftir ár eftdr frétt-
um að vestan, þá vill það einatt
til, að í héruðum þetrra heirna
gjósa upp sögur um ófarir þessara
vesturfara. það er sagt, að þsir
haíi lent í hendur algerlega viltra
Indíána, sem skjótlega hafi svift
þá lífi og flegið höfuðleðrin af
þeim ; eða þá að þeir hafi lent út
á glapstigu og verið dæmdir f æfi-
langt fangelsi ; eða þedr hafi vilst
í óbygðunum, af því að svo la.ngt
sé m lli húsa Islendinga í frum-
skógunum hér vestra, og hafi orð-
ið rándýrum að bráð, sem hafi ét-
ið þá upp til agna, — aðtiins tætl-
ur af fötum þeirra háfi fundist. —
Margar slíkar sögur eru ■sagðar
heima, jafnvel nú á tímum, og
auka þær ekki á hugarrósemi for-
eldra og vandamanna, sem bdða
eftir bréfum frá börnum, a-ttingj-
um og vinum, sem vestur haia
farið, — bréfum, sem aldrei koma,
af ástæðum, sem að framan eru
taldar.
þegar þessar sögur fara að
verða liljóðbærar, þá þola foreldr-
arndr, ættingjarndr og vinirnir ekki
lengur biðina, og þá er það, að
þau taka til þedrra úrræða, að
skrifa einhverjum hér vestra, sem
þeir hyggja að geti veitt sér eftir-
þráðiar upplýsingar um þá týndu.
Á meðan eru börnin þeirra lang-
oftast hér í bygðum íslenddnga,
og líður vel, en hirða ekki um, að
senda foreldrum sínum eða öðrum
ættmemnim nokkurt skeyti.
Oft er það líka, að þessir vest-
urfarar eftir að hafa skrifað hedm,
fá engin svör þaðan, og fyllast
s\-o kergju yfir því, að fólk þedrra
hedma skuli ekki vilja hafa bréfa-
skifti við þá, og svo hætta þeir
öllum tilraunum til að halda uppi
bréfasambandi við ættingjaaa. En
Til dæmis má nefna *‘A”, sem
hingað kom vestur í fyrra. Hann
ritaði “B”, hróðtir sínum, sem
hedma á á Vesturlandi. Bréfið var
illa skrifað, nálega hvert orð skakt
stafað, o.g áritun sú, sem hainn gaf
til sín hér vestra, öll ramvditlaus,
svo að það heföi verið ómögulegt
að koma tdl skila bréfi til hans
j með slíkri áritan. En utanáskrift-
| in á fcréfinu til B var rétt, að
j öðru leyti en því, að undir hana
| var ritaöi: — "Manitoba,
jCanada”.
Nú er það vitanlegt, að enginn
| s-taður á íslandi getur verið í
Maniitoba, Canada, og þessvegrui
leyfði póststjórnin ekki Jiessu bréfi
að fara úr laudi, en setti það í
flokk ‘‘dauöra” bréfa. þó nú A
skriíaði mánaðarlega í tí% ár ætt-
ingjum sínum og vinum á fslandi,
þá giæti hann aldred fengið svar
þaðan aftur, svro lengi sem hann
héldd áfram að skrifa “Maniitoba,
Canada” neðst á umslagið eins og
part af sjálfri áritaninni. Enginn
efi getur verið á því, að v'esturfar-
arnár viita, að heimili vitva þeirra
og -ættingja heima e r e k k i í
Canada. En hvers vegna þeir
eru þá að skrifa ofangreind orð
utan á íslands bréf sín er óskiljan-
legt. — Ý nis dæmi þessu lík mætti
nefna, en þetta, sem sýnt hefir ver-
ið, er nóg tdl þess að sýna hvers
vegna það er, að slík bréf geta
ekki komið til skila.
Vestur-íslendingar aettu að gera
sér -það að fiastri o.g ófrávíkjan-
legri reglu, að halda uppi bréfa-
skriftum vdö ættingja sína lieima.
Edtt hréí á hverjum 4 mánuðum,
eða 3 h-réf á ári, er hæfilegt, og 5-
oenta póstgjald á hvert þeirra, eða
15 cents á ári, er lítið eða engu
meira en hálfrar stundar vinnu-
laun, og mimar engann um þau
útgjöld, — að eins þarf fólkið að
hafa vilja og nenningu til þess að
skrifa. það gerir minna, þó bréfin
séu íáorð, betra að þau séu stutt
og fáorð, en að sa-t-t sé sagt frá í
þeim, heldur enn þau séu löng og
fvlt af fregnum, s:-m lítið eða ekk-
crt er að marka, eins og alt of
oft hefir átt sér stað á liðmim ár-
um.
Vesturfararnir skulda ættiingj im
sínum á íslandi það, að láta þá
vita, hvar þeir eru ndðnrkomnir
og hvernig þedm líður.
alt sdtur við sama keipitm fast.
Getur nokkurum heilvita manni
skilist það, að allar þessar fedkna-
j löngu ritgjörðir í Ileimskrdnglu
| sanni edtt orð af eða á um inn-
i blástur ritndngarinnar ? það get
ég ekki skilið. þær eru um fundar-
höld og smákrit úti um Svei'tir,
j og þýðingar á vissum lýsingarorð-
um eru hártogaðar á báðar hlið-
ar, með fleiru enn þá smávægi-
legra. Allan þeun.an leik er ekki
hægt að kalla annað en skrípa-
j ledk, leikinn urri á biblíulega visu.
það er mannaforráð, sem þeir
j séra Jón og séra Friðrik beyja
jbaráittuna tim, enn ekki bókstnfs-
innblástur. Tón prestur, hefir haft
j mest mannafcrræði. hiér vestan
hais, gerist nú gamlaöur og lúinn,
! en vdll ógjarnan láta Friðrik prest
taka mannaforræði með valdi.
Hvernig þessi deila endar, er ei
séð. Riýmkun trúarbra-gða hlýtur
að fara óðfluga fram á við. Menn
! gcta ei búdð við hugmyndir austur
og suðurlandar-búia, sem lifðu fyrir 2
til 5 þúsund árum síðari. En hvort
j þessum prestum endist aldur, að
dedla til fullnustu um mál þetta,
og afla sér mannaforráða, er óséð
að svo komnu. — Nenni ég ei að
fjölvrða meira um þetta presta-
máí.
R.eal Stúdent.
það hcfir dregist þar tdl í dag,
27. septembcr, að senda þetta bréf
á pósthúsið, svo ég hefi því við
að bæta, aö í gærkveldi sáum við
hér stórt eldbál fyrir vestan Mani-
tobavatn, norðan við Sandy Point
og sá cg vel í kíkir, hvað eldurinn
þeyttist norður með mdklum ógn-
arhraða., því mikill vindur var af
suðri.
Ekki er okkar eldur útdauður
enn, lifir víða í jörðunni, ogdíkleg-
ast að v.ið miegum vakta hann í
alt haust, ef ekki rignir því meir.
því þó skúr komi, vinnur það ekk-
| ert á bann liéðan af.
Stuttar athuga
semc/ir.
f e r m d r a meölima ekki fimm
þúsundum. Sannarlega telja sig þó
miklu fleiri til lútersku kirkjunwar,
sjálfsagt stór meirihluti fólksins.
Svipað þessti stendur á með aðra
þjóðflokka tilheyrandi lútersku
kirkjunni. Nákvæmlega verður
ekki gefin tala þeirra, sem hér í
landi “teljast til lútersku kirkjunn-
jar”, en þeir, sem það hafa bczt
! rannsakað, segja það sé “um tólí
j mil jónír". Auk þess sem ég vil
jráðleg^ji hr. H.A.B., að lesa bet-
j ur I.utheran, vil ég vísa honum á
j síðustu útgáfuna af bók Dr. Lem-
| kera : I. u t h e r a n s in a 1 1
L a n d s. þar getur hann Lesið
skýrslur um tölu lúterskra manna
i Bandaríkjunum og öðrum lönd-
uni.
Bj irn B. Jónsson.
I
Or bréfi frá Dog Creek
Bréf
i .
(Sent Iledmskringlu).
Hedðraði kunningi : —
þú spvrð mig .hvernig mér lít-
ist á prestadedVurnar og ritgjöröir
þær, sem koma edns og skæöadrífa
á vdknafresti. Ég hefi ekki margt
að segja um þessi kirkjtilegu dieilu-
mál. þau eru ekki stórmerkileg að
áliti mínu. Að vísu sýna þau trú-
arbragða msntunrirástand meiri
hluta Vestur-íslendinga. Dedlurnar
mdlli séra Jóns og séra Friðriks
eru sagðar að vera um innblástur
ritmngarinnar. Séra Jón játar
hann en séra Friðrik neitar hon-
um á óákveöinn hátt.
Frá aidaöðli hefir mannkynið
verið að skifta um guði og átrún-
að, ef'tdr því sem mentunarástand
befir þróast fram á við. það hefir
skapað guðina eftir sér, og þá
þroskaðri og götugri eftir því, sem
það sjálH náði þeim stig.um. það
hefir stöðugt skift um bústaði
þedrra. í öndverðu vóru þeir á
stöllum og stoðum. Grikkir fluttu
þá upp á fjöU, ' Rótnverjar upp i
bimininn, Júðar inn í himindnn, —
bjuggu til himnaríki. Jiiðar snöru
sköpun mannsins á guði, og sögðu
að guð hefði skapað manmnn eftir
sinnd eigin ásjónu. Gyðingaguðdnn
er algóður og alvitur. Ilann er
líka svo redðgjarn, að roiðieldttr
hans brennur alt til neðsta helvitis
segir meistari Vídalín. þetta er
guðinn, sem Sameiningin heldur
við og séra Jón. F.n guð sá, sem
sóra Friðrik aðhyllist, er góður og
meinlaus, hefst lítið að, kemur
a.ldrei á mannamót eða samkom-
ur.
Séra Frdðriks-menn eru hálf úfn-
ir vfir þvi, að Samedningar-menn
neyddtt þá til útgöngu á síðasta
þingi. það finst mér, að séra Frið-
rik og þeir ættu ekkd að vera, þar
sem kunnugt er, að þedr þóttust
vera orðndr haftsárir í KirkjuféLag-
inu. þeir mega sannarlega þakka
sinum sæla guði fvrir umskiftin.
þeir sjá sína fornu trúbræður eft-
ir herjast ttm í höf.tunum, hndkkja
í tattgar, en þessi gamld guð reið-
innar þokast hvergd. Sjö prestar,
einn læknir og ednn fyrverandi
kaupmaður bafa fengdð sér við-
spyrnu í Hedmskringlu og hafa
lagst þar eins fast i taugar, sem
berserkir og bjámenn væru. En
Klukkan 2 á sunnttdaginn þann
j 19. þ.m. gaus upp '■eldur hér 2 míl-
j tts norðitr af mér í skógunum
j á milli Dog Creek og Siglunes. —
| þegar ég sá reykjarmökkinn, hljóp
j ég á stað með tveimur elztu
i drengjum mínum, og gerði um
! leið aðvart nágranna mínuin Jóni
Jónssvni, sem var fljótur að slást
! í förina. Elduri.nn var tæpa mílu
j frá honum, en sást ekki fyrir skógi
og hvass vindur var af vestri. Og
þegar við komum að eldinum, var
i hann svo magnaður orðinn, að við
! gáttim ekki aö gjört, og béldum
því til baka, en hugðum að heyja
j stríð við hann á brautarlínu, er
j ný’lega var gerð í gegn um skóg-
j inn. F)g hafðd sent boð vestur i
Siglunes bygðina, og taldi ég vísa
1 hjálp þaöan, enda brást það ekki.
Um sólsetur lægði vindinn, og
j héldum við þá 6 á stað (þvi ein-
j mditt þá kom hér norður fráClark-
lefgh P.O. hr. Renedikt Raínkels-
| son til að kaupa gripi, og slóst
Ivann strax í föriua með frænda
j sínum Jón.i Magnússynd). þegar
j þar kom, vortt 6 menn komnir að
j vestan, og bardagdnn byrjaðttr, og
j var ©kki spurtiað sökum, ert rauð-
j ur barinn miskunnarlaust, þar til
ekkert sást í mvrkrinu utan glyrn-
| ttr bans ltingað og þangað um
J hrunabeltdð. En það töldum við
I víst, að eldttrinn væri víða í jörð-
! ttnnd og niðurföllnum trj tibolum.
Við tókum okkur svo litla hvíld,
því nú var önnttr þraut fyrir
hendi, að komast út úr skóginum
j í myrkrinu kl. 1 ttm nóttina. Vdð
lögðum þó bráðlega á stað, nú 12
j saman, og við vorum sannarlega
ekki öfundsverðir af þeirri ferö, en
heim komtimst við allir einhvern-
tíma ttm nóttina.
Morgundnn eftdr hélduni við aft-
j tir á stað, og driíu nú menn að úr
: öllttm áttum. Reykjarmökkurinn
j liafðd sést alla leið norður að Nar-
rows, og komu 12 menn að norð-
an, ríöandi og keyra.ndi í lof.tköst-
ttm (Sigurgedr Pé-tursson og ná-
grannar hans), því allir skyldu,
hver ógna voði git verdð á íerð-
ttm fyrir alla bygðdna, ©f eldur
næðd að breiðast út, eins og alt er
skrælnað og þurt. Og áðttr en
menn skildu ttm kvelddð, voru 2
nienn ráðndr t.il að vakta eldinn,
að hann nwðd ekki að blása upp
aítur, og ertt þeir nú að graía
skurði. þar sem helzt eru likur til
að hætta sé, að eldurinn, blási ttpp
aftur.
þannig hafa. bygðarbúar með
snarræði sínu og góðttm félags-
skap frelsað bygðima frá mikilli og
óhjákvæmilegri eyðileggingu, þar
sem má h«ita, aö ofsaveðttr sé hér
nú daglega ad ýmsttm áttum, og
má því búast við, að eldar Jnessir
heföu Læst sig um alla bygðina, og
höfum við hiér fttllar líkur, þar
sem hér skamt fyrir atistan Indian
1 Iðesiervie hefir verið uppi eldttr nú
’ á annan mánuð, og að sjá aldrei
voðalegri en einmitt nú. Ilann
mun haf.t bvrjað aiistur af sttður-
endanum á Dcg I>ake, og er nú
sagður komdnn alla leið norður
íyrir og líklega sitður unddr Scotch
Bay. þessi eldur hefir brent upp
hev manna, en ekki hefi ég heyrt
greindlega hve mikið. þaö er að
sjá héðan eitt eldhaf 10 til 15 míl-
ur, og er þó ef til vill mikið mieir,
og enginn vieAt, hvern endir það
kann að ltafa.
Hevskapnr gekk hér vel í lvaust,
þó vindasamt væri var nýting
góð, því aldrei gat hedtið að dropi
kæmi. úr loftd, svo nú hafa allir
nóg hey fyrir veturinn.
Út af grein hr. IIjálm:.\rs A.
Bergmanns í síðitstu Hkr. tttn
“Yfirlýsin'gu prestaíundarins” bið
ég Ileimskringlu Ivrir þessar at-
hugasemdir til bráðabdrgða.
1. Oss prestunum sjö fanst að
j vcr hafa sama rétt til þess eins
j og aðrdr mentt, að láta í ljós skdln-
j dng vorn á þcdm aitriðum í ágrein-
j inigsmálinu, sem um ræðir í Yfir-
lýsingunnd. Hvort sem vér allir
vorum á kirkjuþingi eða ekki, og
| hvort sem vér allir greiddttm þar
j atkvæði eða ekki, þykjumst vér
j ekki standa ver að vígi ©n aðrir
micnn hér í landi og á IsLandi með
að f.ira nœrri um það, sem . ágrein-
ingi veldttr og það, sem samþykt
var á kirkjuþingi. Vér létum í
)jjs sameiginlegan skiltiing vorn
um tvö atriði. Vér þykjumst hafa
sama. rétt til þess eins og aðrir,
og vitum ekki til, að vér séum
vítaverðir fyrir þaö. Sýn.i menn
hróðurlega fram á það, að vér
höfum mdsskilið. Illyrði uni oss
persónulega látum vér oss ertigtt
skifta.
2. Ilr. II. A. B. heflr raunalega
misskiliö yfirlýsingu vora, og alt.
hj tl hans er út í hött. Vér vorum
alls ekki að mótmæla því, að á-
gredndtigurinn væri um innblástur
j ritningarinnar. Datt ekkert slíkt í
j hug. ,Vitum vel, að eitt aðal-atriði
j d'edlunn'ar er innblásturinn. Öll til-
færð orö í ritgerðum vorum
stöndum vér við hjartanlega. En
vér vorum að skýra frá því, að á-
grtiningurinn væri ekki BOK-
STAFS-innblástur. Vér vdldum
taka j>að íram, að vér, könnumst
alls ekki við það, aö vér aðhöll-
urnst j) á kenningn um innblást-
ur, sem kölluð er bókstafs-inn-
blástur — á ensktt verbal eða
mechanical innblástur. Su
innblásturs kcnmng er í því fólgin,
að ekki bara efnið, heldur líka
orðalagið og allur ytri búningur
efnisins liafi verið guðlega innblás-
ið i frumtextanum. þeir, sem }>á
hugmynd gera sér ttm innblástur-
inn, halda frain, að höfundar bibl-
íuritanna hafi verið eins og dauö
verkfæri og ósjálfráðir eiins og
penninn í hendi þess, er ritar. Sú
kenning er mjög svipuð því, er
andatrúarmenn kenna nú um ó-
sjálfráða skrift miðla sinna. Mið-
illinn skrifar ósjálfrátt uudir leið-
sögu andanua. Vér álítum að inn-
blásturinn eigi við efndð, innihald-
ið. En þessari bókstafs-innblásturs
kenningtt höfnum vér. Sti tegund
innblásturs-kenningar, sem kölluð
er bókstaflegur innblástur, er sér-
stök og liefir sögttlega merkingu.
Nýifct kirkjublað hafði skildð }>að
svo, að vér aðhyllumst þessa sér-
stöku innhlásturs-kenmngu. Vér
létum þaið og alla aðra vita, að
]>að væri algerlega rangt. J)ar fyr-
ir höldum vér vitanlega fast við
J>á kienningtt ritningarinnar sjálfr-
ar, að hún sé af guði innblásin.
3. Ilr. H.A.B. hæðist að því, að
ég saigði í bréfi til Gardar-safnað-
ar, dð til lúterskrar kirkju í
Bandaríkjum te;jist um tólí mil-
jónir sálna. Eg er aö vona, að ég
geti komið honum til að trúa því.
Væri ha.nn dálítið kunnugur því,
hvernig skýrslum kirkjtinnar er
háittað, liefði hann ekkd fett fmgur
út í j>etta. 1 safnaða-skýrslum
lúitersku kirkjunnar, sem farið er
eftiir í Lutheran, ertt að ©ins taldir
c oim nl u n i cia nt members
— þ. e. ]>eir menn, sem íiermdir
eru, innritaðir eru í safniaöafélög
og taldir ertt altarisgest'ir. Vdð
tölu þeirra á Luthcran. En hefir
hr. II.A.B. }>á ekki lika lesið þaö
í L'iitheran, að tala þedrra, er til
lúterskrar trúar teljast í Banda-
ríkjunum, eé um tólf milíóndr ?
Kða er ekki eins að trúa blaðdnu
í eiit'ii tilfelli eins og öðru ? Skilj-
anfcgt ætti það að vera mönnum,
að fleiri sé þeir menn, er tdl lút-
erskrar kirkjtt teljast, en þedr,
sem fullorðnir eru, á safnaða-
skrám stancla og til altaris ganga.
Tökum vorn eigin þjóðflokk til
dæmis. , Gizkað er á, að nær 30
þús. ískndingar búi hér í landi. í
öllum lviterskum söfnuðum íslend-
inga í Vesturbeimi mær þó tala
Til Gunnsteins Eyj< lfssonar
Háttvirti herra !
Gerðu svo vel fvrir mig, að
semja lag viö eftdrfarandi sömg-
vísu : —
XÝJA GUDFREÐIN.
I\g er kraftur aldaramdans,
eyðilegging gamla fjandans,
trj'gg olía’ á trúarlampann,
traust að attka vomarglampann.
þoku’ ég blæs frá sagna-sólu,
set burt kvíða dauðann njólu,
ávöxtur og eplin hans
eölisdóttir guðs og^ manns.
í beztu von um góðan árangur,
l:dð ég þér alls góðs.
J o li n S. L ax d a 1.
leikmaður.
FRUIN SEGIR VIÐ VINNU-
konu sin t :
“Ég skal strax taka þa ö fram
\ ið þig, að ég get ekki liðdð mál-
æöi, — en ef þú kemst eftir edn-
hverjum skemtilegum nýungum, þá
skal é.g með ámægju hlusta á þdg,
ef þú vilt segja mér þær”.
Sparið
Línið Yðar.
Ef þér ðskið ekki að fá
þvottinn yðar rifinn og slit-
inn, þá sendið hann til þess-
arar fullkomnu stofnui.ar,
Nýtfzku aðferðir, nýr véla-
útbúnaður, en gamalt og æft
verkafólk.
LITUN, HREINSUN
OG l’RESSUN
SÉRLEGA VANDAÐ
Modern Laundry &
Dye Works Co.,Ltd.
307-315 llargrHve SSt.
WINNIPEO, IMANITOBA
Phones : 2300 og 2301
-
Mrs.Williams
er mýkomin tdl baka úr ferð sinnt
um gamla landið. Hún fór ]>aingað
til að skoða beztu kvenhatta verk-
stæðin og valdi þar mesta éirval af
alls konar kvenhöfuðbúmaðar-
skrauti og höttum. Hún óskar, að
ísl. konur vildu skoða vörur sínar
sem hitn er viss um }»im mundL
geðjast að. Vtrðið sammgjarnt.
704 NOTRE DAiVIE AVE.
23-12-9
TheALBERTA
Hreinsunar Húsið
BIFRKIDARSTJÖRINN : “þaö
var þó heppilegt, að það var lög-
regluj)jónninn sjálfur, sem við ók-
j um yfir, anmars hefði hann skrifað
hjá s r hifrciðarnúmerið, óþokkdnn
EGG geymast betur sé þeim
daiglega snúið, þvi þá hvíldr rauð-
a*n ekki ávalt í sömu hliðánmi, og
síður ha-tt við, að hún festdst við
skurinn.
Skraddarar, I.itarar og Ilreinsar-
ar. Frönsk þttr- og gufuhrednsun.
Fjaðrir hreinsaðár og gerðar hrokn
ar. Kvenfatnaöi veitt sérstakt at-
hygli. Sótt heim til yðar og skil-
að aftur. Allskonar aðgerðir. Fljót
afgreiðsla. Verð sanngjarnt. Opið
á kveldin. FÓN : Main 3466.
€'60 Notre Dame Ave., Winmpeg
23-9-10
Fyrirspurn.
Ilcrra ritstj. Ilkr.
Getur þú gert svo vel og svar-
að eftirfylgjandi spurningu.
Hvað segdst á því, að bdðji um
peninga með því yfirskymi, að j>eir
eigd að \era handa einhverjum
veikum og nauðlíðandi, ef svo
jkemst upp, að þeir (pendngarndr)
hafi ekkii verið ætlaðdr neinum
vedkum, heldttr að sá, sem tók að
sér að vedta pendngunum móttöku,
hafi heint ætlað þá ti! að byggja
sér upp framtíðar atvibnu ?
Ólögfróður spyrjandi.
SVAR. það mundj talin svik-
semi og Hggja hegning vi.ð.
Ritstj.
Dr. M. Hja!tason,
Oak Point, Man.
Jónas Pálsson,
söngfrædingur.
Útvegar vönduð og ódýr hljóðfæri.
460 Victor St. Talsfmi 6803.
Jóhanna Olson
PIANO KENNARI
557 Toronto St. Wimtipeg
KÆRU SKIFTAVINIR!
Sv. Björnsson,
EXPRES-MAÐUR,
annast um alls kyns flutning um
^ borgina og nágremnið. Pömtunum
veiitt móttaka á premtstofu Amder-
son bræðra, hormi Shcrbrooke og
Sargent stræta.
Nú um þessar munddr er ég að
búa út reikninga, sem senddr veröa
öllttm, ,sem skttlda mér nokkuð, og
.sýma þeir redknimgar upphæð skuld-
arjnnar upp ’að fyrsta okt. Og vil
ég vinsanilcga mælast tdl, að borg-
að verðd fljótlega, þó ekki væri
nema partur af skuldinni, og hinn
parturinn j>á seinna, l>egar annir
minka.
Um Ieið og ég minni viðskifta-
vini míniti á þetta, vil ég líka
minma á, að all tr vörttr verða hér
eftdr seldar með miklum afslætti,
og vöruhdrgðir hjá mér meiri en
nokkru sinmi áöur hefir verdð. Sér-
staklega seljum vér karlmanna al-
fatnað ódýrt, og allar bændiavörur
kaupum vér með gieypdveröi : —
Smjör 23c pd., Egg 23c dúsinið,
Húðir (nýjar) á 9c pd. Mig vant-
ar 100 dúsin aí heima tilbuinum
ullarvetlingum, sem ég borga fyrir
20c parið. — Næstu viku seljum
vér salttunnur á $1.65. Og 20 pd.
af mola- eða möluðum svkri fyrir
dollardnn með fimm dollara verzl-
ttn.
Knnfremtir seljum vér næstu
\iktt hveitimjöl, “Cavalier Best
Patent", fyrir $2.85 humdrað pumd.
Munið eftir, að lesa auglýsingu
frá mér f jiessn blaði mæstu viktt.
Með þökk fyrir góð viðskifti.
JÓN JÓNSSON, járnsmiður, aS-
790 Notre Dame Ave. (horni Tor-
onto St.) gerir við alls konar
katla, könnur, potta og pönnur
fyrir konur, og brýnir hnífa og.
skerpir sagir fyrir karlmenn. —•
Alt vel ai hendi leyst fyrir ldtla
borgttn.
V
EITIÐ ATHYGU!
Nú gefst yðttr tækifæri á, að
eigmast hedmili og bújarðir með
sanmgjörnu veröi.
I Hús og bæjarlóðir til sölu og
skift fyrir bújarðir. Einnig seljum
við og skiftum bújörðum fyrir
bæjareignir, útvegum kaupendur
fyrir eignir yöar, og önnumst urn
alls konar sölu og skiíti.
Við útvegum peningalán með
rýmilegum skilmálum, tökum hús
og mumi í eldsábyrgð, og séljum
i lífsábyrgðar skírteini með sérstök-
um hagsmumtm fyrir hluthafa
fyrir bezta og áreiðanlegasta
Bandarikjafélag. Komið og finnið
oss að máli, og skrásetjið eignir
yðar hjá oss. Fljótum og áreiðan-
legum viðskiftum Iofáð.
E. THORWALDSON
/Vlountain - - N. Dak.
The M0NTG0MERY co.
K.B. Skagfjðrð, ráðsmaður.
Rm. 12 Bank of Hamilton
Cor. Main «fc MöDermott.
Skrifstofu talsími, Main 8317.
Heimilis talsími, Main 5 2 23.