Heimskringla - 17.03.1910, Blaðsíða 4

Bl». 41 WINNIPEG, 17. MARZ 1910.
BIIHRBIIXBBK
THE DOMINION BANK
HOENl NOTRE ÐAME AVENUE OG SHERBROOKE STREET
Höfuðstóll nppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - $5,400,000 00
SPARISJÓÐS DEILDIN:
Vér veitum sparisjóðs innleggjendum sérstakt athygli, og borg-
um hæztu vexti á sparisjóðs innleggjum af ?1.00 og yfir. —
Barna innlegtj velkomin. — Seljuu peningaávfsanir á ÍSLAND.
H. A KKIHHT RÁÐSMAÐUR.
MeO þvl að biðja æfinlega um
“T.L. CIGAR,” þá ertu víss aö
fé égætan viudil.
T.L.
(UNION MADE)
Western ('ígnr
Thomas Lee, eiirandi
Factory
WinnnipeK
Styrkið
tangarnar með f>vf að
drekka eitt staup af
öðrum hvorum þess-
um ágæta heimilis
bjór, á undan hverri
máltfð. — Reynið I!
EDWARD L. DREWRY
Mannfactnrer & Impc'ter
Winnipeg, Canada.
I
Department of Agriculture and Immigration.
MANIT0BA
þetta fylkd hefir 41,169,089 ekrur lan,ds, 6,019,200 ekrur eru
votu, sem veita hunditiu raka til okuryrkjuþarfa. Jx>ss vegna
höfum vér jaínaii nœgan raka tál uppskeru try-gginga r.
Ennþá eru 25 milíónir ekrur óteknar, sem íá má tneS beím-
ilisrétiti e6a kaupum.
Ibúata;a ári6 1901 var 255,211, nu er nún or6in 400,000
maans, hefir nálega tvöfaldast á 7 árum.
íbúatala Winnipeg borgar árið 1901 var 42,240, en nú um
115 þúsundir, hefir meir en tvöfaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru nú sem næst fullkomin, 3516 mílur járn-
brauta eTU í fylkinu, sem allar liggja út frá Winmpeg. þrjár
þverlandsbrauta lestár fara daglega frá .Winmipeg, og innan
fárra máuaða verSa þaer 5 talsins, þegar Grand Trunk Pacific
og Canadiun Nortbern batast viö.
Framför fylkiskis er sjáanfeg hvar sem litið er. þér ættuð
að taka þar bólfestu. Ekkert annað land getur sýut sarna vöxt
á sama timabili.
TIL FFiRDAH AIVWA :
Fari8 ekki framhjá Winnipeg, án þess að gnenslast um stjórn
ar og járnbrautarlönd til sölu, og útvega yður fullkotmiar upp-
lýsingar um heimilisréttarlönd og fjárgróða möguledk.a.
178 LOGAN AVE., WINNIPEO.
Stjórnarformaður og Akuryrkjnmála Ráðgjafi.
Skrifiö eftir upplýsingum til
Joscph Barke J»* Hartvc
77 YORK ST., TORO^TO
V LDREI SKALTU geyma til
morguns sem hægt er að gera
f dag. Pantið Heimskringlu f dag.
HUNGRIÐ I HEIMINUM.
(Ndðurlag frá 3. bds.).
ráðum. þeim, sem edgi kunna að
fara með fé sitt, verður að setja
fjáxhaldsmenn. Sparsemi og ráð-
deild mætti kýnna, miklu betur en
gjört er. AS fara illa með íé sitt,
aetti aS vera álitiS miklu saknæm-
ara en gjört er. En þaS verSur
ekki fyrr en þaS er álitinn glæpur,
aS hafa fé af fákænum óráSsmönn-
um. FjárbrögSin, sem höfS eru í
frammi, er einn allra-tilfinnanleg-
asti meinbugur á siSmenningú nú-
tímans. HarSneskja auSfélaganna
og fégræSgi, sem lætur fjölda
manns slíta lífi og kröftum fyrir
laun svo lítil, aö vi,nnu m a S u r -
i n n á miklu verri æfi en vdnnu-
d ý r i 6, er einn af stórglæpum
vorrar aldar. Og þaS verSur bylt-
ing, blóðug og hryllileg, í hedmdn-
um, nema bót verði á því stór-
böli ráSin. FjárbrögS í opinberri
umsýslu og e mbæ ttisrekstri, er
t#t allra háskalegasta medn þjóS-
anna', því þau ala upp í óhlutvönd-
um mönnum óráSvendni og glæfra
í daglegum viöskiftum. þaö er edt-
ur, sem drepur ndSur allri þjóöar-
velferö.
Svo ótal margt mætti laga og
leiörétta. Mörgu er veriS aö kippa
í laJTi og margt anaaS verðurfœrt
á rétta kdS á öldiam, aem aS edns
fyrsti áxatugur nú er liöinc af.
Kristsluadin er aö þroskast meS
mönnunum, þó þroskinn sé nokk-
uð seinfara. Etlunarverk mann-
kynsins er svo stórt, að vér sjáum
ekki út yfir. það, sem fyrir utan
sjóndeildarhringinn liggur, þráir
mannshjartaS ávalt mest. þaS er
edtt ednkenni Krists-lundarinnar
aS vera stööugt að setja hönd fyr-
ir auga, til aS skygnast eftir því,
sem enginn hefir enn komið auga
á. MeS því móti finna menn stöS-
ugt bót viö biili. Krists-lundin
vedt, að ekkert böl er til, er nöfn-
unum tjái að nefna, sem eigi má
finna bót við. það er ávalt edtt-
hvað fyrir hendi, sem má marg-
falda, ef þráin er nógu sterk og
trú á mátt hins góSa ólklandd.
Krists-lunddn fœr öllu til vegar
komið. Ekkert göfugt ætlunar-
verk er henn-i ofurefli hór á þessari
jörö. Jartegnanna tímar eru ekki
liðnir. Vér þurfum vissulega eins
mikiö á kraftaverkum að halda
þann dag í dag, og forðum á GyS-
ingalandi. Frelsarinn vildi eigi
láta lærisveina sína ætla, aS hann
einn gæti unnið kraftaverk. Hann
vildi einmitt fá þá til aS trúa, að
sami mátturinn væri þeim gefinn.
þeir gerðu kraftaverk. Og það
fékk honum og þeim óurnrn'Öilega
mikillar gleði.
Krists-lundin er stöðugt aS
vinna kraftaverk. Hún margfaldar
brauSin og fiskana, þann dag í
dag. Ilún lætur það ná langt, sem
heimslundin eySslusama íætur
hrökkva sknmt. Krists-lundin á
eftir aS bæta úr fátœktarbölinu
stórkostlega. Hún á eftir að lækna
hungriS, sem á sér staS í hedmin-
um, svo tnargfalt betur en ennþá
hefir tekistj Hún finnur nýja vegi
og ný ráð. Eftir því, sem hún
kemst inn hjá fleirum, veröur mátt
ur hennar meiri og jartegnir henn-
ar dýrlegri. Og þegar allir hafa
eignast eitthvaS af henni, breytist
eySimörkdn I akurlendi, og mein-
bugir líísins snúast í bfessan.
í hverju er þá Krists-lundin fólg-
in ? AS, hverju leytier hún í þessu
efni ólík annari lund ? þeir, sem
hafa tileinkaS sér hana, eða eitt-
hvaS af henná, þeir sjá og vilja sjá
alt, sem aö er. þeir gera sér grein
fyrir meinbugum li'sins eins og
þeir eru, án þess aS breiSai yfir og
án þess aS afsaka. Engdnn hefir
haft edns opdn augu fyrir mednum
mannanna og Jesús. Og engdnn hef-
ir íundiS jafn-sárt til út ajf þedm
og hann. Af öllum orðum hans er
auðsaett, hve óumræðilega sárt
hann hefir funddöltil meS íátækum.
Etlunarverk kristindómsins er
nú að kenna mönnum þetta :
AS opna augu sín, kannast viS
mednbugd lífsins og finna til eins
sárt út af þeám og frelsarinn gerði.
þaS er ekki víst, aS kirkjan sé
heppilegasta stofnurún 'til endáliegra
framkvæmda. það er ríkiS, sem
reísir beztar mentastofnanir. Og
það er ríkiö, sem beztum sjúkra-
hælum og líknarstofnunum kemur
upp og heldur við. það verður rík-
iö, sem sér um ellistyrkinn ogi at-
vinnumálin. það verður ríkiS, sem
fjarlægir áfengisböHS, og kennir
þeim að fara meS efud sín, sem
ekki kunna. það er eikki ætlunar-
verk kirkjunnar, aS hrifsa ált
þetta til sín og hafa áhyiggju og
umsvif fyrir öllum þessum verk-
legu framkvæmdum. þær eru náö-
argáia ríkisins, en ekki kirkjunnar.
Ea það ex háfeitt ætlunarverk
kirkjutvnar, aö flytja mönnunum
fagnaðarerindi hugsjónanna. þaö
er hún, sem þarf að hafa frelsar-
ans op'ttu augu og sjá meinbuigina.
Og það er hún, sem þarf aið finna
sára stinginn í?cgn um
hjarta sitt eins og hann,
þar sem mannfélagsbölm eru
annars vegar. þá tekst henni
að vekja og sannfæra og hrinda
framkvæmdum á stað. Og það er
umfram alt hlutverkið hennar hei-
laga. Ilún á að miðla andlegum
auð. Hún á að kenna öðrum eins
°S RÓð móðir, að láta jöfnuðinn
og kærleikann vera sem mestan á
heimiJinu.
Hún á eigi að eins að
láta sér umhugað um, að
hungrið líkamlega í heim-
inum sé læknað. Hún þarf að vekja
liungur. Hungur og þorsba eftir
réttlæti. Hungur og þorsta eftir
Krists-lundinnd, sem kennár sárt í
brjóst um hungrað fólk á eyði-
mörku.
Hunþur og þorsti eftir frelsar-
anum, lund hans og hugarfari, þarf
að vakna hjá öllum. Vér kunnum
að edga ednhverja byrjan. itn liún
er svo fátækleg. Ilún er ál'íka og
fimm byggbrauð og tveir smáíisk-
ar handa fimm þtísundum. En
frelsarinn er oss nærstaddur nú
eins og þá. Og hann er jafn-mátt-
ugur og jafn-ftis til jartegna nti
eins og þá. Rið þú ltann að ganga
nær og leggja blessan sína yfir þá
ófullkomnu bvrjun til Krists-lund-
arinnar., sem þú kant aS eiga. Og
eitthvað líkt kemttr fram við| þig
og- það, sem frá er sagt á eyði-
mörkinni.
Hann gefi oss öltum náð til þess,
í Jesú nafni. Amen.
Herra Jón Hólm, gullsmiður að
770 Sitncoe St., biSur þess getið,
aS hann selji löndum sínum gull-
og silfttr-muni og gigtarbelti. —
Relti þessi eru óbrigSul við gigt,
ef þau eru notuS samkvæmt fyrir-
skipunum Jóns. Kosta aS eins
dollar og kvart.
V Fréttabréf frá Mikley.
Herra ritstj. Hkr.
þaS kemur sjaldan fyrir, aS viS
sjáum fréttagrein í blöSunum úr
okkar kæru Mikley. þaS er eins
og við sóum ekki tnenn með mönn-
um, þó við séum fátækár. ESa
munu blöSin ekki vilja taka smá-
fréttabréi frá okkur ? Á það skal
nú reyna.
Fdskafli hér viö Mikley í vetur
hefir veriS meS minna móti, og
lítiS hefðu menn, sem fiskveiöi
hafa stundaS, haft upp úr þessum
vetri, ef ekki hefði veriS vel'borg-
að fyrir hann, sem má algerlega
þakka hr. G. Sólmundssyni á
ú.m'_: hótel. Hann hefir keypt hér
fisk af æðimörgum þennan vetur.
Hann lét ekki uppi fiskprísa sína í
haust fyrr en aðrir kaupmenn
voru búnir að kveða upp prísinn
og'varð hans prís hærri en hinna,
og líkaðd sumum það illa. En ekki
Lét hr. Sólmundsson hér viS staö-
ar neina, því þegar nokkuS var
Iiöiö af veiðitímanum, kemur hr.
Sólmundsson edns og engdll og
hæikkar verð á öllum fiski um J4
part. þaö gekk svo fram af sum-
um, sem ekki uröu Sólmundsons
náðar aðnjótandi, að þeir urSu
máUitilir um stund. En Sóimunds-
son, er góSur drengur, setn margir
vita, og keypti hann því nokkra
kassa atf fiski af þeim, sem miál-
stirSastir urSu við hækkun 4 fisk-
verði hans. Ég gaeti trúaiS, aS hr.
G. S. fengi nálega allan fisk hér
næsta vettir, að minsta kosti verð-
skuldar haun það eftir framkomu
sinni hér í vettir. Hver hefir gert
betur enn G. Sólmundsson, Gimli
Hotels eigandinn á Gimli ?i
þann 26. þ.m. (febr.) hélt Lestr-
arfélagið okkar samkomu tog kókti-
skurð í nýja samkoinuhúsinu, sem
bygt var í haust. 60— 701 manns
munu hafa verið á samkomunni.
Um kökuskurðinn keptii gift kona
°g ógift stúlka. Fyrir gttftu hliðina
talaði hr. S. Sigurðsson, Hnausa,
og veáttist honum það létt, því
maSurinn er vel gáfum gæddur og
eldfjörugur. Menn ttrðu svo hrifnir
af tölu hans, að enginn stans varð
á 5 og 10 dollara seðlum, þegar
gengið var í kring fyrir konuhlið-
ina. það var eins og hr. Sdgurðs-
son sópaði seðlumim frá hverjum
manni með sínum sterklega arm-
legg, þegar hann hélt sína snjöUu
og fjörugu ræðu. Hr. G. Sólm.son
frá Gdtnli gekk í kring fyrir konu-
liliðina, og hefir enginn hér náð
eins miklum peningtim inn edns og
hann, |)ví hann er lipnrmienni og
átti alls ekki bágt ni'eð að haga
orSuni sínum þannig að ná i cent-
in. Hattinn mátti hann tæma þris-
var, og 1 þeir báöir, sem i kring
fóru. þó hatturinn væri ekki svo
þungur, að hr. Sólmundssoni œtti
erfitt með að bera hann, þá var
seðlahrúgan svo miVil- fyrirferðar,
að hatturinn fékk ógleði og vildi
spú upp tir sér. það er haft eftir
Sólmundssym, að sér þætti hart,
eí Gvendur yrði ttndir þegar hann
byrjaði göngu sina.
Fyrir ógiftu hliðinni 'talaði Miss
Sigurgeirsson, og talaði hún vel,
eins og ætíð, þegar hún hefir talað
á samkomum. Sá sem gekk í kring
fyrir ógiftu hliðina, var J. Benson,
stór og þrekinn maður, og leit svo
út í fyrstu, sem hann mundi blása
Sólmundssyni allstaðar frá sér,
svo hann hefði.ekkert tækifæri, þvi
Sólm.son er heldur smár vexti að
sjá, þegar 6—7 feta hádr menn eru
við hlið hans. En oft eru smáu
mennimir fljótir og snarir í öllum
hreyfingum, og sannaðist það hér
hvaö Sólm. áhrærði, því hann fór
þrisvar í kring meðan hinn fór
einu sinni. þaS er haldið, að Sól-
mundsson hafi ékki komið skild-
ingalaus á þessa samkomu, og ekki
fariS meS þá alla heim aftur. Og
allir þekk ja Stefán með ákafann aS
verða aldred undir.
Gifta hliðin hafði 36—46 dollara
umfram. Alls kom inn fyrir kök-
una $85. Á annaði hundrað dollara
gaf samkoman af sér. þessa pen-
ingaupphæð megum við að miklu
leyti þakka þeim berrum Sólmund,-
son og Sigurðsson, og verður þessi
samkoma tilieinkuð þeim, svo lengi
sem. nokkur samkoma verður þald-
in hér í Mikley. Báðir þesitr m.enn
eru gatnlir Mikleyingar, og hafa
þeir sýnt ineð þessu, að þedr hafa
verið hér áður og þykir vænt um
Mikleyinga og eyjuna sírta gömlu.
Við sýnum þessum herrum, Sig-
urðsson og Sólmundsson, mest og
bezt þakklæti okkar fyrir þann
góða árangur, sem för þeirra bafði
í þetta skm hingað, meö því aS
kaupa vörur okkar hjá SigurSsson
og selja þeim fiskinn okkar aS
vetrinum. það er betra iþakklæti
en orðagLamur, sem oft er lítfils-
virSi ? Hvar hefir dýrari. koka ver-
i6 étin af jaín-fáum löndum, sem
hér þann 26. febr. 1916.
Heyrst hefir, að félag í Winnipeg
sé búiS aS kaupa öll stjórnarlönd
austan á Mikley, frá Hecla og
norður. þeir vdta, að Mikleyingar
geta gefið }>eim ærlega kökusneið,
þegar þeir byrja vinnuna sína hér.
F á f r ó ð tt r.
Ð-
Gefíns
FÁ NÝJIR KAUP-
ENDUR AÐ HEIMS-
KRINGLU SEM
BORGA $2.00 FYRIR-
FRAM, OG ÞESSUM
BÓKUM ÚR A Ð
ÝELJA : —
Mr. Potter frá Texas
Aðalheiður
Svipurinn Hennar
Hvammverjarnir
Konuhefnd
Robert Manton
og Leyndarmál Cor
dnlu ri'ænku. —
Alt gððar sögnr og snm-
ar figtetar, efnismiklar,
fróðlegar og spennandi.
Nfi er tfminn að gerast
kaupendur Hkr. Það
eru aðeins ffi eintiik eft-
ir af sumnm bókunum.
IIc iiusk r i n gla
P.O. Box 3083, Winnipef

190 SÖGUSAFN' IIElMSKRINGI.tJ
ég hefi eignast á ferðalögum inínum. þú skalt sjá,
aö þetta veröur listaverkasafn meS tímanum”.
‘‘Og ástarinnar”, bætti barúninn við og hló.
‘‘Já, sannarlega, en þú mátt ekki ætla, að það sé
eingöngu losfli, scm tengir mig við 'Angelu. Nei, auk
þess, sem hún .er fö'gur, er hún framúrskarandd vel
gáfuS”.
‘‘þú segir satt við skulum halda áfram”.
‘‘Nei, við skulum fara heim aS kofanum og rann-
saka plássiS. Ég er þyrstur og get máske íengið aS
drekka þar”.
‘‘þú gatur riðið þangað”, sagði barúninn, sem
ckki vDdi láta Móritz sjá sig, ‘‘cg bið hér á meðan,
en vertu ekki lengi”.
Greifinn fór, og tarúninn sá hann fera af baki og
ganga iun í kofetnn, en hann var lengur en b-irmnnn
h.iiða biúist viS, og þegar hann kom út, virtist hann
vera alvarlegur og hugsandi.
'“Nú”, spurði barúninn, “hvað sástu í kofanum?”
‘‘Undarlegt”, tautaði greifinn án þess að svara
barúninum ; ‘‘svo nákvæmlega líkir”.
“HvaS sástu ?” spurSi barúninn óþolinmóður.
‘‘Éir sá .. dr,eng”, svaraði greifinn hugsandt.
‘‘Ekkert antiað?”
“Jú, konu, sem var að spinna, enda þó hún væri
blind. Hver er þessi kona ? Hún er ekki almúga-
kona, og sonur hennar er —”
Greifinn þagnaðd skyndilega.
Hví skyldi hún ekki vera blátt áfram almúga-’
kona?” sagífi barúninn, sem ekkert lézt víta.
“JHvers vegna ? ... Af því alt útlit hennar bend
ir á siðmenningu, .... af því ýmislegt í kofanum
hennar tendir á fyrverandi velmegun”.
“Hvað heitir hún?” spurði barúninn.
*' Ég spurði ekkert að því. Sonur hennar, á að
gizka 16 ára gamall, sat vij aö lesa í Tacitus. Hann
FORLAGALEIKURINN 191
saigðist vinna á heimili mínu fyifir daglaunum, sem
ráðsmaður minn geldur honum. Hann hefir fengið
tilsögn hjá fátæka prestinum, sem er góður maður
og íróður, en nokkuð undarlegur, held ég.”
Gredfinn varð aftur hugsandi, en svo hrökk hann
við eins og hann vaknaði af vondum draum.
“En hvað þeir eru likir”, tautaði hann. “það
var að öllu leyti hans andlit ... og mitt líka....
það er voðalegt..... Og hringurinn með bláa stein-
inum..... Eg hefi séð hann áður og ég liefi leikið
mér að honum í æsku minni....... Getur þtð verið
mögulegt? .... Skyldi fetðir minn ..?”
“'tneifmn jxignaöi, þegar hann sá, að barúninu
horfði á bamn. Barúninn að sínu leyti var hraeddur ;
um, að greifinn kendi í brjóst um ekkjtma og son
hennar, en við iuiwri athugan fanst honum óhugs-
andí, að hanti, sælkerinn og trúleysinginn, hefði meó-
aumkun með nokkurri manneskju. Svo íór hann að
hugsa um orsökfina til geðshræringar greifans, en af
því hann hafði ekkj tekið eftir, hve líkir hann og
Móriitz voru, komst hann ekki að neinni niðurstöðu
ineð það, og byrjaði því aftur á sama umtalsefn-inu
og áður.
“Nú, nú”, sagði hann, “hugsarðu enn um bygg-
inguna, eftir að þú ert búinn að skoða plássið?"
"Já, já", kallaði greifinn ákafur, eins og hann
vaknaði æf draumi, “já, þau vcrða að fara ... þessi
endurminning —"
Hann þagnaði, eins og honum fyndist hann liafa
sagt of mikið. Barúninn horfði forvitnislega á hann
en tékk ekkert að vita, því greifinn þagði, og án þess
að tala eitt orð héldu þeir áfram. En þesifi þögn
var rofui með stynjandi : —
“Auðmjúkur þjónn, hávelborni herra greifi og há-
velborni herra barún! Ykkar auðmjúkur þjónn! ’’
Orð þessi virtust koina frá maganum á litla,
1192 SÖGUSAFN HFJMSKRINGLU
) hnöttótta próíastinum Wassholm, sem við hlið konu
sinnar, kenslukonunniar, sat í lélegum vagni með tin-
! um hesti fyrir, er átti bágt með að draga byrði sína
j upp brekkti, þar sem r'eiðmenttdrnir náðu }>edm.
“Auðmjúkur þjónn", svaraði greifinn kuldalega.
“Hvert á að fara?”
“Ég er 4 heimleið, náðugi herra greifi. Ég var
að heimsækja veikan mann og þjónusta hann, og
konan mín fór með mér í stað aðstoðarprestsins".
Prófasturinn, sem áleit sig að hafa talaS ágecta
fyndni, stundd upp hlátri, sem var mjög líkur skvampi
i öltunnu.
‘‘þaS er alveg rétt”, sagðd barúninn og leit um
leað 4 mögru prófastsfrúna., “að prófasturinn taki
frúna með sér, þegar aðstoðarpnesturi'nn er haiina.
og svo þvert a móti”/
‘‘Ha, ha, ha! Hávelborm herra bartinfinn er
kátur og fyttddnn”, sagði prófasturinti og ledt um laiS
til konu sinnar, til aS sjá, hvernig hún tæki hlátri
! sínum.
En þaS varS ekki séS, að henn.i líkaði þessi orS
vel, því hún leit kuldalega á barúninn og sneri sér aS
greiifanum.
“þii ert á skemtiferS þenna guðdómlega vor-
morgun, herra greifi”, sagði hún og brosti yndislega,
"ó, ég gat heldur ekki neitað mér um, að íullnœg.ja
löngun minni, að koma út og skoða hina íögru nátt-
úru, anda að mér vorblænum og lejifa fuglasöngnum
að töfra- eyra mitt".
Greifinn leit á hana undrandi. Hann átti ekki
von á, að heyra þetta skrúömál frá bændavagmi.
“Hvexnig stendur á þessu?" hugsaði hann.
“þú ert lánsamur, herra greifi”, sagði prófasts-
írúdn, “þú ert lánsamur, sem gengið hefir um hina
fögru dali ú Ítalíu um ilmríkar nætur. ó, hversu
- 1
FORLAGALEIKURINN 193
oft, þegar vanalífsins blýþungi hvildi á mínum sum-
aríugla vængjum”.
“Sumarfuglavængjum”, tautaði barún Ehren-
stam, sem varð að bíta í varirnar til að verjast
lilátri, “hún er líkari náttuglu en sumarftigli. þetta
er gaman”.
“.... Ég hefi”, sagði prófastsfrúin, “með eilííri
löngunarkvöl, látið huga minn dvelja við grafir Tas-
sos og Hómiers ...."
Nu þoldi barúninn ekki mátdð lengur, hann stakk
vasaklútnum upp í sig, sló í hest sinn og flúði.
Eberharð aetlaði með honmn, en virtist alt í einu
muna eftir einhverju, stöðvaði hest sinn og sagði :
‘‘Hierra prófastur, mér þætti vænt um, ef þú
vildir fræða mig um nokkuð".
“Velkomið, ef ég get. herra greifi".
“Vieáztu ekki hvaða koua það er, sem býr í einu
húsániu minu í nánd við foæinn ; hún er blind og á
dreng. sem notið hcfir tilsagnar hjá sókniarprestin-
um ?”
‘ Ó, það er húsfrú Sterner”, sagöi prófasturinn.
Um hana getur Bergholm prestur bezt frætt þig. það
eina, sem ég veit, }xið er, að hún hefir veriö dulgift
ríkum manni, sem dó skyndi’ega og skildi hana og
son hennar eftir í fátækt, og, að hún getur sannað
stöðu sína þegar hún xfill, af því hún hefir skriflegar
sannanir, en að loforð, sem hún hefir gefið sínum
framliðna manni, bindur tungu hennar. þessa sögu
gat hún sagt Bergholm presti, og hann hefir tekið að
sér, að kenna syni lieimar. þau hafa verið á eign
þinni í nokkur ár. þetta er alt skiljanlegt : Dreng-
urinn er ástar-afkvæmi, sem menn kalla svo, og nú
vfll móðiifin gylla frásöguna. þetta er alment”.
“Já, ...... eílaust”, sagði greifinn hitgsandi..
“Vertu sæll, hr. próíastur. þökk fyrir fræðsluna”.
“Auðmjúkur þjónn, hávelborni herra greifi, auS-