Heimskringla - 11.08.1910, Blaðsíða 5

HEIMSKBIKGLA
WINNIPEG, 11. AGÚST 1910. &U 5
JINS og áöur hefir veriö
sagt frá í Heimskringlu,
andaöist M A G N Ú S
BRYNJÓLF SSON,
ríkis lögsóknari fyrir Pembina
County, aö heimili sínu í Cava-
lier. Pembina County, North
Dakota, þann 16. dag júlímánaö-
ar þessa árs. Hann dó af hjarta-
slagi, eftir aö eins ácta klukku-
stunda sjúkleika.
Magnus Brynjólfsson v a r
fæddur aö Skeggstööum í Svart-
árdal í Húnavatnssýslu á Islandi,
þann 28. dag maímánaöar 1866.
Foreldrar hans, Brynjólfur Brynj-
ólfsson Magnússonar og Þórunn
Ólafsdóttir Björnssonar, bjuggu
fyrst aö P'orsæludal i Vatnsdal í
Húnavatnssýslu um 9 ára skeiö,
þar eftir aö Skeggstööum um
önnur 9 ár. Áriö 1874 fluttist
Magnús — ásamt fleiri systkinum
— meö þeim til Ameríku ; lentu
þau í Quebec í septembermánuöi.
Veturinn fyrsta dvöldu þau i Kin-
mount í Ontario. Voriö næsta
(1875) fluttu þau til Halifax
County, í Nova Scotia; þar dvöldu
þau 6 ár. Þaöan fluttust þau í
ágústmánuöi 1881 til Duluth í
Minnesota, en næsta vor til Pem-
bina County í Noröur Dakota;
þar námu þau land 4 mílur suð-
vestur frá Hallson pósthúsi.
Magnús fylgdist meö foreldrum
sínum og veitti þeim þá aöstoð,
sem hann mátti, þar til um
áramótin 1886—7, aö hann fór
til George H. Maguire, lögfræö-
ings í Pembina; hjá honum las
hann lög í 3 mánuöi. Sumariö
1887 var hann skipaður aöstoöar-
réttarskrifari fyrir Pembina Coun
ty; þeim starfa hélt hann um 3
ár. Þann tíma las hann lög í
frístundum af miklu kappi. Laga-
próf tók hann hjá dómara Charles
F.Templeton þann 9. dag sept-
bermánaöar 1889. Var hann (að
því sem ég bezt veit) fyrstur ís-
-lendingur, sem tók lagapróf hér
fyrir vestan haf.
Haustið 1890 byrjaöi hann í
félagi viö Daníel J. Laxdal (sem
tók lagapróf litlu síöar en Magn-
ús) starf sitt sem máiaflutningS'
maöur í Cavalier ; voru þeir
fyrstir málaflutningsmenn í þeim
bæ. Eftir 3 ár skildu þeir Daníel
félagsskap og hafa þeir starfaö
sinn í hvoru lagi síöan.
í septembermánuði 1898 gekk
Magnús að eiga ungfrú Sigríöi
Magnúsdóttur Halldórssonar. Þau
hjón eignuðust 4 börn, sem öll
dóu nýfædd.
Haustiö 1902 var Magnús kos
inn ríkislögsóknari fyrir Pembina
County; hefir hann þrisvar veriö
endurkosinn og þamnig haldiö
embættinu samfleytt í 8 ár; hefir
enginn haldiö því embætti jafn-
lengi; má af því marka, hverjar
vinsældir hans voru, þar sem hann
sótti um embættiö un-dir inerkjum
þess flokks, sem var svo hundr-
uöum skifti í ininnihluta í Pem-
bina County. Ennfremur var
hann kosinn fyrstur borgarstjóri í
Cavalier, og þélt hann því em-
bætti um 2 ár. Auk þess tók hann
ætíö mikinn og leiöandi þátt í
stjórnmálum og var fylgjandi
skoöunum Demókrata.
Magnús BRYNjÓLFSSON var mik-
ill maöur á velli og fríöur sýnum,
5 fet og IO þumlungar á hæö,
gildur og þrekvaxinn, ljós á hár,
meö grá augu, sem gátu tekiö ó-
tal myndbreytingum. Hann sté
þungt til jarðar og sveiflaði herö-
unum lítiö eitt viö hvert fótmál.
Málrómurinn var fullkominn og
skýr.
I æsku var hann rólyndur, góö-
lyndur og stiltur og geröi ekki
misklíð út af smámunum. Samt
bar snemma á því, aö hann vildi
ekki láta hlut sinn, ef honum
fanst á nokkru vernlegu standa,
sérstaklega ef honum fanst rétt-
indum sínum, eöa annara, hallaö.
Einnig kom þaö snemma í Ijós,
hversu framgjarn hann var, því
hann var enn ungur, þegar hann
hneigöist til aö taka aö sér for-
mensku ogstjórn, í hverjuin þeim
flokki, sem hann var staddur
þaö eöa þaö skiftiö. Þaö var hon-
um ósjálfrátt, aö skoöa sjálfan sig
sem talsmann og verndara allra
þeirra manna, sem hann var í
flokki meö, beittist hann því ó-
trauður fyrir öll þeirra vanda- og
nauösynja-mál. Ekki vil ég neita
því aö honum fundust réttindi
mannanna, sem voru f flokknurn
hans, ögn hærri, en réttindi nokk-
ura annara manna. Þó undarlegt
megi virðast, þá vissi ég ekki til,
I
Magnús Brynjólfsson
aö n©kkur tæki illa upp þessa
stjórnsemi hans, en þaö hygg ég
hafi komið af því, aö menn fundu
hag sínum betur borgiö fyrir þessa
hlutsemi hans.
Tilhneigingin til aö stjórna fór
vaxandi meö aldrinum, enda vönd-
ust menn á. aö leita til hans með
úrræöi og framkvæmdir, jafnvel
þar, sem lítils þurfti viö, hvaö þá | hann ók vagni sínum fram
ef um stórræöi var aö tefla; endajvildi ógjama sneiöa úr vegi.
Hann eftirskildi talsveröa fjár-
elskaöi félagsskap, ef hlé varö á
störfum.
Hann átti fjölda vina, sem
hann elskaði og sem elskuöu
hanr; svo og kannske nokkra
bitra fjandmenn, því staöa hans
og skaplyndi gátu varla annaö en
gert þaö að verkum, aö ein-
hverjum líkaöi miður, þar sem
og
var hann fús og skjótur til aö
ganga undir vandkvæöi inanna,
stór og smá, þó þau væru langt
fyrir utan verkahring hans, sem
málaflutningsmanns, því hænn var
allra manna hjálpsamastur.
Þegair hann byrjaöi á inála-
flutningi, má nærri geta, aö jþekk-
ing hans á lögum, hafi veráö af
skornum skamti — þó hanm nú
um mörg ár hafi staöiö meö þeim
allra fremstu í þeirri grein. Samt
læröu naenn þegar í byrjun að
bera traust til hans og álíta þvi
máli vel borgiö, sem hann fór
meö. Stundum hefi ég reynt, aö
gera rnér Ijóst, hver hafi veriö
sterkasti þátturinn i eiginleikum
hans, og hefi ég ætíö komist aö
þeirri niöurstööu, aö metnaöwr-
inn, kappgirnin, sjálfstraustáö
(enskan kallar þaö “pride”), sem
hann var svo auöugur af, hafi
veriö það. Slíkur metnaöur, sem
hann haföi, varö öörum hæfileik-
um hans knúningsafl, svipaö og
gufan er vélinni, sem setur allan
hjólagrúann í hreyfingu, þá henni
er hleypt í vélina. Mótstaöan
var honum aflgjafi, eftir því sem
hún var hlíföarlausari uxu kraftar
hans. Þaö mátti segja, aö hann
stækkaöi viö hvert áhLup; hann
fann til þess, að það var ekki
honum samboöið, aö æörast eða
gefast upp, þó viö ofurefli væri
aö etja, enda var hann aldrei
svikinn á því trausti, sein hann
bar til sjálfs sín.
Næst voru skýrar og traustar
gáfur, sem geröu honum mögu-
legt, aö hafa handbært þaö sem
hann kunni og nota það, á rétt-
um tíma og á réttan hátt. Þar
viö bættist ótakmörkuð trú-
menska, næstum því smásmugleg
vandvirkni, áhrifamikil mælska
og óbilandi starfsþrek. Fátt lét
hann hindra sig frá því, sem hann
haföi ráöiö aö framkvæma; hann
feröaöist jafnt nætur sem daga,
og í öllum veörum. Enginn skildi
samt halda, aö hann hafi veriö
þræll starfa sinna; þvert á móti
var hann gleðimaöur mikill, sem
muni, þó var fjársöfnun langt frá
aö vera hanssterka hli*, því hann
var allra manna örastur á íé sitt
og vissi sjaldan önnur hendin,
hvaö hin geröi. Þrátt fyrir fjölda
góöra kosta, haföi hann nokkra
smágalla; stundum fanst mér það
eitt af göllum hans, hversn vin-
fastur hann var, — þaö var á
stundum eins og mér findist rétt-
hann hinu síðasta kalli, eins og
hann hafði gegnt öllum öörum
störfum í lífinu, meö hugprýöi og
ró;— hiö mikla og góöa hjarta
hætti að slá ogfölvi dauöansfærö-
ist yflr andlit hans. Þannig dó
Magnús Brynjólfsson fáum mín-
útum eftir hádegi, á hádegi æfi
sinnar, inuilegar og dýpra harm-
aöur af alþýön manna en nokkur
annar, sem frá hefir falliö í hinu
tiltölulega unga Pembina County,
“ fagur í lífi, en tígulegastur í
dauða ”,— svo komst maður aö
orði, sem sá hann í kistunni.
Aö morgni þess 19. júlí var
bjart veður og svalandi vindblær
frá norðvestri; þi dreif fjölda
fólks inn til Cavalier úr öllutn
noröaustur hluta Noröur Dakota,
og nokkiir komu frá Winnipeg til
aö vera viðstaddir járöarförina.
— Aö aflíðandi hádegl var líkiö
vísin fella vogina niöur þegar hljóB1 flutt { samkomuhús bæj-
Vtnir hnnc Qttll nlittt o K móh . n . 3
ann-s, og voru embættismenn
vinir hans áttu hlut aö máli.
Ofrelsi hataöi hann á ölium
svæöum tnannlegs lífs, en þó var
honum trúar-ófrelsi leiöast allra
hafta; enda varö hann snemma
til aö slfta þann gleipni af sálu
sinni; varö meiri og betri maður
eftir.
Hann haföi veriö ófrískur um
nokkra daga áöur hann andaðist,
en lét þaö ekki á sér festa, en
sinti störfum sem ekkert væri.
Aö kveldi þess 15. haföi vinur
hans Danfel Laxdal orö á því viö
hann, hversu vel hann líti út, og
svaraöi Magnús því, aö sér findist
hann vera frískari þá, en um
langa undanfarna tíö. Til hvílu
gekk hann á vanalegum tíma, en
klukkan 4 um morguninn vaknaöi
kona hans viö, aö hann var sjúk-
ur. Telefónaði hún þá eftir lækni
og hjúkrunarkonu, sem komu
strax; gaf læknirinn honum hjarta-
styrkjandi lyf og sýndist þaö hafa
góö áhrif í bráð, yfirgaf þá lækn-
irinn sjúklinginn um stund, en
hjúkrunarkonan varö þess brátt
vör, aö honum lakaöi, var þá
læknirinn kallaöur á ný, ásamt
Daníel Laxdal; þótti útlitiö þá
svo alvarlegt, aö annar læknir var
kallaður til ráöageröa. Því næst
var Móritz læknir Halldórsson
kallaður (en hann haföi yfir 30
mílur aö fara, varö þvf of seinn).
Konan vildi láta telefóna eftir
sérstökum lækni til Grand Forks
(um 90 mílur burtu), en Daníel
kvaö þaö þýöiugarlaust, “þvf ann-
aðhvort veröurhonum batnaö áö-
ur eöa hann verður”—“dauöur”,
tók Magnús undir. Þannig gegndi
Þar söng
sálm og
voru
Countys-ins líkmenn.
séra H. B. Thorgrim
talaöi fáein velvalin og vingjarn-
leg orð. Þar næst flutti dómari
C. M. Cooley, frá Grand Forks,
ávarp fyrir hönd lögfræðinga sain
Ávarp
flutt af dóniara C. M. Cooley í ráðhúsi
Cavalier bæjar við útför Magnúsar
Brvnjólfsionar.
hæfileikum og fjármunum í þarfir
hans. Aldrei kom þaö fyrir, aö
hann synjaöi neinum manni, sem
haföi réttmæta sókn eöa vörn, liö-
veizlu sinnar, vegna þess aö fé
skorti til aö framfylgja hinu fyrra
eöa veita stuöning hinu síðara.
Alt, sem hann geröi, var gert eftir
beztu sannfæringu, meö einlægri
og stööugri viöleitni til aö fram-
fylgja hinu rétta, en ekki í þeim
tilgangi, aö skara eld aö sinni
köku. Öll starfsemi hans sem
Jögmanns ber vott um miklargáf-
ur og siöferöislegt þrek, næma
réttlætistilfinningu og þá um-
hyggju fyrir hag skjólstæðinga
sinna, sem fáum mun auðið aö
láta í té. Viö stéttarbræöur sína
var hann ávalt alúölegur, kurteis
og hjálpsamur. Ofurkapp og æs-
ingar viö flutning máls, væri ó-
sanngirni ekki beitt, lét hann
aldrei egna sig til reiði eöa gremju
og hann var ætíö fús til, aö slaka
til viö andstæöing sinn, ef þaö
kom ekki í bága viö hag skjól-
stæöings hans. En fremur öllu
ööru var þaö drenglyndi hans og
óhlutdrægni, hvernig sem á stóð,
sem áunnu honum hina miklu
viröingu stéttarbræöra hans. Öll
sín loforð efndi hann meö trú-
mensku, og munnlegt loforö hans
var hverjum manni næg trygging.
Hann haföi hina mestu andstygð
á allri hrekkvísi og ósanngirni,
enda gai enginn maöur meö sanni
boriö honum neitt þess konar á
brýn. Margir breyta ráövandlega
af því þaö borgar sig bezt, en ráö-
vendni hans átti sér göfugri ræt-
ur. en umhyggju fyrir eigin hag.
Hann breytti réttvíslega ekki aö
eins viö aöra heldur og viö sjálf-
an sig, því hann mat meira sam-
þykki samvizku sinnar en viöur-
kenningu fjöldans.
En málfærslumanna-samband
þessa ríkis hefir mist einn sinn á-
gætasta lögfræðing, og meðlimir
þess sinn tryggasta vin. Minn
eigin missir er meirii en ég geti
meö oröum lýst, því, viö höfum
veriö alúöarvinir um mörg nndan-
farin ár. Vér, sem eftir lifum'
harmandi burtför hans, getum aö>
eins boöiö honum góöa nótt hér,.
en bráöum mun oss auönast, aö
bjóöa honum góöan morgun í
bjartara heimi.
Fyrir hönd fjölmargra meölima
lögfræöinga-sambands þessa ríkis,
vil ég hér tneö votta þeirra inni-
legustu hluttekningu í hinni sár-
ustu sorg, sem komið hefir fyrir
ættmenn og vini hins héöanfarna
bróöur vors.
Magnús Brynjólfsson var
maöur, sem vér öll unnum hug-
ástum. Hann var gæddur þeim
eiginleikuin, sem ekki aö eins á-
unnu honum viröingu, heldur
einnig ástsæld allra, sem þektu
hann vel. N á i n viðkynning
glæddi hinar hlýjustu tilfinningar,
er tengdu menn viö hann meö
ástúðlegasta bróöurbandi. Sem
lögfræðing álitu stéttarbræöur
hans honum engan fremri í
þessu ríki. bæöi aö því er snerti
lagalega þekkingu og göfugmann-
lega fran.komu. Hinni djúpu
þekkingu hans á landslögum, var
[ samfara sá ómissandi eiginleiki,
bandsins í Noröur Dakota og fylg- ag geta henni meö skarpri
ir þýöing af þvf hér meö.
Þá var líkiö flutt um 12 mílur
vegar suövestur í land, til hins
forna búgarðar fööur hans, Og
var þar fyrir mikilll mannfjöldi.
Séra Rögnvaldur Pétursson, Úní-
tara-prestur frá Winnipeg, flutti
ágæta ræöu.
Þannig lögðum vér vorn elsk-
aöa Magnús til hvíldar — viö hliö
móöur hans og ömmu — á hinum
“ fornhel^a staö ” undir lundinum
litla, sem vér gróöursettum meö
vorum eigin höndum á sléttunni
auöu, — blóma og piýöi ætt-
manna vorra Og yngstan af bræör-
u.n fimm, innilega þakklátir
fyrir aö hafa átt hann og notiö
hans, en beygðir af söknuöi og
harmi. Þungbærust var þó sorg-
in og sárust konunni hans ungu,
sem unni og var unnaö hugástum,
en vér vonum,aö hún lifi og hugg-
ist við endurminningar horfinna
sæludaga í 12 ára sambúö viö
hann.
Eg hefi ekki
því, aö hann Magnús var bróðir
minn, get þaö ekki um eina sek-
úndu. Ég hefi ekki lýst honum
fyrir þeim, sem þektu hann, en
fyrir þeim ber ég ábyrgöina aö
hafa gert þaö rétt.
S. B. Brynjólfsson.
j dómgreind. Urlausn hans í laga-
legum vandamálum og erfiöum
viðfangsefnum var ætíö ákveöin
og hiklaus, hugsunin skörp og
fljót og skilningurinn djúpsær. Og
þegar þessum eiginleikum er sam-
fara óþreytandi atorka og hvíldar-
laus ástundan, sem hvorttveggja
einkendi starfsemi hans, — var
hann einn hinn óárennilegasti
mótstööumaður þegar í rétt kom.
En heföarsess sinn sem l^g-
maður og virðingu og traust stétt-
arbræöra sinna átti hann ekki
eingöngu aö þakka sínum fjöl-
brevttu gáfum. Hann framfylgdi
staöfastlega í starfsemi sinni því,
sem vér nefnuin siöareglur stööu
vorrar. Enginn maöur rak nokk-
uru sinr.i erindi skjólstæöings síns
meö meiri samvizkusemi eöa lagöi
meira á sig í þarfir hans. Hann
revndi aldrei aö flækja eöa tefja
fyrir málum aö ástæðulausu, en
beitti ætíð öllum kröftum sínum
meö ráövendni og ötulleik í þarfir
reynt aö gleyma skjóistægjnCTS s{nS( án tillits til
persónulegra hagsmuna. Hann
var jafn-reiðubúinn til aö veita
fulltingi sitt hinum fátæka sem
hinum ríka. Hinn fátæki ofsótti,
og undirokaöi átti ávalt athvarf
þar sem hann var, því hann var
ætíö fús'til aö verja tíma sínum,
TIL FORNVINAR MÍNS
Magnúsar Brynjolfssonar
LÖGMANNS.
Var ég endurvakinn þá
Vinar-bendinguna
Þfna' í hendi þ°gar sá, —
Þökk fyrir sendinguna.*)
Svipinn kenni’ ég, sá var mér
Sól um tvenna morgna.
Sé ég enn í augum þér
Eldinn brenna forna.
Þá í straumi starfgjörn önd
Stóð viö flaurna rokiö,
Þú hefir tauma þrátt úr hönd
Þrjóskra rauma strokið.
Engri gungu er ásmegin
Anna-þunga megin.
Hvassyrö tunga, hjörinn þinn,
Hjó þér unguin veginn.
Ekki er sjúkri sálma-þjóð
Sú jafn-mjúk og fiöur :
Eins og rjúpa hrædd og hljóö
Hræsnin lúpast niöur.
Hörö er gjóla um hrakfallsskarð
Hröktum ólánslýöi.
Engan kól né úti ’ann varö
Ef í skjól þitt flýöi.
Þinn er andi aö tápi og tryggö
Tröll í vandaflækjum,
Þó aö fjandinn.flónska’og lyggð,
Fylli land af klækjum.
Nú eru gengin galsa-spor,
Geymast engu minni.
Skemti lengi ljósríkt vor
Lífi og drenglund þinni.
*) Mynd af M. B.
[Vísur T«s.sar orkti Kristinn Stefána-
son skáld fyrir nokkrum árum síðan, —•
Teir voru samtíða við járnbrautargerð,
Tegar Magnús var 16 ára.— Vegna Tess
mér finnast T*r sönn lýsing, set ég pær
hér.-S. B.B.]