Heimskringla - 27.10.1910, Blaðsíða 3

heimskíin gca
, Jf BI»! WINNIPEG', 27. ÖKT. 1910,
f' . *í í “
lauitoba Elevator Coinmission
D. W. McCUAIQ,
Commissioner
W. C, GRAHAM,
Commissioner
F. B. MACLENNAN,
Commissioner
Aðal skrifstofa: 227 Garry St, WINNIPEG
P. O. Box 2971
Commissioners tilkynna hérmeð Manitoba bændum að þeir hafa fengið
fraintíðar skrifstofu til starfsnota ok að öll bréf skyldu sendast Commis-
sioners á ofan nefnda .árítun. Ueiðniform og allar upplýsingar «em
bændur þarfnast til þess fá kornhlöður í nágrenni sina, verða sendar
hverjum sem óskar.
Commissioners Ó3ka eftir samvii nn Manitoba bænda i þvi að koma á
fót þjóðeignar kornhluðum í fylkinu.
SUCCESS BUSINESS COLLEGE
HORNl PORTAQB AVB. & BDMONTON ST. WINNIPEQ.
Kennir samliv. nýjustu aðferðum alskyns verzlunar fræði og
Binkasthrf. Einnig hraðritun og stylritun. Betri verz-
lunarskóli ekki til f Vestur-Canada. Kenslu stof-
ur þar finst fborginni. ' Nemendur geta
byrjað hveuar sem þeir óska.
Skrifið eftir upplýsingum eða símið MAIN 1 6G4
X. Selur sérhverja góða tegund af VVhisky, vínum og
M M bjór o.fl. o.tl. Við gefum sérstaklega gaum
** JfJg\ A y familfu póntunuin og afgreiðum þær
^ /■# bæði fljótt og vel til hvaða hluta
borgarinnar sem er— Gefið
V I Ð \. A okkur tækifæri að sýna
óskum jafn ykkurað
framt eftir sveita
pöntunum—Afgreiðsla
hin bezta.
Talsímar Main 1673-6744
215 dVL-A^RIKZIET ST.
Það kostar minna en
FJÖGUR cent á viku
að fá HEIMSKKINC.LU lieim til þfn vikulega firið
umkring, Það gerir engan mismun hvar í heiminum
pö ert, |»vf HEIMSKRINGLA nnin rata til þin. Þa
hefur mfiske ekki tekið eftir þvf, að vér gefum þér
$1.00 virði af sögubókum
með fyrsta firgagnum. Skrifið eftir IIEIMSKRINGLU
nh þegar, til P.O. Box 3083. Winnipeg, Man.
Brúðurin úr frumskóg-
inum.
“1 þessum hita er New Tork
alvejr óþolandi. J>aS er þó lieppi-
legd, Eatella, aS vi5 höfum áform-
að, að fara til Newport á morg-
un”.
“Eg hefi breytt áformi mina,
fraenka ; ég ætla a5 verða ungtrú
Dinah Goodwood samferöa til aö
yera uppdrætti af vmsum lands-
hlutum”.
“Ertu hætt vi5 a5 fara til New-
port ? Ilvað hugsarðu ?”
Frú Riehard misti blævænginn
og stóð upp iir ruggustólnum
undrandi.
“líg er búin að fá nóg af þcss i
vanabundna félagslífi” sag5i Est-
efla róleg, “svo aö Newpcrt ver5-
nr að vera án min eina eða tvær
vikur. En mín áform mega ekki
spilla þinum, frænka mín góö. þú
getur notað skemtilega húsið mitt
sem þar er, ef þú vilt, og, þegar
Sallie Hengler verður með þér,
vcna ég að ykkur líði vel”.
“En Estella mín góð, ég beld þú
breytir rangt í þessu. Eg' er viss
urn, að Charlie Stewart mundi
biðja þín í Newport, og með því
að ferðast um landið með gatnalli
og he\-rnarsljórri piparmey eyði-
leggur þú ákjósanlegt gjaforð”.
“Taktu þér þetta ekki nærri
vegna Stewarts. Ug er viss um,
að hann biður mín ekki, hvorki í
Newport eða annarstaðar”.
“þú átt þó ekki við það, að þú
hafir neitað honum í kveld ?”
sagöi frú Richard, og þegar hún
hafði beðið litla stund árangtirs-
laust eftir svari, bætti hún við
þykkjulega : “Viltu segja mér efs
ir hver jum þú biður ? Eg er viss
um, að þú deyrð sem gömul jóm-
frú”.
“Og gef allar eigur mínar til að
byggja fyrir heimili handa gönd-
nm og ógiítum ungfrúm”, sagði
EstelLa glaðlega. “Já, það er ein-
mitt það, sem ég aetla mér að
gera”.
“Neá, í alvöru talað, Estella,
hefirðu gleymt, að lávarður Ilfra-
combe og vinur hans, Montagu
herfoningi, ætla að koma til New-
port ? J>ú lofaðir Easton fjölskyld-
unni, að gera þitt til, að skemta
•þeim, þegar {>eir V»mu til Ame-
ríku”.
“6, sé þetta allar hindranirnar,
þá hefir þú ótakmarkaða heimild,
frsenþa, til að ráða fram úr þeim.
Auk þess mun Sallie Hengier
þykja vænt um, að mega stytta
stundir fyrir jafn mikilhæfum út-
iendingum”.
“Nú, jæja, þú kemst að raun
iim, að endirinn verður, að hún
giftist lávarðinum”, sagði frúin
kjökrandi.
“Að hiigsa sér Sallie, sem kouu
lávarðar”, sagði Estella hlæjandi.
“En ég verð að fara að undirbúa
ferðina, því snemma í fyrramálið
förum við til Eureka. Búðu þig
untlir, að taka á móáii þinni flakk-
andi frænku í Newport eftir nokkr-
ar viknr, mátuloga snemma til að
vera viðstödd giftingu Sallies og
lávarðanns”.
“Hoimska harn, með tilliti til
íegurðar þinnar og peninga, væri
þér innan handar að fá hann sjálf,
ef þú vildir vera skynsöm”.
þetta voru síðustu mótmæli frú-
arinnar, og Estella fór, ásamt
gömlu vmstúlkunn.i sinai, ungfrú
Goodwood, til gistihússins í Eu-
reka, sem fáir þektu aðrir en lista-
menn og íþróttamenn.
Nærri því í fjórtán daga voru
þær einu gestimir á gistihúsinu,
og var Estella mjög ánægð yfir
kyrðinni og einverunm í sveitinm,
Henni þótti því miður, þegar gest-
gjaíian með glöðu bragði sagði
hicnni, að næsta dag væri von á
tveim gestum.
“Heyrðu, Montagu, vorum við
ekki búnir að ráðgera að fara til
Newport fyrir nokkrum dögum?”
sagði lávarður Ilfracombe, þar
sem þeir sátu úti og horfðu á
landslagið.
“fig man það ekki”, sagði her-
foringinn seinlega og reykti vindil
sinn í ákaía. “Við höfum ekki
verið hér nema viku ennþá. Er
þér farið að leiðast fiskiveiðin ?”
“Nei, ég hefi aldrei á æli minni
verið jafnheppinn, en þaö er ein-
manalegt, að vera einn \ið veið-
ar. Hvað gerðdr þú í gær ?”
“íjg var að gera uppdrætti með
ungfrú 'Grant".
Montagu roðnaði í framan og
gerðist íeiminn, enda þótt hann
reyndi að vera rólegur.
“Skólastelpan sú, sem ég leyfi
mér að kalla hana. Fyrst að þú
hennar vegna hættir við vciðarn-
ar, ættum við sem fvrst að fara
héðan. þú sannar það, að hún
bakar þér óþægindi”.
“þú mátt kalla hana, hvað scm
þú vilt, en það eru fáar stúlkur á
Flnglandi jafn fullkomnar og hún”.
"Cóði viíiur, er þannig ástatt
fyrir þér ? þú ert særður djupt.
Hún er snotur, en of ljósleit, að
mér sýnist. þú þekkjr hama ekkert.
Hvað heldurðu að fólk segi, ef bú
velur k-onu úr frumskógunum ?”
“Eg vel mér konu eítir mínum
eigin smekk”, svaraði Montagu.
“Alveg rétt. Ag sagði að eins
mína skoðun", sagði lávarðnr
Ilfracombe sáttgjarnlega.
Sökum hins vingjarnlega róms
lávarðarins, vogaði Montagu að
segja honum frá því, að ungfrúrn-
ar ætluðu að aka út í skóg síðari
hluta dags, og hefðu si>urt, hvort
Englendingarnir vildu ekki vera
með.
“það er ekki afleátt. EtLar þú
líka?” spurði lávarðurinn kæru-
leysislega.'
“Já, ég held það”, svaraði Mon-
tagu. “UngÍTÚ Grant — stúlkurnar
sögðu hentugast að fara kl. 5’L
“Jœja, kxinningi, ég skal þá vera
ferðbiiinn”.
líávaröurinn notaði tækifærið til
að ginna skólastelpuna. Hún sat
við hliðina á honum í vagninum,
og hló að spjalli hans, því hann
var skemtdlegur. Hvað ætli frænka
hennar og Sallie mundxx segja, ef
þæx vissu, hverja ferðafélaga húti
hefði fengið í hdnu litilsvirta Eu-
reka ?
Um leið og vagninn rann . gegn
um skóginn, sagði lávarðttrinn aö
trén mintu sig á Skotland.
“Mig langar til að hedmsækja
SkotLand einhverntima”, sagöt
Estella kát. “Afi minn var skotk-
ur”.
“Einmitt það. Nafn þitt er
líka skozkt”.
“Já, afi minn var steánhöggvari
—”, sagðd hún.
Hún sagði þetta svo rólega, að
það hafði meiri áhrif á lávarðinn,
heldur en þó hún hiefði gortað af
því, að hún væri eeittuð frá Nor-
mandíu,
“Hamingjan góða”, hugsaði lá-
vaTðurinn, “ég vildi ég vissi, hver
faðir hennar var. Hún er fttllkom-
in heldri kona”.
Hajtn veitfti sonardóittur stein-
höggvarans meira og meira at-
hygli. Hann fór fyrst að veita
henni athygli sökum Montagu, en
hélt áíram með það fyrir sjálfau
sig. þegar þau komu til hins lyr-
irhugaða staðar, varð hann að
'játa með sjálfum sér, að skóla-
stelpan var töfrandi.
Meðan teið var drukkið, talaöi
Montagu eingöngu við ungfrú
Grant. Hann hafði tekið eftir til-
finninga breytiugu vinar síns, og
vildi nú fá jafnaðarbót á því, sem
hann misti af á leiðinni. Hun
hafði aldrei verið eins töfrandi og
núna. Ilattinn sinn lét hún halla.st
til annarar hliðarinnar, svo að
þegar kveldsólin gylti háriö her.n-
ar, minti hún á Titaniu. Hann var
í efa ttm, hvort þetta væri veru-
leiiki eða draumur.
“Nú verðið þið. lávarður Ilfra-
combe og Montagu henforingi, að
kyivnast aineríkskum neyzlutegund-
um”, sagði Estella, þegar þcir
voru seztir. “Sérstaklega vil ég
mæla með þessum bláber jarjóma,
því hann hefi óg sjálf búið til”.
“■Ef þú befir búið hann til, þá er
hann góður”, sagði lávarðurtnn og
rétti benni ddskinn sinn.
Enginn vissi hvernig á því stóð,
eða hvernig það atvikaðist, að
þegar Montagu tók við diski vin-
ar síns, til þess að rétta honum
hann, rak hana hendina í hann,
svo að það, sem á honum var,
beltist odan á kjólinn hennar Est-
ellu.
Allir þutu á fætur hálfhissa yfir
þessu óhappi, og sá, s-em valdttr
var að því, bað fyrirgefningar á
þessum klaufaskap sínum. Estella
endurtók hvað eftir annað bros-
andi, að þetta 'gerði ekkert, það
hefði að edns verið bómullatkjóll ;
en samt lét Montagu ekki hugg-
ast. Ilann var kyrlátur og þögull
það s©m eftir var dagsins.
Daiginn eítir var mikill hati, svo
stúlkurnar héldu sig inni, en karl-
miennirnir fóru út eftir að þeir
höfðtt spurt’ ttm líðan stúlknanna.
Gingt bréf frá Sallie ILengler
kom ntjög he.ppilega til að stvtta
þeim stundir, og Estella las með
athygli ;
i ‘‘Newport er óþolandi. ' "Alt
heldra fólkið er að líkum farið til
Englands, að undanteknum Char-
lie Stewart, sem er mjög alúðteg-
ur vdð mig. Enginn mikdlhæfur út-
Lendingur lætur sjá sig. það er
sagt, að von sé á nokkrum, cn
þeir eru ekk.i komnir. það er afar-
leiðfnlegt, því Montagu, vinur lá-
varðar Ufracombe, hefði v :rið
hœfilegur fyrir mig. Caston segir,
að föðurbróðir hans, lávaröur
Mcntagu, sé afarríkur, og, að þeg-
ar hann deyi, þá erfi bróðursonttr-
inn alt”.
“það er leiðinlegt, að hattn
skuli vera rikur, ég hefi nóg ltanda
okkur báðum”, sagði Estella við
sjálfa sigi.
Allan daginn var hún Leíð og ó-
róleg, enda hafði hún engan að
tala við, því gamla ungfrú Good-
wood hafði höfuðverk og var því
iitni í herbergi sínu. Rétt í því að
hún hafði ásett sér að fara inn og
hátta snemma, kom Montagu út í
garðinn til hennar.
“Hefirðu verið heppinn í dag?”
8purði hún.
“Ég hefi ekki verið á fiskiveið-
um. Ég fór í erindum mínum til
•Bayford”.
“Fórstu til Rayíord í þessum
hita?” sagði hún hræðslulegá.
“það eru nærri 3 mílur til Bay-
ford. En hvað þú hefir verið ó-
varkár, Montagu berforingi! —
Varstu ekki hræddur við, að þú
fengjr sólstungn ? ’ ’
þaö vTar ekki mögttlegd, að mis-
skilja tdlfinniiingar hennar. En h\að
hún var falleg. Hann þorði natint-
ast að horfa á hana, en flýtti sér
að segja :
“Ó, mér líður ágætlega, ttngfrú
Grant, eins og þú sérð. Fyrir her-
menn hefir hitinn enga þýðittgu.
Ég fór til \að sækja þytta”, — og
um leið tók hann stóran böggul
og fór að rífa utan af honum, um-
búðirnar.
“Ég heft aldrei á æfi minni séð
jafn skjálfhentan mann”, hugsaðt
Estella. “Hvað ætli jietta sé?”
Hún varð enn undrunaríyllri,
þegar hann var búinn að ná ttm-
búðunum af, og rétti henni rjóma-
litan netludúk.
“Ég — ég — beztaiungírúGrant,
viltu ekki þiggja þetta í staðinn
fyrir kjólinn, sem ég eyðilítgði í
gær ?(> Vertu ekki reið við mig”,
sagði hann, þegar hann sá, aðhúa
roðnaði, “fyrdrgefðu mér, það var
ekki af ásettu ráði, að' ég var
svona klaufaLegur”.
“Nei, nei, berra Montagu, þú
getur ekki verið klattfi”, sagði hun
og brosti ánægjulega og rétti báð-
ar hendur á móti kjólefninu. “Ef
ég giftist nokkurntíma, þá skal
þetta vera brúðarkjóllinn minn”.
Um Leið og hún sagði þetta d-itt
netludúks böggullinn á jörðiná,
því Mcmtagu hafði gripið bendt
hennar og hvislaði ákafur :
“Góða ungfrú, ég elska þig.
Vertu konan mín”.
“Vilttx giftast jfátækri og ttm-
komulausri stúlku, herra M'-n-
tagu? þú, tígdnn Euglendingur ?”
spurða hún og hopaði á bæl.
“Ég elska þig, býð þér hendi
mína og alt, sem ég á”, sagði
hann ákafur.
“Fyrst svo er, þá tek ég tilboði
þínu”, svaraði hún, og hann kv’sti
hana.
Frú Richard, Sallie Hengler og
heldra fólkið í Newport varð m j ig
hissa, þegar.það frétti um trúlol-
u:i Éstellu.
“þú verður lafði Montagu, en
ég að eins frú Stewart”, sagði
Sallie gremjulega.
Stóra undrun vakti það, að Est-
elle var kliedd í netludúkskjói,
þégar hún gLftist, hún, ríkasta
stúlkan í New York. En brúðgnm-
inn var ánægður með hann, því
hann átti hontim að þakka brúð-
urina úr frumskóginttm.
Ef auglýsing
yðar er í Heimskringlu
þá verður hún lesin.
442 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
forlagadeikurinn
443
444
SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
FORDAGALEIKURINN 445
fyrir þig, Isaibella”, sagði barúnsfrúin. “Ég er sann-
færð um, að þú hefir boðið honum hingað”.
“Já, mamma, ég gerði það”.
“Mig grtinaðd það. Kn aö hinu Leytinu finst
mér það undarlegt, að ung stúlka, í fyrsta sinni sem
hún sér ungan mann —”
“það er ekki í fyrsta skifti, sem ég hefi séð hann”,
sagði Isabella.
“Nú, er það ekki, — hvar hefirðu kynst honutn
áður?”
“1 fyrsta skifti fyrir tíu árum síðan”.
“Fyrir tíu árum síðan?”
“Hún veit alt”, tautaði barúninn við sjáltan sig.
“Ja, hver. skrattinn”.
“Já”, sagði Isabella, “fyrir tíu árum síðan bjarg-
aði hann lífi mínu, þegar ég var nærri druknttð i
mvinnánni. þú manst efiaust eftir ]>eim viðburði ?”
“Er það hann?” sögðu foreldrar hennar bæði í
einu, frúin með sannri undrun, bartininn með upp-
gerðar-tindrun.
“Já, og þú skilur það þá, að ég gat ekki annað
en boðið honum að hedmsækja okkur”.
“Alveg rétt, ísabella”, sagð frúin. *‘þú hefir
breytt alveg rétt. Maður verðttr ávalt að vera
þeim þakklátur, sem hafa gert manni jafnmiktnn
greiða”.
"Ó”, sagði barún Örnskjold, “hvað ég öfunda
Jiennan unga m-tnn, sem var svc heppinn að bjarga
lífi þínu, ungfrú. Hann á alt af heimting á ldtit-
tekning þinni”.
“Alveg rétt, herra barún, það á hann”.
“Hvar cr þtssi Sferner núnai?” spurði hartin
Erhenstam.
“IIjá fyrveramli kennara sínum, Bergholm presti”
“Einmitt það. það er skemtilegt fvrir þig, tsa-
bella mín, að hafa fundið lífgjtfa þinn. HSnn yfirgaf
okkur án þess að segja til nafns sins, og siðan hafi'
ég árangursLaust leitað hans. þá var hann líka
ungtir drengur, og fatnaður hans og útlit gaf mér á-
steeðu til að ætla, að hann væri ekki af heldra,
manna tagd. Ég áleit hann vera bóndadreng, og
bauð honttm viðeigandi björgttnarlaun, en hann af-
þakkaði þau svo tígulega að mig furðaði, og svg
fór hann án þess að segja eiit orð. Síðan hefi ég
ekkert vitað um bann”.
Barúninn talaði þetta svo látlaust og óhikað, að
ísabella, sem vissi að hann hafði móðgað Mórit/.
stórkostlega, dáðist nœrri því að þvi, hve laglega'
hontim fórst að prýða breytni sína.
“Hann kemur þá á morgtin?” spurði barúns-
frúin.
“Já, þvi lofaði hait.n, en þó með ednu skilyrði”.
“Og það er ?’”
“Að hann hevri ekki nefnt á naifn neitt þakklæti
fyrir J>ann greiða, sem hann gerðt mér. Hann vill
ekkert J>íikklæti heyra, — hvers vegna veit ég ekki".
‘!‘Kn ég veit það’’, tautaði barúninn við sjáHan
sig. ‘•‘það á að vera okkur til smánar. — Ilann gat
ekki valið neitt, sem betur átti við”.
Barúnsfrúin var söntti skoðunar og maður hetm-
ar, en bæði þögðu og létu ekki á neinu bera.
þiessti málefni var heldur ekki hreyft aftur, J>vf
Jvjónni’nti kom inn og lét vita, að matur væri á bnrð
borinn. Að lokinni máltíð gengu allir til hvíldar,
því allir vortt þreyttir eftir síðustu vökunótt.
það var síðari hluta dags, klukkan var orðin 4.
dagin.n ef.tir hina síðastnefndu viðbttrði. Barúnsfrú-
in sait á öðrttm enda Lagtibekksins t allri sinni dvrð,
en barúninn á hinum og las i dagblaði ; Georg sat
við sptlaborð í hintim enda salsins, og spilaði lúntber
við vini sína, sem höfðu lofað að vera hálfstnánaðar-
tfma í I/iljudal, honum til skemtunar.
ísaibella sat í hægindastól við hliðina á móður
sinni, og vann að blómasaum, en frúin sjálf skoðaði
myndir.
“Isabella”, sagði barúnsfrúin, sem var óvanateg-i
blíð og þægileg við dóttur sína þenna dag, enda
hafði hún aldrei annað út á haria að setja, en h'.nar
frjálslyndu skoðanir hennar, liið takmarkalausa nám
hen.nar, og fyrirlitningu hennar fyrir samkvæmtslíf-
inu. “ísahella, hefirðu heyrt að líberharð greifi
kom heim aftur í gær úr baðferð sinni ? Hattn ttndi
þar ekki leng.ur en eina viku, og er því kotninti".
“það hefi ég ekki heyrt. Ilvernig iékst þú aö
vita það?”
“þjónn hans kom hingað í dag og afhenti mér
bréf frá einum af kunningjum mínum, sem hafðd íttnd-
ið hann á ferðalagi. ‘Pierro-, sagði ég við hann,
‘veiztu ekki, hvers vegna greifinn kom svona fljótt
aítur ? það var áiormað, að hann yrði máituð
burtu?1’ —- ‘Já, svaraði hann, \það var raunar á-
kveðið svo í byrjttn, en greifinn breytti áformi síntt,
og J>egar ég spttrði hann utn orsökina, svaraði hann :
Piterre, ég er leiðiir á J>essu einverulífi, — ég fer heiin
til að gifta tnig’.”
Hrollttr fór tim ísaibellu. Hún var hrædd tim,
að giftingin, sem faðir hennar hafði eitt sinn iyrir-
hugað, en sem fórst fyrir sckum óvilja beggjtt tnáls-
parta, myndi nú aftur verða áformuð, og hatta hrylti
við að hugsa til allrar Jjeirrat* Ixiráttu og kvala, sem
fyrir sér lægi, ef greifanum dytti í hug að gera al
vörtt úr því efni.
Hún lét samt ekki á nekvu bera, en sagði rólega :
“Nú, en J>að er sagt, að gneifinn sé ttpp á síð-
kastið orðinn algerður mannhatíiri, og slíkur maðttr
getur naumast Iittgsað ttm að gifta sig. Hefir bann
ekki síðustu fjögur eða íimm árin litað eins og ein-
húi á Lattdinu sínu, ám þess að vilja sjá nokkurn
mann annan en Pierre J>jón sinn?”
‘•‘Jú, það hefir hann að sönnu gert, en það scm
hann sagði viö þjón sinn, bendir á að hann hafi skiít
skoðun. það er mjög líklegt, að greifmn komi hing-
að, áður en l-uigt um líður, til að biðja þín, ísa-
hella. Mér er kunnugt utn, að honmn hefir ávalt
litist vel á l>ig, svo það er einttngis hið óskiljanlega
aðdráttarafl að einlifinu, sem hingað til hefir hindrað
hann frá kvonba'nttm. En nú, Jcegar liann er leiðttr
á einlifinu, hefir hann ásett sér að setjast um kyrt í
Óöinsvík og fá sér kontt. það er því é:tn ekVi of
seimt fyrir Jjig, að verða greifíiinna Stjernekrans”.
“Heldur deyja”, hugsaði ísabella föl-.tandi.
“Ég hefi aít af h-aít viðbjóð á þesstt sambar.dí,
og nú er það ómögttlegra en nokkru sinni áðttr”,
sagðd ísaibella við sjálfa sig, um leið og hún hugsaði
ttm snmfttnd sinn og Móritz fvrir tveim dögum.
"Nú”, sagði frúin, þegar ísabella svaraði engu.
“þú Jiegdr?”
Jxbö ]>arf naumast að geta J>ess, að J>ær töluðu
svo Lágt, að.enginn aif þeim, setn í nánd vortt, heyrði
hvað sagt var.
“Mamma”, sagði ísabella loksins með titratuli
röddtt, “dettur J>ér virkilega í hug, að gefa Kber-
harð gre'fa hönd dóttur þinhar?”
“E:i hvernig þú getur spurt. F-r hægt að hugsa
sér nckkurn betri ráðahag ? Jtið erttð bæði ung, rík
og af háiim aðli. það er áfortn föður þins,afi gefa
þér Iviljudal ásamt tvö hundruð þúsund ríkisdölum í
heimanmttnd. Georg fær þá ættaróðal mitt í Aust-
ur-Gautlandi ásamt öðrtim eignum okkar, — alt
auðvitæð, }>egar við erum dáin. ]>egar þínar t-ignir
c.g Stjernekrams greifa eru taldar saman, ]>á verðið
þið ríkustu hjónin í öllu Svíariki. Attk }>ess hefir
ráðahagnr }>essi verið uppáhaldsáform föður þíns”.