Heimskringla - 01.12.1910, Síða 4

HSIMSKKlNGtA
N n
w-rrw— •
WINNIPEG, 1. DES.
ROBLIN HOTEL
115 Adelaide St. WinDipe«
Beztá $1.50 á-da« hús 1 Vestnr-
Canada. Keyrsla óKeypis milli
vagnstöðva o« hússins á uóttu or
degi. Aðhlynuinig hinsbez'a. Við
skifti tslendinea óskast. OLAFt’R
O. ÓLAFSSON, IslendlnKur, uf-
greiOir yOur. llelmsækjiO hann. —
O. ROY, eigandi.
Farmer’s
Trading Co.
(BI.ACK & BOIÆ)
HAFA EINUNGIS
BESTU VÖRUTEGUNDIR.
Einu umboðsmenn fyrir :—
“SLATER” Skóna gbOv.
“FIT-RITE” Fatnaðinn.
“H.B.K.” prjónaféiatíið.
“HELENA” pils og Vaist’
kvenfatnaði.
Bestu matvórutegundir.
“ DEERING ” akuryrkju
verkfæri o, s frv.
Beztuvörur Lágtverð
Fljót og nákvaun afgreiðsla.
Farmer’s Trading Co.,
THB QUALITY STOKB
Wynyard, Sask.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OGVINDLAR.
VlNVEITARJ T.H.FRA8ER,
ÍSLENDINGUR. : : : : :
Jamos Thorpe, Elgandí
MARKET HOTEL
146 PKINCE8S ST. tr.íl....
P. O’CONNKLL, elgandl. WINNIPBO
Beztu teRundir af vínföuRum og vind
um, aðhlynuinR RÓð, húsið endurbett
Woodbine hotel
4<W MAIN 8T.
Stmsta Billiard Hall 1 Norbyestnrlandioo
Ttu Pool-borö.—Alskonar yfnog vindlar
QUtin* og fœOl: $1.00 á dag og þar yflr
Lennon A Hebii
Eigendor.
JOHN DUFF
PLtlMBER.GAS andstbam
FITTKR
Alt » ,8J vatlda6 og ver8iB rétt
064 1,0 •» Dame Ave. PhoaeffllS
Winnipag
A. S. TORBERT’S
Rakarastofa
Er I Jimmy s Hótel. Hesta verk, ágnet
verkfœri; Rakstur jgc en HArskurÐur
25c. — Oskar viöskifta ísleudiuga. —
A. 8. IIAKHAL
Selnr llkki9tur og annast um Atfarir.
illur AtbAuaBur sé bezti. Eufremur
selur hauu al.skouar miumsvarba o«
legsteiua.
121 Nena St. Phone 80«
Ég er sœrð til að sœra.
Samkotaan, setn haklin var 13.
júní sl., átti aldrei að ver’ða til
umtals í blöðum, — endurtmimiag-
in um hana átti að hvería aem
íyrst. það átti að' gera gott meö
sainkomuhaldi þessu, en það særði
en ekki græddi. En samt hlýt 6g
að minnast bess að nokkru.
Konan, 'sem samkoman átti að
haldast fyrir, kveðet ekkert hafa
hlotið af arði hennar. Hún hefir
ekki látið hað fylgja með, að hún
hafi þverneitað, að taka við einu
einasta centi af þessum samkomu-
penjuguin. Samt koypti eg fyrir
helming bess, setn inn kom, |>að
sem ók áleit henni nauðsynlegt, og
nevddd hana til að taka við því.
það var ekki mikið, en það var
betra en ekki neitt. Svo vona ég
að hún geri það fyrir mig og þá.
sem gáfu, aö þiyigja það, sem eftir
er, fjegar hún verður beðin )>ess.
— Eg ætlaði aldrei samkomuna
fvrir mig, enda bótt ég segði henni
l>að. Nei, bað verða að kólna enn
tneár daírarnir. Ef ég sé engin ráð,
þá kýs ég heldur að kasta mér í
náðarkðm dauðan.s en tnanna.
Svo óg segi nú J>essa sögtt eins
og hún gekk : Mér er svo farið, að’
bað sem ég tek fvrir að vtlja fram-
kvæma, verður að hafa framgang,
l>ó ég eigi í vændum retði al's
heimsins. — Maður konu þess;irar,
er lu-r neðr utn, forbantiaði mér
að halda áfram með satnkomu-
haldið, en cf seint til þess, að ég
upplags tnins vegna, gieti hætt við
alt saman, og é.g hélt áfram, etns
og kunnugt er, í þeirri von og
bví trausti, að konan mundi lítil-
lækka sitr.. — f>«ð særir hana, aun-
ingjann, að verða að þiggja htaln
Eg á hægt mcð, að setja mig i
hennar spor. Húm er sér þtss tneð-
vitamli, að hún á mann, er virðdst
geta veritt fær í flestan sjó. En
hvað er að tala ttm það. Hanr.
hefir um langa tíð verið úuvgi
fjötraður fangi, — fangn ástríð-
anna.
Hér er ekki þörf á fjósari skýr
ingum. II jón þessi þurfa ltjálp og
hana svo um muni. Börnin er.t
mörgv og værl jafnvel nóg fvrir
hvern sem væri, að ala önn fyrir
kfnstóru heimili. Eg harma örlög
l>es«i mnnns. Hann hefir verið
gerður gitnsteinn, en týndist
sorpið einn dimtnan dag.
Tá, hann piæti nú sagt, að éig
hefði nóg tneð harma minna eigdn
örlaga. J>að virðast nornir hata
staðiö vfir vöggu minni, og rnælt
um og lag.t á, aö orð mfn og verk
væru troðin niður, og ég sjálf eins
langt og liægt er að koma mér, —
fvrir það, sem aðrir hljóta eins
mikla ást og nú á dögum er hægt
að hljóta fyrir þau sömu orð og
lner sömu gerðir, sem ég hlýt jafn-
vel hatur eöa fyrirlitningu — sem
er þúsund sinnum verra en hntur.
H jartans bakkir til allra, sem að
'ednhverju levti styrktu mig við
þetta vanhakkláta verk, — sam-
komuhaldið.
R. J. Davíðsson.
Virkilega? varð Maríu að orði.
Getur þá guð; i b»ðher-
berginu okkar ?
Auðfitað, litla vina mín, sagði
pr*turinn.
ön«, þar skjátlar þér hrapal-
lega, sa.gði María og hló. Við höí-
um ekkert baðherbergi.
XJngur stjórtmkálagiarpur : Eg
get fullviss»ð þig um þfitf ffótfa
míp, að þa<5 er ekkatt «&#«t^,
en halcia sína fvrstu r*6n fýrír
fjölmenní.
Konan hans : öjú, góði tninn ;
é<r veit eitt, sem er erfiíSara.
ILann : Hvað er bað?
Hún : Að hlusta á ræðuna.
Mrs Guðlaug Guðmundsdóttir
Frá öxard f Oeysir hyjO-
Sat mcgum kvarta, þá dauðúin ber dyium ajð æðandi
þó öa.purt sé hjarta og holsárin nísti oss hlæðandi.
Vagíerð er enduð þín, vina mín, kærust í rauuunum,
voldugi drottinn þér útbýti dýrustu laununum.
I>ú settir þér markið, að elska það góða og giifuga,
gleðjandi alla, er revndu hið stríða og öfuga,
léttandi nauðutn og liknandi hendur út breiðandi.
ljósgeisla kærleikans sólfagra í guðsótta leiðandi.
Jiektir ei hræsni, því hjartaö var dygðunum gróandi,
þrautgóð í raununum, staðföst í trygðuuum frjóandi,
hugprúð og glaðlynd, þó hrektist í ofviðns oárunuin,
hjálpandi nauðstöddum, þerrandi af sorgmæddum tar-
nnum.
þá lífsböndia slitna við lítum þig aftur á hæðunum,
vor ljúfasta viua ert hafm frá sorgum og mæðunum,
en andá .þinn lifir í ódááns sæluttnar sölunum.
en sorgdn oss þrýstir i niðsvörtu táranna dölunum
Margrét J. Guðmundsson.
SMÆLKI.
Presturinn var að húsvitja hjá
einni safnaðarkonu sinni, og rneð-
an hún var að hita á katlinum,
var klerkur að útskýra fyrir Maríu
Utlu dóttur hennar, að guð væri
allstaðar nálæigur og altsjáaud:.
Guðmundur Guðmundsson
Fædilur 2. Sept. 1840. Dáin 1.7. Frb 1010.
Hjartað er brostið, liöndin stirðnuð,
h%-ellur heyrist í lofti duna,
dimmir 4 foldp, dregur skýflóka sólu fjTrir,
syrtir að augum
við dánarfregn hins drenglynda manns.
Gengið er til hvildar göfugmeuni,
hjantaprúður, hinn hugum stóri,
er bataði lygi og hræsnisiglamur,
en sannleiiksveg bjartan sílelt tlskaði,
en heljar-nomin brundi beitti sínum.
flátt barstu merki hrein.skilm og dygóSui,
glaðlyndur oftast götuna brej-ttir ;
gjaimildur, blíður við örvasa og auma,
fetaðir veginn frægðar og sóm-a,
en heljar-nomin brandi beitti sínum.
Gott harstu hjarta, guð þinu elskaðdr,
og stóðst sem hetja í stríði hörðu,
og hugíallast lézt «d á hálum l’ifsvegi,
en lydduskap allan þú lítilsrírtir.
Voa er þó syrgi þig vitiir og írændur, —
en heljar-nornin bfandi beitti sínum.
Sárt er þig liðinn líta á fjöl.im,
viuur minn kæri, því vegir oss skilja,
en æðrast ei skulum, þó íturmenni
kveðji kalt líf, því krossi er létt.
ö, hvað margt þér eflaust náði granda,
óðast tárin mér um falla kinn.
Kærí viaur, kveð ég þig í anda
kossi blýhjum nú í hinsta siin.
Lifðu heill í himna ranni fríðum,
hnossið friðar öðlast hefir þú ;
lifðu sæll hjá sólar-hara bliðutn,
sigri hrósa fögrum máttu nú.
Margrét J. Guðmundsson.
RU 4
——
THE DOMINION BANK
HORXI NOTRE ÐAME AVENt'E OG SHERRROOKE STREET
Höfuðslóll uppboi gaðui' : $4,000,(X)0.o0
Varasjóður - - - é-<,400,000 00
Vér óskum eftir viðskiftun verzlunar tnanna or ábyriruunst a« K»fa þeim
fnllnæRja. ðparisjóðsdeild vor er sú stæism setu uokkur bunki hetir i
borg'nm.
íbúendiir þessa hluta borgarihnar óska að skifta við stofnun sem
þeir vita a« er algerlega trygg. Nafn vort er full' r\ rríiir óhlut-
leika, Byi jið spari tunlegR fyrir sjtlfa yðar, komu yðar og börn.
H. A. KltlCiiHT. RÁÐSMAÐUR.
Yitur maður er. varktrein;
gongu HREINl OL. þer getið
jafna reitt yður á
DREWRY’S
REDWDOD LfiGER.
þaö er léttur, freyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið ætíð um hann.
E. L.JDREWRY, Manufacturer, Winnipeg
Með þvl «0 biðla wfiulega um
“T.L. þA ertu vias aö
fá viudii.
T.L.
(UNION MADK)
Weatern Cligar
Thomas Lee, eigandi
Factory
Winnnipíg
STRAX
í DAG or bezt AÐ GERAST KAUP-
ANDI AÐ HEIMSKRINGLU. —
ÞAÐ ER EKKl SEINNA VÆNNA.
Manitoba á undan.

Mænitoba hefir viöáttumikla vatnsfleti til uppgufunar og úr-
f*UÍs. þetta, hið uauðsynlegasta frjógunarskilyrði, er því trygt.
Ennþá eru 25 triilíón ekrur óbygðar.
Ibnatal fylkisins árið 1901 var 225,211, en er nú orðið um
500,000, sem má teljast ánægjuleg aukning. Arið 1901 var hveiti
og hafra og bygg framleiðslan 90,367,065 bushela ; á 5 árum
hefir hún aukist upp í 129,475,943 bushel.
Winnipeg borg hafði árið 1901 42,240 íbúa, en hefir nú um
150,000 ; hefir nálega fjórfaldast á 8 árum. Skattskildar eignir
Winnipegborgar árið 1901 voru $26,405,770, en árið 1908 voru
þær orðnar $116,106,390. Höfðu meir en þrefaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru óviðjafnankg,— í einu orði sagt, eru í
fremsba flokki nútíðartækja : Fjórar þverlandsbrautir liggja
um fylkið, fuUgerðar og í smíðum, og með miðstöðvar í Win-
nipeg. I fylkinu eru nú nálega 4 þúsund mílur aí fullgerðum
járnbrautum.
Mianitoba hefir tekið meiri landbúnaðarlegum og efnalegum
framförum en nokkurt annað land í heimi, og er þess vegna á-
kjósanlegasti aðsetursstaður fyrir alla, af því þetta fylki býður
beztan arð ai vinnu og fjáríleggi.
Skrifið eftir upplýsingum til : —
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 176 Logan Avenue, Winnipe.g, Man.
A. A. C. LaRIYIERE, 22 Alliance Bldg., Montreal, QuebeCj
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba.
r
j. .i. «oM)ew, {
Deputy Minister af Agriculture and Immigration, Winnipeg. .
486 SÖGUSAFN HEIMSKIUNGT.U
“það er þá engrar hjálpar að vænta frá þcr,
mamma. ?" sagöi unga stúlkan hrygg í huga.
l‘Eg vil ekki baka mér reiöi föður þ'-ls sokum
FORLAGALEIKURINN

Aö átta dögum liðn
Júnna heimskulegu kenja”.
“lertu þá sæl, mamma.
um áttu enga dóttur”.
“Sem þér þóknast", sagði frúin, og bar ilmvatns-
flösouna upp sjnu “Hamingjan góða, cn
hvað samtal j>etta hefir latnað taugar minar”,
tsaibtlla fór, og frúin tók aftur upp skáldsöguna
létir EaUac, tl að gráta vfir hinum óhappalegu for-
lögum kvenhetjunnar.
488
SÖGUSAFN HELUSKRINGLU
“Nú er að eins Geotg eftir", sagði ísabella vitt
sjálfa sig, um le'0 °K lulu K«hk í gegmim salinn, “ég
hefi lita von um, að vekj i meðaumkun h já honuni,
ett samt ætla ég að reyna það. Hann hefir mdkil á-
hrif á pabba, og máske komið honum til að
breyta áformi sínu”. _ ..
Georg hafði aðsetur í öðrum armi hússins. tsa-
hella gekk yfir garöinn inn í byggingararminn og
bkirðd að dyrum hjá Georg.
“Ertu þarna innd, Georg?” spurði hún.
"Já”, svaraði Georg.
“Ertu einsamall?"
“Já, komdu inn”.
ísabella gekk inn.
Georg var að hreinsa bvssu sína, þv' hann *tl-
aði á vedðar með vinum sínum, Örnskjold og Hjorte-
skjold, sem biðu hans með hundana úti í skemti-
garðinum.
“Ilvað er það”, sagði Georg og hélt aíram nð
hreinsa by’ssuna, “sem veítir tnér þann lieiðnr, að hin
lærða systir mín lteimsakir mig fyrri hluta dags ?
II\-ert er erindið ? Láttu það heyrast, því ég þar!
að flýta mcr”.
“Georg”, sagði ísabe,lla í bænarróm. "þú verð-
'tr að nota áhrif þín á pabl>a til aö konm í veg fyrir
ógurlaga ógæfu, sem yfir mér vofir. Eg kem til þí"
scm sorgmædd systir. ö, ég vildi að guð ga-fi, að
þú ætti bréðurhjarta fvrir mig”.
“Nú, hvaða voðaleg......þaö er þó bólvað rusl '
j>essum byssulás....ógæfa er það, sem.......ég held aft
fjandinn hafi íest þessa skrúfu....yfir þér vofir, góða
tsabella?....Ilektor ! ligg þú kyr, skrattinn þinn”.
Seinustu orðin voru töluð við hænshahundinn,
sem lagðist strax við fætur húsbónda sías.
“Settu frá þér byssuna, Georg, og hlustaðu á
mig róiegur", sagði ísabella.
"N.ei, j>ú getur þrátt fyrir j>að talað og ég heyrt”.
svaraði Georg og liélt áfram að skrúfa lásnum. —
•‘Segðu mér nú, hvað það er, sem að }>cr amar t
dag ? Er búið að fyrirbjóða j>ér að lesa latínu ?
Eöa er búið að sviíta þdg fornaldarritunum ?”
“Georg, — er þetta bróðurlegt? H\-ernig getur
þú íengiö af þcr að tala svona. háðslega, j>egar þ'
sérð að ég er nær dauða. en lífi aí örvæntingu ?”
“Hver fjandinn, segðu mér hvað það er”, sagð;
Georg tim leið og hann lagði byssuna á öxl sér og
kallaði á hundittn. “En flýttu þér, því örnskjold og
Jljorteskjold bíða mín úti í garðinum. Við ætlutn
á vedðar”.
ísæbella sagði honttm nú í fám orðiim orsökin.t
til sorgar sinnar, og skoraði á hann að frelsa sig írá
þessari yfirvofandi ógæfu.
“Nú, það er Jtetta", sagði Georg hlæjandi. “það
á að gera þig að ríkri og tignarlegri greifainntt, og
þú kemur hingað tií að Tiðja mig að varðvedta þig
fyrir þessari voðalegu ógæftt. Hvað get ég gert t
j>*ssu eíni, gótSa í.sabeHa?"
"þú getur beitt áhrifum þínum á pabba, og feng-
ið hann til að hætta við þetta þrælslega áform. 0
Georg, ég sárbæni þig um að hafa meðaumkun með
mcr”,
/Hún fór að gráta.
“Nei, j>etta ætlar að verða of sár sorgarleikur’,
sagði Georg og ypti öxlum. "Mér þykir það slænit,
tsabella, að ég g.et ekkj ' hjálpað j>ér. F.n það er
gagnstætt sann&eringu minni, að vilja eyðilegg,ia
þenna ráðahag, sent óg álít mjög ákjósanlegan..........
Ilektor! sæktu".
Georg benti á vasai'lút nn sinn, sem lá á legu-
tekknum, og hundurinn sótti hann strax.
"ó, Georg, þú hefir ekkert hjarta í brjóstinu”,
sagði ísabella, um leið og hún leit svo blíðlega ti’
hans með tárvotum augum, að tígrisdýr hefðu hlotiö
að vikna. ‘ Ö, miskunnaðu þig yfir mig".
‘ Agætt”, sagfti Georg. ‘ J>essi staða gæti verið
heppileg fyrir ungfrú Rachel. Hún er frábær..........en
þú hallar höfðinu vel mikið til annaraC hliðarinnar".
"Vertu sæll, Georg", sagði systir hans, um leið
og hún jafnaðd sig og hóf upp höfuð sitt tígulega.
“Guð fyrirgefi j>ér illsku þína".
Hún fór. Georg blístraði kæruleysislega á hund-
inn, sem bar veiðitösku herra síns í gininu.
yfir mig. Eg skal finna hann í kvöld og leita ráða
hans".
“Og ef þau þvinga mig á heljarþrömina, þá skal
ég bera forlög min meö hugrekki. það finst em-
hverstaðar kimi í lieiminum, þar sem hin útskúfaða
f.nnur skjól”.
“Og, ef hvergi finst skjól annarstaðar, þá fmst
j>að í gröunni”j
“Ó, Móritz Sterner, hvers vegna bjargaðir þú
mér írá druknun,......eða réttara sagt, hvers vegna
kemur þú ekki og bjargar mér í annað sinu, ef þú
getur það?”
“það er gagnslaust”, tautaði ógæfusama stúlkan
við sjálfa sig, um leið og hún gekk fram og aftur um
gólfið i herbergi sínu. “Faðir, móðir, bróðir, þau
hæðas-t öll að mér og útskúfa mér. það er engui
ögn af meðaumkuti eða t’lfinningu hjá neiuu þeirta".
“Jœji, þá flý ég tdl kennara mfns, j>ess «>ina
manns, sem skilur mig, þess eina, sem miskttnnar sig
FORLAGALEIKURINN
489
IX.
II j á d y s i n n i.
“Anna”, sagði ísabella um kvöldið við heri'ergis-
þernu sína, “ég ætla að fara til Marw li.'indae. E1
einhver spyr eltir mér, þá veiztu hvtr éa. ev”.
“En, ungfrú, bara að barúnmn retðist ekki ’.
“það er alveg sama". tók ísabeila fram i fyrir
henni óþclinmóð. “Hugsaðu ekkert um það, Anna.
— Eins og stendur, þá er pabbi í Öðinsvik núna, og
tnamma er líklega í sínum herbergjum eins oi> vant
er. -Ég sé því ekki, að neinn þurfi að vita um fja r-
veru mína".
“Viltu ekki, ungírú, að ég fylgi j>ér ? það getur
verið komið myrktir áður en þú kemur heim".
“Ef svo skvldi fara, bið ég Hólm og Maríu að
ganga með mér gegnum skóginn. En það cr engib
hætta á ferðum, þó ég væri ein”.