Heimskringla - 22.12.1910, Blaðsíða 5

H E I M S K B. I N G L A
WINNTPEG, 22. des. ír jó.
Blft.5
SPURNINQAR.
1, Hvaö væri ráölogast fyrir þann
rnawi aö taka til bragös, sem
sem verður fyrir átroðmngi af
hrossum eins nágranna síns, a
þonn hátt, að hrossin stanáa
heima við fjós hins fyrtalda á
nóttunni, og gera sér gott af
heyjum hans? Nú hefir hinn fyr-
nefndii þó tvisvar gert eiganda
hrossanna aðvart, en hann ekki
skeytt því neinu. þetta átti nú
stað seinustu dagana af nóv.
2. Geta ekki “pound”-lög fylkisins
komið til greana undir þessum
kringumstæðum ?.
Fáfróður.
SV. — 1. Að girða land sitt, svo
að skepnur gangi ekki inn á
það, og að búa svo um heyin,
að hestar nái ekki til þeirra, þó
þeir komist inn á landið.
2. “Pound”-lög fylkisms ættu að
geta komið til greina við hesta
eins og aðrar skepnur, sem
gangia um í óreiðu, hvort held-
ur það er af trassaskap eigand-
ans eða með þeim ásetningi, að
ala þær á annara fóðri.
Ritstj.
* * *
1. Er dýragæslumaður ekki skyld-
ur að vita, hvort veiðimenn,
sem esu við veiðar í kringum
hann hafi veiðileyfi ? Ef honum
er tilkynt, að fleiri menn séu á
vissum stöðum á "moose”-dýra
og rottu-veiðum, og hann sinn-
ir því ekki, hv'erju varðar það?
2. Eiga lögregluþjónar að líta eft-
ir þvi, samkvœmt nýju lögun-
um, að lögum um helgi sunnu-
dagsins sé fylgt ?
3. iHver á að líta eftir, að vín-
bannslö'gum sé fylgt ?
4. Hvar eiga lögregluþjónar að
bera embaettismerki sitt dags
daglega, svo að almenningur
þekki þá sem nslíka ?
5. Hvernig á að fara mcð menn
þá, sem eru i embættum, en
vita þó ekkert rétt?
Fáfróður.
SV. — 1. Dýragæzlumenn eru til
þess settir, að gæta þess, að
dýraverndunarlögunum í fylk-
inu sé hlýtt. Ef þeir vanrækja
þá skyldu, þá ber að senda um-
kvörtun um það til Charles
Barher, Chief Game Guardian,
Winnipeg, Manitoba.
2. Já, svo er það í borgum og
bæjum í fylkinu, þar sem lög-
reglumönnum er launað sem
fasta embættismönnum. Um þá,
sem úti á latidsbygðinni eru, er
öðru máli að gegna. þeir, sem
vita af líeJgidagsbrotum, geta
kært þau fyrir lögreglu eða
friðdómara, sem svo stefnir hin-
um ákærðu og lætur lögreglu-
þjóninn birta stefnuna. En hver
sá, sem veit af helgidagsbroti
og ljóstar því ekkf upp, er með-
sekur í því broti.
3. Hver einasti maður í héraðinu,
sá, sem veit af vinbannslaga-
broti, getur klagað það fyrir
yfirvaldi og fært fram sannanir.
Gieri hann það ekki, þá vottar
það að hana er brotinu sam-
þykkur.
4. Frarnan á brjóstinu, hvenær sem
Þeir gegna lögreglustörfum.
5. Sú spurning er oss óskiljanleg,
getum því ekki svarað lienni.
Ritstj.
Almannökin 1911.
Herra G. Eggertsson, kjötsali á
Wellington Ave., hefir sent Hkr. 2
skrautlituð almanök. Annað er
gert eftir málverká eftir Theo. van
Sluts og sýnir sauðfé og fugla á
búgarði ; sérlega smekklegt
Ilitt er samkvæmi í stofu Benja-
mins Franklins, í Versailles á
Frakklandi, skrautlegt og sérlega
fagurt. Bæði exu spjöldin mikil
húsprýði. Mánaðar og dagatal er á
þeim báðum undir myndinni. Egg-
ertsson gefur rikmannlcga. Ilann
verðskuldar að græða hluta af út-
gáíukostnaði almanakamui á sölu
þess ágiæta hangikjöts og fugla, er
hann hefir fengið miklar byrgðir af
til jólanna.
* * *
Finnbogason Bros., matsalar á
horni Victor og Sargent stræta,
luifa og sent Heimskringlu stórt
skrautlitað almanak. ]kiÖ sýnir
bát í brimgarði við lendingu á
grynningum. Við lendinguna
standa mean og konur, horfandi
og bendandi til bátsins, sem er i
svnilegum háska. Nokkrir gamlir
sjómenn hafa vaðið fram að brim-
garðinum með reipi og önnur tæki
til björgunar, bíðandi eftir þvf, að
ná til bátsins, er hann færist innar
í brimröstína. Myndin er falleg. —
þeir Finnbogason bræður hafa
mikla verzlun og fjölmarga við-
skiftamenn. J>eir vanda vörur sín-
ar og viðskiftaneglur að sínu leyti
eins vel og þoir hafa vandað til
þessa almanaks, en selja þó eins
ódýrt og nokkrir aðrir í borginni.
• * •
J>eir Thorvardson & Bildfell,
matsalar í búðinni miklu á Ellice
Ave., hafa sent Heimskringlu ein-
kennilogíin Calendar. það er blóm-
karfa mikil, en framan vcð hana
bréfahvlki og undir þvi mánaða og
dagatafiö fyrir árið 1911. Til þess
að öðlást þennan skrautgrip ættu
landar að gera þeim íélögum að-
súg og kaupa duglega af jólavör-
um þeirra. þeir hafa miklar byrgð-
ir á hæfilegu verði.
ÚR BRÚÐAR-BÁLKI.
Uppá því stakk er.ihver prestur,
er við guðsorð var að bauka,
að fiytja skyldi frúrnar vestur,
fólkinu tif hægðarauka.
Fúsi’ og Lögberg, fljót til svara,
fundu strax að léttist gangan, —
þótti langt að þurfa að fara
þarna norður’ á Douglas-tarugann.
S. J. S.
ÚR BRKFI
CANDAIIAR, SASK.
15. descmber 1910.
— — “Alt er hér tíðindalítið og
gengur sinn vanagang. NæstLiðið
sumar var mjög þurt hér um pláss
og uppskera þar af leiðandi í rýr-
ara lagi, sérstaklega hafrar og
bvgg. Kinnig voru slægjur mjög
rýrar. Mest af hveiti mun hafa
verið nr. 2.
“Vieturinn gekk nokkuð snemma
í garð, og urðu plægingar sum-
staðar miniii en menn heföu viljað
fyrir það, hvað snemma “íraus
upp”, en yörleitt hefir veturinn
mátt kallast góður til þessa,
Snjór er lítill, en samt all.gott
sleðaifæri,
“Land hefir sti'gið mikið í verði
hér þetta síðasta ár, og mun gott
óyrkt land vera frá $18.00—$23.00
ekran, og haía bændur keypt mik-
ið af landi hér um pláss í sumar,
op- sýnir það framför og velliðan
j-firleitt. Ekki er að tala um að
geta keypt yrkt land, 160 ekrur,
fyrir minna en $4,000, ef það er
gott, og er það vel viðunanlegur
gróðd fyrir þann, sem selur, að
miða við timann, sem menn hafa
verið hér.
“Að kveldi þess 15. nóveanber
gaf séra Runólfur Fjeldsted saman
í hjónaband Mr. Jón Guðnason og
Miss Guðrúnu Hallgrímsson. At-
höfnin fór frarn að Candahar að
viðstöddnm fjölda boðsgesta, er
skemtu sér við söng og ræðuhöld
fram á nótt. Mr. Guðnason býr á
landi 3 mílur frá Candahar.
“Einbúarnir eru alveg að hverfa
hjá okkur, sem var þó töluvert af
í byrjun, en nú giftir sig hver eftir
annan, svo það er líf í fieiru hcr
enn landsölu”.
Menningarfélagsfundur
var haldinn 6. þ.m, Á þeim fundi
flutti séra Guðm. Arnason erindi
um Goethe. Skýrði frá helz.tu at-
riðum úr hinni viðburðariku æfi
þessa mikilmennis og drap á hina
vísindalegu starfsemi hans. En að-
allega mintist ræðumaður skálds-
ins, sem lÆf eítir sig hin:i ódauð-
lega sorgarleik “Faust”. Fynrles-
arinn flutti að síðustu nokkur
kvæði eftir Goethe, sem þýdd liafa
verið á íslenz.ku af Stgr. Thor-
steinssyni og Benedikt Gröndal.
Friðrik Sveinsson, ritari.
Hafið þið gleymt
fósturjörðinni!
Ef svo er ekki, þá sýnið það í
verkinu og bregðið ykkur tdl 117
Nena St., því þar getið þið fengið
12 landslagsmyndir af ýmsum
merkum stöðum á gamla Fróni,
og ættu þær að vera hverjum ís-
landsvin kærkomnar.
Myndirnar eru :
RKYKJAVlKURHÖFN
AKURKYRI
SEYÐISFJÖRÐUR
ÍRUFOSS í SOGINU
KERLINGADAT.SÁ
MI DN.ETUR SÖLIN
almannagjá
SKÖGAFOSS
IIÚSAVÍK
BRÚARÁ
GEYSIR
IIEKLA
Allar þessar myndir eru óvið-
jafnanlegar sem JÓLAGJAFIR.
Ef þið hafið bréfspjöld með
myndum, þá stækkum við þær fyr-
ir væga borgun.
WIHNIPEC PICTURE FRAME
FACTORY.
A. S. BARDAL, eigatidi.
LÓAN.
Hamast stórum hræsvelgur,
hamra kórinn stynur,
hjörtur ljóra hríðskelfur,
hæða sjórinn dynur,
llt er að laía úti við,
öskrar hafnyrðingur,
ofan kafald fælir írið,
frost og skaírenningur.
Flögrar lóa fannbarin
fram um snjóa-breiður,
gamla móann syrgir sinn,
sumars fró og hreiður.'
Ein hún villist vítt um mó,
veðri illa slegin ;
hennar fýllist hús með snjó,
hún ei gryllir teyginn.
Vors á tíð hún þekti þó
þúfur víða og runna,
j>egar blíð í heiði hló
himins fríða sunna.
þá hún undi þar og söng,
þá ei bundin stríðf, ,
þá ei stundin þótti löng,
þá var grund í prýði.
Nú hún mundi ei svásan söng,
særð var lundin spaka,
nú hver stund var leið og löng,
lengri en Grundar-vaka.
Sínu hrakin hæli fjær
hart um klakann fleygist,
undir þíikið ekkert nær, —
áfram vakan teigist.
Hungruð, klökuð, hrjáð og blaut
heljartökum strokin
hnígur þjökuð heims frá þraut,
hrepti vöku-lokin.
Ung o2 fögur falla vann
fyrir slögum hríðar ;
úti í högum hjálp ei fann,
horfm sögu tíðar.
Aðrar lóur leika sér
langt frá snjóa hrinu,
þíir sem fró og friður er
fyrir óveðrinu.
Misjöín þannig æfin er
alt eins manna og dýra ; —
örlaganna undan ver
enginn kann að stýra.
Ber og nakin margur má
ma'ðu-klakann skríða,
öðrum hrakinn ítum frá
oft má saklaus líða.
Ávalt grættir eru með
eðlis hætti dofna, —
eitt þó bætti angrað geð,
ef þeir mætti sofiui.
Sæta og langa svefninum,
sviftr angri og kvíða,
utidir vangi ylgóðum,
eítir ganginn stríða.
Yfir vengi vegferðar
vofa hengjur argar ;
margan dreuginn þrýtur þar,
því að enginii bjargar.
Jónas J. Daníelsson.
Við Eaton verz.lanina hér í borg
vinna um þessar mundir 3815
ínanns.
Hefir þú borgað
Heimskringlu ?
JOLA SALA
Undirritaður býður óvanaleg kosta kjör
FYRIR JÓLIN
KARLMANNA NERFATNAÐ — a* aa
Vanaverð $1.50 til $1.75. Nú ......... ..Ipl.UU
KVENMANNA N.ERFATNAD — OC CA
Aður 50c til $2.50. Nú ...........
karllmanna BUXUR— AA
A«ur $1.25 til $1.50. Nú .........*......$1.UU
MISLIT LÉREPT — »
Vanaverð 8—lOc ycL Nú ....................... OC
KARLA, KVENNA og UNGLINGA STÍGVÉL, FLÖKA-
SKÓ og YFIRSKÓ sel ég með mjög lága-v«rði
TÓLASKRAUT og LEIKFÖNG af öllum upphngsanlegum
tegundum sel ég nú með mikið lægra verði em alment
gerist.
Eftir 15. þ. m. verður búðin opin til kl. 10 á kveldin, til
hccgðarauka fyrir almenning. ___
m
Komið
Skoðið
Kaupið
GUÐM. JOHNSON
Búnaðarskýrslur.
— Nýjustu búnaðarskýrslur
Bandarikjanna fyrir 1910 voru birt
ar 8. þ.m. þær sýna verð hinna
verð hinna ýmsu korntegunda og
annarar jarðarframleiðslu á þessa
leið :
Maískorn ....... $1,500,000,000
Hveiti ......
Hafrar ....
Byfi’fí .
Rúgtir ...
Hör .......
Hey .......
Baðmull ....
Sykurrófur
Sykurreir
Tóhakslauf
Ilrísgrjón .
625,000,000
380,000,000
79,000,000
23,000,000
33,000,000
720,000,000
900,000,000
51,000,000
28,000,000
95,000,000
16,000,000
“KVISl R”
kvæði eftir Sír. J6l. Jðhann- esson, til sölu hj& öllum fs lenzkum böksölum vestanhafs
Verð: $1.0 0

Ekki er sýnt í blaðfregnum verðið
á eftirtöldum tegundum : Kartöfl-
um, kálhöfðum, eplum, jarðberum,
baunum, apipelsínum og vatns-
og öðrum melónum. það mun láta
nær saomi, að verð allrar uppsker-
unnar sé ekki. langt unddr Sex
þúsund Milíónum Dollara, — má-
ske meira. Skýrslurnar sýna, hve
mikill munur er á verði því, sem
bóndinn fær ívrir vöru sína, og
bví, sem almennintT'Ur verður að
borga fyrir hana. Nákvæmt yfirlit
yfir þetta var gert í 78 borgum
landsins, og þar sýnt, að bœndur
fengu 50 prósent, járubrautirrar 7
en milliliður 43 prósent. það er
tekið fratn, að engin ástæða sé til
að nt Uiliftir dragi til sín svona
mil'ið af vrrði framlsiðsíunnar og
á það' fcetit, aö ntenn í borgttm
geti — ef þeir vilja — keypt í stór-
kattpttm ttf fcii ndrnum, svo að
gróði bóndans verfti meiri og var
an þó ódvrari til katipen-lanm, ett
nú er. — Ifkkert er getiÖ ttm verð
lifandi pettinps, eða framleiðsltt úr
kc la- og öðrttm námttm. þaft væri
æskrf’jegt, aft einhver fróður Islend-
ingttr vildi safna skýrslttm um
verðmæti allrar framleiðslu i
Bandaríkjuiium á árinu 1910, og
senda það vfirlit til birtingar í
Ileimskringltt.
4
I é
4
\t
4
*
4
t
i
t
4
4
4
é
4
4
♦
HANGIÐ-KJÖT
til jólanna!
Eins og að untÍMtlörnu höf-
um við fengið til Jólanna
feiknin öll af ltinu Ijúfftng-
asta ov ji'fnframt ódýrasta
IIANGIKJÖTI, se*n völ er
á, og að góðum og gömlum
íslenz.kttm sið, ættu allir að
borða það um jólin.
Einnig fvrirtaks TURK-
EYS, sem engi.tn atti að
missa. Og allara aftr.tr upp-
httgsanlegar tegti'iwiir af ttut-
vælum, sem btefti ertt gira -
lcv til fróðkiks og góð
t1 átu.
Landar ættu eHi að ntt
tækifærift, og j;\ í bezt
b\ rp"!« si<r tit p setn f rst.
Búftin olkar cr viðurk,
vinsalasta ísfen/.Va kjötbi
og bar ertt ut , a >, sem
greiðu b ri'.i fjátt Og vel.
ts t
.,ft
:r,l
Ó’ll
Q.
Vins,'.mlegast.
EQQRRTSONÍ.
693 Wellingttn Avenue.
Tulsimi; M.tin 3827
4
t
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
4
/
506 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
brosið hvarf, og hann var ofurlítið skjálfraddaður,
þegar hann sagði:
“Ég man óglögt eftir þessum sorglega atburði, en
óg fékk aldrei að vita, ltver kona þessi var, og svo
var það heldnr ekki ég, sem að yfir hana reið”.
“Nvi, þaft var Stjernekrans greifi. En þetta
skeði óviljandi, og hann borgaði fyrir það hina vona-
legu 10 ríkisdala sekt. Jæja, hr. barún, þessi kona
var móðir mtn, og drettigurm:i, sem leiddi hana, var
cg”.
“-úig grunaði það”, tautaði barúninn.
“Já, það var ég”, sagði Móritz, “og þig getur
því ekki undrað það hér eftir, þótt ég hafi ýmuigust á
Stjernekrans greifa ; en, að þessu undanskildu, þá er
I:fsferiil greiíans og allar gerðir svo vtðbjóðslcg", að
það hlýtur að vekja fyrirlitningu hvers rétthugsandi
ttajtns, og þess vegna óska ég að Isaibella verði ekki
þvinguð til aÖ eiga þenna mann”.
“Já, það er þín ósk”, sagði barúninn kýminn.
“þú ert skemtilegur, herra minn. En segðu mér nú,
bara til gamans, hvað kemttr þér það við, hviernig ég
ráðstafa mínum og minna högttm?”
“Se .rftti ntér, lterra barún, ertu ekki boðinn til
Lönnvíkur á morgun?”
“Nei”, svaraði barúninn undrandi yfir spurning
þessari. “En hvað kemur Lönnvík þessu máli við?”
“þar á að verða bókmetttaleg skenttisamkoma á
tnorgtin”, svaraði Móritz. “Éff er boðinn þangað,
og lögmannsfrúin hefir beðið mig að lesa upp nokkra
kafla úr “Raflijartanu” fyrir samkvæmið. þekkir
þú sögu 'Rafihjartans". 1
Þó að eldingu hefði slegið niðttr við fætur bar-
unsins, gat hann ekki orðið hræddari en við að lteyra
þessa spurningtt. Hann svaraði engu, en starði á
Móritz.
FORLAGALEIKURINN
507 508
SÖGUSAFN HICIMSKRINGLU
“Nu”, sagði Móritz, “þú svarar engu. Eg spurði 1
hvort þú þektir sögu “Rafhjartans ?”
“Hvaða sö-gu?” stamaði barúninn og reyndi að
jafna sig. “Talaðu ekki svona hátt, það getur
hej rst i:tn í salinn. 1 fám orðtttn : Hvers óskar þú ? ”
“Eg er búinn að segja þcr það, — þessara tvqggja j
starfa, sem þú áleizt ómöguleg áðan”.
“En ef ég færist undan?”
“þá segi ég alla sögu “Rafhjartrtns” á ítvcugun
ril nágrannanna, og nafngreini þá menn, sem í raun
og veru hafa verið við söguna riðndr”.
“Herra”, saigði harúninn og stappaði á gólfið, ;
‘það er ósamboðið, það er svívirðilegt að ætla sér á j
þennan hatt að nota. leyndarmál — eða, það sem ég
ætlaði að segja — rógiburðarsögu, sem menn hafa i
náð í”.
“Alls ekki, herra barún”, svaraði Móritz kalt og
rólega. “HeíSi ég ætlað að þvin.ga þig til að borga
mér stórfé fyrir að þegja, þá væri það svívirðilegt, j
en þegar ég að eins vil þvinga þig til tveggja mann-
kærleiksríkra og réttlátra starfa, þá er það engum
ósamboðið”.
Rósemin og kuldinn, setn lá í róm ttnga manns-
ins, gerði barúninn alveg trvltan. Hnn æddi aftur
og fram utn gólfið eins og tígrisdýr í búri síntt, reitti
af sér hárið og jós óþrifalegttm skömmum yfir Mór-
itz.
Móritz hlustaði þegjandi á barúninn stundaikorn,
en svo fór honum að leiðast lesturinn og sagði :
“þetta er nóg, herra barún, þú vinmtr ekkert við
þetta æði, við sktthtm tala rólega saman, anttars fer
ég, og þá mátt þú vera viss tim, að á morgttn
þekkja allir nágrannarndr sögu, sem þú ættir heldur
að vilja gleymda”.
“Op- ef ég verð við kröfu þinni?” sagðd baréninn
harðneskjulega.
“þá fer ég ekki til Lönnvík á morgun”.
‘ Og þegir ?”
“Eg legg drengskap minn við því”.
“En hvernig hefir þú komist að þessari bölvaðri
sögu ?”
“það er mitt leyndarmál. Eg þekki han.i og
get sannað ltana”.
“Sannað ltana?” þrumaöi bftrtininn,. “Tivað
ætli þú getir sannað ? Ekkert. En þú getur bak-
að mér fyrirlitningu hjá þessttm flóuttm — bölvað”.
Og æðið ætlaði aftur að brjótast út, en í þetta
sinn gat hann ráðið við stg.
“þú sérð að þú átt ekki annars úrkosti en láta
að vilja minum, eða verða fyrtr hneyksli”.
Hvað viltu að ég geri?”
“Settu þig nður og skrifaðtt það sem ég segi”.
Rómurinn var svo skipandi og áhrifamikill, að
barúninn settist ósjálfrátt og tók pennann.
Móritz talaðd og barúninn skrifaði :
“Undirritaður leggur við dren.gskap sinn, að
vinna ekki á neinn hátt móti skóla þeim, sem meist-
ari Hólm í Marienlundi hefir stofnað, heldur stjikja
hann á allan hátt og leyfa börnum bændanne, já,
hvetja þau til að sækja hann. Ennfremur skuldbind
ég mig til, að afhenda meistara Hólm 500 ríkisdali,
sem á að verja í þarfir skólans”
“Nú vattlar'að e'ns nafnið og innsiglið undir”,
sagði Móritz.
Barúninn skrifaði nafn sitt á skjalið og setti svo
innsdglið ttndir, fékk svo Móritz skjalið, sem las það
og lé't það í vasa sintt.
“þetta var hú annað starfið”, tagði Móritz.
"Nú er það sem meir á ríður eftir, spurningtn um
giítingu ungfrúarinnar”.
“■Láttu það nægja, sem búið er”, sagði barúninn.
''Gerðu mig ekkj alveg brjálaðan”.
FOR LAGAI.EIKUR INN
509
“Mundu eítir “Rafiijartanu". herra barún".
"Herra minn”, saigði btrúninti. “Eg gt' þér
1000 ríkisdali iit í hönd, og eins mikið á hverju ári í
3 ár, ef þú vilt aifturkalla kröíu þína”.
“það er ómögulegt, ’ herra barún. Tiíboð þitt
móðgar tnig, en ég reiðist þér ekki”.
“Ja, hver fjandinn. Gerðtt mig ekki alveg ærð-
att”, hrópaði barúninn æfar. “þú vambrúkar það
I vald, sem þú heftr fengið yfir mér”.
“Á ég að fara til Lömtvík eða ekki á morgun,
herra barún?”
“Ilvaða ábyrgð hefi ég fyrtr því, að þú þegir, ef
ég verð við ósk þinni og læt ísabellu ráða?”
“þú verður að treysta á dretigskap miiitt. A5
j minsta kosti ert þú laus við loforð þitt, ef þú kemst
! að því að ég stend ekki við mitt’’.
“Komdu aftur á morgun”, sagði barúninn, “þá'
skaltu íá svar mitt. En yfirgefðu mig núna”.
Hann benti á dj-rnar.
Móritz. hneigði sig og yfirgaf barúnmn í því ásig-s
j komulagi, sem lesarinn á hægt með að geta scr til,
hvernig verið hafi.
“Fjandinn hafi þig”, sagði barúnin’U þegar Móritz
i haföi lokað dyrnnum. “Ev vildi fórna helmingitum
aí ólifaðri æíi minni til að sjá þig hengdan’ .
“það er heimskulegt, að vera jafn hræddur viÖ
j alinannaróminti og ég er. Mér ætti að standa á.
sama, hvað þeir rausa”.
“Og þó — það er ómögulegt. — Menn mnndtí
j krossbölva mér, ef þeir vissu það, að ég hefðt látið
kaghýða minn eigin son, og svo seinttíi heimtað, að
hann væri settur í fangelsi. Ef þessi saga væii út-
breidd af htlztu rithöftmdum nútimans, þá mundi
j hún verða víðlesin. Nei, slíka svívirðingu get ée
ekii þolað”*
j
(
>
J