Heimskringla - 22.12.1910, Blaðsíða 6

Bt*. 6 WINNIPEG, 22. des lfilö
HEIMSKRIN GLA
ROBLIN HOTEL
U5 Adelaide St. WiDnipeg
Bezta $1.50 á-dag faús i Vestur-
Canada. Keyrsla ÓKeypis milli
vagDstöðva oe hússins á nóttu or
degi. AðhlyDninig hinsbezfa. Við
akifti íslendinga óskast. OLAFUR
<1. ÓLAFSSON, falendingur, af-
grelðir yflur. HeimsœkjiÖ hannu —
O. ROY, eigandi.
Farmer’s
Trading Co.
(BLACK & BOIÆ)
HAFA EINUNUIS
BESTU VÖRUTEGUNDIR.
Einu umboðsmenn fyrir :—
“SLATER” Skóna kóóu.
“FIT-RITE” Fatnaðinn.
“H. B. K.” prjónafélagið.
“HELENA” pils og ‘waist’
kvenfatnaði.
Bestu mátvfirutegundir.
“ DEERING ” akuryrkju
verkfæri o, s. frv.
Beztuvörur Lágtverð
Fljót og nákvæm afgreiðsla.
Farmer’s Trading Co.,
THE QUALITY STORB
Wynyard, Sask.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OG VINDLAR.
VfNVEITARI T.H.FRASER,
ÍSLENDINGUR. : : : : :
Jcxmcs Thorpe, Elgandl
MARKET HOTEL
146 PRINCESS ST.
P. O’CONNELL, eigandl, WINNIPEG
Beztu tegundir af vínföngum og vind
um, aðhlynning góð húsið endurbsett
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Stærsta Billiard Hall f NorOvestarlandÍQu
Tíu Pool-borð.—Alskonar vfn og vindlar.
Gistin^ og fæöi: $f.00 á dag og þar yflr
Lsnnon A llebb
Eigendnr.
JOHN DUFF
PLUMBER, GAS AND STEAM
FITTER
Alt w vel vandað, og verðiö rétt
064 No /v Dame Ave. Phone3815
Winnipeg
A. S. TORBERT’S
RAKARASTOFA
Er f Jimmy’s Hótel. Besta verk, ágæt
verkfæri; Rakstur 15c en Hárskuröur
25c. — Öskar viðskifta ísleudinga. —
I
i
A. S. IIARDAL
Belnr llkkistur og anuast um átfarir.
Allur átbáuaður sA bezti. Enfremur
selur hann al.skouar minnisvaröa og
legsteina.
121 Nena St. Phone 306
Hún Fríða.
Tekur hrokkið hárið greáða
hönddn nokkuð grönn og sniá.
Tdl sía lokka, laða, seyða
lirtdadokkar augun blá.
Svipinn hreina, hálsdnn bjarta
horfa sveinax löngum á,
og í leyni hug og hjarta
hennar reyna tál að ná.
Blítt í nœSi bernskudaga
„ brjóst er klaeðist vonaryl,
áhrif skæðust lífsins laga
leika tnæðu undirspil.
Dát eá sveina lof þig blekkja,
ljúft þó einatt heyrir mál,
heldur reyn með rökum þekkja
rétt hvað leynist inst í sál.
Oft vill 'bresta yndáð mesta
eftir festu böndin ná,
því er beat að bíða, fresta
biðlarlestur hlýða á.
Ef þú bíður, utan efa
eflist blíðu-hagur þinn ;
þér mun siðac geefan gefa
góðon, fríðan biðilinn.
Og í skymdá, ef þú vilt hann, —
ei skalt hrinda góðum sið ;
göfuglyndan, gætinn, stiltan
gjaforð binda skaltu við.
G e i r.
FerðapistiII.
Áður en ég fór til Saskatchewan
voru ýmsir búnir að óska þess, að
þeir fengju að vita, hvernig mér
litist á nýlendur Islendinga þar,
og síðan ég kom þaðan hefir hver
á ef'óir öðrum verið að spyrja mig
þaðan, Vil ég því í fám orðum
skýra frá því, hvernig mér virtist
þar umhorfs.
I/andið er þar verulega fagurt.
Á leiðinni þótti mér víða leiðin-
legt og eyðilegit að líta út úr vögn-
unum, og sýndist landið miður
bygt og ræktað ea ég hafði búist
við. En þegar fór að nálgiast
Foam Iyake, þótti mér alt íara
batnandi, og úr því þótti mér
landið hið bezta og ákjósanleg-
asta. þtar voru töluvert mjeiri
skó,gar og brös (brush) en ég
hafði búist við, og voru þar hæðir
ávalar víða og öldumyndað land
með smátoppum af skógi. É/g
keyrði allstaðar út um bygðirnar
og hitti íjölda manna, og það var
sem mér þæbti ©inlægt fegurra og
fegurra og þó held ég fegurst á
Wynyard. Ilvað fólkið snerti, vax
það hið gestrisnasta, lék þar hver
maður við fingtir sina, með hlátur
á vörum en keskni í augum. Ég
fann þar fjölda af fornttm vinum,
sem allir tóku mér tveim höndtim.
I n það var eins þótt ég aldrei
heff; séð þá, þeir réttu mér bros-
amli höndina og buðu mig velkom-
'nn. I ! I. L
það var auðséð, að það var eng-
in þyngsla-torfa, sem lægi á herð-
um þeirra, það var enginn kram-
arsvipur á börnutn þeirra, þeir
voru fjörugir, árnægðir og fullir
vona um framtíðina. Flestir eða
allir höfðu bætt hagi sína. Sumir
gömlu karlarnir sýndust yngri en
fyrir 10—15 árum. Bæjirnir eða
þorpin voru þetta frá einu til 4
ára görnul. En þar var alt á iði.
1 Wynyard glumdi við sagarhljóð
og hamrasláttur frá morgni til
kvelds ; enda sýndist mér helfmgur
bæjarins hafa verið bygður í sum-
ar.
Uppskeru höfðu þeir hina beztu
í sutnar, sem þeir hafa fengið þar.
þetta 30—40 bu. af hveiti af ekr-
unni og 70—80 af höfrum. Voru
frostin vægari við þá nú en áður
og skerndu lítið eða ekkert. Land-
ið lig’gur nokkuð norðarlega, en
samt er vonandi að frostin hverfi
þar sean annarstaðar, þegar landið
ræktast. En verði það, þá rís
þarna upp hin legursta og mesta
bygð, sem íslendingar eiga í álfu
þessari.
Eg bið svo Heimskringlu að
færa þeim kæra kveðju mína, með
þakkketi fyrir gestrisnina og hlý-
leikann og gamanyrðin og brosin.
Eg gleymi þeirn ekki stract.
Winnipeg, 10. des. 1910.
M. J. SKAPTASON
Herra Jón Hólm, gulfemiður að
770 Simcoe St., biður þess getiö,
að hann selji löndum sínum gull-
og silfur-mutíi og gigtarbelti. —
Beltá þessi eru óbrigðul við gigt,
ef þau eru notuð samkvæmt fjtrir-
skipunum Jóns. Kosta að eins
dollar og kvart.
FRIÐRIK SVEINSSON
húsmáling, betrekking, o.s.frv.
tekur nú aö sér allar tegundir af
Eikarmálning fljótt og vel af hendi
leyst. Heimili : 690 Home St.
Þorbjörg Jónsdóttir Sumarliðason
Fædd 2. maí 1868.
Dáin 10. nóv. 1910.
Á hásumri æfinnar endar þitt skeið
þig örlögin burt frá oss kalla ;
þú hníga nú verður á hálfnaðri leið,
frá hálfnuðu lífsstarfi falla.
Og hedmili sorgar nú húsið þitt er
og hjartkæru börnin þín grátin.
þéim huggun nú eátiá í harmúmm lér,
að hún 'fór til guðs, sem er látin.
því æskunnar sál hefir sorgin nú mætt,
sem sárust í heámi er talin ;
þann missir fær ekkert hið matinlega baett,
er móSirin hnígur í valinn.
Og föðursins hjarta nú harmurinn sker
með hnífseggjum birtasta kvíða
er hjartkærust aðstoð og hjálpin nú þver,
og höndin er stirðnuð hin blíða.
En fela alt guði, og leggja sitt líf
í lífgjatans ástríku mundir,
það reynist sú einasta huggun og hlíf,
sem harmanna létt getur stundir.
þorbjörg, þú
varst þjóðarprýði.
Mattir mest
það mikilhæfa ;
þráðir það,
að þjóðin yrði
fremst í för
á frelsis vegi.
Hugsjón helg
var hæsta takmark,
ljós þíns lífs
og leiðarvísir.
Stórfelt starf
í stefnu rétta
sæla sönn
var sálu þinni.
Viss þú varst,
að viðreisn þjóðar
inniist ei
með orðakasti.
Sérhver sál,
ef sama hyltist,
leiðir lífs
æ lægju saman.
Vekja von
þér var í lífi
kærust hvöt.
Og kirkju þdnnar
mark og mið
þú mætast taldir
hjálpar hönd
í beimi rétta.
Vera vörn
þeim veiku, þjáðu ;
leggja lið
þeim lúnu, snauðu.
Tendra tær
þeim týndu, föllnu
leiðarljós
að lífsins vegi.
J>ín var brá,
að þetta innist
mættd með,
sem menning skapar.
Eindng alls,
sem æðst og helgast
guð oss gal
því gæti orkað.
því er þungt,
er þig að kveðja
verðum við
í verka byrjun. —
Syrgjum sárt,
að sambúð slíta,
við oss varst
og víkja héðatt.
O. T. Johnson.
THE DOMINION BANK
HORNI NOTRE DAME AVENUE OG SHERBROOKE STREET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - $£>,400,000.00
Vér óskum eftir vidskiftun verzlunar manna ox ábyr«umst aK gefa þeim
fullnæ^ju. »8parisjó<>sdei]d vor er sú stærsta sem nokaur banki hefir í
borK.nui.
íbúendur þ ssa hluta boricarinnar óska að skifta við stofnun sem
þeir viia að ei algerlepa tiynK- Nafu vort er fullirygicinK óhlut-
leika, Byrjið spari inulegg fyrir sjilfa yðar, komuyðarog börn.
H. A. HltlHHT. RÁÐSMAÐUR.
Yitur maður
er varkár með að drekka ein-
göngu HREINT ÖL. þér getið
jafna reitt yður á
DREWRY’S
REDWOOD LAGER.
það er léttur, freyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið ætíð nm hann.
E. L.iDREWRY, Manufacturer, Winnipeg
M,eð þvl aö biðja æfinlega um
“T.L. CIGAR,” þá ertu viss aö
fá ágætan vindil.

(UWION MA1>E>
Western Vignr Fartery
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
STRAX
í DAG er bezt að GEP.A8T KAUP-
ANDI AÐ HEIM8KRINGLU. —
ÞAÐ ER EKKl SEINNA VÆNNA.

Manitoba á undan.
Manitoba hefir v-íðáttumikla vatnsfleti tdl uppgufunar og úr-
fellis. þetta, hið nauðsynlegasta frjógunarskilyrði, er því trygt.
Ennþá eru 25 milíón ekrur óbygðar.
íbúatal fylkisins árið 1901 var 225,211, en er nú orðið um
560,000, sem má teljast ánægjuleg aukning. Arið 1961 var hvedti
og hafra og bygg framleiðslan 90,367,085 bushela ; á 5 árum
hefir hún aukist upp í 129,475,943 bushel.
V/innipog borg haffii áriS 1901 42,240 íbúa, erL,þefir nú um
156,000 ; helir nálega fjórfaldast á 8 árum. Skattskildar eignir
VVinnipegborgar árið 1901 voru $2d,405,770, en árið 1968 voru
þær orðnar $116,106,390. Höfðu meir en þrefaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru óviðjafnanleg,— í einu orði sagt, eru í
fremsta flokki nútíðartækja : Fjórar þverlandsbrautir liggja
um fylkið, fullgerðar og í smíðum, og með miðstöðvar í Win-
ndpeg. í fylkinu eru nú nálega 4 þúsund mílur ai fullgerðum
járnbrautum.
Manitoba hefir tekið meiri landbúnaðarlegum og eínalegum
framförum en nokkurt annað land í hedmi, og er þess vegna á-
kjósanlegasti aðseturs9taður fyrir alla, af því þetta fylki býður
beztan arð af vinnu og fjáríleggi.
Skrifið eftir upplýsingum til : —
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan Avenue, VVinndpeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 Alliance Bldg., Montreal, Quebec-i
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba.
J. J. GOLDEW,
Deputy Minister af Agriculture and Immigration, Winnipeg.
B10 SÖGUSAFN IIEIMSKRINGLU
“það liggur því ekki annað fyrir mér, en að
arerða að vilja þessa níðimgs, og hætta við þenna
ráðahag fyrir Isabellu. — Dauði og djöfull”.
Barúninn varð aftur tryltur og æddi um gólfið
fram og aftur^
A meðan gekk Móritz gegnum salinn, yfir garð-
inn og út á veginn, .án þess að miæta nokkrum.
“Ég hefi unnið spilið”, tautaði hann við sjálfan
aig. ‘Tlann lætur undan, þó honum veiti það erfitt.
ráir eru hræddari við almannaróminn en hann”.
“Hernaöaraðíerð min var bygð á mannþekkingu,
og því vann ég sigur. Ég e«t flutt Isabellu góðar
fregnir í kveld, þegar ég finn hana”.
“Hún skal líka ráða því, hvort ég á að koma
Iram sem Stjernekrans greifi, og biðja hennar. Ef
hún krefst þess, þá skal ég gera að hennar vilja.
Hún skal fá að vita alt”.
þessar og álíka hugsanir ríktu í huga Móritz,
nnz hann kom heim að prestssetrinu.
Bergholm prestur og Hólm sátu á tröppunni og
reyktu pípur sínar.
“Nú, nú, sonur mínn”, sagði presturinn, þegar
Móritz var seztur hjá honum, “hvaðan kiemurðu?”
“Frá Liljudal”.
“Nú, hefirðu talað við barúninn um skólann
rninn?” spurði Hólm.
“Sjáðu þet-ta, lestu það”, sagði Móritz og rétti
honum skuldbindingu barúnsins.
Ilólm lasiOg las, en trúði ekki smum eigin augum
“Lestu hátt”, sagði presturinn. ‘>Hvað er það?”
• Hólm las skjalið.
“Ertu galdramaður ?” spurði presturinn. “Hvern-
íg skeður þetta?”
“það er leyndarmál”, svaraði Móritz,
FORLAGALEIKURINN 511
“það stendur á saffla”, sagði Hólm. “’Sarnleik-
urinn heíir sigrað, og skólanum mínum er óhætt,
fyrst að barún Ehrenstam er honum meömæltur, því
þá fylgja hinir hans dæmi”.
“Við skulum vona það”, sagði Móritz. “þú
færð að minsta kosti öll Ldljudals bændabörnin. Að
því er Óðinsvík snertir, þá býst ég vlð að geta haft
samskonar áhrif á greifann”.
“Hefirðu talað við grelfann um hina sorglegtt til-
viljun með móður þína?” spurði prestur.
“Nei, en ég held hann kannist við nafn mitt því
þeigar hann sá mig í LiljucLal fyrir nokkrum dögum,
brá ho-num mikið. Máske ltann hafi fengið sam-
vizkubit”.
“Já, samvizkan lætur máske svæfa sig......En
komið þið nú, Brita Caisa stendur í stofudyiunum,
og lætur okkur vita að dagveröur sé á borð borinn”.
XI.
Laufsk álinn.
Sama daginn um daigverðartimann er Ebcrharð
greifi í herbergi sinu í Óðinsvík.
það eru sömu herbergin og áður er um getið í
sambandi við jólagleSi, en bau eru ellilegri nú, og
hprauðar blæjur fyrir gluggtmum, því greifinn hatar
•-ólskin, af því hann þolir ekkt birtu.
Greiíinn er í svartri fiauelskápu og gengur fram
og aftur um gólfið í mikilli geðshræringu.
Andlit haiis er ekki eins steinrunnið nú, eins og
það er, þegar hann er á meðal manna. Hann leyfir
512 SÖGUSAFN HEIMSKRINGI.U
andlitsdráttum sínum að bera vott um hugaróróann,
þegar hann er einn.
En nábleikjan á andliti hans breytist aldre!.
“Bannsett”, tautaði greifinn við sjálfan sig, —
“þessi kvenmaður gerir mig brjálaðann. þvílíkt
háð, þvilík fyrirlitninig, sem hún sýnir mér. Ég er
satinfærður um, að hún læfúr heldur reka sig burt af
heimili foreldra sinna, en að giftast mér.. Hún vill
heldur þola alt ilt”.
“Og þó elska ég hana, elska hana tryllingslegia”.
“Hvers vegna ? — Af því mótþróinn espar migi,
— eða af því að hún er svo fögur, — svo fögui, að
hefi enga stúlku séð fagrari, að undantekinni Angelu
systur minni”'.
Hefði einhver sagt mér, um þaÖ leyti sem Angela
fiúði, að ég mundi aftar verða ástfangirm í stúlku,
þá hefði ég hlegið að honum”.
“Og nti, að verða fyrir háði, hatri og fyriilitn-
ingu hjá þeirri, sem tnaður elskar, að sjá hana elska
hmn> manninii, þann mann, hvers moöur ég doddi, og
sem máske er bróðir minn, því að hún elskar hann,
cfast ég ekki um.— það er hart að þola”.
“Crispin ! Ef þú sæir mig á þessu augnabliki,
myndir þú skilja, að þessi hefnd væri mér sát ari,
heldur en þegar þú lagðir systur mína í faðtn mmn”.
“Ó, þú djöfull ! Gefðtt mér tækifæri til að nið-
urlægja þessa drambsömu stúlku. Láttu mtg sjá
hana örvæntandi fyrir fóttim mér”.
Nú kom þjónninn ian með bréf.
“Herra greifi”, sagði hanu. “Einn af landsetum
þínum kom tneð þetta bréf”.
“Réttu mér það”, svaraði greifiun.
þjónninn fékk honum bréfið og fór.
“Ilvaða bréf ætli þetta sé?” sagði greifinn og
opnaði það.
FORLAGALEIKURINN. 513:
F.frir því, sem hann las meira í bréfinu, glaðnaði
yfir honum.
Bréfið hljóðaöi þannig ;
“Herra greifi. — Ungfrú Ehrenstam elskar Stern-
tr, og hefir lofað að finna hann í kvöld í laufi'kálaai-
um, sem er á hólmanum lengst til hægri handar í
Liljudals skemtigarðinum. Farðu í staðinn hans, og
ef hún spyr þig frétta, segir þú að það sé úti um altv
þið verðið að skiljai. Ung, fjörug, ástríðurík mua
hún falla í faðm þinn og álíta þig vera Sterner.
Ilvað þú gerir þá, er á þínu valdi. — þú skilur mig”,
Ekkert nafn var undir bréfinu.
“Ha, ha”, sagði gredfmn s.gri hrósandi. “Var
það okki rétt af mér að ákalla hinn vonda. Hann
gefur mér vald í hendur, sem ée kann að nota”.
“Isabella! þó ég geti ekki náð ást þinni, þá
skal ée særa þig o.jr elskhuea þinn dauðlegu savi. Og
verði ég heppinn, hlýtur þú aimaðhvort að verða min>
— eða deyja”.
“En hver hefir skrifað þetta bréf. það verð ég
að fá að vitai — Ó, það er nú raunar sama. — For-
lögin eru með mér”.
Sólin var gengin til viðar. Loftið var skýþ; ttng-
ið, svo ekki sást nema rönd af tunglinu við og við.
Blærinn frá vatninu var enn ekki búinn að kæla
loftið, svo að það var þuagt og lveitt.
Maður nokktir í stórri kápu læddist í gegn um
trjágöngin í Liljttdals skemtigarðinum. Hamn hafði
brett upp kápukraigann og þrýst hattinum niður á
ennið, svo andlit hans sást naumast í myrkrim;.
Eberharð — því þetta var hann,— var kominn að
hintim uingetna latifskála, án þess að hafa mætt
n« kkrum, og svo gekk hann inn í myikrið.
þegar hann kom, sagði hann lágt :