Heimskringla - 29.12.1910, Blaðsíða 4

4 WINNIPEG, 29. DES. 1910.
EEIUSKtLINGtA
RQBLIN HOTEL
115 Ádelaide St. Wionipeg
Bezta $1.50 á.-dag hiis i Vestor-
Canada. Keyrsla ÓKeypis milli
vagnstöðva og hússias á, nóttu og
degi. Adhlynninig hias bezta. Við-
skifti íslendinca óskast. OLAPUR
Q. ÓLAFSSON, íslendlngur, af-
grelOlr yOur. HeimsækjlO hann. —
O. ROY, eigand!.
Farmer’s
Trading Co.
(ItLACK & BOLE)
HAFA EINUNGIS
BESTU VÖRUTEGUNDIR.
Einu umboðsmenn fyrir :—
“SLATER” Skóna góðu.
“FIT-RITE” Fatnaðinn.
“H. B. K.” prjónafélagið.
“HELENA” pils og ‘waist’
kvenfatnaði.
Bestu matvörutegundir.
“ DEERING ” akuryrkju
verkfæri o, s. frv.
Beztuvörur Lágtverð
Fljót og nákvæm afgreiðsla.
Farmer’s Trading Co.,
TUE QUALITY STORB
Wynyard, Sask.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OG VINDLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRASER,
ÍSLENDINGUR. : : : : :
damcs Thorpe, Eigandi
MARKET HOTEL
146 PRINCESS ST.
P. O’CONNELL, eigandl. WINNIPEG
Beztu tegundir af vínföngum og vind
um, aðhlynuing góð, húsið endurbsett
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Stmrsta Billiard Hall i Nor6vestnrlandlLD
Tln Pool-borð,—Alskonar Tluog vindlar
Gisting og fieOI: $1.00 á dag og þar yfir
Lennon & Hebb,
Eísrendur. \
JOHN DUFF
PLUMBER, GAS AND STEAM
FITTER
Alt v *k vel vandaö, og veröiö rótt
664 No /« Dame Ave. Phone3815
Winnipeg
A. S. TORBERT’S
RAKARASTOFA
Er 1 Jimmy’s Hótel. Besta verk, Aí?*t
verkfœri; Rakstur I5c en'Hórskuröur
25c. — Óskar viöskifta íslendinga. —
A. S. BARDAL
Selur llkkistnr og annast um átfarir.
Allur átbáuaður sa bezti. Enfremur
selur hann aliskonar minnisTarða og
legsteina.
121 Nena St. Phone 300
Dánartxegnir.
Jiann 12. þ.m. andaðist að hwm-
ili foreldra sinna hér í beenum ung-
frú RAGNHILDUR SKÚLADÖTT
IR JOHNSON, — eftir tveggja
vikna þunga legu í hinni illVynjl-
uðu vedki, sem læknar nefna “In-
fantile Paralysis”. þrír góðdr lækn-
ar og lærð hjúkruaarkona gerðu
alt, sem hægt var, til að hjálpa
henni, þó árangurslaust yrði það
alt. Jarðarför hennar fór fram þ
14j s.m. Líkkistan var mörgum
fögrum blómsveigiim prýdd, sem
sýmdi, meðal annars, í hve miklu
áliti hin látna haíði verið.
Ragnheiður heitin var fædd hér
í bænum þann 20. okt. 1893, og var
hún því rúmra seytján ára að
aldri, þegar hún lézt.
Foreldrar hennar eru hin at-
orkusömu heiðurshjón, Skúli Jóns-
son, ættaður ús Húnavatnssýslu,
— sem um eitt skeið stundaði skó-
smíði á Blönduósi —, albróðir
þeirra Olafs, sem lengi bjó í Los
Angeles í California, Jóns Uevís,
þjóðhagasmiðs og ríkismanns í
Húnavatnssýslu, og Sveins, föður
Skúla stúdents Johnsons í Oxford
á Englandi, en systursonur séra
Sveins Skúlasonar, sem einusinni
var prestur á Staðarbakka í Mið-
firði, — og Halldóra, dóttir Eifíks
Olafssonar, sem lengi bjó rausnar-
búi í Svignaskarði í Borgarhreppi
í Mýrasýslu, albróður þorbjarnar
stórbónda á Steinum í Stafholts-
tungum, en alsystir þeirrá Hin-
riks bónda á Point Robetts,Wash.,
og Ragnhildar, konu þorsteins
Kjartanssonar Andersons, hús-
ga.gnasmiðs hér í bænum.
Raigmhildur heitin var óvenjulega
góð og efnileg stúlka, og var þvi
hinn óvænti og sviplegi dauði henn
ar þeim mun átakanlegri fyrir for-
eldrana, sem og aðra ættingja
hennar og vini.
þau Skúli og Halldóra hafa nú
mist 5 börn sín af 8, sem þau hafa
eigmast. Eitt þe.'rra var sérstak-
lega efnilegur drengur, sem E i -
r í k u r hét, er dó fyrir nokkrum
árum síðan (19. apríl 1899), hálfs
níunda árs að aldri, og saknað
var, sem systur hans nú, mjög
mikils af vinum og vandamönnum
Victoria, B.C., 12. des. 1919.
J. Ásgeir J. Líndal
þann 6. þ.m. andaðist að heim
ili Steindórs Arnasonar í Nýja ls-
landi, úr ellilasleika, öldungurinn
BJÖRN HERMANNSSON, 77 ára
að aldri. Hamn var jarðaður þann
16. í grafreit Árdals safnaðar.
Björn var fæddur og uppalinn á
Selstöðum í Seyðisfirði eystra, og
þar bjó hann lengi góðu búi m.eð
konu sinná, Rannveigu Stefánsdótt
ur frá Stakkahlíð í Loðmundar-
firði. þau hjón áttu 14 börn, og
eru 9 af þeim á lífi, 7 vestan hafs
og tvö á íslandi.
Árið 1893 var Björn fiæmdur
burt af Selstöðum af sókiiarpresti
sínum, Birni þorlákssyni á Dverga
steini. Fjórum árum síðar misti
hann konu sína, og brá hann þá
búi skömmu síðar, enda voru þá
efni hans mjög gengin til þurðar
og hann orðinn því nœr blindur.
Árið 1903 ílutti hann til Canada
og dvaldi lengst af í Winnipeg. Hin
síðustu ár æfi sinnar var hamn í
Nýja íslandi, hjá Ingibjörgu dótt-
ur sinni og Steindóri Ármasyni,
manni hennar. Ingibjörg reyndist
honum mæta vél, og létti hún, eft-
ir mætti, hin síðustu, þungu,
dimmu spor krossgöngu hans.
Bjöm var tæplega meðalmaður
á hæð, en mjög þreklega vaxdnn.
Hamn var raxnmur að afli, og at-
orku og iðjumaður hinn mesti. —
Smiðnr var hann á bæði tré og
járn o.g bókbindari góður. Hann
var prúður í framgöngu, glaðly'.id-
ur og jafnlyndur á heimili, en þó
skapmikill, ef því var að skifta,
og vldi þá ekki láta hlut sinm fyr-
ir neinum. Tryggur var hann og
vinfastur *og nærri um of örlátur
og greiðvikinn við vini sína. Hann
var vel greindur maður og unni
fróðleik og mentun, enda la« hann
mikið meðan sjón hans leyfði.
þannig var Björn Hermannsson
fyrir tuttugu árum, þegar sá, sem
þetta ritar, þekti hann á íslandi.
En vel má vera, að skap hans og
lyndiseinkumnir hafi nokkuð breyzt
hin síðari árin, við hina dæmafáu
óblíðu lífsins, sem svifti hann fé,
vinum og sjón. En vist er það, að
kjarkur hans bilaði aldrei.
ATHUQASEMD.
(FRÁ KONU)
R. J. Tavidson ritar í Hkr. ný-
lega, og þykist hafa heyrt eftir
mér, að ég neiti að hafa meðtekið
peninga frá henni, gegn um sam-
komu. Eg kannast ekki við, hvað
R.J.D.. er að fara með í þessu
efni. Tvær eða þrjár konur hafa
spurt mig eftir, hvort nefmd per-
sóna, R.J.D. hafi afbent mér pen-
imga. Ég hefi neitað því og neita
hér með. Hér er misskilningur og
mdlli mála farið hjá vesalings R.J,
D. í)g hefi getið þess, sem satt er,
að R.J.D. kom heim til mín þegar
ég var mjög lasin og grátbæmdi
mig að mega skilja eftir hjá mér
tvíbreiða baðmullar rekkjuvoð og
svæfil, og til að verða laus við
hana R.J.D. lét ég öftir henni að
skilja þessa hluti eftir. Uitlu síðar
kom R.J.D. með treyju og pils
handa barni, og skildi það enn eft-
ir í mínu húsi, hvorki með leyfi
eöa óleyfi formlegu. það lagðist
strax í huga minn, að framkouia
R.J.D. var öðruvísi em ég hafði
geð á, og er nú komið fram, að
húm fór fiálega að öllu við mig, og
vanhagaði mig ekki um neitt af
þessu dióti bennar. 11úa hafði fyrir
litlu átt erfitt uppdráttar, og var
ekki sem bezt liðin í húsi, sem hún
leigði i um stund. Eg hafði kent í
brjósti um hana grátamdi og alls-
lausa, þótt ég gæti saffla og ekk-
ert rétt henni hjálparhönd. Hún
veit he'.t sjálf, hvernig það gekk.
Hún talar drýgindalega um, að
ég muni taka við einhverjum af-
gangi af samkomu, sem hún sjálf
.segist hafa sagt mér, að húm héldi
íyrir sig. Hún hefir aldrei haft
nokkurra heimild, að bendla mig
við samkomur sínar, opinberar
eða heimuglegar. I*ýsi ég því í
heyranda hljóði til fullrar laga-
ábyrgðar á hennar hendur, sam-
kvæmt þeim greinum lagamna, sem
fjalla um nafnfölsun, í þessu ríki.
Sé R.J.D. nokkuð sjálfrátt í vald
sett, þá má hún verulega gæta að
sér í þessu máli. Hún hefir fengið
formlega aðvörun áður. Hún má
velja sér og sínum hlutskiftáð i
þessu máli. G.B.
Leo Tolstoi.
Allir dagar koma hljóta að kveldi,
— náköld er hmigin frelsishetjan mædd.
það sortnaði fyrir sól í Rússaveldi,
því svíður und, sem aldrei verður grædd.
Ilann var kappi í hörðu lífsins stríði,
oít hraustir féndur sáran skóku nað ;
til hinstu óttu hann ei völlinn flýði,
þótt hjörinn stefndi beint í hjarta stað.
Ó, mannvinur, þú háðir marga hildi,
hjá þér enginn finna mátti sök,
berskjaldaður skauztu íyrir skildi.
þú skilur eftir andleg Grettistök.
þú sýnir oss í mannlífs minstu kirna
og með oss ferð á liæstan fjalla tind.
Við eygjum land, oss liggur við að svima,
— á láglendinu er blóðug hrygðar mynd.
í klefa fangans kveyktir geisla bjarta,
kúgaðra þú bæta vildir kjör.
Hver stuna, sem að sté frá þeirra hjarta
stakk þitt brjóst, sem tvíeggjaður hjör.
1 þín aldrei fennir frægðarsporin
fram þótx aldir renni sína slóð.
Á helgra vætta höndum virtist borinn
um harðan völl, þú Rússlands stóra jóð.
A þjóðveginum vanstu vegabætur,
vörður reistir ; sál þín var í glóð.
ö, frelsisson, ófrjálst þig Rússland grætur,
— fjöllin endurkveða sorgarljóð.
þú sigldir beánt, er svikinn var þinn lýður,
ósár þú vanst þdtt lífsins stóra spdl.
Frá gröf þinni mun gróa frjó.gur meiður,
hvers greinar munu rísa himins til.
|R. J. Davidson.
THE DOMINION BANK
HOKNI NOTRE DAME AVENUE OG 8HERBKOOKE STREET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - $5,400,000.00
Vér éskum eftir viðskiftun veizlunar manna og ábyrgumst gefa þeim
fullnægju. iSparisjóðsdeild vor er sú stseist.a sem uokaur banki hetir í
borgnni.
íbúendur þessa hluta horgarinnar óska að skifta við stofnun sem
þeir vita að er algerlega tiygg. Nafn vort er fullirygging óhlut
leika, Byrjið spari innlegg fyrir sj dfa yðar, korau yðar og börn.
H. A. imi<*HT, RÁÐSMAÐUR.
Yitur maður
er varkár með að drekka ein-
göngu HREINT ÖL. þér getið
jalna reitt yður á
DREWRY’S
REDWQQD LflGER.
það er léttur, freyöandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið ætið um hann.
E. L.JDREWRY, Manufacturer, Winnipeg

íloö þvl aö biöja æflniega um “T.L. CKIAR," þ6 ertu viss aö fá ágœtan vindil. T.L. (UNION MADF.) Western Cignr Factory Thomas Lee, eicandi Winrinipee

STRAX í DAG er bezt að GEKAST KAUP- ANDI AÐ HEIMSKRINGLU. — ÞAÐ ER EKKl SEINNA VÆNNA.
Manitoba á undan.
Manitoba hefir víðáttumikla vatnsíleti til uppgufunar og úr-
fellis. þetta, hið nauðsynlegasta frjógunarskilyrði, er því trygt.
Ennþá eru 25 milíón ekrur óibygðar.
Ibúatal fylkisins árið 1991 var 225,211, en er nú orðið um
500,000, sem má teljast ánægjuleg aukning. Arið 1901 var hveiti
og hafra og bygg framleiðslan 90,367,085 bushela ; á 5 árum
hefir hún aukist upp í 129,475,943 bushel.
Winnipeg borg hafði áriö 1901 42,240 íbúa, en hefir nú um
150,000 ; heiir nálega fjórfaldast á 8 árum. Skattskildar eignir
Winnipegborgar árið 1901 voru $26,405,770, en árið 1908 voru
þær orðnar $116,106,390. Höfðu meir en þrefaldast á 7 árum.
Flutningstæki eru óviðjafnanleg,— í eánu orði sagt, eru í
fremsta flokki nútíðartækja : Fjórar þverlandshrautir liggja
um fylkið, fullgerðar og í smíðum, og með miðstöðvar í Win-
ni'peg. í fylkinu eru nú nálega 4 þúsund mílur ai fullgerðum
járnbrautum.
Manitoba hefir tekið tnciri landibúnaðarlegum og efnalegum
framíörum en nokkurt annað land í heimi, og er þess vegna á-
kjósanlegasti aðsetursstaður fyrir alla, af því þetta fylki býður
beztan arð af vinnu og fjáríleggi.
Skrifið eftir upplýsingum til : —
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan Avenue,'Winnipeg, Man.
A. A. G. LaRIVIERE, 22 Alliiance Bldg., Montreal, Quebecj
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba.
J. .1. UOLDFjW,
Deputy Minister af Agriculture and Immigration, Winnipeg.
518 SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
FORLAGALEIKURINN
519
520
SÖGUSAFN HEIMSKRINGLU
FORLAGALEIKURINN 521
hreknum og hvetja hana til að flvta sér að bjarga
Isabellu. En hið illa vann yfirhönd, og hanr sagði
við sig hið sarna og Eberharð, þegar hann hratt föð-
ur sínum ofan í Innfljótið :
“það var ekki ég, hað voru forlögin”.
“þú svarar ekki”, sagði Móiitz, “segðu mér,
hvort þú hefir fundið dóttur þína”.
‘‘Já, ég hefi funddð hana”, svaraði Jakob.
“Nær og hvar?” spurði Móritz.
“Ép• fann hana sem frillu Georvs Ehrenstam. og
sem leikmær í leikriti, sem “Rafhjartað” heitir '.
“Nú segirðu ekki satt”, sagði Móritz og þreif í
handlegg hans, “segðu að þú sért að villa mc, sjón.
það er ekki mögulegt. ITelen er ekki dóttir þin.
Ilamingjan góða. það er alt of voðalegt”.
“Heíen er dóttir mín. Ég fann móður htnnar.
Einn bróðirinn tældi móðurina, annar stal sa.klevsi
dótturinnar, — og þó segirðu að guð sé til”.
Móritz huldi andlitið í höndtim sér af sorg
“Og þriðji bróöirinn, hvers kona og dóttir eru
táldregnar af hinum tveim, bað er cg", sagði Jakob
og hló.
“Ögæfusami maður, þú hefir hlotið að kveljast”,
sagði Móritz.
“Herra”, sagði Jakoh, “ég hefi í kulda og rtgni
gengið heila nótt fyrir uta:i ljósbjörtu gluggana henn-
a.r dóttur minnar. Ég heyrði hávaðann í glaðværð-
inni uppi á loft nu. Ég sá skuggana af elskeni’i num
í gognum blæjuniar i herbergi hennar, og þó lih ég
enn”.
“0, ]>etta er skelfilegt. Veiztu hvaða hlutdeild
eg á í þessari ógæfu?”
“Já, húrf sem var kona mín og Georg vihi sjón,
hefir sagt mér alt”.
“Hataðu mig ekki, Jakob, ég vildi henni ve', þó
ég léti þenna lymska svikara gera mig að flóni
“Ég veit það”, sagði Jakob, “ég hvorki hata eða
ásaka þig. Ép ásaka að eins forlögin”.
Nú var orðið diirnt. Móritz tók eltir því og sagði
vm leið og hatin stóð upp :
“Nú verð ég að íiara, Takob. Ftndu mig hérna á
morgnn og þá skulum við halda samræðunum ááram.
Ég skal reyna að finna eitthvert ráð til að bæta úr
neyð þinni, því ég þykist vita, að þú viljir ekkl leita
á náðir dóttur þinnar”.
“Nei, hún veit ekki hver ég er. Ér hefi að eins
einu 'sinni við hana talað, og þá bauð hún mér öl-
:usu”.
“Vertu sæll, Jakob. Við sjáumst á morgun um
|;etta leyti”.
Hann sneri sér við til að fara.
“Eanþá eitt orð, herra Sterner”, kallaði Takob.
Móritz nam staðar.
“Fáðu mér ra.fhjartað aftur”.
“það er ekki hœgt. Ilvað ætlarðu að gera með
það?”
“Geyma það sem minningu um móðui mínc”.
“Ég hefi það ekki”.
‘Hefirðu tvnt því?"
•‘Nei, en ég fékk henni bað aftur, sem átt. það”.
Góða nótt, Jakob”.
Hann þaut af stað.
fakob brast í tryltan hæðnishlátur. ‘ Farðu,
heimskingi. þú finnur að eins bölvun”.
Samræðan við Jakob gerði Móritz þtingan í skapi,
eo hann hafði nú engan tíma til að hugsa u i það.
Hann flvtti scr til að finna hana, sem elskað hann
svo itin'lega.
Hljóðið í ísabcllu gerði hann hræddan. Hann
æddi áfram í oíboði og sá mann í stórri kápu hraða
sér í burt í gagnstæða átt, um leið og hanti fann
ástmey sína í yfirliði við ræturnar á tré nokkrn.
“Isabella, vaknaðu", kallaði Móntz, um ieið og
hantt tók hana upp af jörðunni og kysti kiunar heititr
ar. “í hamingju bænum segðu mér, hvað fyiit hefir
i omið”
Unga stúlkao opttaði augun.
þegar hún varð þess vör, að hún var i faðmi
hans, rak hún upp hljóð og sleit sig lausa.
“Vík frá mér, Satan”, sagði hún, því hún 1 élt að
betta væri Eberharð.
“ísabella, þekkir þú mir ekki?” sagði Móritz
sorgmæddur. “það er cg — það er Móritz þinn. ö,
elskar þú mig ekki lengur?”
“Ert það þú, Móritz?” sagði ísabella ein?, og í
draumi. “Nær komst þú ?”
“Á þessu augnabliki. É<r sá þitr í yfirliðj á jörð-
unnd og um leið sá ég mann hlaupa héðan. En,
“Flúðu, Móritz”, hrópaði unpa stúlkan í örvænt-
ingu. “Flúðu frá þedrri útskúfuðu, betrri böK i'ðu".
“Ertu að missa vitið, ísabella ? Hver. vegna
“þú sást mann hlaupa héðan, Móritz?"
“Já”.
"Sá maöur var Stjernekrans greifi”.
Móritz fölnaði.
“Stjernekrans greifi?” cndurtók hann. “Hv
var erindi hans?”
“Hann kom til mín í laufskálann i mvrkru u.
sagði, að við vrðum að skilja. Érf hélt að það v:
ir þú, og féll máttvana af örvæntingu í faðm han
"Hvað svo?”?”
“Hvað svo ? Sérðu ekki merki smánarinnar
en.ni mínti ? Ég var frávita af sorg o™ örvæntdnj
-- og níðingurinn notaði sér það. — Nú vei/tu ?
Móritz. Vertu sæll, — ó, vertu sa&ll og fyr'igti
mér
M
Hún skreið á hnjánum að fótum hans, greíj bendi
hans ov bar hana upp að enni sínu.
Unglingurinn varð grainur í skapi.
“Ha”, sagði hann, um leið og hann hrinti ísa-
bellu frá sér. “það er þá satt, sem Takob sagði :
það er enginn guð tdl”.
“Vægð, Móritz”, sagði ísabella kjökrandi. “Ó,
vægð. Segðu að þú fyrirgefir mér áður en við skilj-
um i síðasta sinni Ó, hrintu mér ekki frá þér með
fvrirlitningu”.
“Fyrirgefa þér, ísabella ? Ilvað á ég að fyrir-
gefa? Ég ásaka þig ekki, — þetta eru forl y".
Móritz hljóp af stað, tryltur af ötvæntingu, og
skildd 'við ísabellu þar sem hún lá á hnjánum.
F I M T I K A F L I.
I.
Bræðurnir.
Daginn eftir þann voðalepa viðburð, scm fyrri
kafli endar á, sat Eberharð einn á skrifstofu sinni,
sruddi hönd undir kinn og virtist vera i djúpum liugs-
unum.
það uar drungalegt veður og rigning, eu samt
' oru rauðu bilæjurnar dregnar fyrir gluggana Eirtan,
stm komst í gegnum blæjurnar, lagði rauðan fcj. ima
yfir föla andl tið hans Eberharðs.
Alt í einu var dyrunum lokið upp. Elerharð