Heimskringla - 01.06.1911, Blaðsíða 5

I
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 1. JÚNÍ 1911.
BLS5
Burtnumning.
“Ljósið í vestrinu” liðið á braut
austur “yfir hafið”!
“J)iau stórmerkilegu tíöindi eru
nú a5 gerast með þjó5 vorri”*),
a5 einn vorra guöíræöilegu stór-
gripa er nýlega 4 lei5 kominn til
flutninigs hteim til Islands. Er það
helí'.t hald manna, aö hann ætli að
fara að “convassa” þar prestlinga
handa safnaða-brotum sínum.
Aðrir halda hann œtli að hafa sig
að “meðal lærifeðranna” heima 4
fósturjörðinni * *). — Allmikið
“tilstand” var fyrir sauðunum,
þegar hirðirinn var að verða burt-
numinn (ekki þó uppnuminn) frá
þeim. þó er líklegt, að þeir “muni
huggast láta”, þar sem er meiri
von þess, að “innan skams muni
þeir sjá hann aftur”, þ.e. með
haustinu. í tilefni af þessu uppá-
íallandi tilfelli, höfðu hinir eftir-
skildu skotið. á forustusauða fundi,
og þar til tekið að gefa hirðinum
fyrirmyndar ferðaskjóðu til að
flytja heim í skjallið um íslenzku
æðstuprestana, sem hann annars
er vanur að bera “í sér og á”. En
svo báglega tókst til, að nokkrir
hinna tilkvöddu voru svo þver-
m’óðskufullir og óumskornir í
hjörtunum, að neita allri viðskilu-
aðar-viðhöfn, nema þeir væru viss-
ir um, að sleppa við að sjá hans
ásjónu “fyrir daganna enda” ; —
og varð klerkur þannig af skjóð-
unni, En til þess að herrann skyldi
þó að minsta kosti ekki fastandi
fara, efndi einna d(s)auðtryggustu
af þeim, sem megandi voru, til
voldugrar kvöldmáltíðar við utau-
för (ekkj þó útför) hins mikla(I ! )
manus. þetta var á drottinsdag-
inn. Var þar samandrifið efna*
úrvak viestheimskra Islendinga :
gildasti lögmaðurinn, (ráð-)ríkasti
real estate maðurinu og fleiri
mammons * * * ) menn; tilsvarandi
kvenkyns. þessi kjötkveðjuhátíð
var haldin í háneista naustinu hjá
norðainverðu Victor-stræti ; — og
skorti sízt, að þar væri ekki fram-
leitt nóig af líkam.fegu fóðri * * * *
af húsráðanda hendi ; því þar eru
allajafna gnægtir brauðs, að
minsta kosti á tyllidögum. — En
*) Sbr. Einar ára-foringja'.
Höf.
* *) það eru viturra getur, að
svo létt, sem sumir af oss höfrun-
um (og ef til vill sumir sjálfra
sauðanna) mundum bera það, að
vera sviftir ljómanum af guðs-
mannsins geisladýrð, — svo litt
muni og prestahöfðinginn sjálfur
sakna stímabraksins í hinum síð-
ustu samförum sínum við “vestur-
íslenzka menning”.
Höf.
* * *) Sem menn vita, er ilamm-
on aðal-iguðinin okkar hér ; biblíu-
guðinn er bara hafður til sýnis,
eins og skrautbundið bókasafn í
fáfrœðings eigu. Höf.
:****) -þvi andloga hafa gestirnir
sjálfsagt orðið að nesta sig með,
þeir sem það höfðu.
Höf.
daginn eftir lagði aðalhjörðin sinn
skierf t.il nestisvista postulans með
gríðar samanibnrði matar og
mannslíkama; og var þar auk þess
margt að gamni haft, svo sem
létitar ræður og laung kvæði. Ann-
ars mætti hitt sýnast býsna tvíl-
samit, að guðsmanninum hafi oxð-
ið gott af öllum þessum íburði
undir ferðina ; því hann er sagður
magaveikur. Hitt er þó vonandi,
að “guðsblessunin” yfirgefi hann
ekki fremur en hún hefir gert hing-
að til, bæði hvað metorð og
maura snertir, og enda alt, —
nema “nýja kirkjufélag-
i ð ” ! — — Svo er mælt, að
hjörðin eigi að ganga sjálfala um
sinn, þangað til einhver fæst, sem
vill gefa sig í verkið (smalamensk-
una) fyrir nógu lágt vikukaup ;
því klerkur er sagður all-íhaldsam-
ur með gjald við kaupamenn sína,
eins og Mammons-menn eru yfir-
leitt (enda er sagt, að honum
gangi vel að safna centunum ; —
um söfnun hinna fjársjóðanna atti
ekki að efast af slíkum guðsmanni;
það er ekkert að marka, þó engiun
hafi orðið þeirra var enn þá ; þeir
eru hvort sem er ósýnilegir! ).
Helzt er haldið, að drengtetur,
sem væntanlegt er hingað vestur í
hóp með öðrum emígröntum, og
vitanlega er vistinni ókunnugur,
muni fást til að fara í kring i:m
féð nokkra daga ; — og er engin
hætta á, að honum verði of-goldið.
því engin tiltök eru nú með, að
Lárus kaupamaður að sunnan fá-
ist í þetta sinn, sízt upp 4 sömu
■býti og í haust leið : alt fritt og
25 cent á dag ! Og ekki hcldur
von til, að húsbændur hans vilji
l'já hann um h á-innatím i in f-\ rir
fáein smjaðuryrði. — — Engu er
spáandi um upplit guðsmunnsins,
þegar heim er komið. En telja má
víst, að hann fari ekki að sicilja
við sig prestinn fremur en á fyrri
ferðinni ; og má nœrri geta, að
hógværðin og lempnin vedfa hon-
um þar vonarblæ um vanga, og
lýsa yfir ásjónu hans, þótt lítt
sjái stundum til augna. Ef að lík-
um lætur og fyrri framkomu, mun
hann varla gera sér of dátt við af-
dánbaða ráðgjafann, sem hann þó
tignaði manna mest, meðan í há-
sætinu sat. Verður hann því snar-
lega að snú við blaðinu og fara
að tigna nýja valdamanninn (sem
hann ámælti svo freklega meðan
'hann var undir ákærunni), — eða
þá taka upp, íslenzka æðsta prests
“pólitíkkina” og vera “beggja
blands”. Að sjálfsögðu lætur hanu
það vera sitt fyrsta verk, að led'ta
frétta hjá framliðinna uppvakn-
inga'manninum á Vesturgötu, sem
prýðilegast af öllum dygðum liefir
tamið sér þ a ð atriði kristilegr-
ar þroskunar, að vera slægur sem
höggormur ! þætti mér kynlega
við bregða, ef guðsmaðurinn fyndi
til nokkurra ónota af því , að
létta af sér dúfu-einfeldninni um
stundarbil ; er mér ekkj kunnugt,
að sú sálar-ednkenni hafi hingaö tii
oröið honum að trafala. Tæplega
kotna þau firn til, að mær bregði
4 þann hátt vana sínum. — En
hver árattgurinn verður af þessari
för höfuðpaurans, er ómögulegt
fyrir aðra en “spámenn hins nýja
tíma” að geta sér til um ; —
hvort 'hiin verði að frægðar-
f ö r (ieins og til var stofnað, og
ekki er hægt að fortaka, því mað-
urinn hefir mjúka tungu), — elleg-
ar eittgöngu s 1 æ g ð a r -för (sem
hún einnig að fjjálfsögðu verður).
18. mai. , ,
. . ,n . . .n.
KVEÐJA TIL HIMNAFÖÐURSINS
frá Jóni Einarssyni.
í Heimskringlu af 4. maí er
greinarangi svolítill til mín með
yfirskriftinni “ólyktunarorð” og
nndirskriftiimi “Orri”. Greinin öll
hljóðar orðrétt svona :
“Ályktunarorð. O r r i vill ekki
leggja virðingu sína í veð fyrir að
skattyrðast við gásarlappa-
f í f 1 Ilkr. Fíflið virðist, — af
ritnœtti þess að dæma, — eiga
sæti í þeim flokki manna, er mest
yndi hefir af að snúa s a n n -
leika í 1 y g, i ; ennfremur lítur
svo út, sem það — fíflið — (J.E.)
muni eiiga sammerkt við þann, er
kveðið var um þannig :
“Hann gat engan á himni vitað
heiðri tignaðan nema sig”.
Sökum þess var honum steypt
til h...,...! O.r r i.
Heimskringlu hættir til að mis-
prenta orð orð á stangli í seinni
tíð, hefir því fyrirsögn eða ‘motto’
greinarinnar breyzt í ‘Ályktunar-
orð’, í stað ‘Ólyktunar’, sem þef-
urinn af verkinu ber með sér að
höf. hafi ritað það. En sleppum
því. Hiér dugir ekki glensið, því
nóg er til af alvörunni,
Séð er það, að 0 r r i hefir
sjálfsálit nokkuð að mun,, og einn-
ig það, að hann hefir ekki verið í
sem Jaeztu búskapi um þær mund-
ir, sem hann hafnaðist við grein
minni þeirri “Um byggingalist
Orra”, o.s.frv., er ég reit um dag-
inn. þessu hefði ég ekki sint frekar
hefði maðurinn svarað í öðrum
stíl, eða haft lag á að þegja. En
þar sem hann vandar sig svo, að
hann vitnar til helvítis um að ég
snúá sannfeik.a í lýgi, þá má ekki
minna vera en að ég þakki hon-
um vandvirknina og kœrusemina í,
að vitna til þess, er hann trúir
skárst fyrir málum sínum.
Ned, ég hefi elcki logdð einu orði
í greitt minni ofanttefndri, enda
minnist ekki Orri sæll á þá grein.
Samt veit ég betur, nú en þá, um
tvö atriði, sem ég giskaði á. Hið
fyrra var það, að ég kvaðst hugsa
(eims og ég líka gerði þá, það veit
hamingjan), að prentararnár hefðu
unnið verk sitt skakt og gert 7 2 -
f« t a langan sperrulegg-
i n n (! ) hans “Orra” á 16 feta
breiðu húsi, þ.e. 144 feta
lengd í alla sperruna ! Ég hefi ald-
rei heyrt getið um þvílíkt ris á
“fjósi fyrir kindur” (sem Orri er
að kenna að byggja) og ekki á
nokkurri bygigingu á jarðríki. í
öðrum heimum, t.a.m. hjá vitninu
hans Orra, er ég ekki sem kunnug-
astur. Má vera það sé farsælasta
risið þar. En dýrt verður þakið
þar samt, þótt maðurinn fengi
efnisviðinn eins og han-n var forð-
um (eftár sögm Orra í Hkr. 2.
rnarz) ódýrastur nl. 12 til 120 dali
þúsundið ! þvílíkt gjafverð ! eina
120 dali þús. fetin af byggingavið
í fjósið ! það er ekki mikið verð!
Orri mittiiist ekki á, hvað fjósvið-
arverðið er núna, því miður, að
eáns að það sé munur á, hvað alt
þess konar sé dýrara, ódýrasti
viður 30 dali, en gefur í skyn, að
það sé ekki fjóshæfur viður. Já,
ég verð feginn að geta með góðri
samvizku tilkynt p-renturum Hkr-.
að þeir eru hér saklausir. Sperran
á 11 i að vera 144 fet. það e r
mæling Orra.
þessi liður því samþyktur. Næst
, »-1 —
, Ettareinkennið 59
r«r Ijt-v.
felt mlg við að hafa að elns óákveðin-n lífeyti, ég vil
eiga áreiðanlegar tekjur og veta mihn eigin herra.
Mig langar líka til að kvottgast, ekki þessari eða hintti
ákveðinni uttgfirú, helduf þeiíri, Settt ttiét geðjaSt að ;
og þegar ég er búifin að velja mér konuefni, vil ég
síður þutfa að koma til þítt með hattittn í hettdinni,
og spyrja, hve mikið þú viljir veita mér til lífsviður-
halds af .miskunn þinni. Og þar eð ég veit, að þú
þarft á peningum að halda til að geta reist nýju
bygginguna, befi ég ekkiert á móti því, að þú leysir
erfðaóðals-bandið og seljir eins mikið af landeigninni
og þú þarft”.
Faðirinn gleymdi alv-eg að draga andann af undr-
un. “Hver er þá þessi stúlka, því þú ert víst búinn
að velja, Granville?” spuröi hann.
“0, það gerir ekkert, þó þú fáir ekki að vita
það”, svaraði hann.
“það er þó líklega ekki stúlka, sem stendur laugt
fyrir neðan þig að ætt og tign?”
“Nei, þú þarft ekki að óttast það”, svaraði Gran-
ville. “Mér hefir aldrei komið til hugar, að gera
eett min-ni neina hneisu. Stúlkan, sem ég ætla aö
kvongst er Gw-endoline Gildersleeve’ .
“Gwendoline Gildersleeve”, endurtók faðir hans
undrandi, því það var gömul óvinátta á milli fjöl-
skyldanna. “Dóttir þessa fyririi‘. lcga lögmanns.
Hvar hefirðu kynst h-enni, Granville?”
• «Eg kyntist henni hjá Bertrams í Birkelay Square
og okkur leizt svo vel hvoru á annað, að vilð höfuiii
oft fundist síðan í lystigarðinum, og þó við séum
ekki opinberlega trúlofuð, höfum við þó heitið hvort
öðru ævarandi trygð”. .
“Nú, hve mikla upphæð hefir þii ákveðið að biðja
mig um?" spurði ofurstinn.
Sonurinn nefndi þá upphæð, sem hann hélt að
imundi duga þeim.
*... J . :.................
* “ ‘ '• i~i . i : !•*«*-« ■
60 Sögusafn Heimskringlt:
“það er býsna stóx krafa”, svaraði ofurstinn,
“efi húfi er máslce ekk-i ómöguleg. Efi þá verð ég
strax að selja Dowlattds-jörðÍna, á amnatt liátt «r
það ekki mögulegt, og svo tek ég þau tólf þúsund,
setti ég að líkum fœ fyrir hana, til minna eigin af-
nota”.
“Til að reisa ný-ju bygginguna fyrir?” spurði
Granville.
“Nýju bygginuna? Nei, alls ekki”, svaraði faðir
ltans stuttur í spuna. “þarf ég katinsk-e að spyrja
son minn að því, hvað ég geri við mína eigin eign ?
Ég þoli -ettgin afskif-ti af mínum sérstöku fvrirtækj-
um, mundu það. Ég geri við þau ]>að sem mér sýn-
ist, — læt þau ávaxtast, ef mér dettur það í hug.
eða kasta þeim í sjóinn, ef mér líkar það betur”.
“T-ólf þúsund pundjeru stór upphæð að taka af
óðalinu, áti þess að mega spyrja um til hvers þau
séu ætluð", svaraði Granville reiður, “mér finst þú
gerir heldur mikla tilraun til að Jíkjast forfeðrum
okkar, sem kottiu hingað írá Hollandi. það er sagt
utn Hollettdingana, eins og þú veizt, að þeir taki of
mikið en gefi of lítið”.
Ofurst.nn reiddist syni sínum, en gætti sín ])ó
fyrst í stað, en því lengur sem hann talaði, þess
reiðari varð hann. það særði hann rnest, að Jað
sem hann var að áforma, var gert fyrir Granville,
og að það var Gramvilles vegna að hann lenti í þess-
ari klipu.
Að síðustu fiékk' reiðin yfirhönd, svo hann gat
ekki stjórnað orðtim sinum. “Gættu þess, hvað þú
gerir, o-g hafðu stjórn á orðum þínum, Grattville.
Ég þoji ekki, að þú talir til mín á þenuan hátt í
minum eigin húsum. Ef þú ergir mig um of, þá
kemur það fram á sjálhim þér. Ég get leyst þiz af
hólmi með einum shilldng, Granville ; já, m-eð einum
shilling, og svo bætt úr þeim órétti, sem ég hefi gert
kemur getsök mín til Orra, að
•‘han-n muni ekki ódrengur vera”,
eins og ég setti það fram í niður-
lagi g.rieinar minttar. þetta var 4-
giskun að eins, og má því ttefnast
getsök, e£ til vill. þetta atriði og
spierrulengdar ágiskunarákv'æðis-
yfirsjónin -er því þ a ð e i n a ,
sem Orri getur nok-kurn tíma
sannað, að hafi verið sk-ak-t í g-rein
minni ; og ekki hafði ég hugsað aðv
þau atriði hefðu ollað þess-
ari ólgu í búskapi höfðingjatts, og
eigi voru þau til þess stíluð þann-
ifb
Út úr tilvitnun Orra í ljóð Mil-
tons (sem þessi höf. líklega vei-t
þó eigi að var upprun-alegi eigandi
hugsuttarinnar í tilvitnuninni) dreg
ég það, að hann (Orri) telji sig
Himttaföður : Stefið “Hann gat
engan á himni vitað heiðri tignað-
an niema sig”, bendir á, að Djof.
hafi viljað komast í sömu tignina,
og því verið steypt. þetta letur
Orri m-erkja sig Og mig, og að mér
hafi því verið steypt í þá stöðu,
sem ég er í. þess vegna er hann
ein-n tignaður á himnum. Gáíulega
hug.sað af karli. Gásalappaljósið,
sem hann las grein mína við, bend-
ir á, að hanti þekkir nægilega lítið
í -réttritun eða ritmerkjum. það
(“ ”) merki er haft til að ein-
kenna með orðréttar tilvitnanir,
og e-innig sett við einkettnileg nöfn,
sem þóttafullir ofvitringar tak-a
sér til sórkennis og yfirljóma yfir
kristin skírnarnöfn sín, sem ekki
hafa hálft gildi við það, sem kröf-
ur slíkrar hátignar titheimta ; eða
þar sem nýtt nafn þarf að brúka
til að dylja með persónuna e i n -
h v e r s vegna. Getur vel verið,
að mörgum hafi orðið að trúa að
•'Búskaps” grein “Orra” væri rit-
uð af einhverjum prófessóri fyrir
þetta sama. Hann veit ekki neitt
svo neðarlega í þekkittgunni, Hess-
aður, að honum sé kunnugt um,
að Búska-p þýöir alt annað
en hann ætlast til. það nfl. þýðir
lundarfar búandaus, þ.e. bú>-
1 u n d. Búskap-ur er ekki íslenzka
heldur málruglin-gur úr dönsktt-
bjögun, og hefði mátt búast við
að herrann hefði ekki það mál 4
takteinum innan um ísl-enzkuna,
eftir því að dœma, er hann reit í
garð Dana hér um árið. En þótt
ég sé á öðru máli en hann um
t-ærilæti svín-a, þá er bað trú mín
staðföst, að þau haldi betur við
móðurmál sitt, kunni það betur
en “Orri”.
Ilvað þýðir nú nafnið “Orri” ?
Já, það mun-di nú margur hugsa,
að það tilheyrði að edns prófessór-
um, öndum geimsins eða énglun-
um, úr því svona langræpandi höf-
un-dur hefir notað það fremur en
skírnarnafnið. En við skulum nú
skoða það efnafræðislega ! Jú,
Zoega hefi-r það í fornyrðabók
sinni ; We-bster og ‘Encyclop-edium’
ber saman við hann lífca. Nafnið
er fiillgott til síns brúks, þar sem
bað á við, sem það óefað gerir á
þessum stað. það þýðir á vönd-
uðu, þaulhreinsuðu íslenzku máli
g r a ð f u g 1. Má vera að höf. h-afi
ekki beint athugað, hvað það
þýiddi, né að það hefði n o k k -
u r a þýðingu. En það er óefað
það heppilegasta nafn, sem nokkur
hefði getað v-alið til þessa brúks.
Á ensku m-áli þýðir það h e a t h j
c o c k, á frönsku c o q , á fugl- j
fr-æðismáli Tetras t e t r i x , i
þ. C'. s v a r t i g r a ð f u g l i n n. j
Er fugltegund þessi svo sjaldgæf i
talin í Ameríku, að líkur eru til, j
að “Orri” þessi í Mintieapolis sé ^
Islendingadagurinn.
Almennur fundur verður haldinn
fimtudaginn fyrsta júní næsíkomandi
í neðri (Joodtemplarasalnum, kl,8 e.h.
til að kjósa nýja Islendingadags-nefnd
fyrir 1911, Fjölmennið á fundinn.
N E F N D I N.
hinn eini graðíugl af þeirri tegund
V'Bstan'hafs, og er það ilt, ef ættin
deyr út, sem líkur eru til sé fugl-
inn einkyns. ímsum hefði orðið
það, að velja sér nafn, sem þeir
þektu þýtðingu að, en af því
“Orri” lærir alt 4 sömu prúttu-
kolluna (eins o,g karlinii sa-gði), þá
er mafnið samkvæmt öðrum (bún-
aðar-) vísindum hans. þykir sum-
um og öll nöfn skárri en þau, er
þeim voru helguð í skírninni, og
ýmsir þ u r f a , sérstakra örlaga
vegna, að brúka gervinöfn. það er
lakast, að þegar “Orri” les
prúttukollu sína, þá virðast af-
leiðdttgarnar benda á, að hann hafi
ann-ars vegar skjald-auga (Ekble-
faros), en hins vegar kúl-auga
(Hypable,p-haros), getur v-erið að
hann sá sjóneygður í þriðja lagi.
Alt hefir þetta áhrif á búskapið
hans og verður því dálítið ön-ug-
nr, kvótitin í reiknin-gsfærslunnd.
Sést slíkt á svínafræðinni sælu,
svínaheilbxigðisfræðinni (sbr. það,
er “Orri” segir ttm kvefsýki svína)
— hey-fræðinni (sbr. úthey á ís-
lattdi og í Ameríku), byggingalist-
inni, etc., etc.
það «r eins og reynslan rífist
endalaust um það, að þót-t ein-
hverjutn auðnist að koma tnynd
sinai og ævisögu, frítt eða fyrir
meðgjöf í Ilkr. utrt jólaleytið, sé
ekki ettdilega víst, að hann sé
frömuður alls hins frægast-a í þeim
“Elemetttum”, sem hann kann að
hafa innskrifað sig í. Síður en svo
Slíkt scst á ileirum en hagyrðinga
syrpunnii forðunt.
Ég kyeð nú svarta graðfugiinn
að sinni, og býst ekki við að minn-
ast hans aftur, fyr en ef svo skykli
ske, að ettdalyk-tin af honum bær-
ist hing-að aftur. Kynni ég þá að
leiða athygli alþýðu aö fræðutn
hans, svo þau falli ekki öll utan
hjá vegimrm.
Til Heimskrin-glu eða ritstjórans
vildi ég í hjartans anömý'kt mega
s 1 e t t a því, að þt-gar hcnum
ketnur næst til hugar a-ð fræða
okknr, “Ignorant Farmers”, eins
o-g hérlen-d stórmenni oft nefna
okkur, ])iá væri æskjl-egt að hann
‘ gæfi tækifaeri” einhverjum af okk-
ar ungu búnaðar-ttámsmönnam til
að rita þau ráð og bendingar ; og
illa skal tnig furðá það, ef nokkur
þeirra er sá fáfræðingur, að ltann
láti eftir sig sjást aðra eins lok-
leysu og þessa Orra-hríð. É-g tel
víst, æð það yrði hagsmál Hkr. !
og eigi síz't lesendum h-ennar, að
blaðið horgaði ritgerðir af því :
t-agi, sem kæmu írá höf-., sem vita
um hvaða tnál þeir ætT.iðu að i
skrifa.
Ég æ.tia að taka því fram nú, að
ég fór upphaflega að ræða þessa
1 graðfugls grein vegna þess, að
j hún var rituð sem k e n s 1 u -
' grein, þar sem annar maðurinn,
heimskur og fáfróður, spyr um alt
í grau’t, og er | svarað á sama hátt
af öðrum maitni, sem ritar eins og
fullfræðingur (authoxitj-), án þess
þó að sýna, að hann þekki mál-
efndð að nokkru. Yið hitt ér
minna að athuga, þótt mentt ræöi
á venjulegan hátt málefni í blöð-
unum, se-m þeir hafa óljósa þekk-
ingtt á, ef þeir rita ekki sem full-
gildir kennarax. þ e s s i nútíðar
A t l i okkar þolir næsta illa sam-
anburð við ga-mli íslenzka búnað-
arritið Atli (sem það á víst að
stæla), sem e£ ti-1 vill hefir verið
bezta búnaðarritið f yrir s a m-
t í ð sína, sem ritað h-eíir verið á
íslenzku.
Svo kveð ég “Orra” okkar með
þökk fyrir “ólyktarorðin” (hið
eina, sem eftir hann liggur, að þvi
er mérjer kunnugt), og vona hann
klóri sér vel á bak við langa eyr-
að, áður en hann ritar næst um
búfræði og h-álmsteyp-uhús, — eða
nokkuð annað.
Hratashreiður á kirkjuþaki.
í fyrravor er sagt að hraín hafi
reynt að byggja hreiður á Gaul-
verjabæjarkirkju, en gefist upp við
þaö. Gat ekki íettgið það til að
tolla þar. En í vor, litlu eftir
| bænadagana, tóku staðarbúar eftir
I þvi, að hrafnair tveir vortt farnir
í að byggja hreiður vtð kirkjuturn-
inn. Til þess að létta undir nttð
hröfnunum, ljgðu menn tágar úr
sjóreknum fisk-körfum út í kirkju-
garðinn, og þáðu hrafnarnir bygg-
ingar-eínið. Hrefna situr þar nú á
eggjtitn, og lætur ekki klukkna-
! hljóðið fæia sig, né htldur aukna
aðsóktt til kirkjunnar á helgum.—
Ei ah ver j um þ jó ðk-i r k j ukxummtvm,
með hvítan kra-ga ttm- hálsinn,,
mun nú þykja þetta illa spá irí—
kirkptsö'fnuðinum í Bæ, en séra
kúni lfttr o-g sofnuður hans hafi
enga trú á kerlingabókmn, og er
vtl við krumma.
(Eítir Sv. í Vísi). . .
Grand Trunk járnbrautarfélagið
hefi-r faxið þess á leit viö bæjar-
stjórmina, að 23 strætum og 12
bakstígum í Fort Rouge verðí l )k-
að, og lá-tin félagittti í té til að
legg.ja brautir sínar inn í bjrgina.
Naumast kemur til mála, aö iélag-
inu verði v-eitt þessi bón.
Ettareinkennið
61 62
Sögusafn Heimskringlu
öðrum þín v-egtta. Espaðu mig ekki til reiði, það
kemur niður á sjálfum þér".
“Leyst mig af hólmi með einum shilling?" sagði
sonurittn skapþungur og starði fast á föður sinn.
“Hvað meinarðu með því ? það er ómögulegt, þú
veizt eins vel og óg, að ég á jafnan rétt og þú til
óðalsins ; ég er elzti sonur —”
Hann þagnaði skyndilega, því við síðustu orðin
varð andlit ofurstans, sem áðu,r var rautt af reiði,
kríthvítt af hræðslu. “Ó, hvað hefi cg gert?” sagði
vesalings maðurinn, sem sá á andliti sonar síns að
hann var íartnn að gruna hið sanna ásigkomulag.
“Gleymdu því, Granni — gleymdu því. Ég var viti
tnínu fjær af reiði ng vissi ekki, hvað ég sagði. 1
hamingju bænum, gleymdu því”.
Unglingurinn leit á hann rannsakandi augum.
“Nei, ég get aldrei gleymt því, og ég skal komast
eítir, hvaða þýðingu það hefir. Éig v-eit ekkj, hvern-
ig sakir standa, en ég sá, að þú talaðir af alvöru.
Gerðu hvaö þér sýnist við ættaróðalið, það kemur
ekki mér við. Taktn þessi tólf þúsund pund og lok-
aðu munninttm á þeim, sem þú óttast ; ég veit ekki
hver það er, sem á að múta, og mér kemur það ekki
við. Ég hefi aldrei dregiö heiður Kelmscottanna of-
an í skarnið, og ætla heldur ekki að gera það nú ;
ég geri engar spurningar og krefst en-gra skýringa
En á meðan óg veit ekki, hvort ég er r-éttur erfingt
að Tilgate, kvong-ast cg ekki þeirri stúlku, setn ég
hefi valið mér fyrir komi ; ég virði hana oí mikils til
að vilja kvottgast henni ttndir fölskum vonum. —
Taktu þessi tólf þúsund og borgaðu blóðhundum þín-
um, en ekki máttu búast við, að ég sititri einn penny
af þintim peaingum frá þessari stundu og þangnð til
ég veit, hvort við höfum heimild til að ráðstafa
þeim að eigin vild”.
“Sem þér bezt líkar, Granvi'.le” s/araði ofurst-
inn angur-Htinn. “Drettgur minri, drengur minn,
það var þín vegna að ég gerði þctta ’.
XII. KAPÍTULI.
þögn og grátur.
þie-gar ofurstinn tékk tíma til að Imgsa sig tral,
ásetti hann sér að gera alt, s-em hann gæti ttl að
frelsa Granville, hvort setn honutn væri það mcð eða
mót. þess vegaa fóx hann að húa sig undir að út-
vega 'penin.gana handa Guy og Cyri.1, og leysa eríða-
óðals-bandið.
Granville skrifaði undir öll skjölin, setn faðir hans
lagði fyrir hann, 4n mótmæla, en aldret gievmdi hanu
þeim orðum, sem bentu á leyndarmál föðttr hans.
Han-n hugsaði og hugsaði um þetta efni, og T-ks
komst hann að þeirri niðurstöðu, að hann mundt
ekki vera elzti sonur föður sins. Kelmscott ofursti
hlaut því að hafa verið kvongaður áður en hann
gekk að eiga lafði Emily, og sonttr fyrri konunnar
var því hinn rétti orfingi að Tilgate.
Enda þótt Granville Ivelmscott • væri cYtlítið
lireykinn og þverúðtigtir, var hann samt heiðarlegur
maður með ákveöuar skoðanir, og jafnfrmat sem
þessi efi kviknaði í huga hans, var hann friðlaus bæöí
nótt og dag af því að komast eftir sannleikanum í
þessu fcfn-i. Væri hann ekki réttur erfingi að Tilgate
vildi hann ekki þiggja hið minsta af því óðali, hinn
rétti -erfingi gæti tekið það, en hann færi þá sjálfur
út í heimin-n að leita gæfu sinnar.