Heimskringla - 22.06.1911, Blaðsíða 3

HEIM8KEINGCX
3. BLS.
Dylgufult ragmenni
hlýtur sú persón>a aö vera, scm
kemur íram á ritvöllinn i 35* nr.
lleimskrinjrlu, 1. júní þ. a., er
brennimerkir sig ineö sLöíunum
“n. n.’’, ojr mætti lesa íyrir : ná-
ungans riíöingur”.
Alt af fer okkur löndum íram í
öllu, nema þar sem mannúöin og
kærleikurinn ð hlut að máli. Eða
svo virðist þaö vera, þegar mað-
ur les sumar þessar lúalegu og
dvlgjufullu ritgerðir nafnlausar í
blöðunum.
Ilér skal strax tckið fram, að
þessi ritgerð er ekki skrifuð í þcim
tilgangi að taka málstað séra F.
J. Bergmanns, né lieldur skrifuð
sem vörn gegn honutn. Hann þarf
þess ekki með. Ileldur sem yfirlýs-
ing á þeirri andstygð, setn lilýtur
að vakna í brjósti hvcrs velhugs-
andi manns, — andstygð á þeirri
ógöfugu vopna-aðferð, setn hér er
notuð.
Einnig skal það líka tekið fram
nú þegar, að það er ekki tilgangur
minn með þessum línum, atí fara
tína saman hvert dylgjufuft rag-
mensku-illyrði, sem þessi andlegi
sóði hefir krækt þctta ritsiníði sitt
satnan af.
Geti hún orðið til að vekja at-
huga hugsandi manna á þeirri ó-
mannlegu hugsun, sem virðist
vera ríkjandi hjá sutnum lóndum
vorum, að það sé óhæfu 'iæst, ef
prestar vorir og aðrir lciðandi
menn eru efnalega sjálfstæðir, —
þá er tilganginutn náð.
þegar maður les þessa um-
ræddu ritgerð, sem nefnd er ‘Burt-
numning’, dettur manhi ósjálfrátt
í hug illa uppalinn rakki, huitgrað-
ur og hveimleiður, sem aldrei fær
bein, nema þá ltann stetur því.
því sparkið, bitið og sultarskap-
urinn, með dinglandi rófuua á bak
við ofurlitla hundaþúfu geíur
manni be/.tu hugmynd ttm höfund-
inn.
Hinn magnaðasti draugur, sem
fylgt hefir íslenzku þlóðinni, er
prestahatrið, — hefir fylgt henni
alla tíð síðait littn kallaði sig
kristna þjóð. þessi draugur hefir
komið fram sem lævís refur. Vana
lega tekið sér bólfcstu í munni og
hjarta lítilmennisins og ragmennis-
ins. Hann hefir komið þar á þing
til spillingar, sem háð I.afa verið
af leiðtogum vorum til eflingar
heilbrigðrar starfsemi.
En erindi hans ltefir sí og æ ver-
ið hið sama : að hltta að kurlttn-
um, að reyna að kveikja eld og
hatur, — að reyna að gera þá
menn hlægilega, setn i>e/t hafa
barist fyrir lteiðri þjóðar sinnar,
bæði heima og hér.
Lífskjör presta heima, eins og
kunnugt er, cr engin glæsisaga.
þar hefir þessi andlega beináta
mest og dyggilegast nagað um á
liðnttm öldum.
Jjað er kunntigra en frá jturfi að
segja, að lífskjör prcsta t fyrri
daga á ættjörðinni hafa sorfið svo
að þeim, að þeirra andloga at-
gerfi hefir auðvitað lamast og oft
og tíðum orðið úti á hjarni lífs-
ins. En málefni það, sem þetr áttu
að upplýsa þjóðina með, hcfir ald-
rei náð þeirri fullkomimn að geta
orðið að lifandi áhrifum. — Fyrir
þá skuld ertt hú landar corir á
ættjörðinni að drekka sciðið af
margra ára syndum sínttm,
Jtetta prestíihatur hefir legiö
sem farg á þjóðinni, sent virðist
fylgla henni frá kyni til .cyns, land
tir landi. Og hér hjá okkur sjáum
við ef til vill ljósustu merkin :
sundrung, sundurlyndi. það sann,
ar fortíð vor hér.
Vitaskuld, sem betur fer, eru
margir betri menn farnir að sjá
það, með vaxandi þroska og auk-
inni þekkingu á málefni j.resta ’
samvinnu við þá heild af htrlendu
fólki, — að óeinlægni og óþokka-
skapttr er ekki auðveldasta ráðið
til að laða saman httgi mannanna
og auka kærleikann og mannúð-
ina.
Væru nú þessir menn, sem alið
hafa þennan prestghaturs-draug, í
sál og sinni og meðvitunl, svo
mannlega hugsandi verur, að þeir
litu á starfsemi presta (kristin-
dóminn), sem málefni, er þyrfti að
íhuga ; að margt væri öfgaíult og
gæti ekki staðið ljós þekkingar
núverandi tíma ; — ef þeir litu
þannig á það, og gætu litið á per-
sónuna sem ærlegan mann, þá
mætti telja til einhvers nýta í
tnannfélaginu.
Iín í staðinn fyrir, að líi.a með
mannlegum athugunum a málefn-
ið, þá skrækja þeir eins og út-
buröir í fúafeni sinnar eigin
hcimsku, á bak við manníélagið.
Jtví miður eru of margir af
prestum vorum hér, sem vcrða að
taka tímann frá því starfi, sem
þeim var ætlað að gcgna, vegna
fjármunalegs skorts. Myndi það
ekki verða happasælla fyttr vel-
ferðarmál vor, ef prestunum gæti
liðið svo vel, að þeir þyrxtu ekki
að hivfa neinar búksorgir fyrir að
framlengja lífið í sér og fiölskyld-
unni ? Skyldi vera slík dæmi til
hér hjá Vestur-íslendingum ?
Annars er það ömurleg’tr hugs-
unarunarháttur, þúsund ára kross-
burður á sumum þessum oiurlitlu
löndum vorum, að þeir skuli
tútna út af óeðlilegri bræði, ef
þeir vita til, að maður, sem er í
kennimannlegri stöðu getur efna-
skorts vegna komið fratn fyrir
almenning sem ærlegur maður.
Til að fullnægja slíkum httgsun-
arhætti þarf sá prestur aö vera
grindhoraður, sí og æ betlandi um
eitthvað til að éta, og þora varla
að lita upp á nokkurn manu fyrir
líkamlegum og andlegttm óþrifum.
Fyrir slíkum presti mundi “n.
n.” geta borið lotningu.
Eg vildi.óska, að prestar vorir
hér væru að sínu leyti eins vel efn,
aðir fjármunalega, eins og þeir
eru andlega Mundi það ekki verða
gróði fyrir þjóðarbrotið hér ?
Seattle, Wash., 10. júní .1911.
J. K. Steinberg.
Seinasta bók um ísland.
Karl Kuchler: In Lava-
wiisten und Zauher-
welten auf Island.
Flestir eru sólgnir í, hvaða
stjórnmálaílokks sem þeir teljast
til og hvaða stjórnmálatrú, sem
þeir játast undir, að þekking ann-
ara þjóða á íslandi sé aukin. Eng-
inn viröist dirfast svo mikið sem
að efa, að slíkt sé hið mcsta þjóð-
þrifaverk. Jtað er þarlleysa að
eyða orðum að því, að slíkt er að
ýmsu leyti nguðsjmlegt, t. d., að
það sé kunnugt vel víða, hvaða
vörur og afurðir vér höfum á boð-
stólum, og eins megum vér vera
liverjum manni þakklátir, scm leit-
ast við að tella útlenditiga af
þeirri villu, að vér séum a svipuðu
þroskaskeiði oq Eskimóar. En
það er einkennilegt, að það er eins
og engum komi annað ttl hugar,
en vegur vor vaxi á því, að sem
flestir titlendingar reki augun inn í
hvern krók og kima hjá oss og þefi
ofan í hvern kjagga og kirnu.
Samt virðist ckki sá þriinaður né
fyrirmyndar bæjarbr;t.gur á jijóöar-
heimilinu um þessar muudir, að'
vert sé að verg ginkeypur vfir því,
að öllu sé haldið hátt á loít. sem
þar gerist, eða að mjög glögg
gestsaugu beri að garði. Og það
er engin vanþörf á, að brvna það
bæði fyrir útlendum “Islandsvin-
um” og Islendingum, sem r.ta eða
ílytja erindi ttm menning vora á
erlendar tungur, að v'arast alt of-
lof. Oss verður enginn hagður að
því, hvrorki út á við né :nn á við.
Út á við verða afieiðingarnar oft-
ast gagnstætt því, sem til er ætl-
ast. Inn á við verða afieiðingarnar
einkttm þær, að oss vex ofmetnað-
ur og ofsjónir á þjóðmenttmg vorri
°g þjóðkostum.
Meistari Karl Kiichler er allra
útlendinga ótrauðastur á, að rita
utn ísland. Hann er manugerð góð
vildin í garð vorn, ljúfmenskan og
lítillætið. Hann hefir ritað allmik-
ið um bókmentir vorar. Og hann
hefir, að sögn fróðra manna, verið
svo httgttlsamur, að gleyma ekki
að 'víkja einhverjum sætindum að
hverju íslenzku leirskáldi. tem á
leið hans varð. Hann hefir lokið
lofsorði á fiest, sem hattn minnist
á hjá oss, svo að það er ekki
fttrða, þótt vér séu honttm þakk-
látir.
Jtessi þýzki meistari og “íslands-
vinur” hefir nýlega gefið út bók
ttm Island. Hann brá sér heitn í
hitt eð fyrra og skýrir þar lrá því,
hvað fyrir auga og eyru bar í þess
ari för. Jtað er þýzk nákvTæmnt í
frásögninni. Ekkert er hlaupið yfir
og engu gleymt. Iiann fræðir Jtjóð-
verja á, hvar hann bjó ltir, hvaða
krásir matar voru bornar á borð
fyrir hann, hvað honum var gefið í
nesti, hverjir buðu honum inn á
Hotel Island o. s. frv. Meginkafli
bókarinnar er utn “æfintýri á
gönguför” hans ttm Snæfellsnesið
sUmarið 1909. Segir hann ítarlcga
frá þeim mannraunum, tr hann
rataði í, og þeim atburðum, er
gerðust í þeirri för. Er jjamatt að
ýmsu, sem hann segir þar frá.
Hefir Jöklurnm þótt það hin
mesta fttrða, er þýzkur maöur var
kominn í sveit þeirra. Hann
störðu þeir á, sem mesta furðu-
verk, er þeir heyrðti, að hann væri
frá Jtýzkalandi og jók það ekki lít-
ið ttndrun þeirra, er hann var gang
andi á slíku ferðalagi. Hattn segir
að kerling cin hafi tatitað látlaust
fyrir munni sér, er hún heyrði,
hvar hann átti heirna : “íleyr nú
á eindætni ! Jtýzkur maðuri’ Jtýzk-
ttr maður ! ' Og gangandi !3
Bókin er rituð af mikilli góðvild
í garð íslands. Hann hefir komið
inn í hrörleg og fáskrúðug fátækl-
ingahreysi á Snæfellsnesí og gerir
sig ekki digran yfir aumingjahætti
eða óþrifnaði fólksins, segir engar
skopsögur af því, sem margra
flysjunga er siður, hvort heldur
þeir eru intilendir eða útlendir.
Æjttareinkenniö 83
að til nýlega — á að gizka fyrir viku síðan — mér
til stórrar tindrunar, að hanu alt í einu hætti að
koma, og fór að leika hinn mikilúðga óðalsherra,
eins og ltann gerði áður. Eg ímynda mér nú að—”
Elma hafði ekki heyrt meira af þessu háværa
skvaldri, hún var farin að skjálfa og sinti engu öðru
en augum móður sinnar, sem mild og róleg ltorfðu á
andlit hennar, alls ekki { reiði, eins og hún ltaíði bu-
ist við, ekki beldttr ásakandi, en blíð og hluttakandi.
Jtað sern eftir var af ntorgunverðar tímanum sat
Eltna algerlega ringluð ; hún vissi hvorki hvað hun
borðaði, drakk cða talaði um. Hinar háværtt, háðs-
legu og ýktu smásögttr Gildersleeves um Kclmscotts
fjölskylduna, geiigu inn tittt annað eyrað og út um
hitt hjá henni ; það eina, sem httn vtssi um, var til-
lit móðttr hennar ; hun var sannfærð um, að hún
hafði lesið alt, sem við har í skóginum, á andliti
sínu, með einu einasta augnatilliti.
Eftir morgunverðinn gengti mcnnirnir út í gttrð-
inn til að reykja vindla sína, svo þær urðu einar eftir
í borðstofunni, Elma og móðir hennar.
Jtað leið dálítil stund áðttr en þær komu sér til
að tala, loks rattf þó frétin þögnina og sagöi : “J>ú
hefir líklega vcrið í Chetwood skógiuum, Elma?
“Já, mamina", svaraði hún og fann að hun varð
kafrjóð í framan. “Eg var titi í skóginum .
“Og þar fanst þú ltann, barnið mitt" sagði móð-
irin hlýlcga.
Hjartað hettnar Elmu hætti nærri því að slá.
“Já, ntamma, ég fann hann”, stundi hún upp.
“Og hann hafði liöggorminn með sér?”
Elma hrökk við. Ilvers vegna var móðirin að
tala um þetta auka-atriði, scm ekki kom málinu
við ? “Já”, svaraði hétn, “hann hafði hann með sér,
hann ætlaði að mála mynd af honttm".
Frú .Clifford Jtagði nokkttr augnablik, og sagði
84 Sögusafn Heimskringlu
svo með miklum erfiðismunum : “Og haun bað
þín, Elma?”
Elma laut niður. “Já, hann bað min — og ég
sagði nei”, svaraði hún lágt.
“Ó, mítt eigin litla IClma, ég vissi Jtað”, sagði
frú Clifford og tók köldu hendurnar hennar í lófa
sina. “Og ég veit líka ltvers vegna. En, Elma,
þú mátt trúa mér, það var ekki nauðsynlegt fyrir
þig að gera það. Jtú hefðir óhrædd mátt segja já,
góða dóttir mín”.
“Nei, aldrei”, hrópaði Elma um leið og hún stóð
upp og þaut til dyranna, kvalin af sneypu. “Ég
gat ekki, ég þorði ekki, — það væri rangt, það væri
voðalegt. Góða tnamma, þú mátt ekki minuast á
þetta við mig ; nefndu það aldrei oftar ; jafnvel
frammi fyrir þér skammast ég tnín svo tnikiö, Jtegar
minst er á þetta, að ég veit ekki, hvað ég á að gera
af mér”.
Eldrauð í framan þaut hún út úr stofunni. Hvað
sem það kostaði, gat hún ekki minst á Jtessi voða-
legu augnablik við nokkurn mann.
Frú Clifford sat kyr á legubekknum og grét.
Hún var f vandræðum, vissi ekki hvernig hún átti að
haga sér ttndir þessum kringumstæðum. Hún vissi
að httn gæti aldrei talað hreinskilnislega uin það,
og þó hún gæti það, þá myndi Elma ekki geta hlust-
að á hana.
Sama kvöldið, þegar Elma fór upp að hátta,
kviknaði hjá henni einkennileg löngun til að endur-
kalia í httga sinn alt það, sem við bar í skóginum.
Hún settist á rúmið sitt og leit mcð innri sjón
sinni á alt, sem þar skeði. Einkttm var það mynd-
in af Sardanapel, þar sem hann lá á burknunum á
myndinni, sem Cvril hafði málað, sem stóð svo lif-
andi fyrir hugskotssjémum hennar — liinn inndæli
j Sardanapel, svo liðtigur, sleipur og gljáandi — ó, að
" T - r~ * • -
‘WÍNNIPEG, 2? JÚNl 1911.
Hann minnist með þakklæti þess
beina, sem honum af litluin föng-
um er í té látinn. Hann alsakar
alt og færir á betra veg. Hann er
hrifinn af náttúru landsins, af tign
hennar og tígulegum svip. Hann
hælir landsbúum á hvert reipi.
Hann lofar vaskleik sjómanna í
Búðum, snarræði þeirra og hug-
prýði í baráttu við ofsarok og æð-
andi sló. Hann lætur ekkert færi
ganga tir greipum sér til að iæra
lesendunum heim sanninn um, að
hér btii menningarjtjóð. Hann seg-
ir. að hvern ferðamann muni furða
á að slá norður undir heimskauts-
baug svo reisulegan bæ semReykja
-vík. Hjá Sæmundi kaupmanni
IIalldórss}Tni í Stykkishétlmi var
sá rausnarbragur í hvivetna og
havana.vindlarnir svo góðir á
bragðið, að hann hafði gleymt, að'
hann væri staddur svo norðarlega
á hnettinum, ef hann hefði ekki
séð út um gluggann. Ilottum þyk-
ir það leitt, að menn hafi haldið
um oss, að vér værum á líku
þroskastigi og Eskimóar. Hann
kveðttr það mestu furðu, hve
menning vor sé mikil í flestnm efn-
um, þar sem vér eigum að berjast
og búa við jafn harða og óblíða
náttúru. En einu ættu þeir að
taka vel eftir, sem lesa þessa bók.
Honttm finst mikið til utn hirðu,
leysi íslendinga um tímann, þykir
það skoplegt og ófyrirgefaulegt. —
Hann er ekki fyrsti útlendingurinn
sem kynst hefir Islendiugum og
verður tíðrætt um þenita eigin-
leika þeirra. Er þetta næsta al-
varlegt timhugsunarefni. J.>að er
vafamál, hvTort það getur verri
þjóðlöst en eyðslusemi á tíma.
það er auðsætt, að hvorki ein-
staklingum né þjóðum verðttr tnik-
illa framfara né afreka auðið, ef
mikil brögð eru að slíkum sjúk-
dómi.
Honum þykir vænt um hylli þá
og ástúð, er hann á hvervetua að
ltrósa, — segir frá því með venju-
legri nákvæmni og þjóösýnilegri
ánægju. Vestmanneyingar könnuð-
ust óðara við hann og 'ttann steig
éi land og heilsuðu hoiitim með
mestu virktum og virðing. Hann
segir, að skáldöldungurinn Stein-
grímttr Thorsteinsson hafi faðmað
sig, Jtegar þeir kvöddust, og legið
við að vikna.
Bókin er skrifuð á venjulegri
prófessora-þýzku. Setningarnar
upp undir hálfar eða jafnvel lteilar
stórefiisblaðsíður og þar á ofan
setning innan í setning, líkt og
hólf vr innan í hólfi í sumtim pen-
inga pyngjum, og eru menn teknir
að þreytast um það komið er að
botninum. 1 henni eru etigir fjör-
sprettir né skemtileg tilþrif. Hún
færir þeim ánægju, er Jtykir gaman
að lesa lof um lantl sitt og þjóð.
Má vera, að hún í hugum sttmra
kveiki löngun á, að kanna og
skoða stöðvar Snorra goða og
Jtórólfs bægifótar. Meiri arður
verður íslendingum ekki að lestri
hennar,
Vonandi er, að þessum “Islands-
vini” gefist sem oftast færi á, að
heimsækja ísland. Honurn er ó-
liætt að trúa því, að hann verður
jafnan mörgum Islendingum hinn
mesti aufúsugestur.
Sigurður Guðmundsson
(Ingólfur).
Sendið Heimskringlu til
vina yðar á Isiandi.
Hvernig stendur á því ?
Ilerra ritstj. Ileitnskringlii.
Eg las nýskeð eftirmæli um is-
lenzka konu, í tímariti frá íslandi,
sem byrjuðu á þessum orðum :
“Góð heimilí eru sólskinsblettir í
þjóðlífinu”, o. s. frv., og ntina í
vikunni barst mér blað, sctn gefið
er út í smábæ hér i nágrenninu,
og eru þar eftirmæli tm aðra
konu, og inni í þeim miðjutn rek
ég mig á all-lgngan kafla, svo að
segja alveg orðréttan étr þessum
fyrnefndu eítirmælum.
Getið Jtér sagt mér, hvernig á
Jtessu stendur ?
Er hugsanlegt, að báðttm höf-
ttndunum hafi dottið alveg hið
sama í hug, eða hefir ritstjóri
blaðsins tekið traustataki á grein-
inni úr tímaritinu, án þess að geta
um heimildir ?
Virðingarfylst,
Lesandi Ileimskringlu.
Winnipeg, 15. júní 1911.
* * *
ATIIS. — Vér höfum lesið bæði
eftirmælin og höfutn fundið þau
svo nákvæmlega eins með köflum,
að enginn efi getur leikið a því, að
blaðstjórinn hefir tekið greinina tir
tímaritinu, en ekki samið hana
sjálfur. það er óhugsandi með öllu
að tveimur mönnum geti dottið
nákvæmlega hið sama í hug, og
lýst því með hinum sömu orðum.
Ritstj.
The Hyland Navigation Co.
hefur nú opnað
SUMAR SKEMTIFERÐA SKRÁSETNINGAR
Margar þegar skráðar.
TJALDSTAÐIR til leigu til sumardvalar, í
“HYLAND PAfíK”
Rétt við ána. Dýrðlegt útsyni. Ötrætisvagnar á hverjum tuttugu
mfnútum.
HYLAND NAYIGATION GO.
13 Bank of Hamilton Chambers. Winnipeg.
&t,oð þvl aO biðja œfinloga um
“T.L. CHiAR,” þá ortu viss aö
fá ágœtan vindil.
(l’NIOy MADE)
Westem Uijcar Faetory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
VVWWVWVWWWWWWWWWWWWVWWWVW
©
\ LDIÍEl ÖKALTU geyma til
TA. morguns sem hægt er að gera
f dag. Pantið Heimskringlu f dag.
iMmMiMiifjmimii
©)
6)
/VWWWtAVWVWWAWVSWVWVWWWSAWWAWS
ÆttareinkcnniS
85
86
Sögusafn Heimskringlu
hún hefði hann nú hjá sér. Hún stöðvaði hugsanir
sínar og ætlaði að þvinga drauntsjónirnar til að
hætta, en þá gerði þessi trylti innblástur cnnþá einu
sinni vart við sig. Hún mátti til að dansa, hún
varð að snéiast í hring og ltlýða hinu óskiljanlega
æði.
Hétn þaut á fætur, og eitt augnablik leit étt fyrir
að freistingin ætlaði að sigra .hana. Loðskinnskraginn
— loðskinnskraginn var í neðstu skúffunni. Hikandi
og sneypt opnaði hétn skúffuna, tók kragann upp og
hélt á honum tneð báðum höndum. Ö, nvað hann
er mjéikur, sleijtur og sveigjanlegur eins og höggorm-
ur. Með afarsterku viljaafli tókst henni að seia eðli
sitt, og svipaðist eftir skærunum sínum. þau láu
á dragkistunni ;, héin greip þau og fór að klippa krag-
ann sundur í smápjötlur ; þegar hún var búin að
því, sópaði hétn þeim saman og lét þær ofan í neðstu
skúffuna aftur.
Nú varð hún rólegri. Hún' elskaði Cyrtl Warr-
ing, já, hún elskaði hann afarheitt ; það var hart að
hrinda honum frá sér, en um annað var ekki að tala.
það var eins og kraginn hefði sagt við hana : “þú
Jtorir ckki að taka hann, en mig þorir þét að taka ;
komdu, dansaðu, hamastu í hring og gleymdu sorg
þinni”. En hún hafði sigrað freistinguna, og nú —
Og nú ætlaði hún að hátta, hugsa um Cyril og
gráta þangað til hétn gæti sofnað.
Ilún gerði það lika, hún gaf tilfinningutn sinum
lausan tauminn, lá vakandi og grét og grét lnngan
tíma, unz augu hennar voru orðin rauð og þrútin,
þá sofnaði hún loks af þreytu og svaf fast ftam á
dag-
Klukkan 8 harði frú Clifíord að dyrum mjög
hægt. “Komdu inn, mamma”, kallaði Elma og
settist upp í rétminu nokkuð skelkuð. Móðir hennar
lauk upp undrandi og gekk inn.
Jtegar hétn kom að rúminu stundi hún hátt.
“Elma, góða barnið mitt, hvað gengur að þér, þú
heíir grátið”, sagði hún.
“Já, mamma”, svaraði Elma og sneri andlitinu
að veggnum, minna sneypt þó en í fyrsta skifti.
“Eg gat ekki varist því, mamma”, og greip hvítu
hendina hennar og þrýsti hana innilega. “það er
heldur ekki furða, þó ég gráti", sagði hún loksins.
“Ilann fer burt frá Chetwood í dag, og Jtað var svo
sárt, — svo voðalega sárt, að kveöja hann fvrir fult
og alt”.
“ö, já, ég skil það vel, góða barnið mitt”, svar-
aði frétin og starði lengi á hana. “En — prátt fyr-
ir þefeta alt saman — hefir þér Jtó liðið vel í nótt,
Elma, er það ekki?”
Elma vissi vel við hvað hún átti ; þær skildu
hvor aðra, án þess að tala, mæðgurnar. “Já, já,
miklu betri nótt. Eg \Tar dálítið óróleg íyist, en
svo gat ég grátið og það hjálpaði mér svo \et”.
Móðirin horföi á hana efandi en þó glöð. “Já,
góður grátur, það er Jtað bezta”, sagði hún með
hægð. “það er rétta lyfið, vel sæmandi og cðlilegt.
Góður grátur hefir aldrei gert neinum manni neitt
mein. Hann er eins konar öryggispipa ; Jtú ert
heppin, Elma, að þú fékst hjálp og svíun á þenna
hátt”.
“Já, góða mamma”, svaraði Elma, “sannarlega
lteppin, held ég”.
Af tilviljun sá frúin fáein hár á gólfinu, og grun-
aði strax, hvernig á þeim stæði. Hún gekk að drag-
kistunni, opnaði neðstu skúffuna og sá, hvernig krag-
inn var leikinn, svo lokaði hún skúffunni aftur.
Ilétn gekk að rúminu, laut niður að Elmu og
kysti á enni hennar. “Kæra, litla Elma mín”,
sagði hún, og fáein tár féllu á heitu kinnarnar á
dóttur hennar, “þú ert kjarkmikil, mjög kjarkmikil.