Heimskringla - 22.06.1911, Blaðsíða 4

4. BES.
WINNIPEG, 22 JÚNÍ 1911.
BBIUSKEINGBX
1 *
•r
Til Jónasar Þorbergssonar.
Kæri ritstj. — Yiltu gera svo vel
aö ljá eftirfarandi línum rúm í
blaöi þínu.
En ilt er það, ef þú hlýtur ónot
fyrir hjá sumum lærðu inonnun-
um, er finst þeir einir eigi með að
koma fram fyrir fólkið.
Ég býst við, að þessi nýi kunn-
ingi minn, Jónas, vænti einhverrar
úrlausnar, enda finn ég 'vvöt hjá
mér til þess, að hreinsa litndur
mínar í þessu máli. Beinar rök-
stuðningar eru óþarfar staðhæfing-
um mínum til hjálpar ; ég vísa
Jónasi til blaða og tímarita, sem
gefin hafa verið út seint og
snemma meðal okkar Islendinga,
hér og heima. Ef hann finnur þar
ekki þyrnibrodda og andlegar húð-
strokur, er sál hans ekki tilfinn-
inganæm. — Ég hefði ánægju af,
að fara í gegnum feðrasögurnar
með Jónasi. ]?ar myndi ég finna
margt og mikið til stuðnings þeim
ömurlega sannleik, er ég hrópaði
svo hranalega upp með. þeir, sem
kalla það sleggjudóma, vita ekki,
hvað sleggjudómar eru. J>að voru
alls engir dómar. það voru að eins
nefndar meinsemdir okkar, í heyr-
anda hljóði.
Ég hefi aldrei sagt, að við ís-
lendingar hefðum aldrei átt eða
ættum göfugar sálir, værum kosta
lausir. Ég talaði um þjóðarfylgjur
er sorglega fáir hafa algerlega get-
að sneitt hjá.
Jónas telur upp nokkrar konur,
er þjóðinni væri sæmd i aö hafa
átt. Skyldi ég ekki geta talið upp
menn og konur, og bent á sem
eitraða rót ? Hvað var Valgarður
grái og Mörður son hans ? Hvað
var þórólfur bægifótur, Grani
Gunnarsson, Kolur þorsteinsson
og sumir af þeim Sigfússonum,
Rafnkeli Freysgoða og ileiri ? Alt
voru þetta ódrengir og varmenni,
er áttu afkomendur. Sannir höfð-
ingjar og göfugmenni mægðust oft
við varmenni. Snorri goði gaf
Merði Valgarðssyni dóttur sína,
sem kunnugt er. Vart er mögulegt
að finna óblandaða göfuga ætt af
þessu og þvílíku varmennakyni.
Og þó eitthvað af okkur væri af
göfugri ætt út í yztu æsar, þá höf-
um við þess ekki full not, þar sem
við lifum í eitruðu andrúmslofti ;
við getum ekki haft ósýrt blóð. —
Göfugri hluti feðra vorra hafði
líka sína galla. þeir voru að vísu
vinir vina sinna, en þeir höfðu
spjót sín jafnan á lofti \ið aðra
menn, ef eitthvað hallaðist í orði
eða verki. þeir voru drambsamir,
ágjarnir, þráttgjarnir og óbilgjarn-
ir að mörgu leyti. I þen ían arf
höfum við haldið dauðahaldi, en
vinfestuna miður, — þótt undan-
tekningar megi finna.
Gróa á Leiti hefir sagt Jónasi
það, að ég hefði fátt af dygðum
feðra minna. Má vera að svo sé ;
ég hefi þó þá djörfung og dreng-
lyndi að kannast við ávirðingar
mínar ; vinur vina minna væri ég
gjarnan, ef um nokkra v ini væri
að ræða.
Jónasi finst ég fara böðulshönd-
um um þjóð mína. En sá er vinur,
er til vamms segir. Ef þið viljið
ala vel upp börnin ykkar, megið
þið ekki>alt af vera að hæla þeim.
— Ég set hér erindi úr nýkomnum
tfðavísum eftir Guðmund Frið-
jónsson, er sýnir hvaða augum
hann lítur á þetta atriði ; hann er
mann skynugastur á þjóðavofur,
og hefir manna næmasta tilfinn-
ingu fyrir meinum þjóðar sinnar :
Stjarna stórborin
stemdu vendi
logum leiftrandi
á landsmála-þý ;
hýddu þeim húðlát, —
hart sé réttlæti,
þegar þjóðspilling
þarf að refsa.
Ég hefi aldrei óskað mér að
vera af annara þjóða bergi brotin;
ég veit vel, að þær eiga sína högg-
orma, nöðrur og illkynjuð sár.
Meira, ef þess er óskað.
R. J. Davidson.
Fréttabréf.
MARKERVILLE.
(Frá fréttaritara Ilkr.).
Veðráttan hefir verið góð og
hagkvæm1, það sem af er vorinu,
þó stundum hafi verið kalt og
nokkur næturfrost, þá hefir það
ekki orsakað neinar skemdir. Vot-
viðri hafa komið, næg til þess, að
framleiða allan jarðargróður ; er
því útlit fyrir sæmilegan grasvöxt
ef tíðin breytist ekki til lakara. —
Akrar eru skamt á veg komnir,
því alment varð sáð í seinna lagi,
því margir áttu talsvert óplægt
af ökrum, sem tafði fyrir sáningu.
Hjá ílestum eykst jarðræktin ár-
lega að góðum mun ; margir eru
farnir að rækta gras, svo stóru
munar ; síðgstliðið ár spratt það ^
illg, vegna ofþurka, en fyrir það,
sem til var, hefir verið góður
markaður meðfram hinni, nýju
brautarlínu til Rocky Mountain
House, sem byggjast á í sumar,
og nú verið að vinna við.
Atvinna er hér mikil og 'sæmi-
lega launuð, enda nógir verkþigg-
endur, sem streyma til Alberta
hvaðanæfa.
Tímar eru hér góðir um flest,
sem kemur til af járnbrautalagn-
ingu hér norðan og austan við ís-
lenzku bygðina ; keppa nú í óða
önn hvort við annað t/ö járn-
brautafélög, C.N.R. og C.P.R., og
sagt er, að Grand Trunk félagið
sé hið þriðja um að leggja járn-
brautir hér í grendinni. Spáð er,
að land stigi hraðara í verði nú
næstu tíma ; alt er á ferð og flugi
í orði kveðnu, þó kannske að sum-
ar loftkastala byggingarnar hrynji
nú, þá lyfta þær þó — greyin —
undir hugi manna meðan þær
standa.
Heilsa fólks er nú alment góð ;
er nú létt af vanheilsu þeirri, sem
hér hefir gengið um langan tíma,
af hitaveiki, lungnabólgu og misl-
ingum.
Skepnuhöld eru alment í góðu
lagi hér hjá íslendingum ; miklum
mun betri, en líkur voru til, því
víða var hey bæði í minna lagi, og
lélegt til fóðurs. Sjaldan hafa
skepnur hér tekið betri og fljótari
vorbata en nú, og er það að
þakka hinni hagfeldu tíð i vor, og
fljótum og góðum gróðri.
Ráðgert er, að hafa hátíðlegan
17- júní ; mun það vera Fensala fé-
lagið, sem gengst fyrir því, og er
það nijög að skapi okkar eldri
mannanna, að minst verði hins
göfuga íslenzka þjóðvinar Jóns
Sigurðssonar, og að það takist
sem allra bezt. ,
Nýkominn er liingað alfari herra
S. H. Ilelgason, ásamt konu sinni
og börnum, vestan frá Kyrrahafi ;
hefir hann riumið land ve^tur frá
Markerville, er hann okkrir kær-
kominn og árnum við honum allra
virta og velfarnaðar í bygð vorri.
Hér er um þessar mundir Theó-
dor Jóhannsson, bóndi úr Argyle-
bygð, á kynnisferð til bræðra
sinna fjögra, sem eru af hinum
eldri landnámsmönnum þessarar
bvgðar.
Gömlum vinum Heimskringlu
hér vestra þykir nú, sem hún ætli
að verða helzt til frjálslynd ; —
nokkru má nú muna, að gefa
mönnum tækifæri að taka til máls
með kurteisi og velsæmi, cða líða
mönnum, hvað eftir annað, að
fvlla blaðið með ónotum, hrotta-
skap og heimsku. Og það sýnist
ganga svo fangt, að ritstjórinn
komist hvergi að fyrir ös, ekki
svo mikið sem með athugasemd,
;sem ekki væri þó vanþörf á. —
Engum dylst það, að ýmisiegt er
miður vandað í hinum islenzka
kveðskap en æskilegt væri, og rétt
er það, að vanda um slíkt, göfug-
mannlega og leiðbeinandi ; en að
taka einn, tvo eða fleiri og vega
að þeim á almannal'æri er ekki
bróðurleg aðferð. það þarf and-
lega skarpskygni meir en i meðal-
lagi, að geta séð, hvað lesendur
blaðanna fræðist á þvílíkum blaða-
greinum, sem deilunum um leir-
skáldin, og voru það þó ‘býsn’ að
fyrirferðinni. þó kastar tólfunum,
að nokkrum manni skuli líðrist, að
taka eitt eða fleiri af okkar beztu
vestur-íslenzku skáldum og níða
þau niður fyrir allar hellur, án
þess að við það sé gerð nein at-
hugasemd. Mörg ljóð þeirra hafa
þó íslenzku vikublöðin í V’innipeg
og mánaðarritin haft meðferðar,
fræðandi og skemtandi, kvcöin af
snild, og leyfi ég mér að segja, að
það hefir verið meiri gróði fyrir
lesendurna, en fimbulfamaið og
gauragangurinn, sem blöðin hafa á
stundum helzt til mikið af í ó-
bundnu máli. — Alt þess konar
spillir fyrir blöðunum og rýrir vin-
sældir þeirra. — Ritstjóri Heims-
kringlu er sannarlega vaxinn því,
að rita meira í blað sitt en hann
gerir. Hann hefir alt af nóg til að
rita um, sem við viljum heyra og
fræðast af, og ég er viss um, að
mikill meiri hluti lesendanna ósk-
ar, að hann geri það. Við, sem
lesum Ileimskrinqlu og óskum að
hún hafi þjóðhylli, viljum ekki að
hún verði ruslakista fyrir skjalda-
skrifli og baugabrot, er fáir vilja
nýta.
Dánarfregn.
Föstudaginn hinn 2. þ.m. andað-
ist að heimili sínu hér sunnan við
bæinn húsfrú Elizabet Arnason, 58
ára að aldri. Hún hafði vorið mjög
heilsutæp undanfarin ár og legið
rúmföst í síðustu 14 mánuði. Jarð
arförin fór fram frá heimili hennar
tveim dögum síðar, að viðstöddu
mörgu fólki. Rev. C. B. Seely
jarðsöng hana. Ilún var jörðuð í
grafreit bæjarins.
Mrs. Árnason var góð kona og
greind og sýndi allstaðar skyldu-
rækni í verkahring sínum á starfs-
sviði lífsins. — 1 sambandi við
þetta er vissnlega vert að geta
þess, að hinn eftirlifandi maður
hennar, Mr. Jóhann .^rnason.
gerði alt, sem í hans valdi stóð,
til að ráða bót á meinsetnd henn-
ar, og lina þrautir þær, er sjúk-
dóm hennar voru samfara. Hún
eftirskilur tyo sonu á lífi, annar er
nú búsettur austur í Saskatewan
en hinn býr hér hjá föður sínum.
M. J.
Blaine, 10. júní 1911.
íslandsbanki 1910.
Ársreikningur Islandsbanka fvrir
árið 1910 er nýlega komina.
Endurskoðendur bankans, þeir
Indriði Einarsson og Júl. Hav-
steen, segja meðal annars um
bankann :
“Bankanum hefir á hinu liðna
ári tekist að bæta talsvert úr pen-
ingaeklunni, sem enn gerir vart við
sig, og að styðja atvinnurekstur
landsmanna. Bankanum hcfir að
voru áliti verið stjórnað með
sama dugnaði og fvrirhvggju, sem
að undanförnu. Nytsemi bankans
fyrir landið og áreiðanleik hans
hafa margir landsmenn viðurkent,
meðal annars með því, að kaupa
hlutabréf hans miklu meir en áð-
ur. bæði fyrir sjálfa sig og fyrir
sjóði opinberra stofnana”.
Hér skulu taldir helztu liðir í
bankareikningnum, eins og þeir
voru í árslok 1910 : Viðskiftavelta
bankans og útbúanna hefir numið
alls nálega 59 milíónum (rúmum 5
milíónum meira en í fvrra). —
Hlaupareikningsinnlög nátnu í árs-
lok 1910 662,000 kr. (1909: rúm ein
milíón). Innstæða af innlánum
nam rúmum 1590 þús. (í fyrra
rúmum 1350 þús.). Sparisjóðsfé
(hjá útbúunum) nam (innstæðan)
444 þús. (í fyrra 352 þús.). Hand-
veðslán námu 284 þús. (í fyrra
258 þús.), slálfsskuldarábyrgðarlán
nálega 467 þús. (í fyrra 484 þús.),
reikningslán 1612 þús. (x fyrra
1766 þús.), víxillán 3.2 milíón (í
fyrra 2.9 mil.), ávísanir á erlenda
banka og aðra utanbæjarskiftavini
námu nærri 6 milíónum (í fyrra
nálega 4 mih), innheimtur hafa
numið 2.7 milíónum.
Seðlaumferðin hefir numið mest
náleg 1.6 milíón (í októberlok), en
minst 569 þús. (í marzlok). Málm-
forðinn hefir jafnan verið talsvert
meiri en lögákvæðið er (37J£ pró-
sent af seðlaumferð). Minstur var
hann 37.76 prósent í september, en
mestur 45.27 prósent í maí. Verð-
bréfin námu í árslok 421,000 kr.—
Bankinn skuldaði erlendum bönk-
um o. fl. nálega 674,000, en átti hjá
“ýmsum skuldunautum” 622,000.
Bankareksturinn hefir kostað
rúm 72,000 kr., tapið af afsögðum
víxlum talið 12.5 þús., en arður-
inn numið nálega 241,000. Af hon-
um fær landssjóður rúm 12,000 kr.,
hluthafar alls 180 þús. kr. eða 6
prósent, varasjóður nálega 40 þús.
og skift er milli fulltrúa og fram-
kvæmdarstjórnar 8,500 krónum,
þannig, að hinir sjö fulltrúar fá
alls 4,250 kr. eða rúmar 600 kr.
hver og framkvæmdarstjórnin
4,250 kr,
(Isafold, 24. maí).;
Hannyrðir.
Undárrituð veitir tilsögn í alls
kyns hwmnyrðum gegn sanngjarnri
borgun. Starfsstofa : Room 312
Kennedy Bldg., Portage Av., gegnt
Eaton búðinni. Phone: Main 7723.
gerða HALDORSON.
THE DOMINION BANK
30ENI NOTRE BAME AVENUE OG SHERBROOKE STREET
Höfuðstóll uppborgaður : $4,000,000.00
Varasjóður - - - $5,400,000 00
Vér óskum eftir viðskiftun verzlunar manna og ábyrgumst »15 gefa þeim
fullnætcju. éíparisjóðsdeild vor er sú stæista sein nokkur banki hofir f
borgjnni.
Ihúendur þessa hluta borgarinnar óska að skifta við stofnun sera
þeir vita að er algerlega trygg. Nafn vort er fullirygging óhlut-
leika, Byrjið spari innlegg fyrir sjnifa yðar, koinu yðar og börn.
I*lic»ne <Sai*ry 3 1 >0 Scott Knrlovv. Ráðsmaður.
Yitur maður
er varkár með að drekka ein-
göngu HREINT ÖL. þér getiö
jaína reitt yður á
DREWRY’S -
það er léttur, Ireyðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biðjið æ.tið um htann.
E. L. DREWRY, Manufacturer, Winnipeg
-----STRAX----------
í DAG er bezt að GERAST KAUPANDI AÐ HEIMS-
KRINGLU. — ÞAÐ ER EKKl SEINNA VÆNNA.
TÆKIFÆRANNA LAND.
Hér skulu taldir að eins fáir þeirra miklu yfir-
burða, sem Manitc>ba fylki býður, og sýnt, hvers-
vegna allir þeir, sem óska að bæta lífskjör sín, ættu
að taka sér bólfestu innan takmarka þessa fylkis.
TIL BÖNDANS.
Frjósemi jarðvegsins og loftslagið hafa gert Mani-
toba heimsfræga, sem gróðrarstöð No. 1 hard hveitis.
Manitoba býður .bændasonum ókeypis búnaðar-
mentun á búnaðarskóla, sem jaíngildir þcitn beztu
sinnar tegundar á ameríkanska meginlandinu.
TIL IÐNAÐAR- OG VERKAMANNA.
Blómgandi framleiðslustofnauir í vorum óðílugia
stækkandi borgum, sækjast oftir allskyns handverks-
mönnutn, og borga þeim hœztu gildandi vinnulaun.
Algengir verkamenn geta^og fengið næga atvinnu með
beztu launum. Hér eru yfirgnæiandi atvinnutœki-
færi fyrir alla.
til fjAriiyggjenda.
Manitoba býður gnægð rafafls til framleiðslu og
allskyns iðnaðar og verkstæða, með lágu verði ; —
Frjósamt land ; — margvíslegar og ótæmandi auðs-
uppsprettur frá náttúrunnar hendi ; — Agæt sam-
göngu og flutningatæki ; — Ungir og óðfluga vaxandi
bæir og horgir. — Alt þetta býður vitsmunum, auð-
æfum og framtakssemi óviðjafnanleg tækifæri og
starfsarð um fram fylstu vonir. Vér bjóðum öllum
að koma og öðlast hluttöku í velsæld vorrd og þrosk-
un. — Til frekari upplýsinga, skrifið :
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan Avenue, Winnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIERE, 22 Alliance Bldg., Montreal,
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba,
J. J. GOIjDEN,
Deputy Minister of Agriculture and Immigration.’W nn'peg
Íttareií kennið 87
Ég er ánægð með þig, hreykin yfir þér. petta hefði
ég ekki getað gert ; þú hefir meira andlegt þrek en
ég. Ilann kysti þig í gær, barnið mitt, þegar þú
fórst; ég sá það á andliti þínu, en þú þarít hvorki
að segja já eða nei. En það verður ekki í síðasta
sintt, vertu viss um það, hann kemur aftur og talar
við þig aftur, og þá muntu hafa skift skoðun, svo
þú álítur þér óhætt að giftast honum”.
"Aldrei”, sagði Elma og huldi andlitið nndir á-
bfeiðunni. “ö, talaðu aldrei oftar um Lann við
9tig, mamma, aldrei, aldrei”.
XVII. KAPÍTULI.
Auðsvitrun.
Rekinn brott og bundinn við loforð sitt hraðaði
Cyríl Warring sér til London, þjáður af truflandi
hugsunum, efa og grun. Hann hugsaði mikið um
Elmu, en hann hugsaði líka mikið um ýmislegt mark-
vert, sem fyrir hafði komið síðustu dagana, og snerti
peningalegar ástæður hans. I fyrsta Iagi \ nr hann
húinn að selja myndina af Sardanapel í Chetwood
skóginum við háu verði. Nafnkunnur myndsali í
London hafði skrifað honum og boðist til að kaupa
myndina dýru verði fyrir annan mann, sem hann
nefndi þó ekki. Hver annar gat sá maður verið en
ofursti Kelmscott ? hugsaði CyriL En þetta var
nú ekki alt : sami myndsalinn hafði umboð til að
biðja hann að fara til Belgíu, og mála nokkrar mynd-
ir af Mosánni og ánum, sem í hana renna, iyrir á-
kveðið verð. Verðið, sem honum var boðið fyrir
88 Sögusafn Heimskringlu
þetta starf, var sómasamlegt, og þó hafði þessi
beiðni vakið hjá honum einhvers .konar grun um það,
að þetta væri gert til þess að verða af með hann,
ið sá, sem beðið hefði um myndirnar af Mosánni,
iegði meiri áherzlu á, að vita hann í fjarlægð xrá Til-
{9-te, heldur en á eign myndanna.
En hverjum var áríðandi að fá hann burt frá
Tilgate ? það var spurningin. Var nokkrum ami í
nærveru hans þar ? Gat það verið faðir Klmu, sem
vildi fá hann burt frá Englandi sem fyrst ?
Og hver var meiningin með hið undarlega áform
Elmu, að vilja aldrei giftast honum ?
Særandi hugsun greip hann. .Hafði Clifford kom-
ist að því, hver faðir hans var, og var þetta leynd-
armál af þeirri tegxind, að föður Elmu hrylti við að
fá hann fyrir tengdason, og sömuleiðis Elmu að eiga
hann fyrir mann ? Voru hann og Guy erfingjar að
nafni glæpainanns ?
þegar hanti kom til Stable Inn, voru Cluy og
Nevitt þar fyrir í daglegu stofunni, og á borðinu láu
bréfin til hans frá þremur síðustu dögunum.
Skarpsýnn maður hefði líklega séð forvitnitia á
svip Nevitts, en Cyril veitti því enga eftirtekt. Ilann
opnaði bréfin, hvort á eftir öðru, og las þau fljót-
lega ; seinast tók hann bréf í bláu umslági, það var
stórt og læst með emba*ttislegu innsigli. Nevitt
tók fíólinið sitt og lék á það kafia úr lagi eftir ung-
frú Ewes, hann átti bágt með að dylja forvitni sína,
og það svo mjög, að hendur hans skulfu.
Meðan Cyril var að lesa bréfið, fór ihann að anda
hraðara og kinnar hans urðu hárauðar af geðshrær-
ingu.
“Ilvað er að?” spurði Gtiy og leit yfir öxlina á
bróður sínum, Og Cyril, sem var orðinn trullaður af
hugsunum og ímyndunum, er innihald bréfsins vakti
JSttareinkennið 89
hjá honum, rétti Guy það og stundi upp þessum orð-
um “Lestu það sjáifur”.
Guy tók við bréfinu og las það, og Nevict gekk
nær og starði á bréfið, forvitinn og hrifinn.
Undir eins og þeir voru búnir að lesa þetta bréf
til enda, stundu þeir báðir og litu einkennilega hvor
til annars, bræðurnir. Síðan sagði Cyril iljótlega :
“Og hér er bréf frá bankaranum mínum, sem til-
kynnir mér, að þessi 6 þúsund séu borguð nin í minn
reikning”.
Guy var orðinn fölur sem nár, starði á bréfið og
sagði : “það er auðvitað ekki eingöngu peningarn-
ir, sem ég hugsa um, Cyril, heldur lykillinn að því
leyndarmáli, hverjir foreídrar okkar eru, sem þetta
bréf virðist geyma í sér”.
“Já, það er alveg rétt”, svaraði Cyril. “Pen-
ingana ætla ég ekki að þiggja, ég veit etcki hvað
þetta þýðir. En ég ætla að fylgja sporinu þangað
til ég kemst að því, hverrar ættar við eriun”.
Nevitt leit til þeirra á víxl með efablöndnum
svip. “Ekki að þiggja peningana?” sagði hann með
kátlegri undrun. “þið eruð þó líklega ekki vitstola.
Tólf þúsund pund eru ekkert lítilræði, sem menn
mega fyrirlíta á þessum dögum ; og meö tilliti til
lykilsins eða sporsins, get ég ekki séð að hér sé neitt
af því tagi, það er ekki svo mikið, sem einn staf-
ur af nafni. þessi ónáttúrlegi faðir, hver sem hann
er — ég tel það nefnilega víst, að hann standi bak
við þetta —, hefir nákvæmlega gætt þess, að gefa
enga ástæðu til þess, að þið getið vitað hver hann
er. þið sjáið sjálfir. að hairn klæðist tvöföfdum
dularbúningi. Drummonds borgar peningana inn í
ykkar reikning í ykkar banka, og þeir hafa heimild
til að taka á móti kvittun frá ykkur fyrir upphæð-
inni ; á þann hátt getur þessi dularfulli gefandi forð-
90 Sögusafn Heimskringlu
ast að láta síns nafns getið. Nei, hatm lætur ekki
vera mögulegt að vita hver liann er”.
“Getur þú þá ekki fengið að vita hjá Drum-
monds hver maðurinn er, sem sendi peningana?”
spurði Guy hikandi, um leið og hann velti bréfinu
aftur og fram í höndum sínum.
Nevitt hristi höfuóið. "Nei, það er ómögulegt”,
svaraði, hann. “það er alveg. ómögulegt ; því leynd-
armal bankaranna eru sama sem mannvirðinga leynd
armál. Við þekkjum leyndarmál, sem gætu evðilagt
gæfu manna svo þúsundum skiftir, ef þau yrðu upp-
vís, en við segjum aldrei eitt einasta orð um þau til
nokkurs manns”.
Cyril var svo hissa og undrandi, að hann kom
engu orði upp, og það leið langur tími áður en hann
gat talað með rósemi um þetta el'ni. þetta var
svo undarlegt, dularfult og í raun réttri ruddalegt.
það var engin furða, þótt Cyril stæði þögull og ef-
andi, því þessi óþekti bréfshöfundur hafði gert hon-
um merkilegt en óaðgengilegt tilboð. Sex þúsund
pund strax til Cyrils, og 6 þúsund að fáum vikutn
liðnum til Guys, en “gjöf sér æ tii gjalda”. þeir
áttu að skuldhinda sig til á ákveðnum degi og tima,
er síðar skyldi tilkynt þeim, að mæta á síðar tiltek-
inni skrifstofu í síðar tiltekinni götu, þar setn þeir,
án þess að spyrja, og jafnvel án þess að lesa, ættu
að skrifa undir skjal, sem lagt yrði fram fvrir þá.
þetta — benti bréfshöfundurinn þeim á — yrði þeim
á endanum til góðs.
því ef þeir vildu ekki skrifa undir, þá fengju þeir
aldrei meira, og það væri alveg gagnslaust fj-rir þá
að reyna að komast eftir, hver bréfshöfundurinn
væri og hver hefði sent peningana. En ef þeir skrif-
uðn undir skjalið, þá myndi velgerðatnaður þeirra,
í hvers nafni bréfshöfundurinn talaði, arfleiða þá að
mikilli upphæð, sem þeir annars fengi ekkert af.