Heimskringla - 20.09.1911, Side 6

«. ULS. WHíNIPEG, 20. SEPT. 1911.
HEIMSKRIN GLA
Bréí frá tengdamóður.
Eftir BELENE f.A.SSEX.
Elsku Anna mín !J
Svo þú vilt, aö cg k ijr.i og
verði hjá þér, búi hji ykkur Sig-
uröi á heimilinu ykkar nýja,
snotra og fámenna.
Jm berö þá engan kviðbcya íyrr
ir, aö mitt gamla ellihró íiumi
varpa skugga á alla ungu dags-
birtuna hjá ykkur ? Aö hærurnar
mínar og angurværöin og rósemis-
depran í svip mínum muni stinga
of mjög í stúf við alt nýnæmiö
hjá ykkur, ykkar himingnæfandi
hamingju og hjónasælu ?
ij>ú liristir höfuöið lokkabjarta,
t>g seRÍr með sigurbrosi : "Á
hjónasælu okkar getur ekkert í
heiminum skygt né henni raskað.
Og svo ert þú líka svo ljúf cg
elskuleg móðir —”. J>etta liefir þú
svo þrásinnis sagt við mig.
ó, þvi veizt ekki, kæra Anna
mín, að einmitt ástúölegustu ínæð
urnar — þær geta ekki oröiö hug-
þekknr tengdamæöur, einmitt af
því aö þær eru m æ ð u r meö lifi
og sál.
Ég hefi lengi bjástraö við að
ráða þessa gátu : tengdamæöurn-
ar. Og nú hefi ég fundið ráðning-
una. Ég hefi komist að þeirri nið-
urstöðu, að þær mæðurnar, scin
minst hafa af ástúöinni og blíð-
unni, sem minst hugsa nm liam-
ingju barnanna sinn, — þær verða
líklega beztu tengdamæðurnar !'
þ>ú verður hissa, og ferð að
sPyrja- Og ég ætla þá að reyna að
svara þér.
Við skulum hugsa okkur móður,
sem á einn einkason, sem hún
elskar meir en alt annað í lieitn-
inum. Hún ól hann í æskublöma
]ífs síns, og skeytti ekki hót um
þrautirnar og þjáningarnar nc all-
ar vökunæturnar ; því ánægjan af
að eiga hann var svo gagntakandi.
Móðursælan gerði hana svo iíka.
Og hann ólst upp miklu fremur
sem félagi hennar og leikbróðir, en
sem sonur. þau léku sér saman,
hlógu og sungu saman gegnum
bláheima bernskunnar. þau gengu
sér til skemtunar saman uin tún
°g grænar grundir ; þau nutu sam-
an vorblíðunnar og sumarsælunn-
ar, og hin glitrandi snjóíefinrýri
vetrarins léku þau einnig saman.
Hún skildi betur leikina lians en
nokkur annar og tók meiri bált í
þeim.
Og móðirin pltist í baráttu lifs-
ins ; en umgengnin við drengmn
hennar varöveitti æskuna í sál
hennar.
Og bernskuárin hans liöu cins og
æfintvri gegnum alla bláheimana.
Svo komu æskuárin fyrstu með
öllum áformunum nýju, meö öll-
um vorgróanda-vonunum. En móð-
irin fylgdist enn með, lét sér ant
nm þaö, sem hann hafði íyrir
stafni og var hrifin af áformum
hans. Og — hún skipaði enn sem
fyr öndvegið í hjarta hans.
Og hún er stolt af ást hans og
sælli en nokkur önnur, þessi móð-
ir. Hún vakir með óþreytandi um-
h'Vgg.Í'i yfir honum, rvður hverjitm
steini, sem rutt verður, úr götu
hans. Og hún segir : lífið er inn-
nælt. Hverjum hefir hlotnast hærra
hlutskifti en mitt, að vaka yfir
ungri, göfugri sál ? Og hver er
hamingjusamari en ég, að vera
elskuð með hreinni sonarást af
þessari göfugu, ungu sál, að inega
vera vinkona hans, sá, sem hann
ann mest allra i heiminum ? Ilún
sér bresti hans betur en allir í.ðr-
ir, þvi hinar viðkvæmustu tilfinn-
ingar ástarinnar hafa skerpt sjón
hennar ; og hún getur orðið hrygg
og áhvp-irjufull út af drengnum sín-
um. En hún — e 1 s k a r haun
jafnheitt fyrir það. það fer fkki
eins og um ástina milli cigin-
manns og eiginkonu, er brestiruir,
setn þau smámsaman finna hvort
hjá öðru, verða þeim vonbrigði og
draga þannig ef til vill úr ást
þeirra. Móðirin þekkir baruið sitt
frá því það fæddist ; ekkert í eðli
þess kemur henni ókunnuglega fvr-
ir. Og eigingirni er ekki til í móö-
urástinni. þess vegna met cg þá
ást meira en nokkra aðra ást í
heiminum, af því ckkert getur
brevtt henni, af þvi hún gettir ívr-
irgefið alt, og af þvi hún sloknar
ekki fyr en í dauðanum —, eðaiæi,
hún sloknar ekki heldur í dauðan-
um ! Kristur sagði : Menn giilast
ekki á himnum. En það er tnia
mín, að við fáum að hafa börir’n
okkar næst okkur og fáum að
elska þau — einnig á himnum —
dálítið meira en alla aðra.
þú skilur, vona ég, kæra Anna
mín, að slík móðir, sem ég nú hefi
lýst, hlýtur að vera sæl, jufnvel
þótt lífið hafi ekki að öðru lcyti
haft henni mikla hamingju að fæi a
En — þessi móðir veit líka og skil-
vr, að þessi ást sonar hennar get-
ur ekki haldist við alla æfi hans.
Með angurblíðum rómi syngur
hún barnagæluna gömlu :
‘‘Bítim og blaka
álftirnar kvaka ;
ég læt sem ég sofi,
cn samt mun ég vaka”.
Móður-nafnið verður að vísu j.ifn-
an kært, — en, eins og segir í vis-
unni sænsku :
‘‘]>cgar stór þti orðinn ert,
önnur faðmlög, veit ég bert,
gleðja meir en móðttrarmar,
meir þig laða aðrir hvarmar ;
þegar unnið þau þú hefur,
þína manndómsró það grefur‘>.
Og sá tími kemur, er hann finnur
þá, sem rænir hann “manndóms-
rónni”.
Tíguleg og skínandi, fegurri en
alt annað, líður htin inn á l:ís-
braut hans og slær gleðiljóma og
fögntiði á hana, sem er langtum,
langtum meiri, en hann nokkru
sinni naut í bláheimum bernskunn-
ar. Smámsaman verður móðirin
að rvma öndvegissessinn í lífi
hans. Astúðlega og nærgætnislega
lyftir hann henni niður úr hásæt-
inu, þar sem htin hefir setið frá
því hann fvrst man til sín, ag set-
ur hana i ömmustólinn, og kin’kar
hlvlega kolli til að kveðja og
þakka fyrir það, sem nú er húið
að vera og aldrei kemtir aftur.
því nú er hún komin í spilið, sú,
sem ekkert og enginn getur \ ið
jafnast.
Og móðirin kinkar kolli á móti,
hlvlega og angurblítt. Hún ivrtist
ekki, því hún veit, að svona rr Iff-
ið. Og hún leggur lófann i koll
hans og segir ástúðlega : ‘'CIuð
blcssi þig, sonur minn ! Og kæra
þökk fvrir það, sem þú hefir verið
mcr, og það, sem ég hefi fengið að
vera fvrir þig i öll þessi inndælti
ár ! ”
En i stólnum sínum situr hún
kyr. Og hún hugsar með sér:
I
Ilún er lagleg, þessi litla síúika,
sem ég hefi orðið að rýma fyrir,
og ÍTÓS er hún líka. Og hún er ung
og blómleg eins og vorgróanciinn.
En þekkir hún drenginn mmn ?
Etli hún skilji hann ? Ætli l.ún
timberi alt, eins og ég hefi gert ?
Getur hún fyrirgefið og fyrirgefið
og elskað jafnheitt um öll hin
mörgu og löngu ár ? .Etli mér geti
nokkurntíma fundist htin unr.a
honum nógu mikið, vera uogu
mikið veitandi fyrir hann ? Nei,
og aftur nei, í því efni gctur
hvorki fegurð hcnnar og hörunds-
blómi né lokkasafnið ljósgula orð-
ið henni að liði.- Hún mun aldrti
eins og móðirin geta orðið siftlt
veitandi ; hún vill láta veita s c r
s j á 1 f r i , af því htin er ung og
fögur og vön við dekur og cítir-
læti hjá ástríkri móður. Hún tdi
sjálf, að dekrað sé við sig, latið
eftir sér, henni fyrirgefið og lutn
elskuð takmarkalaust og óendan-
lega. Um það munu allar hugsanir
hennar snúast —, að minsta kosti
svona fyrstu árin. — — j
Og við að hugsa sona, sitjandi í
ömmustólnum, mun móðirin verða
að tengdamóður, kæra Anna inin.
llún skýtur áhvggjufullum, ár-
vökrum augum inn á heimlið
nvja, og — þar er hitt og þetta
ekki eins og hún vildi, að dretigur-
inn hennar elskulegi ætti við að
búa ! Og móðirin verður nú ald-
rei ánægð með, hvernig lokkur
annar umgengst drenginn aennar
eða er víð drenginn hennar.
Og þe s s v e g n a vil ég ekki,
elskulega Anna min, koma og búa
hjá ykkur. þó ég slægi þagnar-
blæju vfir umkvartanir ininar,
segði jafnvel ekki eitt aukatekið
orð, þá mundir þú samt sjá það,
finna það, að mér þætti ýmislegt
á vant bæði hér og þar. Og \ekja
þér gremju með þessum þöglu
umkvörtunum mínum,’— það vil
ég ekki gera þér : s v o skem
tengdamóðir er ég ekki.
Nei, — ein tvö verðið þið aö
berjast baráttu lífsins. En einmitt
sú baráttan er erfiðust allra í líf-
inu. er tvær persónur, sem i lyrst-
unni eru alveg ókunnugar, eiga að
samfaðast hvor annari og veröa
eitt, og gæta þess, að hvor þeirra
fái að njóta sín í friði fvrir hinni,
og þó jafnframt i samræmi \ ið
hina, án > þess að önnur ]>eirra
þurki út einkenni og einstaklings-
mót hinnar. því á þann hátt
verða mörg hjón eitt, uð það
þeirra, sem sterkara er og mcira
kveður að, eins og þurkar lntt út
eða svelgir það upp í sína eigin
persónu. það er brotalítil aðferð ;
en það er ekki rétta leiöin.
Og þiö verðið að eldast ,-aman.
Minn mæddi og þrevtti svipur,
m’nar lotnu herðar og mín þnngu
elliandvörp skulu ckki verða til að
kenna ykkur það um aldur íram.
Mín gamla reynsla skal ekki verða
til þess, að draga úr ykkur æsku-
kjarkinn, þegar þið viljið reyra
eitthvað nýtt ; og ekki skulu gigt-
arlimirnir mínír verða til íyrir-
stöðu, þegar þið að nýtízknsið
viljið ljúka upp dyrum og gliigg-
um fyrir norðanvindinum oft á
dag ! Ekki skulu heldur ábreiður
mínar, svæflar og sjöl varpa ömur
legum blæ yfir stofurnar ykkar
björtti og æsktrþrungnu, né heldttr
návist mín leggja hömlur t um-
ferð ykkar um herbergin og hlátur
ykkar og háreista glaðværð.
Syngið og hlæið og vinnið og
berjist baráttu lífsins saman e i n
t v ö ; þá veitir ykkur hægra að
ráða gátur lífsbaráttunnar.
Og látið svo mömmu og tengda-
mömmu sitja í stólnum síuum
með minningar sinar i sinni cigm
stofu, þar sem hún slálf getur raö-
ið, og þéttað og bólstrað og fvlt
út með fóðurull !
þar situr hún í stólnum fimiin
með prjónana sína, óskir og bæn-
ir. Og meðan hún tr að '. 'jóna
sokka handa þeim litlu Ör.num og
Siggum, sem smátt og smái t
munu koma og kenna ]>ér m ó ð -
urástina, þá brosir hnn ang-
urblítt, en þó með innileg.i þa>k-
læti fyrir það, sem lífið vcitti
henni.
Nótt og nýtan dag b.ður l.ún
um hamingju handa drengnum sin-
um, og þeirri sem l>ann clskar heit
ast. En fvrir sjálfa sig uiður hún
þess. að henni megi anðnast að
læra og leysa þá erfiðu þraut . að
vera bæði móðir og tengda’ ióftir.
V. G.
— Plimreiðin.
Nokkrar vísur
k " ’ R /rr/.nu
Til Q. 5. o_r S. H.
þó gæðutn sitji ég flestum fjær,
forn á lit og móðinn,
ég á vitrar vinur tvær
vel sem hnita ljóðin.
Ykkur hneigi að hugar yl
hrundin Freyju tára ;
glatist tregi en gæfu til
gangið vegi ára.
# * «
Sumars hita fækka föll,
foldar slitin eykur
kulda bitur skúra sköll,
skógur litast bleikur.
Thiginn hræðir, daprast alr,
dagar gæða farnir,
blása á svæðið kinna kait
kulda næðingarnir.
Kvöld.
Læðast Njólu langskugg.vr,
Ijósan fólu daginn ;
haustins góla hávindar,
hnigin sól í æginn.
Staka kveðin við tækiíæri.
Ágirnd knýr að auka scim,
æðri skýring banna,
vinnudýrin hrekjast heim
— i höndum týraunaana.
TIL ÍSLANDS.
Eykonan fríð við Ishafs kalda
báru
ert þú að tapa sona þinna dáð ;
þeir væru þá á verri gnoð en
Láru,
og vart þeir gátu frelsishöfn-
um náð.
Eg óska og vona, að víkings-
blóð í æðum
víða levnist drengjum þínum
með,
Og hetjulund, í happasælum jæð-
um,
hclzt þeir fái mestan vinning séð
þótt brúki ei vopn til varnar
sínu liði,
né víkinganna reiði hvassan hjör,
þeir hevja stríð á hálu og
þröngu sviði
og hafa að lokum margþráð
frelsis-kjör.
G. T.

JIMMY'S H0TEL JOHN DUFF PET'MIiER, GAS ANDSTEAM FITTER A3t ve~k vei vandað. og verðið rétt 664 Notre D«mc Av. Phone Garrj’ 2508 WINNIPEG í
KEZTtt VÍN OG VINDLAR. VÍNVEITARI T H.FRASER, ÍSEENDINHt’R. : ; : :
ifames Thorpe, Eigandi

Woodbine Hotel MARKET HOTEL
4fir> MAIN ST. 5t**»-s;a h'illiard Hall 1 NorðvpstnrlaDdii i TlU Pord.K- rft —4 Lþ<>riHr vfp cs? 'aiatin $1.00 á dag og par yfir 146 Princess St. 6 móti markaCnnni P. 0*CONNELL. elgendl, WINNIPF.Q Peztn vtnföng vindlar og aöhlynning Islenzknr veitingamaöur F S. Anderson, leiðbe nir Islendingum.
fy hrdii Ki«PDdnr.

******
Hversvegna vilja allir minnisvarða
úr mftlmi. (Wþite Bronze)?
Vegna þess þeir eru mikið fallegri.
En last óumbreytanlegir öld eftir
öld.
En eru samt mun billegri en granft
eða marmari, mðrg hundruð 6r að
velja.
rða W
Fáið upplýsingar og pautið hj<í
J. F. L]E IF S O N
QUILL PLAIN, - 5ASK.
Hyland Navigation and Trading Company
S. S. WINNITOBA.
Til St Andrewfí Locks A þ'iíjudöírmn
<*K flmtu ögum. ki. 2 15 á .augardöij-
um kl. 2 30 e h.
Til Hyland Patk. á mánudögum, þriftju-
dötrum, fimtudögum og iö?tudögum
k 1 8 1' aö kvöld.
Far<uöiar til St. Audrews Locks $1.00
til þ»arksjus 7oc; nöru fyiir hálfviröi.
S. S. BONNITOBA.
Fer þrár feröir á dag kl. lr.15 f. h., 1.45
e. h., og 7.30 e. h
A laugardögum og helgidögutn auka-
feiö kl. 4.45 p. h.
Fargjald 50c. Fyrir börn 25c.
RED RIVER 0G LAKE WINNIPEG FERÐIR.
M övikudagH -Til Stdkirk og vlCar. Af staÖ frá Winnir>eg ki. 8 e. h., ,il baka
10 30 um kvöidið.
Fösrudag—Til Seikirk, St. Peter og víöar, frá Winnipeg kl. f. h., til baka 7.30 f.h
Lrtugardair: - VikulokafÖr um Wmr.ipeg vat.n. AfstaÖ frá Winuipeg kl. 9 aö
kvöidi. ti! baka á inámidHgsrnorguninn kl. 6. Fargjald Til St. Andrews Locks, $1.00;
Seikif-k. $1.25; St Peters, $1.M>; tii ármyunis $2.00; Vikulokafö-. $3 00, Skipin legirja
frá end Lusted stiætis. Takiö Rro«dway, Fort K uge eöa St. Boniface strætis-
vagna á noiöurleiö. og farið ai á Koclid Ave.
Skrifslofu talaímf M. 248, 13 Bank of Hamilton, Sk>psakviartalsimi M. 2400
The Goiden Rule Store
hefir lög-verð A vörum s'num sem mun iryggja
henni rnarga n/ja vini og draga þá eldri nær
hernii. Veitið oss tækifæri t.il ]>ess að gera yður
að varanlegum viðskiftavin. Vér viljum fá verzlun
yðar. En vér væntum þess ekki ef þér getið sætt
betri kjörum annarstaðar.
ÞAÐ BObGAR SIG AÐ VERZLA VIÐ
THE GOLDEN RULE STORE
J. GOLDSTINE
CAVALIER, NORTH DAKOTA
Ettareinkennið 191
Nú sá Granville einnig, að hlnturinn, sem þessi
fámenni flokkur sérstaklega varði, var burðarstóll.
Hann skammaðist sin mjög fyrir hugsanir sinar tim
Guy. því nú skiídi hann, að burðarstólinn átti að
vera til að bera hann í ofan að hafinu.
Nú sá Granville, að syertingjarnir réðust á Iit’a
bópinn, og kallaði því :
“Við skulum hlaupa og hjálpa þeim”. Nama-
quainn skildi strax við hvað hann átti og þeir Jiutu
af stað.
Hér um bil 300 fet frá orustuvellinum kraup
Granville niður á bak við runna, greip skammbvssu
6Ína og skaut á svertingjana.
]>eim varð svo bilt við, að þeir sncru sér allir
við og horfðu í áttina þaðan sem skotið kom. Kinn
af þeim særðist á fæti af skoti Granvillesl og öski-
aði scm óður væri. Granville stóð nú upp og smdi
þeim annað skot, og á satna tíma hóf Namaquain.i
heróp landa sinna, veifaði spjóti sínu og æddi áírain
í áttina til þeirra. þeir uröu svo skelkaðir, að
þeir flúðu eins fljótt og þeir gátu.
Að fám sekúndum liðnum stóðu bræðurnir í
faðmlögum.
"Hvers vegna skildirðu ekki eftir fáein skrifuð
orð til mín?” spurði Granville.
“það var einmitt það, sem ég gerði”, •'•varaði
Guy, mjög mæðinn og óhreinn af ryki, blóði og púð-
tirr«*vk. “Ég reif eitt blað úr vasabókinni minui og
fékk Namaquanum það, um leið og ég reyndi aö
gera honum skiljanlegt. að hann ætti að fá þér þnð,
þegar þú værir laus við óráðið. Hevrðu licrna,
svarti karl”, sagði hann, sneri sér að Namaquanum
og hélt vasabókinni upp að andliti hans. "Ragði
ég þér ekki, að þú ættir að fá manninum blaðið ?
jþvi gerðirðu það ekki?”
Namaquainn skildi, hvað hann átti við, og t.ók
L,
192 Sögusafn Heimskringlu
úr belti sínu papp’rssnepil, og á honum stóðu þessi
úr beki sínu pappírssnepil, og á honum stóðu ]>cssi
ómögulegt er að halda áfram með þig að hafini í
núverandi ástandi þínu, gegnum hiö óvinveitta ná-
grannaland, nema því að eins —”
Hitt annað af bréfinu var rifið burt. En nú
tók Namaquainn pappírssnepil, vafði har.n saman og
gaf þeim að skilja með bendingum, að hann hefði
gefið Granville inn pappirspillur, sem meðal gegn
veikinni. þetta var svo skoplegt, að Guy lór að
skellihlæja.
XXXVIII. KAPÍTULI.
Fréttir frá Kap.
það var kvöld nokkurt, nokkrum dögum síðar
en viðburðirnir, sem nefndir voru í síðasta kapitula,
áttu sér stað, að Cj’ril Warring og Klma Clifford
fundust i samkvæmi hjá Holkers, og fengu tækifæri
til að tala saman syo sem hálfa klukkustund.
Elma kom á undan Cyril, og þegar hún kotn inn
í salinn, sá hún Gilbert Gildersleeve ásamt korm
sinni og dóttur standa í einu hornkui hjá hljóðfær,
inu. Gwendolina var föl og veikluleg, eins og húu
hafði alt af verið síðan Granville hvarf. Dómarinn
þar á móti var farinn að ná sér nokkuð aftur og
orðinn talsvert hávaðagjarn, Nú stóð hann < g tal-
aði við hr. Holker og var hávær, þegar Elma k<>m
aftan að aonum.
“Já, mjög einkennilegur viðburður”, sagði hann,
“að þeir skyldu báðir hverfa á sama tíma, og síðan
hefir ekkert frézt af þeim. Hvarf annars nnga
mannsins getur maður skilið ; hann hafði fulla á-
stæðu til að yfirgefa þetta land, af þyí vera hans
Ættareinkennið 193
hér var nokkuð fiókin, en að Granville skyldi hvería,
sonur eins hins merkasta.manns, og erfingi að ftór-
eignum, og það einmitt á þeim tfrna, sem þessar
stóreignir urðu hans, — það kalla ég —, það kalla
ég —. já, það kalla —”
Hann þagnaði skyndilega og varð náfölur. Til-
fellið var, að honum varð litið í augu Elmu, og las
þar hina dýpstu fyrirlitningu, eins og oft áður, er
hann hafði mætt henni.
Gilbert var þess fullviss, að Elma grunaði liann
um, að hafa myrt Nevitt.
Til þess að rjúfa þögnina, heilsaði Elma 'vessnm
hóp. Gilbert reyndi að draga sig í hlé, en lClma
sá um að hann gæti það ekki.
“Eg heyrði, hvað þér sögðuð áðan”, sagði hún
lágt en greinilega, “og mér kom til hugar að ieggja
fyrir yður eina spurningu : Eruð þér sanniærður
um, að Guv Warring hafi haft eins mikla ástæðu til
að flýja föðurlandið, eins og þér gáfuð i skyn?”
Dómarinn skalf og fölnaði, en reyndi að bjarga
sér með því að spauga :
“Cxóða tingfrú, hr. Guv Warring er, að svo miklu
levti að ég veit, bróðir Cvrils Warring, og eins og
kongurinn á Englandi ekki má brjóta lögin. þá hclt
ég —
lílma benti honum að þcgja alllalvarlcga.
“Herra Cyril Warring er ekkert riðinn við þetta
mál”, sagði hún hörkulega. "Viljið þér ekki halda
yður við spurningu mína ? Spurning min var :
Ilvernig vogið þér, sem eruð dómari, og sem máske
verðið að dæma í þessu máli, að fullyrða að O,<v
Warring hafi haft fy’lstu ástæðu til að yfirgefa þelta
land, án þess þér hafið nokkrar sannanir?”
“Dæma í máli Guy Warrings”, sa:gði hann cg
þagnaði algerlega. Hann var hræddnr við Elmn.
Rvo hélt hann aftur áfram : “Já, eins og ]>ér
194 Sögusain Heimskringlu
vitið, þá segja allir þetta, og eitthvað hlýtur að
vera satt „ því, sem allir segja. Og — auk þess —
hafi hann ekki gert það, hver hefir þá gert það?”
“Einhver, sem verið hefir í Mambury þann sama
dag”, svaraði htin.
þessi ör hæfði. Dómarinn hrökk við og fölnaði.
Hann fór að hugsa um, hvernig Elma gæti vitað
nokkuð um þetta. Meðan hann stóð þarna h'igs-
andi, opnaði þjónn dyrnar og kallaði inn : “Herra
Warring”.
Aftur hrökk dómarinn við or leit til Elmu um
leið.
“]>etta er að eins Cyril Warring”, sagði hún
hörkulega, “ekki hr. Guy, en nafnið kom svo óvænt
að það var eðlilegt, að yður yrði bilt við, hr. Gil-
bert”.
Ilun roðnaði sjáli af því að hafa talað ]h\ssí
djörfu orð, en dómarinn hraðaði scr að komast burt
frá þessari orðhvössu ungfrú, sem gat lesið annara
hugsanir.
Skömmu siðar íékk Elma tækifæri til að tala við
Cyril einslega.
“Cyril”, sagði hún, “ég er enn sannfærðari en
áður um það, að Gilbert en ekki Guy hefir myrt
Nevitt”.
“Góða Elma ryín.”, svaraði hann, “ég hefi ^krif-
lega viðurkenningu Guys fyrir því, að hann hefir
gert það”.
“Ég gef því engan gatim”, svaraði hún. "Eí
til vill hefir Gilbert á einn eða annan hátt þvmgað
hann til að skrifa þessa yfirlýsingu”.
“Hvað á ég að segja um þetta?” svaraði C.yril,
“ég vildi ég gæti trúað þér, en ég get það ekki. Ég
vissi að Guy var staðfestulítill, en það var að eins
Nevitt, sem hafði áhrif á hann, en ekki Gildersleeve,
því þeir voru ókunnugir”.