Heimskringla - 08.02.1912, Blaðsíða 5

HBIMSKR I NfGIL.A
WINNIPEG, '8. FEBRÚAR 1912 5. BLS<
Þorrablót
“HELGA MAGRA”
HitS 'tíunde þ O RR38BL ÖTT
•'Helga vmajrra” 'íeT fratn t í
Manitoba Hall
at J391^ Pcrstage Ave.
Þriðjudagskvöldið
13. febrúar
og byrjar stuiuijvislega kl. r€.
iþORRAÐLÖTIÐ v e.T,6,urr ,a6
þessu sinni vanda6Ta í öllu ililliti
en noklcru sinni á6nr.
JjORRABLÓTIÐ mun |því gera
alla gésfci ssína ánaegiga.
þORRABLÖTIÐ skemtir jafnt
ungum sem öldnum : Fyrir unga
fólkið dansinn með öllum sínum
töfrum ; og fyrir áMna spil, tafl
og samrseöur. Fyrir dlla : matur-
inn góði, söngurinn, ravSuhöldin
ojr hljómlaikarnir.
þORRJMBLÓTIÐ «r tílkomu-
mesta og (vinsælasta •skemtimlótið
meðal Vestrur-íslendinga.
þORRABBÓTIÐ ex hið eina
miðsvetrarmót, þar sem Vestur-
Islendingar ur öllum bygðarlög-
um koma saman. Gefat mörgum
þar eina tsékífærið á .árinu að
hitta fornkunningja og vini og
spjalla um liönar tíðir.
þORRABLÓTIÐ er 4 .anda for-
feðranna og vékur ætíð 'Upp gatól-
ar og hlýjar vendurminningar frá
æskustöiðvunu*n á Fróni.
þORRABLÓÍTIÐ er ódýrasta
skemtimótið vor á meðdl, því
það hefir lan,g mest að þjóða gest-
: um sínum : Ijúftengastan unat,
' beztar skemtanir og inisrúm, sem
■ tekur öllu fram í Vestur-Canada.
i Danssalurinn óviðjafnanlegur.
þORRABLÓTI® hefir ,á a6
v skipa áö þessu sinni fyrirtáks
r ræðugjörpum, vdl æfðum söpg-
; flokk og sUn) manna hljómleika-
í' flokk, sem spilar Jáanslögin og tíe-
!, lenzka artrtjarðarsöaagva. Tíliiögun-
.. arskráin 'birtist í >skrautprentuð-
• um bækling, sem -útbýtt verður
. við innga-ngínn ; veíða ,þar kvæð-
• in fyrir mimiunum <og önnnr til-
hö.gun, skemftaninni <viðvíkja»di. —
f Dansskr.á er sérprenttíð.
’ þORRABDÖTIÐ « opið ty®ir
. alla Islenðánga.
vAðgöngumiðar fást hjá kaaip-
: möununum H. S. Bantial (hormi
’ Elgin og Sherbr ooke), ©. Methiú-
salemssyni fhonii Victerr og Sar-
gent) og J. Jónaesyni (bcrni Pem-
bina »og Corydo* í Fort Rouge) ;
einnig hjá öfium félagnenönnum.
Verðið sama og á undastförnum
vetrum : $1.50.
Vindlar og svaladryíslkir ó-
ikeypis.
lCetníð, landar gáðir!'
HPXGI MAGRI.
Hvar er Sveinn ?
Hver, sexa veit «nm heimilisfattng
sSveíns Árnasonar, ú-r Leirársveit
■í BorgarfjaaíSarsýslu, sem hinga®
kom vestur ,á síðastliðnum vetri,
Ær beðinn að 3áta mig vita.
ÁRNI BLALLDÓRSSON,
ÍBocs j$£l Glenihoro, Man.
Ferðin til Minitonas.
.þsgar . blöðin s skýrðu frá þvi,
hvað »eftir annaS, að gullmolar
hefðu fundist í sörpum alifugla í
námujida við Minitonas, hér í fylk
inu, 'tæpar 270 mílur héðan úr
borg, —. fanst i mér því ekki á-
stæðúlaust að fara þangað og sjá
i fyrir mig sj'áifaúi hver tilhæfa vaeri
í þessu, ogef ram nokkuð væri að
ræða :. aðvvierða með þeim fyxstu,
að ná mér í námaíóð. Einkutm
' þar sem ég! háfði áður lagt í ær-
inn kostnað, áð fara fleiri þúsuná
m'ilnr - til að 'elta hinar gullnu von-
ir nm auðæfi.
þtaaai 23., jatútar lagði ég af stað
héðan frá Winnipeg. Við vorum 3
saiman. Tiókum við farbréf fram
og aftur til Daúphin, því við vild-
, um standa' þar við til að koma í
landtöku skrífstofu Sambands-
stjórnsrinnar og leita okkur upp-
' lýsinga viðvíkjahdi rétti þeirúa,
sem námajóðir ■ tækju, og hvaða
• ráðstáfanir hefðu verið gerðair
viðivíkjaiidi löndum þeim, sem áð-
nr vorn numin sem bújarðir ;
hváða'Iönd, 'ef ndkkur, væru und-
aúþegin áð námnr mætti á þeira
• taka; því okkur var sagt, að
Sarúbaúdsstj órnin hefði falið
' þéirri skíifstofu að ,gera gildandi
ákvaúðanir í þeim efnum, þar sera
Iögin ékki næðu- til.
-Á' LEIB'INNI.
Ferðálagið gekk að öllu leyti
• tíðindállaust til Dauphin, nema ef
• tíðiúdi rnætti kallá það, sem við
heyrtVnm táláð um gullfundinn. —
Fáir farþegjar ' bætotust við fyrr
enn við komum til Nepawa þar
komu állmargir. MeCal þeirra var
• éinn vtlbúinn maður, hár veftti,
■ratlður í aútlliti, -<með lítil og
i;l*,gðarle,e dökk attgu. Hann tók
■tSér sæti -nálægt okkur,’ hjá manni,
■jsem’ héim.a átti nálægt Swan Riv-
Au®he,yrt var, aið þeir voru
hunnugir, er þerr- tóku- tal saman.
Swan River maðurinu var að
kmrta frá Ontario, þar- sem hann
varr að héárnsækja móðwr sína, er
hann haffii ekki Séð áður í langan
'tír&a. 'Vissi han*. því 'ékki, hvað
g.er«t . háfði í héráði sínu þann
tima, sem hanti var í burtu, nema
það, sem hann háfði lesið í blöð-
unum. Ivéiddíst tál þeirra brátt að
gullBun'dinum. Aðkomuntáfítú gerði
spaug að því - sagðí' hann áð eig-
andi 'lahds ns, ''þar sem gúlKð hefði
átt a6 finnast, hefðí viljáS-selja
land sítt, ewda heffii hontrm nú
■tékist það. Hann sagði líka, að
liús héfði brunnið á þeim stiöðv-
-trm, sem fvnglarnir' befðu verið,
•sem tniúlnturinn átti að finnast í,
og á6 þar hefði bruntrið eða
'bra*ðnað, inni nókkuð áf ^ullstáoei
og a6 ef éinhver sannindi væru -í
bvt', að málmur hrtði funílist, þa
'hefði það verið í þessttm bruna-
TÚsttrm.
DAITPHW.
Við komum til Ðatrphin kl. 6 og
Iti m. 'Fórum við straíx áð útv.ega
okk<uT náttstáð á 'Kings Hotel.
það er fjótrloftað brick hús á
steátigrumti ; er 'þrifalega timgeng-
ið og se'hir góðan mat. Kostar
$2.0« ttm sólarhrkiginn.
Daginn eétir fórnim vi€ á laad-
töku ckrifstofuna undir æins ,og
hún var .opwuð, sem var kl. 9 ;
eftir þ-að gen.gtmi við um bæinn.
Eg varð ekki áll-Ikrið lrissa að
■sjá, ekkí e»n •sinni á .aðdlstrsetinu
IheJdur mikið áíðar, .g.angstétáirn-
ar úr sement-steypu, og þær breið-
ar og vel gerðar.. Bærinn er ágæt-
lega -skipulega bygður. Göturnar
íjHlítr beinar frá. austri til v.esturs
og suðri til norðurs. Á, ekki all-
litil, rennur framhjá bænum að
weatan. iEins • og í -öðrum smábæj-
ttm í þessu fýlki, liggur járn-
‘brautin í ;gegnnm miðijan bæinn
'Getur það 'verið hættulegt, þar
•sem ekki er vel 1 lýst, sem viðast
ter rtilfóllið. — Á , aðalstrætinu eru
'nekkuð 'mangar ''brick bygjgingar,
■svo sem 'hótfel, ' bankar og nokkur
versilunafhiis. Pósthúsið er stiór
og mjrndafleg byggiúg. þar er
landtökuékrifstofan upp á loftinu.
í bænum eru mörjg prýðil^g fam-
ilí-niús, sum úr ' bricki. Mér var
•sagl, að'búíð væri að grafa saur-
•reirnur í 'hélztu -strætin, og að
•sumri ætti áð leggja, eða byrja á
áð leggja vatnsverk í bænum.
EKki gat ég ' komist að því, að
neinir df löndnm ókkar væri hú-
settir í Dauþhin, en eitthvað af
íslenzkum sfúlkum mun vinna
þar.
Ekki heynSrtm ■. við í Dauphin
•mikið 'tálað nm gullfundinn, en
þa6'lítið harni var nefndur, þá
'hdlzt í skopi ; þar til seinni part
dagsins, þá komumst við að, að
eitthvaið var í: loftinu, sem var
fatið mjög lanmúlega með, og
komumst víö ;a& þeirri niður-
•stöðu, að nýr gúllfundur hefði átt
•sér stá6.
Dm rkv.eldið ikl. i,6.30 fórum við
,áf stað, áleiðis .til .Minitonas. T(ók
aun við strax eftir því, að ekki
állifáir.af Dauphin búum fóru með
festinni og sumt. af helztu borgur-
mn bæjarins. Eftir að einhver
ihaf'ði b.ent lyfsála þaðan úr bæn-
vum á, að-ég hefði unnið við gúll-
igœöft'í SSukon ilanfdinu, kom hann
itil >mín, auðskiljaáleiga í þeim til-
g.angi,. áð vita, hvorti ég væri fær
nrm ,að þekkja gull, <ef ég sæi það,
iog ,að spyrja i mig. að • ýmsu við-
\"ík(jandi í hvers konar jarðlagi
grull venjulega findist. Eg lét vel
ýfir, að ég vissi jáfn langt nefi
wínu í þeim éfnum. Fór hann þá
að •segja • ókkur frá ’ leyndarmálinu,
sem <við uTðum varirivið um dag-
mn. þftð ’háfði komið maður um
œnonguninn ifrá Minitonas, sem
haíði fhaít með sér sýniShorn af
giúIK 'því, sem hafði -fundist um
miðjan dag daginn áður, og það
e’k’kr íimn tæpa mílu frá Mini-
tioaias ba:. Haan ætláði að tefja
þaur til daginn éftír, þá ætti hann
von á 'tvéimur konum, sem hon-
nm voru vendfaðar, tíl aö taka
námtilóðir,, og aetlaði hann aS sjá
þeím fyrir áhyrgðarmönnum. það
fvlgdi Iika sögupni, áð nárma sér-
íræðingur (Mining Epcpert) hefði
fundíð gtilliö, og héfði ha«n verið
sendnr þangað áf -stjórnin«i. Fólk
hafði verið nð maéla sér út lóðir
alla nótotina, jáfnt konur sem karl
ar. Hiefðu kanurnar farið í 'búpcur
manna «mn«, tfl á6 geta va6ið
snjóinn; þær voru með 'híkt í
'höndum, til áð sjá vél, hverúig
’karlar þeíira f&ru áð því að setja
•staurana úiðnr ; 'fögðu srðan
blessun síita yflr næturverkið með
því aS skrifa nafnið sitt, þar sem
mvnn þeirra, áf vísdðrmi sínum,
‘■‘•nppdöguðu” á® það ætti a®
stamda skrifaS- — þessi sami mað
ur sagði mér, að tengdábróðir
sinn 'hefði fttndið sa-nd, eða möl, á
sínu éigin landí, setn hann ímynd-
áði sér að værí guÚberandi, og
lagði drög fyrir, að við hittumst
á vissnm stað morguninn éftir,
svo vi8 gætum þá giert ráðstafan-
ir tll þess, að ég sæi sandinn, og
helzt farið þangað, sem hann var
tekinn ; en þetta mátti nú til aÖ
fsuca Heyait, j þar til vinir þeirra og
vandamenn væru búnir að helga
sér þar 'lóðir. Nú átti ekki aS
láta gulliö sér úr greipum sleppa!)
'1 MINITONAS.
Til 'Minitonas komum við kl. 11
nm kvfeldið. Hittum við strax
matm, sem bauð okkur heim til
sín. 'Hann þekti annan samferða-'
tttann minn : herra Jón Eggerts-
son 4íér frá Winnipeg, sem er kunn
■ugur -mörgu fólki þar vestur frá ;
nútutn vlð' hinir hans víða a®-
þegax við komum inn í hús
mannsins, sem tók okkur að sér,
•urðum við þess vísari, að mikli
gullfuwdurinn deginum áður hafði
verið á hans eigin landi. Allir í
húsinu, sem til lögaldurs voru
"komnir, 'höfðu þegar helgað sér
rtáináfóðir. þar voru þá til húsa
álimargir tilvongndi námamenn.
'Voru 'þfeir allir búnir að helga sér
lóðir, og heyrðist jafnvel á þeim,
að 'betur héfði verið farið en
Tiéima sétíð. Við fórum jafnvel að
'Öfunda þá ; en ég huggaði mig
samt við gamla máltækið, ‘*að
éins fríðir fiskar væru enn í sjón-
ittti og "nókknrntíma hefðu úr hon-
nm verið dregnir”. — þaS voru
lagðar þrjár flatsængur á fratti-
rúmsgólfið og sváfu tveir í hverri;
'þar sváfnm við um nóttina.
Saima sagan, sem við höfðum
'heyrt í 'lestinni, var þar strapc
endurtekin, töluvert aukin og með
eernum skýringnm. þar var okkur
■■sagt, áð’þessi nátna sérfræðingur
'hfefði verið sendur af R. P. Roblin,
og hefði hann átt að helga honum
og vildarniönnum hans námalóð-
ir. Hann héfði líka, ásamt félaga
sínum, hélgað sér og skjólstæðing-
nm sínum'17 lóðir. Fólkið hélt. að
þáð væri kannske ekki alveg lög-
ttm samkvæmt, en um slíkt gæti
ékki verið tíl neins að tala, þar
sem stjórnin stæði á bak við
þessa menn. þessi námafræðingur
var raunar enginn annar en Mr.
Hughes. Á hann heima hér á Vic-
tor stræti og er mörgum íslend-
ingiiim kunntrr. ’Hann var þarna
vestítrffá sem fréttaritari blaðs-
ins 'Free Press. — fig spnrði eftir,
fef þcíð gæti sýnt mér nokkuð af
því, sem fundist' hefði, en það gat
það ékki. Mr. 'Huýhes hefði sent
það riin tíl Winhipeg! þegar farið
var átS spyrja freltara nm álit
þessa tíámafræðings(! ) vissi fólk-
ið ékkert, nema "þá6, að þegar bú-
ið var að bora S fet, eða um það,
þá 'heirti þessi ‘'stjórnarmaður’’
húfunni sinni í háa 'lóft og sagði,
að hawn vH'di fekki táka tíu þús-
undir fytir sína námu. þegar ég
spurði konuna, hvernig gullið hefði
litið út, sagðist hún ekki hafa séð
annáð en •éitthváð glitra, sem Mr.
Hughes tíndi jír því, sem kom upp
í borinnm ; Tiann he'fði tínt þar
upp niu ,4iruggets”, svo hfefði þar
verið méira áf fínu gúlli. 'Eú sjálf
háfði hún ekkert séð, nema eitt-
hvað glitra.
(Meira).
Etrikur Sumartsðason.
Sigrún M. Baldwinson
^TEACHER OF PIANoJ
727 Sherbrooke St. Phone G. 2414
KAUPIÐ lOc ‘PLUG’ AF
Currency
CHEWING
TOBACCO
OG YERIÐ GLAÐIR.
- Kennara
Vantar!
KENNARA VANTAR.
við FrankKn skióla, nr. 559, sem
hefir Second Class Certificate, til
að kenna í átta mánuði, frá 15.
marz. Umsækjandi tiltaki kaup og
reynslu sem kennari. Tilboðum
veitt móttaka til 25. febr. af
G. K. BRECKMAN,
Lundar, Man.
KENNARA VANTAR
fyrir Háland skóla, nr. 1227, yfir
6 mánuði frá 1. maí 1912. Skóla-
írí ágústmánuð. Kennari tiltaki
kaup og mentastig. Tilboðum
veitt móttaka til 29. febr. 1912 af
undirskrifuðum.
Hove, 18. janúar 1912.
S. EYJÖLFSSON,
Secy-Treas.
KENNARA VANTAR
fyrir Geysir skóla, nr. 776, frá 1.
marz til 30. júní. Kennari tiltaki
kaup og mentastig. Tilboðum
veitt móttaka til 15. febr. 1912 af
undirrituðum.
H. PÁLSSON,
Sec’y-Treas.
Geysir P.O., Man.
KENNARA VANTAR.
Fyrir Little Quill skóla, nr.
1797, frá 1. apríl tíl 1. desember.
Kennari tiltaki kaup og menta-
stig. Tilboðum veitt móttaka til
1. marz af undirrituðum.
TH. ÁRNASON,
Sec’y-Treas.
Mozart, Sask.
KENNARA VANTAR.
Við Siglunesskóla, nr. 1399, frá
1. maí til 30. sept. þ. á. Umsóknir
um kennarastöðuna sendist undir-
rituðum fyrir 1. apríl næstk., og
sé í umsókninni skýrt frá menta-
stigi umsækjandans og kauphæð
þeirri, er hann óskar éítir.
Siglunes P.O., 12. jan. 1912. •
JÓN JÖNSSON,
Sec’y-Treasi«.
KENNARA VANTAR
við Reykjavíkurskóla, No. 1489, til
að kenna í fjóra mánuði, frá 1-
marz til 30. júní. Kennari þarí a8‘
tiltaka aldur, mentastíg og kaup
það, sem óskað er eftir. Einnig
væri æskilegt, að hann gæti kent
söng. Tilboðum veitir undirritaÖ-
ur móttöku til 10. febr. næstk. .
KRISTINN GOODMAN,
Secy-Treas.
Reykjavík P.O., 27. des. 1911.
kennara vantar
fyrir Harvard S. D., nr. 2026i
Kenslutími 8 mánuðir, byrjar 1.
april. Umsækjaivdi tiltaki kaup og
mentastig.^ Tilboðum veitt mót-
taka tíl 1. marz af undirrituðura.
O. O. MAGNUSSON,
Sec’y-Treas.
Wynvard, Sask.
KENNARA VANTAR
fyrir Wallhalla skóla, nr. 2062, frá
1. apríl til 1. nóvemher. Umsiekj-
endur tiltaki kaup og mentastig.
Tilboðum veitt mlóttaka til 10.
marz af undirrituðum.
MAGNÚS J. BORGFORD,
Seey-Treas.
, Holar, Sask.
S y I v í a 131
V
XVIII. KAPÍTULI.
I,
Ræ.níngjarnir ráðast á þau.
Neville og Sylvía láu kyr og biðu. Hestatraðkið
færðist nær og nær, svo fjarlægðist það aftur, eú
þau heyrðu það samt glög.t og málróm mímnasna
líka.
Neville sárlangaði til að ráðast á Lavorick, era
gat þó stilt sig.
Neville giskaði á, að ræningjarnir væru 10—12.
þeir voru djarfir menn, að undanteknum Lavorick,
sem , var bleyða, og þó virtist hann vera foringi
þeirra.
Neville hélt fast í Sylvíu með vinstri hendinni,
en hafði skammbyssuna spenta í hinni hægri.
1 rauninni voru það ekki nema fáeinar mínútur,
sepi þau biðu, þó þeim findist það vera klukku-
tímar.
þegar ekki heyrðist lengur til ræningjanna, ætl-
aði Sylvía að standa npp, en Neville hélt henni kyrri
í nokkrar mínútur enn, svo stóð hann upp og leit í
kring nm sig.
‘Eru þeir farnir?’ spurði hún. *
‘Já’, svaraði hann hvíslandi, ‘já, og ég er glaður
yfir því, að ég kveikti ekki í pípunni minni, því þeir
hefðu fundið tóbakslyktina og um leið okkur’.
‘þeir vildu ná i mig, Jack ; a® minsta kosti sagði
Lavorick það’, sagði hún, ‘en af hvaða ástæðum?’
‘þeir halda kannske að þfi berir gullið’, sagði
hann. -1
132 Söjgusaíin HetLmskringlu
•IIún hló,.
‘En þú mundir ekki trúa mér fyrir því, eða
h-vað ? Ég hefi bara tvo shifiings, sem Meth gaf
mér í kvöld. Ainnað htfi ég ekki að undanteknu—’
Hún þagnaði, af því ‘hún mundi eftir blaðaböggl-
ínum, sétn hún bar á brjéietinu, og þvi, að hún hafði
loíað föður sínum að láta engan vita um hann.
Eftir nokkra umhugsun réði hún af að segja hon-
ttm það.
‘Jack, ég ætla að segja þér nokkuð’, sagði hún.
Hann leit á hana undrandi yfir því, að hún
skyldi hafa nokkuð að segja honum á þessu augna-
bliki.
‘Geturðu ekki beðið, þangað til við komurn til
Wildfall?’ sagSi hann.
Hún dró sig stranc inn í sinn vanalega dulleika.
‘Og — jú’, svaraöi hún.
‘Já, þú getur sagt mér þaS þar. "Ég held þeir
komi ekki aftur, þessir piltar. þeir munu hafa ætl-
aS að ráSast á einhvern frá Wildfall’.
En þetjr töluðu samt eins og þcir væru aS leita
að okkur’, sagði hún.
‘Lavorick mun ekki feita aS fleirum, ef hann
finnttr okkur’, sagði hann.
‘Jack’.
‘•yertu róleg. þú frelsaðir líf hans einu sinni,
en nú mun þér ekki takast þaB’.
Hún svaraði engn.
þau stóSu í skugganum af stóru tré, meðan þau
töluSu saman.
‘Mér þykir slæmt aB ég beiS ekki eftir dagsljós-
inu’, sagði Neville við sjálfan sig.
Sylvía heyrSi orSin og svaraði :
‘Ekki finst mér það. þá hefSutn viS ekki séð
þetta fagra tunglsljós. Og þá hefSi L’avorick áreið-
anfega séð okkur’.
S y I v í a > 133
'Satt er nú þaS’, sagSi hann. ‘VíS skulum
faalda áfrattt, en fara varlega. Ef þér er kalt, farStt
þá í frakkann mtian’.
‘Nei, nei’, sagSi hún. ‘Mér er ekki kalt, og ég
víl hann ekki. þér yrði líka kalt, ef ég tæki hann’.
‘Haltu í hendi rnína’, sagði hann, ‘gaktu há-
vaðalaust og hlustaðu eftír, hvort þú heyrir nokk-
uS'.
Hún lagði litlu hendina sína í hans, og greip
tneS barnslegu trattsti um fingur hans.
‘En hvaS hendin þín er stór, Jpck. Ég gæti fal-
iS miv í henni'.
‘líg vildi aS þú gætir faliS þig i henni’, sagði
ltann.
Hún hló aftur.
‘Ég er nærri eins há og þú, þótt þú sert karl-
maöur en ég stúlka, ung stúlka’.
‘þú talar eins mikið eins og þú værir fullorðin’,
sagði Neville. ‘Vertu nú alveg þegjandi, hálfan
klukkutíma að minsta kosti’.
Hún lyfti ltendi hans upp að kinninni sinni, til
merkis um hlýðni sína, og svo héldu þau áfram
göngu sinni.
þatt vor-u komin út í skógarjaðiarinn, Og þar
nam Neville staðar. Fvrir framan þau var slétta,
og væru ræningjarnir í nánd, myndu þeir sjá þau, ef
þau gengi út á sléttuna.
‘HvaS er nti aS?’ sagði Sylvía.
‘Mér þykir ekki hættulaust, a6 fara út á slétt-
una’, sagSi hann.
‘Heldurðu aS þeir geti séð okkur?’
‘Já, við verSum að vera hér þangaS til tungliS
gengur undir, og þreifa okkur svo áfram í myrkrinu’
‘þú skalt r.áSa’, sagöi hún ánægS.
H ann sóspaSi santan nokkru af laufi, eijis há-
134 Sögusafn Heimskringlu
vaðalaust og hann gat, tróð þaS svo niður með fót-
unum og sagði :
‘þú þarft að hvíla þig, Sylvía, og sofna, ef þú
getur. Við eigutn langa teið fvrir höndtim á morg-
un, svo þú þarft allrar þinnar orku með’.
Hún lagðist niður, og hann fór úr frakkanum
sínunt og lagði hann ofan á hana.
‘■LÉg vil hann ekki, Jack, alls ekki —’
‘Gerðu eins \Og. ég segi þér, og þegiðu’, sagði
hann með föðurfegri alvöru. ‘jÉ!g vil ekki að þú
verðir innkulsa. Reyndu nú að sofna sem fvrst.
það er slæmt, að mega ekki kveikja eld, en þaS tjáic
ekki’.
‘Mér er nógu heitt, Jack’,, sagði hún ; en hann
togaði frakkann sittn svo ofarlega ofan á hana, að
ekkert sást, nema tvö stór augu, sem störðu á hann
þar sem hann stóð upp við tré og hélt á skamm-
byssunni í hægri hendi.
Að nokkrum mínútum liðnum feit hann á hana.
‘þetta er ekki að sofa’, sagSi hann, þegar hon-
um varS litiS í attgu hennar.
Hún hló lágt og lagði aftur augun og sofnaði
bráðlega. Hann hlustaði á andardrátt hennar, sem
var eins rófegur og hjá litlu barni, og hann dáSist
að hugrekki hennar og sjálfstjlórn. Gat nokkur
önnur stúlka í heiminum sofið undir slikum kringum-
stæðnm? Hún hlaut að bera ótakmarkað traust
til hans. Iíann ætlaöi nú meS hana til Englands
og reyna aö finna ættingja hennar, en ef þaS mis-
hepnaSist, að koma henni fyrir á gó6um skóla. En
aö skilja við Sylvíu, þaö yrði crfitt — næstum ó-
mögulegt.
Neville var stirður og þreyttur, en ekki kom
honum til hugar að soía. þá heyrði hann hana
segja eitthvaS.
• . , i. ti