Heimskringla - 15.08.1912, Side 6

6. BLS. WINNIPEG, 15. ÁGÚST 1912.
HEIMSKE.INGLA
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á móti rr.arkaOoaiii
P. O'CONNELL, elgaadl, WINNIPEG
Beztn vlnföng viodlar ng aöhlynning
»00. Islenzkur veitingamaöur N.
Halldórsson, leiöbeinir lslendingum.
JIMMY'S H0TEL
BEZTD V'ÍN OQ YINDLAR. VlNVEITABI T.H.FBASEB, ISLENDINGDB. : : : : : Jamcs Thorpe, Eigandi
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Stnrsta Biiliard Hall 1 Norövestnrlandinn
Tla Pool-borö —Alskonar vfnog vindlar
Glstlng og fnOl: $1.00 á dag og þar yfir
JLennon A llebb,
Eigendnr.
I
Hafið þér húsgögn til sölu ?
The Starlight Furniture Co.
borgar liæsta verð.
593—595 Notre Dame Ave.
Sími Grarry 3884
♦ ------------------------------*
A. H. N0YE5
KJÖTSALI
Cor, Sargent & Beverley
Nýjar osr tilreiddar kjöt tegundir
fiáíur, fuglar og pylsur o.fl. 1
Oánægja,
Almenn óánægja hefir orðiö með-
al íslendinga, sem sóttu vora alla-
reiðu viðurkendu þjóðhátíð, Is-
lendingadaginn í River Park 2. ág.
sl., sem var sú tuttugasta og
þriðja, sem vér höfum haldið hér í
Winnipeg.
Ég er sannur Islendingur Ojr ég
elska þessa vora íslenzku þjóðar-
minning, sem oftast hefir farið
með ánægju og myndarskap oss
úr höndum undaftfariö. Og mér er
það sárnauöugt, að þurfa að gefa
yfirlýsingu nú um það gagnstæða.
Og jafnvel þótt ég sé óánægður
fyrir mig og mitt skyldulið, sem
hátíðina sótti, þá hefði ég þagað
alt fram af mér í þetta sinn. En
það eru margir, sem þar voru, sejm
liafa beðiö mig að koma óánægju
sinni opinberlega í ljós.
þaö má næstum segja, að í for-
stöðunefnd þessa síðasta hátíða-
halds sé mannval, og góðkunningj-
ar mínir margir þeirra, og get ég
ekki með orðum lýst, hvað mér
þykir leitt, að þurfa að kasta
skuld á þeirra bak. En fólkið
heimtar það, og framtíðin í satna
máta, ef vor íslenzka þjóðrækt og
fögru og góðu endurminningarnar
frá blessaða gamla landinu eiga
ekki strax að deyja iit og verða
að kalda koli. Og í þriðja lagi —
sambandi við þessi síöustu orð —
þá hefir það rrengið svo til áður
hjá oss, og verður framyfir alt að
pfanga svo til framvegis, að h e i 1-
a g u r , al slenzkur réttur hafi
hald Op- yfirráð á allri þessari há-
tíö, frá upphafi til enda, — því má
forstöðunefndin aldrei gleyma.
♦
SIMIJSHERB. 2272 13-12-12
--------------------------

DOMÍNION
HOTEL
523MAIN ST.WINNIPEG
Björn B. Halldórsson,
eigaudi.
P. S. Anderson,
veitingamaöur.
TALSÍMI 1131
BIFREIÐ FYRIR GESTI.
Daysfœði $1.25
J
Legsteinar
A. L. MacINTYRE
selur alskyns legsteina og
mynmstöflur o“ legstaða
grindur. Kostnaðar ftætlanir H
gerðar um innanhús tigla- H
skraut
Sérstakt atnygli veitt utan-
héraðs pöntunum.
A. L. HacINTYRE
231 Notre Dame Ave. WINNIPEQ
PMONE MAIN 4422
6-12-12
þess ber líka að geta, sem gott
var og ánægjulegt. Ræða séra B.
B. Jónssonar fyrir minni Islands
mun vera góð og efnisrík, og var
skörulega og vel flutt ; samt gat
ég ekki heyrt svo vel, að ég fengi
alt samhenrri hennar. En hún kem-
ur efiaust út á prenti, svo almenn-
ino-ur fái hennar full not. — Ræð-
mia fyrir minni landnámsmanna,
sem lögmaður H. Marinó Hannrs-
son hélt, get ég ekkert um dæmt.
Hann er skýr og ágætur maður,
en liggur lágt rómur, en bæði var
\ indur og í þetta skifti eins Og æf-
inlega skvaldur í fólkinu, sem ó-
mögulegt er við að ráða, því
heyrðist ræðan ekki. — Fyrir mitt
álit eru öll kvæðin góð og með I
þeim beztu, sem ílutt hafa verið j
við þetta tækifæri.
Óánæpjuefnið.
I.
það var innlendur (enskur) mað-
ur við innganginn, sem tók á móti
aðgönguspjöldunum, sem gerði jag
og rifrildi við konur út af börnum
sem þær jafnv.el báru á örmum
sínum, o,r heimtaöi gjald fyrir.
II.
Verðlaun lægri en undanfarið. '
Fyrir öll börn og unglinga upp til j
16 ára aldurs voru verðlaun nú |
fyrir kapphlaup alt að helmingi
lægri, en á undanförnum tveimur
árum, sem ég hefi hér við hendina
að líta á. Nú voru verðlaun að
eins þrenn, en þar hafa þau verið
fern. Innan 6 ára byrja verðlaun
nú á 75c, en áður hafa fyrstu verð-
laun verið $1.50 ; og Hkt þessu
hlutfallsLega alt upp aS áðurtöldu
aldurstakmarki.
III.
Allar konur voru sáróánægðar
með vatniö í kaffið. J>að var bæöi
af skornum skamti og lítiö meira
' en moðvolgt.
IV.
Ræðu vantaði. Fyrir minni Vest-
urheims hafði J. G. Johnson, lög-
j maður frá Dakota, lofað að tala ;
| cn einhverra orsaka vegna gat ekki
mætt. þetta voru stór vonbrigði,
og mikið mist, því maðurinn er
snjall, en ekki hægt að ásaka
nefndina beint fyrir þetta. En það
má ásaka hana fyrir það, að hafa
þarna á staðnum, rétt uppi í nef-
inu á sér, annað eins mannval eins
og séra R. Marteinsson, séra H.
Leó, séra G. Árnason, B. L. Bald-
winson og Skapta B. Brynjólfsson
— og reyna ekki aö fá neinn af
þessum mönnum til aö halda frið-
arfána uppi fyrir fólkið í nokkrar
mínútur, — sökum þessa óhapps.
Kg veit um alla þessa menn, að
þeir eru svo fljótskarpir og kærir
þjóð sinni og til gleði og sæmdar
æfinlega að koma fram á ræðu-
palli, að það hefði verið hyggindi
af nefndinni, aö bjóða hverjum
þeirra sem var $10.00 fyrir að tala
þar í 10 mínútur, til þess aö gera
fólkið ánægt og slétta úr þessari
misfellu.
V.
Dansinn. Ekki var ég sjálfur í
danshöllinni, en mér hefir verið
mikið af því sagt. Og til að byrja
meö sú nýung, sem aldrei hefir áð-
ur heyrst, að stúlkur. þurftu aö
borga fullan aðgang að dansinum
jafnt sem: menn, og var það fyrsta
óánægjuefni. Annað : að höllin
eða salurinn skammarlega illa
lýstur, næstum mvrkur úti í end-
um og afkymum. J>riðja: að þar
voru 3 til 4 enskir, augafullir
drabbarar, sem gengu ,fast upp að
andl'tinu á okkar heiðvirðu ís-
lenzku stúlkum og eltu þær á
röndum að biðja þær um dansa.—
þetta eymdar-eftirlit á vorri helgu
j þjóöhátíð er skuld á baki for-
stöðunefndarinnar.
VL
að næst mér við borðendann, sem
mín familía hafði mat sinn og dót,
var Mrs. Ásbj. Eggertsson með
sitt fólk, og sagðist eiga von á
manni sínum til að borða þar
kveldmat með sér. Og þannig mun
liafa átt sér stað í fjöldamörgum
tilfellum.
J>að er ómögulegt að segja, hve
mörgum tugutn og hundruðum
að dagurinn tapaði af inngangs-
eyri fyrir þetta ólánsstryk, fyrir
utan þá megnu óánætgju, sem
þetta jók fólkinu.
Ég tek það fram aftur, að það
er sárleitt, að þurfa 'að kasta van-
þökk og kulda til þeirra tnatrna,
sem taka upp á sig mikil ómök og
vinnu til þess að standa fyrir há-
tíðahaldi þessu. En nefndin verður
að skilja það framvegis, eins og
hún hefir reynt að gera undanfar-
ið, að þessi vor íslenzka þjóðhátíð
í landi þessu á ekkert skylt við
almennar samkomur, sem haldnar
eru eingöngu til að ná sæman fé-
Hjartað og brennipunkturinn . í
þessari hátíð er al-íslenzk gleöi og
ánægja. Hjartanleg gleði einusinni
á árinu. Og forstöSumennirnir
verða að vinna að því á undan
allri fjárvon, að reyna af fremsta
megni, að gera fólkið sem ánægð-
ast.
Lárus Guðmundsson.
DÁNARFRECN.
J>ann 27. júlí sl. andaðist að
heimili sínu, 268 Nassau St., Fort
Rouge, hér í bæ, húsfrú Guðbjörg
Friðrika Björnsdóttir, eiginkona
herra Jacob Bye, bakara í Fort
Rouge, 62. ára, fædd í Engidal við
ísafjörð 22. júlí 1850. Foreldrar
hennar voru þau heiðurshjón Björn
P'ilipusson og Lilja Jónsdóttir.
Hin látna hafði verið 27 ár í
ástúðlegu hjónabandi, og eignaðist
5 börn, 2 syni og 3 dætur ; af
þeim lifa 2 dætur uppkomnar,
önnur gift, en hin í föðurhúsum.
Stórsjmdin : Burtreksturinn úr
garðinum kl. hálfsex að kveldinu.
J>etta er bágast að fyrirgefa. Alt
annað eru smámunir hjá þessu
axarskafti. Eina bótin, að heilt
ár er í vændum til að kæla menn
og ná aftur sínu íslenzka þollyndi
og jafnaðargeði. J>etta kom öllum
á óvart, eins og dauðinn. Að end-
uðum ræðunum var oss tilkynt
| það á liátíðlegan(! ) hátt af ræðu-
palli, að sökum fátæktar hefði
nefndin orðið að sætta sig við
þessa afarkosti, — eða eitthvað
mjög líkt þessu. Ég man ekki til,
að ég hafi heyrt orð, sem létu ver
í éyrum mínum en þessi “vegna
fátæktar”. Nú vissi ég og allur
fjöldinn, að íslendingadagurinn
átti $300.00 í peningum í sjóði,
um $50.00 virði í öðrum munutn
og áhöldum, svo hér var um enga
fátækt að ræða. J>ar aö auki eru
Islendingar í þessari borp- færir um
að halda rikmannlega þjóðhátíð,
þó enginn sjóður hefði til verið.—
Nei, þetta var sú ógeðfeldasta og
skammarlegasta afsökun, sem unt
var að finna.
Afieiðingarnar af þessum burt-
rekstri úr garöinum, þær eru afar-
stórar og illar. Ég var einn, sem
var með fullum þjósti af enskum
dóna vísað á dyr, og á þeim sama
tíma voru margir landar mínir að
kaupa aðgönguspjöld og ryðjast
inn í garöinn, sem vitanlega skildu
ekki neitt í neinu, upp eða niður á
þessari ráðsínensku, en urðu að
fara út jafnharðan. Og- annað t. d.,
Banameinið var nýrnabólga, sem
hún hafði þjáðst af um tveggja
ára tíma. GuSbjörg sál. var hin
mesta myndarkona, stilt og prýð-
isvel greind.
Til sölu
er í Riverton bæ við Islendinga-
fljót, rétt við pósthúsið, 66 feta
lóð á aðalstrætinu, umgirt, með
timburhúsi 18x18 fet. Verð $500.00,
ef borgað er út í hönd, en dýrara,
tf gjaldfrestur er veittur. Lysthaf-
tndur snúi ser til 565 Simcoe St.
Hvað er að ?
Þarítu að hala eitt-
hvað til að lesa?
Hver sá setn vill fá sér
eitthvaö nýtt aö lesa 1
hverri vikn,æt i aö ^erast
kanpandi Heimskring u.
— Hún fœrir lesenaum
sínum ýmiskonar nýjan
fróöleik 52 sinnnm á ári
fyrir að^ins $2.00. Viitu
ekki vera meól
SÍXXXKXXX HggglSi^ XXXX>©<XX
* ÓKEYPIS BÓK UM
MANIT0BA
Akuryrkju og inuflutninga deiklin mælist til
samvinnu allra fbúa f y 1 k i s i < > s til þess að
tryggja aðsetur í þessu fylki, nokkurs hluta
þeirra mörgu inuflytjeuda sem nú koma til
Vestur-Csnada.
betta fylki veitir“duglegum ’mönnum óviðjafnanleg
tækifæri. Hér eru þúsundir ekra af ágætu landi til
heimilisrettartöku ftsamt með störum land svæðum sem
fast keypt ft iftgu verði.
Margar ftgætar bættar bújarðir eru fftanlegar til kaups
með saungjörnu’verði, og aðrar bújarðir fást leigðar gegn
peninga borgun eða árlegum hluta uppskerunnar.
Gröða tnöguleikinn f Manitoba er nftkvæmlega lýst 1
n/ju bókinni, sem akuryrkju og itinflutninga deildin hefir
gefið út og sem verður send ókeypis hverjnm sem tim
hana biður.
Allir þeir sem láta sér annb um framfarir’ Manitoba
ættu að senda eintak af bók þessari til vina sinna og ætt-
ingja f lieimalan lsins, ftsamt með brétí um líðau þeirra og
framför liér. Slfk bréf ásamt með bókinni um “Prosper-
ous Manitoba” mun suglýsa þúsundum komandi inn-
flytjenda kosti þessa fylkis.
Skriflð f dag eftir b'>kinni til undirritaðra sem svo
senda yður hana tafarlaust,
•7. ./. GOLDEN Deputy MiuitUr ot Agrieulture, W,inr.ipeg Manitvba
30S. BUUKE, ÍTS Loff in Aeenve. IVinnipeg, Munitnbn.
JAS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ontario
J. F. TENNANT Oret-n, Manitobn.
W. IV. HNS WORTH Emenon, Manitoba; oj allrn vmbvðsmanna
Dominion stjói nannnar utaniUis.

M «7
Með þvl aö biöja fiBflDlega um
‘T.L. CICtAR,” þá ertu vis3 aö
fá áarætau viudil.
T.L.
(ENIOy MADE)
Weslern l!ig»r Paelory
Thomas Lee, eijjaudi WinuDipeg
♦ X/TTUR MAÐUR er vaikár meö að diekka ein- H
4 * göngu hreint öl. þér getið jafna reitt yður á. «
% -
%
♦
♦
>
♦
>
>
■<*
>
>
>
DREWRY’S REDWOOD LAGER
það er léttur, ireyðandi bjór, gerður eingöngn
úr Malt og Hops. Biðjið ætið um hann.
I
*
♦
i
«
«
t
*
IE. L. DREWRY, Manufacturer, WINNIPEG. |

Sigrún M. Baldwinson ^TEACHER OF PIANO^ ♦ —♦ • að það borsí- O 1 \ ar SÍK Rð aUíí’ , & lýsa í Heim-
727 Sherbrooke St. PhoneG. 2414 \ lSl skringlu ! ♦

52 Sögusafn Heimskringlu
lega innan um heyiö. Vinnukonurnar stóðu hlæjandi
með hrífur sínar í hendinni.
•J>ú komst hingað aldrei í gærkveldi, Miss Lov-
ísa’, sagði sú, er rekin hafði verið úr vistinni. ‘J>ér
þýðir ekkert að leita hér lengur, það er að eins til
að eyða tímanum. Við erum ekki svo sjóndaufar,
að við rökum hálsbandinu þínu ; gullið mundi glitra
og svart flauelsband ætti að sjást innanum hey. Svo
hevrði é? líka, að þú sagðir mömmu þinni að þú
hefðir lagt það í glerkassann á kommóöunni í gær-
kveldi, eins og vant er. Nei, það er ekki satt, því
allir á bænum segja, að enginn annar en ...v.. Nú, ég
vil ekki segja það ,aftur’.
‘J>að er ljótt af þér, Rósa, að segja þetta’, greip
Lovísa fram í með ákafa, næstum jrrátandL ‘Maður,
sem lítur jafnvel út, stelur ekki’.
‘Jaéja. J>ví fór hann þá, án þess aö kveðja ?
Svona snemma, án Jvess að þakka fyrir sig ? Miér
kemur þetta ekkert við og mér er alveg sama, livar
hálsbandið er. Ekki hefi ég tekið það’.
AS svo mæltu setti hún hrtfuna á öxl sír og gekk
leiðar sinnar til kornakursins ásamt lagskonu sinni.
Lovísa sneri inní húsið.
‘Sjáið þér til, herra Markús, þetta leiðir af góð-
seminni’, sagði frú Griehel, þegar húsbóndinn skömmu
síðar kom ofan og heimsótti hana í eldhúsinu. Hún
var að hnoða deig og ekki í sem beztu skapi. ‘Mað-
urinn minn hlær að mér af því ég er reið, os spyr
mig, hvort ég búist við að fá koss fyrir næturjgreið-
ann. þú þekkir það, hann er alt af fullur af spaugi.
Jæja, jæja. Ókunni maðurinn er farinn ; við hið
fyrsta hanagal hefir hann hlaupið út um gluggann og
farið yfir bakgarðinn. J>að var ljótt af honum, því
engin móðir gat hjúkrað honum betur en hér var
gert. J>að er nóg til að ergja mann. Og svo hefir
Bróðurdóttir amtmannsins 53
Lovísa verið svo óheppin, að týna hálsnistinu sínu,
sem gamla húsmóðirin gaf henni. En það er ekki
það versta. Vinnukonurnar hlægja að okkur, og
seJíja við sjálf höfum komið með þjóf á heimilið,
— og það fellur okkur verst af öllu.
‘Við hefðum gert betur, að lofa manninum að
eiga sig’, sagði hr. Markús og brosti gletnislega.
‘Guð komi til’, sagði frú Griebel gröm og sneri
sér við. ‘J>á þekkir þú illa frú Griebel. Ég skyldi
gera það sama aftur. Mér fellur þetta verst vegna
mannsins sjálfs, því allir gátu séð, að hann var af
góðu fólki kominn, — og ég sárkendi í brjósti um
hann. Líttu bara á hana dóttur mína’ — og hún
benti á hana þar sem hún stóð við eldliúsboröiö að
skera niður möndlur og var álút — ‘henni bragöast
ekki vel nýja kakan í dag. Hún er ekki að gráta
eingöngu vegna missi hálsnistisins. Hún er hjarta-
góð, litla skinnið ; og einurigis þaÖ, að vesalings
svangi maðurinn er sagöur að hafa stolið því, kom
út á henni tárunum’.
Húsbóndinn hló, og Lovísa þe»'gði sig enn betur
yfir verk sitt.
’Hann sneri út úr eldhúsinu og bjóst til að ganga
yfir að hjáleigunni. Hefði einhver sagt honum það
fyrsta kveldið, er hann dvaldi í Hirschwinkel, aS ein-
hverntíma kæmi að því, að hann flýtti sér að inna
skylduverk sitt af hendi, — þá myndi hann ha£a hleg-
ið dátt. Hann hafði skinnhanzka, jafnfína og þá, er
hann bar, þegar hann heimsótti heldra fólkið í Nurn-
berg. Hann gekk gegnum fttruskóginn, er var milli
hjáleigunnar og höfuðbólsins. Á vinstri hlið láu
kornakrar ; stráið svo hátt, aö það nam við axlir
hans ; kartöflugrasið var alþakiö blómum, og róf-
urnar voru óSum að stækka. Hirschwinkél var lík-
ast landinu í biblíunni, sem flóði í mjólk og hunangi.
Hinumegin viö skóginn var alt öðruvísi um-
54 Sögusafn Heimskringlu
horfs. Kornstráin voru strjál, punturinn niður-
beygður. AS öllum líkindum var fátt um kvikfénaö
aö ræða í hjáleigunni, því hvergi sást, að neinstaðar
hefði verið borið á ;, alt var í órækt, og þó að skóg-
vörðurinn gerði alt, sem í hans valdi stóð, og stúlk-
an ynni aí öllum kröftum — hrökk það skamt. Ef
ætti að framkvæma síðasta vilja hinnar framliðnu,
þá mátti til, að taka peninga þá, er hún vísaði til
og sem stóðu í veitin|gahúsinu í Tilroda, og nota
þá til að koma jörðinni í betra horf. En skyldi nú
ungfrúin kunna með verk þetta að fara ? Eða skyldi
itún strax flýta sér,til Gyðingsins og leysa út silki-
kjólana, og svo lifa í glaum og gleði eins og hún
hafði gert í húsi hershöfðingjans í Frankfurt, eftir
því sem stúlkunni hennar sagðist frá ? J>á líktist
hún að því leyti amtmanninum, frænda sínum.
AS nokkrum mínútum liðnum mundi hann mæta
henni augliti til auglitis, og hann hugsaöi með sér,
að hann skyldi haia bæði augun opin. Hún skyldi
ekki fá einn eyrir, þó aldrei nema hún væri háttprúð
og falleg. Hann þekti orðið lagið á þessum kenslu-
konum.
Bæjarhúsin í hjáleigunni voru bæði fá og hrörleg.
Ifúsið sjálft var einlyft, og stóðu nokkur furutré
framan við það. Var auðséð á öllu, að amtmaður-
inn hafði rétt fyrir sér, er hann kvað járnbrautina
ekki mundi verða lengi að eyðileggja bæinn. ,
Fyrir suðurhliðinni var garður og sneri hliðið á
honum út í skóginn ; það var opið. Hr. Markús
gekk inn og hélt áfrain eftir mjórri götu, er lá gegn
uin arasbala ; uxu þar ýmisleg skógarhlóm. Perutré
og askur vörpuðu skugga yfir veginn. Hann gekk
fram hjá laufskála, er stóð í skjóli iinditrjánna. J>ar
stóð steinborð og tveir grófgerðir tréhekkir. J>að
var óhyggilegt og ófyrirgefanlegt af nýja herragarðs-
efgandanum í Hirschwinkel, að ganga að borðinu,
Bróðurdóttir amtmanusins 55
þar sem fingurbjörg, skæri og fleiri smámunir láu,
er gáfu til kynna, að ungfrúin hafði hér aðsetur sitt.
J>ar var iíka blekbytta og dagbók, þar sem hún auð-
vitað skrifaði hugsanir sínar oða orti hrífandi kvæði.
Andi hennar yrði honum kunnur, áöur en hann sæi
hana sjálfa. En strax fór hann að hlæja. J>að sem
hann stalst til að lesa, var alls ekki skáld’legt :
“Tvær dúfur seldar til Tilroda ; ein tylft af eggjum
sömuleiðis”, o. s. frv. Ef hann sæi blek á fingrum
kenslukouunnar, þá var dagbókinni einni um að
kenna.
Hann hélt áfram leiðar sinnar. í horninu á
garðinum voru kálgarðar og fyrir framan húsið
stóðu herjatré. J>au aðskildu framgarð hússins, og
þar átti járnbrautin að renna.
Fáein hænsni hoppuðu þar til og frá ; hundur tók
að gelta og nú opnuðust dyr og einhver hvítklædd
vera kom eftir ruununum.
Ósjálfrátt dró hr. Markús hanzkann á hægri
hönd sér Og bjóst til að heilsa hvítklæddu stiilkunni,
— en ,það var þá að eins vinnukonan, sem í hvert
skifti og hann lei’t hana reitti hann svo til reiði, að
blóðið steig honum til höfuðsins. Hún haföi hvíta
svuntu utanyfir kjólnum, herðasjal og skýlulaus, með
ermarnar brettar upp fyrir olnboga. Iíerrayarðeig-
andinn hinkraði við. Stúlkan sá hann ekki, en gekk
beina le,ið að kálgarðinum og kipti upp fáeinum róf-
um ; svo rétti hún úr sér o’g> kam nú auga á mann-
inn, er stóð og horfði á hana. Hún blóðroðnaði,
og hið fyrsta, sem hún gerði, var að toga ermarnar
niður handleggina. Hann hafði næstum verið búinn
að taka ofan hattinn í kv'eðjuskyni, en nú gramdist
honum se.m oftar svo háttsemi stúlkunnar, að hann
hætti við það. Ilann ætlaði ekki að styrkja hana í
J>eirri trú, að hann tæki hæversku hennar fyrir annað
en uppgerð.