Heimskringla - 20.03.1913, Blaðsíða 5

HEIMSKRINGLA
WINNIPKG, 20. MAR/ 1013.
5.
“Þorskabítur”.
Kæri vinur!
Mér verður lagt það út til
minkunar, ef ég segi : guði sé lof
íyrir þig. það er svo barnalegt.
En hvaö er það, maður, að þú haf-
ir það ekki þegið? Og hvenær
voru dagarnir sæUi, en ]>L'gar vér
vorum vafðir örmum föður og
móður, eða þeirra, sem gengti oss
i foreldra stað. ‘‘Lífið alt var leik-
ur”, en ástin, umhyggjan og á-
byrgðin í þeirra höndum. Sama er
enn, vinur minn, og vinir minir,
sem láta svo lítið, að gefa þessutn
línum gaum. Vér höfum tekið á-
byrgðina á vorar eigin herðar, og
erum staddir í sömu sporum, sem
vandanrenn vorir stóðu fvrr. .Ksk-
an er horfin. Kn erfiði og stríð
höfum vér ílestir hlotið að revna.
það er sem von er ákaflega mis-
jafnt, hvérnig mönnum gengur að
handlanga si:r kbtt af kle.tt fram-
aní ílughengjum mannlífs-forvað-
anna, og jafnvel ]>ó fáein óska-
börn heimsins komist hjá öllumió-
færum mannlífsins, þá er það samt
allttr fjöldinn af oss, sem þarf að
taka á öllum sfnum líkams ogisál-
ar þrótt, til þess að kljúfa ltamar-
inn, og kasta steinúm úr götunni.
Orr þá segi ég, eftir sigurinti, sem
vitanlepa misjafn cr, eftir orku
vorri og vitsmunum. Kn allir eiga
þó ofurlitið af sigri, — gttði s lof.
því að kotna úr dimmuttni fram í
birtuna, að koma úr vetrarhörk-
uitni og skammdegisdrunganum, og
vera vafinn ylgeislum vorsólarinn-
ar, ineð ölltim þeim gleði-vonum,
setn slikt vekitr í brjósti eða lífi
gjörvallrar náttúrunnar, er miklu
háleitara en svo, að vér getum
fengið fullua'gjandi ]>akklætishug-
tök frá vorttm eigitt inátt og til-
finningu. — Mannsins gleði í með-
vitundinni veröur aldrei nema hálf
rökkur, fyrri en liaiin í hjartan-
legri einlægni getur sameinað al-
föðurttum geislana og gleðina, setn
út vilja brjótast úr sál hatts og
hugskoti. Og hafi kjttrk til að
segja, Itver sem til hevrir : Gúði
sé lof. — þá fvrst ertitn vér komn-
ir í sama sælu-ástandið eins og
þegar vér vortttn vafitt örmttm föð-
ur og tnóöur.
Ileyrðu, vinttr mintt. Af hverju
heldurðu að ég haft sett allan
þennan formála, sem ég get biiist
við að óvinir mínir hafi aö háði ?
Af því að sttmir hafa haldið, að
ég hafi gengiö heldur langt, þar
sem ég hélt þér fram sem eintt
voru bezta skáldi hér vestra. Og
þótt ég viti ofur vel, að ég er
léttur á vog á móti andlegu stór-
mennunum hér, þá finn ég sárt ti'l
bess, í oponberu blaðamáli, að
verða tnér stórkostlega til skaimu-
ar. Sem líka hefði verið skoðað,
sem tíikmarkalaust glamttr þér ul
tjóns. Kn hvað hefir nt't skeð síð-
an ? Fjögur snildarkva'ði hafaibirst
eftir þig í blöðttnum, sem verða
öll, að dótni vitra og óvilhallra
manna, i freJnstu röð ltjá oss Yest-
ur-lslendingum.
Kg a-tla ekki að tninnast á veiga
mikla kvæöið þitt fyrir minni ís-
lan'ds á Borgfirðingatnótinu. í vet-
ur, eða tröllasmíðið þiitt “Mein-
skygni”. Kn sökum þess að ég
hefi svo oft orðið sárl.iður yfir
erfiljóða austrinum í blöðum vor-
tvm, þá ge.t ég ekki attnað en tekiö
til greina tvö erfiljóð þfn, sem ntt
birtast í I.ögbergi þessa viku, 13.
marz.
Fyrra kvæðið er eftir Árna
hreppstjóra Sveinbjörnsson á Odd-
stöðum. þar er “þorskabítur”
engttm líkari og stendur ekkert á
baki Bólu-Hjálmari, þegar krafta-
skáldið kvtið af lijarta og tilfinn-
itt"- eftir Sigttrð Bneiðfjörð látinn.
Yfir þrjú síð'ustu erindin, sem eru
gullfallega kveðin, eins og alt
þetta langti kvæði, er heimspekileg
eða trúarlífs spursmála-blæja vaf-
in. Og mér þætti ekkert ótrúk'gt,
að stöku strangtrúaðar sálir íæru
aö hnykla brýrnar og stara á hug-
mvndina, án þess þó að vera í
nokkurri vissu með að ráða gát-
ttna. Og t'g ætla að gamni mínu
að setja hér erindin :
Spursmálsþrá sú hugami heftir :
Ilver er sá, er lifði og vann ?
]>egar sjáum ekkert eftir
annað en dáin Iíkamann.
A hvern hátt sér efnið breytti
í sa/mdráttar-verkaliring ?
Ilvaða máttur honum veitti
hjartaslátt og tilfinning ?
I.ifs frá grunni leiddttr kraftur
lofts ókttnnum bvlgjttm af,
setn er rttnninn útí aftur
alverunnar megitthaf.
Siðíira kvæðið : “Ilelga Ragn-
heiður Andrésdóttir”, dáitt í sept.
1912. þctta kvæði — þassi erfiljóð
taka öllu frattt hér hjá oss ttf
bví tagi, sem incr er kunnugt. Og
má þó, setn betur fer, finna sttnt
kvæði í eftirmælum allgóð, eða
jíifnvel ága't. Kg vildi, að hver ein-
asta isljnzk sál ltér ltjá oss, sem
Itefir ánægju af kveðskap, setii ekk-
ert á skylt við skrttm og skjall,
eða fánvtt glamttr, vildi lesa þetta
kvæöi. það er djúp, sár og nist-
andi harmsaga þessarar konu, ]titr
sem ofin er saman af frábærri
snild gleöi og framtíðar hugsjónir
æskunnar, og gegnutn skerandi nið-
urbrot vonbrigðanna. Frantarlega
i kvæöintt, setit er langt, standa
þessar liendingar :
Kn stundum í lífinu stendur
svo á,
ltvítr stuuið er þungail t leyni,
aö dauðinn er hugkærsti hjálp-
arinn þá
og heimilislæknirinn eitti.
Og seint í kvæðinu stendur
þvtta crittdii:
það ghitt hefir vist þína grát-
þreyttu lund,
— þó gagnstætt það eöli sé
tnanns —
]tá díiuðinn batiðst sjálfur á forn
vinaíttnd
]>ig flytja til ódáins lands,
og inega svo taka ]>ér tniðdegis-
blund
í miskunnar faðtninutn hatts.
]>etta kvæði alt er hégótna-
latts skáldskapttr, svjtt hver óhlut-
drægttr maður mundi getti svarað
til hverrar línu, ]>ó hann tæki heil-
an her á móti sér.
þetta er orðið of langt, því c.ig-
inlega alt, sem ég ætlaði að segja,
var {ætta : Ilafött kæra þökk íyr-
ir þessi íjögur stórkvæði. þú hefir
levst mig úr ölliim vanda, — nærð
áliti' og hylli landa þinna sfctn
skáld. Kvæði þín verða gefin út,
og verða kærkomittn gestur i
hverju hiisi. Og þegar þú, herra
“þorskabítur" minn, ert þannig
orðinn þjóð vorri til sæmdar og
ánæejit, þá lteld ég að ekki .sý mik-
ið raugt við það, þó að ég segi :
Gttði sé lof fyrir þig, karltetur! —
Rej-ndar hefði ég átt að senda
þetta “prívat”, ett llí'iitiskringbi
min og lesendurnir ltafa fyrirgefiö
mér svo marga S'vnd, og sttma
niun enn verða.
I/árus Guðmundsson.
Frá Californiu.
11r. ritstj. Ilkr.
Alér hefir kotnið til hugar, að
scttda blaði þínu dálítinn írétta-
pistil héðan frá National City og
Sitii Diego. Og er þá fyrst að
swrja, aö löndum hér líðttr vel og
eru að smáfjölga.
llingað hafa kotniö þrjár íslenzk-
ar persónttr, síðan ég ritaði síðast
í blaðlð ; ]>að ertt tvcir karlmenn
og eiita kona.
Sú er og óvanaleg frétt, aö hér
komtt nokktir frost á sl. vetri og
lieíir það þótt tindrtim sæta, því
hér hcfir ekki áður orðið frostvart
í sl. hálfa öld. Telja ýmsir, að
betta sé afturfarar merki, en aðrir
telja það innllytjenduin og ja-rð-
vrkjumönnuni til hagnaðar, þó
cigi sé færð rök ívrir því. Jarðar-
gróðttr er vottað að verði góður á
Itesstt ári, ]>.vi að nú er vætutíð
komin hér, og gras og anttar jarð-
argróði þýtur upp. ...
]>ess má geta, að landi vor, hr.
Steingrímur Bjarnason, sem ltér er
búsettur, ltefir komist að því, að
íslenzk kona, 25 ára götnul. setn
hér hefir verið iiin 8 ára titna og
er dóttir Jíiríks bónda á Sörla-
stöðuin í Seyðislirði, hefir tttn
tveggja ára títna veriö á heilstt-
ha'li í ba'ttum Pasadcna, sem er
26 mílur héðan. Ilr. Bjarnason brá
sér þá sttðttr ]>angað til þess að
hafa tal af kotnt þessari og greitsl
ast tun hagi hetiitar. Koiiist hann
aö því, að hún er hin tiiyndarleg-
asta og góð saumakona, og fær
bezta vjtnisburð á hælinu. Kn svo
er liia'lt, að hún sé ]>ar sein hálf-
gerðttr fangi af þvi hún hafi engan
talsmaiiu fvrir sig. Annars er hún
sögð ítð tala jöfttttm höitdunt ís-
lenzku og citsku.
National Citv, 21. fehr. 1913.
Goodman Johnson.
GÍSLI Ó. GUÐMUNDSSON.
Knti Jtarnings æfileiö
u-itin af kunningjomun,
Kins og fletrum all-mjög sveiö
oít í lófiittn hontvm.
T>ví cr ver að fæstrr £á
fagnað Ieiði góðu.
Flestir berast árum á
vfir 1 fsins móðu.
Róa kappi ölht af,
orktt litt sparattdi,
að þá reki ei út á liaf
undan vindi og landi.
Margur hnígttr k:ip] i knár
köldttm l fs á uttni,
hrakintt, lúiiin, lianda sár,
í hnífil baráttunni.
Sa'ldar leiöi og sa'tudar för
stttnir hreppa lýðir.
Allir ]>ó í eiuni vör
ýtar leitchi um síðir.
T. 1).
Fyrirspurn.
Fvrir nálega 2 árutn keypti ig
tif nágranna mímim 200 faðma af
af nábúum iníuutn 200 faðma áf
landi (ferhyrnu), sent liggur \ ið
lítnd mitt, og borgaöi ég þið ].á
straix að fulltt, í votta viðurvist,.
en sem hann hefir ekki viljað gefa
mér löglegiin eignarrétt fyrir þann
dag i dag, þrátt fyrir ítrekaða
beiðni mína. Upp á hvern máta
get ég vægast skyldað hann til að
gefa mér lagalagan eignarrétt ltér
eftir fyrir ttefndu landi ?
Bóncli.
SVAR : Sæktu seljandann að
lögum til jx'ss að fá hann dæmdan
til aö selja þcr eignarbrtf fvrir lög
lega keyptri landspildu.
Ritstj.
Fréttir úr fiskiveri.
]x‘tin 13. þ.m. kom hr. Jón Th.
Reykjalín til borgarinnar. I3].inn
fór norðttr á Winnipeg vatn 23.
október síöasta liattst. Ilann hafði
verstöð á Saskatchewan Point.
Vatnið fraits seint, eins og kttttn-
ugt er. Sanivertíðarmaönr hatts,
Jóhann Björnsson, úr Winnipeg,
kom 'meö Reykjalín að ttorðan.
Meðan vatnið fraus ekki, vedddu
þeir fisk og reyktu hantt þar
nyrðra, og geröu það svo vel, að
þeir fengu ágætisverð fvrir ltann
reyktan. Sögur fóru af því í vetur,
þá fréttir komu frá fiskimöiinum
að norðatt, að J. Th. Reykjal n
vivri einn Itiittt allra ha'sti aílamað-
ur |>ar nvrðra, eitda stundaði hann
veiðiska]) fiestum lengst. Ilann hfcf-
ir fengið meiri afla enn aðrir.
Knda er Reykjalín alþektur dttgtt-
aðar <><r atorkumaður og þaulvan-
ur við fiskiveiðar. ILann hefir feng-
ið þann vitnisburö frá fiskikaup-
endutn, að hatin kitnni að með-
höndla fisk flestum eða öllutn bet-
ttr, það er að segja, ttö hafa hann
Itreitian og óskemdan, settt sýnir
bekkimru og vandvirkni Jótts Th.
Revkjalins, aö öllum ólöstuðuin.
Þakkarcr?.
$27.00 gjöf frá Tjaldbitðarsöfmtði,
sem ég held að þær Miss B. Hall-
son og Miss Thorlacius hafi geng-
ist fyrir. Séra Guðm. Árnason
færöi tnér $10.00 frá Únítarasöfn-
ttm. Hjónin Rafnkell og Sigriður
Bergsson gáftt mér $10.00 ; Ha lur
Magnússon $7.00 : Mr. og Mrs. Sig-
íús Arnason $2.00 ; Mr. og Mrs.
Sigttrður Hólm $2.00 ; hr. Stefán
Björnsson ritstjóri og kona hans
$5.00 ; hr. Sigtirgriniur Gíslasott
og kona hatts $4.00, ásaant tiiargs
konar annari hjálp ; ungfrú Jór-
unn þorkelsson $4.00 og konunni
tninni fvlgdi hún út til Ninette og
margs konar aðra hjálp hefir hún
látið okkur í té ; enn einn, ttngtir
maöttr, færði mér $15, og bað nttg
að geta ekki nafns stns. Aldrei
ntttn ég heldur gleyma kærleika
þeim og umönnun, setn þau hjón-
in, Sigttrð'ttr bróðir minn og kona
hans, ásanit tttóðttr okkar, ltafa
sýnt mér og höriiunutn tnímim. i
Og tui bið ég góðan guð að
launa þessu fólki fyrir allar þess
kærleiksríku vclgerðir, og hann
sagði, að “það sem ]>ér gerið ein-
um ttf ttititttm .tninstu ltræðrttm,
srerið þér tnér”, mun á síntini
titna blessa og farsæla þessa
hjartagóðu gefendur.
málum Japans, þar til skuldabréfin
væru borguð. þessir félagar gerðu
tilraun til ]>ess, gegnum ónefndan
ttmboðstnann, að selja ]>essi skttlda-
hréf á peningainarkaðnum í I.und-
únum, Amsterdatn og Dresden, ett
gátu ekki selt þau, netna þeir
sýndtt áður ttppltaflegu samning-
ana, setn voru ttndirstaða skulda-
bréfanna. Utanríkisráðberrar Jap-
ana íengu jafnskjótt njósnir af
þessum sölu’tilraunum og sendu
þegar skeyti um það til Tokio.
Utanríkissendiherranum i Zurich
var skipað að ranusaka málið.
Rússar gerðu og eftirgrenslanir og
sendtt mattn til Zurich til að út-
ve<<a þar upplýsingar um tnálið.
Meðal anitars, sem sattnaö hefir
t erið, er það, að þeir þrír rúss-
nesktt hcrforingjar, sein seldu Jap-
önuni uppdrættina, eru Anarkist-
;tr, sem vildu hefna sín á Rússa-
stjórn. Knnfremttr, að rtissneski
barúninn Y'gor Tilinski í Zurich
heldttr þessttm skuldabréfum gegtt
Tapan stjórn fyrir 70 milíón doll-
ara borgunarloforðinu. Ilann hcfir
koniist fvrir allar æðar málsins og
hefir allar sannanir ttiit söluna aðr-
ar en upphallega samninginn, sem
geröttr v;tr við föðurlandssvikar-
ana.
Kæru vinir, be/.tu lijartans ]>ökk
Wimtipeg, 7. marz 1913.
Brvnjúlfur K. Holtti.
— NýU'ga hefir komið í ljós, að
Japanir hafi kevpt af þremur ritss-
neskum herforingjutn alla upp-
drætti og aðrar up]>lýsittgar við-
víkjandi Port Arthur hervíginu
tnikla, — skömmu áður en þeir
lö<rðu út í stríðið við Rússa, fyrir
nokkrum árum. Japan stjórn hafði
ltafði lofað að borga 70 ntilíónir
dollars íyrir uppdrættina og upp-
lýsingarnar og gaf 3 sjálfskuldar-
bréf fyrir þeirri borgun, hvert upp
á rútnlega 23 miííónir dollars,
borganleg í Xokio 22. tnarz árið
1915 ; en seljendur levndarmál-
anna bundu sig jafnframt með
samningi til þess, að vinna aö her-
PASKASALA
A hinntn nýjti
,Tungsten ‘
Lömpum.
Vér höfum miklar birgðir
sem verða að seliast þess
vegna viltlarverðið.:
$1 25 Lsmpi á OOc
8 '■(t " '• 7i'v
75 : “ “ «'
t,5o “ “ fOe
The H. P. ELECTRIC
H2 SMEHBROOKE ST.
TALSIMl O. 4 108.
Kg vildi ég væri betur fær um
en ég er, að láta í l.jósi þakklæti
mitt til ]>eirra lttörgu, sum ltafa á
einn eða annan hátt rétt tnér
hjálparhöttd í stríði því, scm van-
heilsa konunnar mitinar ltefir haft
i för með sér.
Snemma i júiiímáiittöi sl. varð
hún að fara frá heimili okkar, og
sctjast að á heilsttha'linu í Fort
Rottge, og var þar í tvo máituði :
var hún |>á flutt á sjúkrahælið í
Ninette, og var hún ]>ar niti
tveggja inátiaða tíma ; þaöan var
hún svo llutt á King Kdward spít-
alattn í Fort Uottge, ]>ar scitt hún
er enn, og er því tniftur etigittn
bati enn sjáattkgur. I.íka varð ég
sjálfttr fyrir því áfalli, se.iii neyddi
tnia- til að vera á almenna spítal-
;tnuni ttin tíma tiokkurn, og frá |
verkuiti í tvo liiámtði. Kotn þá t
ljós, sem svo oft áður, kærleiki og
göfugK ttdi Ymsra lattda niiniia.
soin sýlidi sig í gjöfinn og attnars
konar lijál|>setllt. Og. jafnvel þó cg
viti, að engu af þvi fólkI, sein
hjálpaði lncr, sé þa'gð í ;tð tiöf.ti
Itcss sétt birt á ]>rettli, þá saint
lattgar mig til að tK'fiia nokkra
þeirra, sctn ltafa ydið mér <>g á
aitnan liátt lijálpað. mn lcið <>g cg
sendi Jx'iut mitt inniL'gasta li.art-
ans þakklæti.
1 vctur iim j.'.liu var mér setul j

| DANSLEIKUR
I
?
erðttr haldinn
Föstudaginn 28. marz, á skólahúsinu á Langrulh, Man.
kl. 7 að kveldi.
Munið eftir að koma t þann fegursta dattssal, setn t.l er
vestan Maiiitoha vatns.

rj^'isE>tv>siK»t'isrx<»e/a/r'r,. bsvmvb
Skriísti f t tafs.: Main 3745. Vöru])öntunar tals.: Ylain 3402
National Supply CoM Ltd.
Ver/la tmð
TRIÁVID, GI.UGGAKA RMA. IIUKDIR. I.ISTA.
KALK. SAND, STKIN. M()I„ 'HARIIW AI.L'
GIPS, og lnez.tu teguiul af ‘PORTLAND'
Ml'RLlMl (CKMKNT).
Skrifstofa <>g vörugevtiisluhús á Itorninu á :
McPIllLI.lPS OG NOTRK DAMK STK.-KTl'M.
D o 1 o r eis 123
það skjaldarmerki. Kg ]>ekki hertogann af Bedíord,
ég liitti hann i l’arís. Hann er fjarskildttr ættingi
minn, og það hljótið þér líka að vera, fyrs-t þér er-
uð ein af Russells fjölskyldttnni’.
‘0, lterra, já, með leyfi yðar kontntglegu hátignar,
voga ég að segja að cg er það'. Frúin var ltrifin af
lítillæti ltans hátignar.
‘Já, sannarlega’, sagði hans hátign, 'vér konung-
le'gu persónurnar viðurkennum ávalt ættingja vora.
þér eruð í ætt við mig, langt út vitaskuld, en það
þýðir ekkert, ættingi er ættingi’.
‘Ó, herra’.
‘Mér var ekki kunnugit um, að þér voruð ætt-
ingi tninn’, sagði hans hátign, ‘annars heiði ég heils-
a<ð j'ðtir á santa hátt og Victoria drotning, frænka
mín, heilsaði Napóleon. Vorir konunglegu siðir að
viðurkenna ættingja vora eru í því innifaldir, að
kjssa þá. Vér köllum það ríkiskoss. T/cyfið mér’.
Áður en frú Russell skildi tilgang hans, greip
haltn utan ttnt hana og kvsti hana, sem Katie fanst
líkjast skammbyssuskoti.
Katie hafði oft áður átt bágt ni/eö að verjast
hlátri, en nú þoldi hún ekki mátið og skellihló, ett
lilátur vekur hlátur, svo Dolores fór líka að hlæja og
faldi aiidlitið bak við Katie.
Hans hátigii slepti frænku sinni eins fljótt og
hann ltefði verið skotinn, og þegar hgnn vati bttinn að
snúa sér við, ltorfði hann litla stund þegjandi á ungu
stúlkurnar, en frúin skalf af hræðslu yfir þessum
virðingarskorti hjá Katie. Kn konttnglega augnatil-
litíð til hettnar v;tr hlýlegt, og seinast fór hann að
lilæja afarhátt, svo það heyrðist langar leiðir, og þá
tók frú Russell líka undir, svo þau hlótt öll fjögur.
Loks hætti hans hátign að hlæja og teygði úr sér
eins og hann vildi tala tun eitthvað alvarlegt.
‘Tilfellið er’, sagði hann, ‘að hr. Rttssell hefir
124 Sög. usafn ÍI e;i m s k r i n g 1 ti
frantið glæ]> gagnvart vorri hátign, og þó að hann
sé ættingi minn, get ég ekki hjálpað hointm, og nú
er hann fvrir herrétti hér ttppi á loftinu, því um önn-
ttr lög er ekki að ra'ða á þessum tímum’.
‘Ó, herra minn’, sagði frúin, ‘það cr þó ekki hann
vesalings Johtt íiiinn, sem þeir ertt mcð?’
‘Jú, það ,er einmitt hann, og mér þætti vænt ttm
að geta fengið liattn sýknaðan, en ég get það ekki.
af því lög eru lög og ég hefi ekki meira vald yfir
lögunum en veðrinu. Kn vér höfum annað, og það
cr hjarta, sem blæðir af því aó sjá fegurðina sorg-
hitna’.
‘Ó, herra, vægið þér honttm’.
Hans hátign greip hendi hennar og þrýsti hana.
‘Min kæra frænka’, sagði hans hátign. ']>cr biðj-
ið utn það ómögutega. Lögin hafa ráðið og verða
;tð ráða tnestu. Jafnvel á þessti attgnabliki er dóm-
ttr kveðinn upp. En hvernig sem snýst, eigið þér
trYrggan og óbifanlegan vin í oss. Leyfið oss að geta
þess, að oss þykir slæmt að hafa ekki séð yður áður J
en hinn fyrverandi maður — það er að segja John i
Russell — bað um hönd yðar og hjarta. Nei, hallið
þér ekki falfega höfðinu vðar þaniiig, yndið mitt.
T/eyfið þér mínu konunglfcga auga að baða sig i feg- '
ttrð yðar’. |
Friinni brá, þegar hún lteyrði lians hátign tala j
um ‘fyrv.erandi maim’ bennar, ett orðitt sem á eftir
fylgdu veittu henni mikla huggun.
‘Ó, að það væri mögul'egt fyrir sum af oss i
þessu herbergi’, sagði hans hátign, 'að vera í nánara
sambandi. Ó, að ein persónan vildi leyfa oss að
vona. Hún ætti að hugsa um alt, sem við getum
gert fyrir hana ; hjarta vort og hásæti á hun jafnt 1
oss. YTidislega hiifuðið hennar skal prýtt með kór-
ónu Spánar og Indlands. Ilún skal lifa við auð og
allsnægtir, gimstcina og alt httgsanlegt skraut, svo
1) o 1 o r e s .125
|tngiii kotta í alheiminum hafi átt betri kji'tr. Ilvað
sfcgiö þér utn þetta, yndið mitt?’
Alt þetta skjall var ætlað Katie, og hann ltorfði
j á hana meðan hann talaði, í þeirri von að sjá hatta
| lita á sig, en á meöan liélt liattli lí'ka hetttli frú Rus-
í sell, sfctn áleit að hantt væri að tala við sig og þótt-
| ist sannfærð unt, aö niaðitr sinn væri látinn, ltcfði
j verið skotinn. Viö síðustu orðin, sem hún þóttist
viss utn að töluð væru til sín, varð hún mjög hug-
, fangin og hrfin.
ITvað segið þér ttm þetta, yntiið mitt’, endurtók
hans hátign ttm leið og haiin reyndi að líta í auga
iKatie. Frú Russell horföi niður og hélt sér við hitia
; konunglegu hendi.
'Ó, herra’, sagði hún. ‘Ó, yðar konuttglega há-
ign. Kg er ]>íti — yðar ttú og æfintega — ég get
kki neitaö! ’
Ilúti faðmaði hattn að sér og lagði höfuðið á öxl
ans.
21. KAPITULI.
B r o o kic oig Talbot verða vinir. i
Brooke var mjög daufur, þegar liann gekk inn í
gömlu mylnuna ásamt Talbot. Honum var ljóst, að
hann var i hættu staddur. Hlátur hermannanna óm-
aði eim í eyrum hans, og beiskyrðum og háði Lopez
gat hann ekki heldur gleymt.
Spánverjar hata Ameríkumenn, sem eru þeim i
öllu voldugri og meiri, og það spilti fyrir Brooke á-
satn-t fleirtt.
Satnt sem áður var Brooke ekki kvíðandý fyrir
126 Sögusafn Ileimskringlu
sínu lili. lieldur Talbots. Samkvæmt lians tillögu
hafði Talbot klæðst prestsbúnmginum. Gagnvat't
K,arlisttiin var það áreið’anleg vertul, eit þvert á móti
gagnvart þjéiðstjóritartnöiinu-tn, setn voru prestum
injög attdvigir. Ilvað gat nú frelsað Talbot úr
höiidutit þessara tiiorðingja ? Hún varð að ltalda á-
frant að vera prestur, <4 hútt kastaði prestsbúningii-
iint, luátti búast við því versta. - Brooke virtist ekkt
að nein \<>tt væri ttm l:f.
]>au fóru aftur upp á loftið og sátu þar þögul
uni sttinil. I.oks talaöi Brooke.
‘Talhot’.
‘Já. Brooke’.
‘Réttið niér hendi yðar'.
Talbot lagði sína hendi i hans, sem var ísköld.
'Talbot’, sagði Brooke skjálfraddaður.
‘Já, Brooke’.
‘Y itið þér, hve hættuleg staða okkar er ?’
‘Já, Brooke’.
Getið þér fyrirgefið mér þatm liluta, seltt ég á í
því, að' stoína j’ðttr í þessa hættu?’
‘Brooke’, sagði Talbot, 'slik spurning frá vður er
ekki göfuglynd. Ég er eingöngu orsökin til jxssarar
hættu. Iíf þér hefðuð verið emsamall, þá hefðuð þér
,slop]tið, eða aldrei komist í neina hættu. ó, ég veit
það mjög vel, að þér hafið stofnað lífi yðar í voða,
til ]tess að frelsa niig’.
Kins og Brooke var vanur, þá hló hann nú.
‘Rugl og vitleysa. Kg ltefi verið sá asni, og
komið yðttr í þá klíptt, sem þér einar líðið við. Eg
er við því búinn, að deyja, eins og ég verðskulda,
fyrir það að ltafa stofnað yðttr í hættu. Kn hvað
verðttr nú um yðttr, Talbot ? það er þaö eina, sem
ég óttast’.
‘Brooke’, sagði Talbot hntiggin. ‘Ilvert eitt orð
yðar er ásökun gegtt mér. ]>éx nevðið tnig til að