Heimskringla - 24.07.1913, Blaðsíða 5

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 17. JÚLÍ 1913. 5. BLS,
BYGGINGAVIÐUR
Af öllum teeundum fæst
gegn sanngjörnu verði.
The Empire Sash & Door Co., Limited
Phone Main 2510 Henry Ave. East. Winnipeg
Kennaraprófin.
Eftirfcirandi íslenzkir nemendur
hafa staöist próf viö kennaraskóla
fylkisins :
1. Fyrsta flokks próf —
Váolet Fjeldsted,
Margrét Hamsson,
ölína Stotie.
2. Annars flokks próf —
Ljótunn Johnson, ágætiiseink.
Miabel Joseph, ágætiseink., '
Rannveiir D. Thorsteinsson.
Bamey Bjarnason,
Inga Sveinsson.
3. Jtriðja flokks próf (2. deild) —
Jtóranna Anderson, ág.eink.,
Magnúsína Magnússon, ág.eink
Númi Hjálmarsson, ág.eink.
Anna S. Bjarnason,
Rósa E. Frederickson.
4. Fyrsta deild—
ASalbjörg Johnson, ág.eink.,
Pálína Johnson, ágætise nk.
Elín A. Sveinsson, ág.eink.
Lóra G. Sveinbjörnsson, ág.e.
Kristjana Brvnjólfsson,
Sigurbjörg Johnson,
Július Sveinsson,
Ljótunn Thorsteinsson,
Rúnti Evjólfsson,
Ólavía Bardal.
Ben. V. Johnson.
Nokkrir íslenzkir nemendur stóð-
nst ekki prófin.
Eimreiðin.
Jtriðja heftið af nítjánda árg.
Eimneiðarinnar hefir verið sent til
Heimskringlu fvrir nokkrn síöan,
en láðst hefir að geta þess fyr en
nú.
Fvrsta og aðalritgerðin í þessu
hefti er alþýðuerindi eftir Guð-
mund skáld Friðjónsson, sem hann
nefnir : “Á kríuskerið að leggjast
í eyði?” A hann þar við ísland,
en fyrirsöignina tetur hann eftir
ummælum vestur-ísleneks menta-
manns, sem dvaldi heima á ætt.
jörðinni í fyrra sumar, þá í ó-
veðra tíð ; á hann þá að hafa '
sagt : “þetta kríusker ætti að 1
lep-g'jast í eyði”. Vér þekkjum i
mann þann, sem þetta á að hafa |
sagt, og trúum því tæplega, að
hann hafi látið sér slíkt um munn
fara, á þá leið, sem tilfært er. —
Annars er þetta erindi Guðmund-
ar að mörgu levti merkilegt og á
kjarnfniklu máli. Raunar er þar
skætingur nokkur til hr. B. L.
Baldwinsonar og Hieimskringlu, en
það er ekkert til að verða upp-
næmur vfir. Er það samanburður
Heimskringlu á Canada og íslandi
sem höfundinum er ekki allskostar
geðfeldur, og má honum vel til
vorkunar virða, jafn funheitum
ættjarðarvin og hann virðist vera.
En sem sagt, erindið er snjalt og
víða smellið.
Næst er saga : “Eyland minn-
inganna”, eftir sænska skáldið Jó-
hann Bojar. Góð saga, og vel
þýdd.
þá kemur erindi eftir þjóðskáld-
ið Matthias Jochumsson : “Um
alþýðukveðskap á Norðurlandi á
19. öldinni”. Erindið er alt fróð-
legt, og eru all-margar vísur til-
færðar. Sumar éru miður snotrar.
þar er þessi eftir Skarða-Gísla :
“Hrokinn tryllir galinn glóp,
góðra h\’lii vikfnn ;
ef bú ei fyllir þrælalióp,
þá er ég illá svikinn”.
þar næst skrifar Guðm. Davíðs-
son : “þingvellir við Öixará”,
góða hvatniingargrein. Vill hann
að hinn forni alþingisstaður verði
gerður að friðlýstum þjóðgairði,
er verði prýddur og sá sómi sýnd-
ur, er þessi fornhelgi staöur verð-
skuldi. Ritstjórinn (V.G.) stvður
mál greinarhöf.
þá kemtir ritsjá og hringsjá eft-
ir ýmsa, og eru óvenjulega ræki-
legar.
áleð þessu befti lj'kur nítjánda
árgangi Eimireiðarinnar, og renn-
ur hún nú yfir á tuttugasta árið.
í nítján ár samfleytt hefir hún
flutt fræðandi og skemtandi grein-
ar, sögur ög kvæöi. Húm hefir ver-
ið bezti bókmenta laiðarvísirinn
islenzki, og í heild sinni bezta ritið
á vora tungu, |ió vitanlega mcirgt
liafi hún misjafnt flutt. En í eintt
hefir hún aldrei brugðist : málið
hefir einatt verið hreint og fagurt.
Niíursett far fyrir
íslendingadaginn.
Forstöðunefnd Íslendingadagsins
giefur þieim til kynna, sem koma
með brautum C.P.R. fþlagsins til
Wiunipeg fvrir Islendingadaginn 2.
ágúst, að þeir ættu ekki að kaupa
far fram og til baka, heldur að
eins hingað leiðina, og ivm leið og
fiiirseðillinn er keyptur að biðja
farseðla salann, að láta yður híi.fa
.1
‘Standard Convention Certificate’.
Ef að 100 manns eða fkirj koma
frá einhverri utanborgar stöð Y.
P.R. félagsins, til þess að vera á
íslendingadags hátíðinni, útvegar
nefndin öllu því fólki fritt far
heim. Ef 25 ,eða fleiri koma tir ein-
um stað mieð C.P.R. braut, útveg-
ar nefndin þeim farseðla heim fvr-
ir þriðjung verðs, — ef þeir sýna
áðurnefnd skýrteini (oertificate)
ritara nefndarinnar, hr. ólafi S.
Thorgeirsson, ekki seinna en á há-
degi þann 2. ágúst.
Niefndin vill fá vitneskju um,
hversu margir aðkomttmenn sækja
hátiðina, og lætur þá vita kl. 4
um daginn, hvað fargjaldið verður
heimleiðis. Skrifarinn afhendir þá
aftur skýrteinin, sem verða að
sýnast farseðlasalamtm hér- að
minsta kosti 10 mínútum áður en
lestin lieggur aif stað. — Gestir,
sem hiafa þessi skírteini, geta beð-
ið bar til næstkomandi þriðjudag.
Glevmið því ekki, að þér verðið
að fá þessi skírteini frá þeim far-
seðlasala, sem selur vður farseðil-
inn hingað, og það gildir ekki,
nema skrifari íslendingadagsnefnd-
arinnar skrifi upp á það.
þetta ertt aflir utanbæjarmenn
beðnár að hafa hugfast.
> 1 slending ad ag s nef n din.
A víð og dreif.
í kirkjuþingsfróttiinum í Lögb.
10. þ.m. stendur méðal annars svo
hljóðandi :
“Tillögur þær, sem fjársöfnttnar-
maður bar fram voru þess efnis,
að maður skyldi kosinn á kirkju-
bingi, til að annast fjársöfnun í
þarfir heimatrúboðs næsta ár, og
að neningar þeir, sem nú eru í
s.jóði, séu notaðir til að kaupa fyy-
ir bá verðbréf, eða fasteignakaup-
bréf, Og sé einhver maðttr eða ein-
hverjir menn fengnir til þess að
sjá um, að trvgging sé góð i sam-
bandi við þessi kaup.
•“All fjörugar umræður urðu um
síðari tillögu fjársöfntinarmanns,
en að þeim loknum urðu bæði til-
lögu-ákvæðin samþykt. Geta
mætti þess, að svo virtist, sem
sumir væru móti síðari tiflögunni,
er nefnti var, fvrir þá sök helzt,
að beim væri ekki fvllilega ljóst,
hvað í henni fælist, og algerlega
rangur skilningur er þaö, að hér
sé um ‘landakaup’ að ræða, held-
ur hitt, að kaupa fastedgnakiaup-
bréf, sem viss upphæð igreiðist af”.
Elg held því fram enn, eins og ég
gerði í þimginu, að gróðafyrirtæki
þetta fvrir kirkjufélagsins hönd sé
bvvt á fölskum grundvelli. Alt ver
aldlegt gróðabrask stríðir gegn
ltelgttm kristindómi, og þar af
andi er ekki gott að þjóna bœði
guði og míummon. Annanhvom
verðttr að afrækja : Gttð réttlætis-
ins eða Mammon ranglætisins ; ég
sé því ekki, hvernig kirkjufélagið
fer að þjóna báðum i senn.
Eg fæ ekki séð, að þaö sc mikill
munttr á því„ að kattpa fasteigna-
kaupbréf eða hinu, að kattpa last-
eignina sjálfa, er kaupbréfið hljóð-
ar um ; því ef sá, er hefir undir-
skrifað kaupbréfið, getlir ekki full-
nægt þeim samningi, þá verður
kaupbréfs-hafi, að verzla mcð fast-
eignina sér til skaöa eða ábata,
eftir því semi á stendur, og er .það
þá orðið fiillkomlega veraldlegt
gróða-brask, sem kirkjufélagið
hefði lagt þessa beimatrúboðs p>en-
inga í. Samt sem áðtir segir rit-
st jóri Lögbergs, að kirkjufélagið sé
ekk.i að kattpa fasteign fvrir þessa
peminga, helnttr fasteignia-kaupbréf;
en þetta er alt í siamrœmi við aðr-
ar gierðir kirkjufélagsins undanfar-
in ár.
Élg ætla að bregða mér 26 ár
aftur í tímann. Hvað sé ég þá?
E'g sé, að bá er verið að byggja
Fvrstu lútersku kirkjuna í Winni-
pef Mér var ekki ókunnugt um,
aö llest-allir lslendingar, þá bú-
settir í Winnipeg, glöddust ekki
lítiö við að fá þá byggingu, svo
þeir gætu farið þ'atiigað til þess að
afla sér andlegrar fæðu. A meðal
beirra var ég einn, því hið sama
ár staöfosti ég ráð mitt og var
gefinn saman í hjónaband við hana
Soffíu mína, af séra Jónd Bjarna-
svni, sem var þá hinn eini íslenzki
biónandi prestur í Winnipeg. En
hvað skeður svo ? það, sem sé, að
fólkið, se.m ætlaði að .eiga þar
heima alla hérvistardaga sína,
hröklaðist út úr kirkjunni fvrir
strembna og óholla análega fæðu.
Sumir, sem þá lirutu út úr kirkj-
unni, hafa aldrei síðan tilheyrt
lúterskri kirkju. Aðrir mvndtíðu
sér nýjan trúflokk, er kallast Úní-
tarar.
Svona var nú byrjunin.
Eftir nokkur ár klofnaði Fyrsti
lúterski söfnuðurinn vegna inn-
byrðis sttndrunvar. Suðttrbæjar-
menn fóru og mvnduðu söfnuð
með séra Hafstem Pétursson i
broddi fvlkingar, þó mtð sam-
bvkkj séra Jóns Bjarnasonar, enda
þótt lipnttm þætti miður, að þessi
klofningur ætti sér stað.
það eru ýmist prestar eða leik-
menn, sem eru orsök í óeining og
sttndrung safnaðai oftast fyrir þá
sök, að hvorugir skilja tilgiang
kristind ómsin s. Kris tindómurinn
þolir hvorki ójöfnuð né flokka-
drætti ; hann vill hafa alt hreiint,
og honum nægir ekkert hálft. þiess
ve<rna eiga allir flokkadrættir inn-
an vébanda kirkjunnar ekkert
skylt við kristindóminn. Dæmi
þess má sjá af gerðum kirkjtt-
bingsins 1909, þegar ednn prestur-
inn var svo hrrinskilinn að segja,
að bann tryði því ekki, áw Bile-
ams asnan hcfði talað. Hér er
i ekki um nokkttrn kristindóm að
! ræða ; ekki er þetta heldttr nokk-
urt sáluhjálpar-atriði, og þó iolli
þetta sundrung. þó Gamlatesta-
mentið sé að mörgtt leytá ófull-
komin bók, þá æ.tti það ekki að
verða kristnmni að fótakefli.
I tilefni af þessu vil ég leyfa mét
að gefa prestum og alþýðu nokkr-
ar bendingar.
I’restar ættu að fara að vanda
meira efni í kenningar sínar, en
verið hefir til þessa, og timfram
alt, fara meö sannsögli í prédikun-
arstólnum, gætandi þess, að þeir
standa þar ekki að eins frammi
fyrir mönnum heldur og guði. —
Sömtileiði.s ættu prestar að forð-
ast, að klæða kenningar sínar i
svart-nætur hjúp trúarvillu mið-
aldanna.
Safnaðarfólk þarf að vanda sig
betur en befir verið gagnvart
kennimönnum sítnim, bæði með
þvi, að sækja betur kirkjur og
borga betur til prests og sæfnaðar
rfiála. Ennfremur þarf safnaðar-
fólkið a8 taka jafnan þátt í krist-
indómsstarfihu, og láta sér skilj-
ast, að það er ekki prestsins eins,
því kristindómurinn er fyrir alla,
og ætti að kenna mönnurn skvn-
samlega hegðttn og brevtni, því að
án þess getur heildinni ekki vegn-
að vel. I
Sú skvlda hví-lir á kirkjufélagimt
að velja að eins þá rtnenn til
p resta, sem líklegastir eru til þess
að fullnægja öllttm skynsamlegum
kröfum safnaða sinna. Prestaskól-
arnir, som menta þá, þttrfa að
Vera andlega hedlbrigðir og lausir
við bókstafs-kneddur og hindtir-
vitni.
Eitt af stórmálum kirkjufélags-
ns er þingvallasafnaðar-málið um
kirkjuna, sem stendur á Evford,
ef ég man lítt. A kirkjuþinginu ár-
ið 1912 var sú ályktun tekin, að
ledta samskota í söfnuðum kirkju-
íélagsins. IMienn voru kosnir til
þess starfa, og áttu þeir að gera
skil verka sinna á kirkjuþinginu
1913. Ekki voru það ne.ma surnir,
sem gerðu það. Yar því málið tek-
iö ttpp að nýju, og verðttr enn leit-
að samskota innan salnaðanna.
Eg sé ekki, að sölnuðum kirkjufé-
lagsins beri skvlda til, að annast
íjárframlög í máli þessu. Féð ætti
að koma úr alt annari átt. Menn-
irnir, sem rifu í sundttr uppá-
stungii sétra Friðriks Hallgrímsson-
ar, er miðaði til þess að draga úr
sundritnginni, sem á var oröin á
kirkjuþingdnu 1909, eru einmitt
mennirnir, sém eága áð borga all-
an kostnað af máli þessu, því
þeirra er sökin, og persónu sinnar
og samvizktt vegna ættu þeir að
sjá skvldtt sina. það hlaut að leiða
ilt af gerðum þeirra, sem þeir
hefðu mátt sjá í upphafi.
Að endingu votta éig öllum
þeim, sem á einn eður annan hátt
gerðu mér verttna skemtílega síð-
astliðinn kirkjuþings-tíma, mitt
innilegasta þakklæti. Sérstaklega
vil ég nefna í því sambandi þá
bræðnrna Svein Thorwaldson og
Elis Thorwaldson, sem ekkert
spöruðu til þess að gera mér tím-
ann skemtilegan.
þá má ég ekki gleyma að votta
forseta kirkjufélagsins þakklæti
mitt Erir hina framúrskarandi
góðu ræðu, er hann flutti í byrjun
þingsins, sem og fyri,r alt starf
hans sem forseta þingsins. Skrifari
þingsins á og þakkir skvldar fyrir
hina prúömannlegu framkomu sína
og vel unna starf í þinginu. Rnn-
fremttr þakka é:g þeim prestumim
séra Steingrími Thorlákssvni og
séra Guttormi Guttorm.ssyni fyrir
fvrirlestra sína, að undanskildu
dökksvni því, er var á fyrirlestri
séra Guttorms ; og séra Rúnólfi
Marteinssvn.i fvrir hina frjálsmann-
levu fratnkomu hans í þingimt.
Góðrar viðkvnningar allra þing-
manna og presta minnist ég með
þakklæti.
Hinn góði og gamli vámur minn,
berra Loftttr Jörundsson, veitti
mér móttöku, þiegar ég kom til
Winnipeg. Ratisn þeirra hjóna var
sem fvr, enda eru þatt hjón 1 fuð
af ölium, er til beirra þekkja, fvr-
ir dugnað og ljúlmannlega frarn-
komu. Daginn, sem ég beið þar,
skemtii herra Jörtmdsson mér með
bví að fara með mig í bifreið
sinni tt.m bæinn, og meðal annars
svndi hann mér Tjaldbúðiarkirkju,
sem nú er í smíðum ; verðttr það
tilkomumikið hús og fögttr bvgg-
ing Svo að 1 >knttm öllttm skemt-
untim fvlgdi hann mér á j árn-
brautarstöðina, begar tíminn kall-
aði mig til burtiferðar.
Gimli, 15. júlí 1913.
K. Valgarðssott.
JÓN JÓNSSON, járnsmiður at
790 Notre Datne Ave. (horni Tor-
onto St.), gerir við afls konar
katla, könnur, potta og pönnur.
brvnir hntfa og skerpir sagir.
Job Prentun
tekur .|ón Hannesson n óti á
prentsm. Heimskringlu
DANARFREGNIR.
þann 4. júlí lézt að Islendinga*
fljóti i Nvja íslandi Jóhannes Jóns-
son, hálf-áttræður að aldri.
Jóhannes heitinn var a-ttaður úr
Borgarfirði eystra í Norður-Múla-
sýslu á Islandi. Ilann var búinn
að vera í þessu landi í kringum
35 ár, og var því meið íyrstu mn-
bvgg.jum þessa héraðs, því hingað
fiutti liann strax og liann kom að
heiman og var hér til dauðadags.
Jóhannes sál. var tvíkvæntur.
Fvrri kona hans var Guðrún
Högnadóttir, ættuð úr sama hér-
aði á íslandi og hinn látni. Iiin
siðari kona hans var Halldóra
þorleifsdó ftir, ættuð tir Húna-
vatnssýslu. Báðar nti látnar. Hinn
látni eignaðist 3 börn nTeð hinni
fvrri konu sinni, og er eitt þeirra
enn álífi. Börnin voru : Sólveig,
kona þorsteins Goodman, í grend
við Milton, N. D;iik., og Jónina
kona Jóh. Helgasonar hér við
Fljótið, nú látin. Hið þriðja barn
þeirra var drengur, er dó m.jög
iingttr.
Jóhannes sál. var mörgum góð-
ttm mannkostum búinn og í bezta
lagi trúrækinn.
Tarðarförin fór fram frá kirkjtt
Bræðrasafnaðar bér við Fljótið
bann 8. b. m. Séra Jóh. Bjarnason
jarðsöng.
Vinur hins Látna.
Stórhneyksli á
Þyzkalandi.
— Á þýzkalandi hefir það valdið
rniklu hneyksli, að tiu herforingj-
ar, sem unnið hafa í hermála-
stjórnardeildinni, hafa vierið ’ settir
fastir og ákærðir ttm mútuþágur
frá Krupp verksmiðjunni. b'.r
betta árangurinn af kærum þeim,
sem foringi jítfnaðarmanna í ríkis-
þinginu bar á hermálastjórnina,
og sem orsakaöi það, að hermála-
ráðgjaíinn H. von lleeningen hers-
höfðingi varð að Leggja niður em-
hætti. Réttarrannsókn vfir hinum
ákærðu foringjum stendur nú vfix,
og er biiist við, að margt komi
bar á daginn, sem nú er í myrkr-
ttnum hulið. Jafnaðarmenn eru
mjÖ!r glaðir vfir þesstim árangri
af kærttm foringia síns, þó þeir
hins viegar haldii því fram, að
stjórnin mund p-era nlt, s«m hún
getur, til þess að hjálpa hinum
kærðtt út úr vandræðunttm.
GOTT HUSNÆÐl TIL LEIGU.
Ilreinlátt, skynsamt og skemtið
fólk, sem ekki hefir í förnm óþarfa
farangur, sem teknr upp húsrúm
að óþörftttn, getur fengið húspláss
með mjög sanngjö’rntim kiruskil-
mála. í húsinu ertt öll nútíð þæg-
inói : Bað, matreiðsbistó (Range)'
talsími og rafurmagns-eldavél,
sem sýöur vatns og eldar hvað
sem er og steikir á 5 til 10 mínút-
tim. Húsið er rétt við •'karlínu”,
sem flytur rnan.n frá og til yZtu
takmarka borgarinnar.
Lysthafendur snúi sér til
■ S. VILHTÁLMSSON,
637 Alverstone St., Wintiij>eg.
Kaupið He:mskringiu.
D o 1 o r e s 267
þessu svaraði Talbot engu. Hún þagði stundar-
korn og var hugsandi, en byrjaði svo aftur :
‘Nú vieit éig þetta og skil þaö ; stúlkan, se.m hann
ætlar að giftast er enska stúlkan, dóttdr frú Russell.
Okkur var sagt, að Lopez elskaði hana. Bann hefir
komið hingað á eftir henni og frelsað hana frá Karl-
istunum, og nú er hún auðvitaö ]>akklát honum og
fús til að ganga að eiga hann. En hvernig get ég
gert nokkurn hlut ? það er mér alveg ómögulegt.
það væri voðalegt helgispell. Nei’, ég ætla að segja
honiim allan sannleikann’.
Brooke horfði á hana með kviöaftiUum svip.
‘G, Talbot, ef ]>ér gerið það, hvað haldið þér að
þá verði um yðnr?’
‘Ilvað meinið þýr ? ’
‘Hann deyðir yðtir — já, verra en það’, sagði
Brooke.
‘ITvers vegna ætti hann að deyða mig? það P'er-
ir honum ekkert gagn. Og hvaða ástæðu hcfir hann
til aö dieyða mig?’
‘Eg hefi httgsaS um það — hitgsað ttm það þús-
ttnd sinnttm. Rg hefi. nákvæmlega ígrundað það,
hvað ske kynni, ef v.ið segðum liomnn eins og er, óg
ég hefi komist að þeirri niðurstöðu, að það er betra
að eiga alt á hættu í þessttm dtilarbúningi, já, að
horfa í augti dattðans — heldttr en að opi'nbera Lopez
levndarmál okkar nú’.
‘Opinbera homtm leyndarmál okkar ? Og hvers
vegna ekki ? Hvað þurfum við að opitvbera? Eg
þarf að eins að segja honum að ég sc ekki prestur —
ég sé ensk stúlka, sem ltafi kíæðst þessttm dttlarbún-,
ingi til þess að vera óhultari’.
Brookc stundi.
‘það er of seint — of seint! En sá a9ni setn 6g
er — stórasni. En ég þorði ekki að trevsta jiessttm
stjórnarmönnum. Eg var liræddtir um, að þe|r
268 Sögusafn Heimskringlu
mttndu gera yður eitthvað ilt, ef þeir vissu, að þér
væruð kvenmaöur. það var yðar vegna, að ég varð-
vei'tti þetta leyndarmál, og nú kemttr það i Ijós, að
það var það versta, sem ég gat gert’.
‘Elg heiita því, að það hafi verið hið versta’, sagði
Talbot róleg. ‘Hingað til hefir dttlaribúningurinn
varðveitt mig ágætlega, og að því er ókomtia timann
snertir, þá er nægttr tími til að tala um það’.
‘Of seiint! ’
. 'Elg held ekki. þír komdð ekki með nefn fullgild
of seint. Eg skal segja yðttr hvers vegna. þér skilj-
rök. Að minsta kosti vil ég reyna —’ .
‘Gerið ]x'r ]>að ekki, gerið ]>ér þaö exki! J>aö er
ið það, aö ]>essi táldrægni hefir staðið yfir svo lemgi,
að traust ltans á vötir er óbrigðtilt, og voubrigði
hans 3'rðti meíri en hann gæti boriö. Sem presttir
ltafið þér öðlast traust haits og viröingu, og ef þér
segðuð hontim nú, að þetta væri alt saman svik,
myndi hann verða svo reiður, ’að liann réði ekki við
sig. Hann mundi líta svo á, að þériværuð að skop-
ast að hans helgustu, hreinustu og' beztu tflfinnin/g-
um, og við ]>etta bætist annað. Af einhverri ástæðu
vill hann kvongast þessari stúlku, og ef þér neitið
að gifta þau og segið honuni sannleikann, þá verður
hainn svo reiður, að hann álíttir enga kvöl of mikla
hegningu fvrii; vður. Ilann ntun segja, að l>ér að
nauðsynjaJatisu hafið tælt og svikið hann — og, þó
að þér í byrjuninni hafið álitið dttlarbúninginn nauð-
synlegati, þá hefðuð þér átt að treysta honum og
segja sannleikann, þegar l>ér sátið hve tniskttnnsamttr
hann var nuér. Hann mun segja, aö þér hafið séð
hann var göfugur maður, sem yður var óhætt að
treysta og leita verndar hjá, og að það, að þér
voruð dulklæddar svona lengi, var háð'utig og svi-
virðing. Og þess vcgna verðum við að dvljo leynd-
D o 1 o r e s 269
armiálið eins lengi og unt er, og opinbera þaö ekki
tyr en seinast af ölltt’.
‘Ja, ég veit ekki’, sagði Talbot efanda. ‘Eg
ætla aö gera ;eins og þér segið, Brooke ; en að halda
áfram að vera dulklæddur á meðan mögulegt er, á-
lít ég alveg eyðileggjandi. Hann er liklega ekki fáan-
legtir til 'að fresta giftingunni ?’
Brooke hristi höfuðið sorgmæddur.
‘Nei’, sagði hann, ‘það er ekki líklegit. ILann
getur haft stierkar ástæður til að hraða benni. ITann
hefir máske þvingað stúlkuna til að lofast sér. Ilún
elskar hann ef til vill alls ekki. Ilann er því líklega
hræddur við, að bún bregðist sér, ef hann frestar
giftingunni’.
‘Sé þannig ástatt’, sagði Talbot, ‘þá eykttr það
mér erfiðleika. Ef hún elskar haun ekki og kringum-
stæðurnar aru eins og þér gizkið á,. þá er ennþá
sterkari ástæða fyrir mig til að neita, að vilja eiga
hið minsta við þessi svndsamlegtt helgispjöll’.
‘0, Talbot!'’ sagði Brooke, og sneri sér að henni
með algerlega vonlausum stúp. ‘Eg gæti þolað þessa
eldraun fvrir sjálfan mig, en f\-rkr \7ðtir giet ég það
ekki, cg giet ckki v.itað af því, að þér lendið í slíktim
háska. Getið þér ekkert gert?’
Talbot stóð kyr, atigtt hennar fvltust af tárum,
varirnar skttlftt og hendtirnar nötruðu. længi stóð
hún þannig, án þcss að geta talað, og þegar hún
loksins rcyndi að tala, var röddin hás og startlandi.
‘0, Brooke’, sagð .hún, ‘vðar vegna vil ég gera
— hvað setn' viera skali; en ég get samt ekki \"ðar
vegna gert öðrtim rangt. Mér sjálfri get cg g'ert
rangt vðar vegna. Biðjið þér mig að ltða e nhveTja
þraut vðar vegna, og ég skal gera það glöð og á-
nægð. Já, Brooke, biðjið þér mig um að de\-ja f\-r-
ir \-ður, oðó látið citthvert tækifæri gefast, þar sem
ég get dáið til að frelsa \*ðttr, og ég ger.i það með
'270 Sögusafn IIeimskringl.it
inæigjtt. Ó, Brooke, þér megið ekki horfa á rrig
með þessum örvilnanar svip, það er \erra en dauð-
mn. Hugsið þér um .eitthvað anmað, Brooke, sta lið
hugann,, s\-ngið ]>ér eitihverjar gamianvísur, syngið
þér, — s\-ngið þér. Talið um eitt ©ða annað, en
eyðfkggið okkur ekki með vonlausri sorg’.
Brooke sneri sér frá henni og fór að ganga um
gólf til þess að r,e\-na að ná sér. það var erfið bar-
átta, en loks varð hann rólegri. Svo kom hann aíit-
ur til Tnlbot, hló sinn stutta, einkennilegttf hlátur og
sagði með sínum gamla kærulevsisróm :
‘Já, Talibot, duglegi drengurinn minn, þér hafið
meira en að hálfu Leyti rétt, og eins og ég hefi alt
af sagit, þá.er ekkert, sem jafnast á við góðan söng,
°g ég kann tnarga góða söngva. Nú ætla ég að
syngja einn af mítium-lökustu söngvum, það er efi íil
vill ekki svo vitlaust að syngja hann. En — Talbot,
]>ér ættuð að læra að srengja, í öllu falli að raula.
Rlg skal fcenna \-ður að blist.ra, ef þér viljið það.
Mér þætti gntnan að vita, hvort þessum spænska
þorpara geðjast að söng, Éjg skal svngja kvæði
fvrir yður, ef þér viljið, og ég skal veðja Í0 sentum
um það, að þér hafiö aldrei heyrt: það áðtir’.
Og Brookte söng mjög undaxlegt lag við ennþá
ttndarlegra kvæði.
‘Brooke’, sagði Talbot, ‘mér þvkir vænt ttm a'Ö
þér, syngiS, þó kvæðið sé ekkert úrval, að því er feg-
ttrð snertir'.
í*Já, ég veit það, en dálítið af edttfeldni er stuml-
um gott. J>að er ekki alt af gott fyrir mctin að
vera of vnndlátir. Tijfdlið er, að þessir tímnr eru
um of fínir, og ég hefi ásett mér, að koma þeim í
hetra horf, ef mögulegt er, eða devja ella við þ;vr
tilraunir’.