Heimskringla - 11.09.1913, Síða 6

6:. BLS.
WINNIPEG, 11. SEPT. 1913.
HEIMSKRINGLA
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á móti markaOouru
P. O'CONNELL, ©Igandi, WINNIPEO
Heztn v!nfóu« vindlar aöhlynnin*
góö. Isleuzkur veitingamaöur N.
Halldórsson, leiöbeinir lslendingum.
Mannœtur.
JIMMY’S HOTEL
BEZT0 VÍN OO VINDJLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRASER,
ISLENDINODR. : : : : :
James Thorpo, Eigandl
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
ðtmista Billiard Hall 1 Norövestnrlandino
Tln Pool-borð.—Alskonar vluog vindlar
Qlating og fæðl: $1.00 á dag og þar yfir
Leanon A Uebi»,
Viaendnr.
DOMÍNÍON
HOTEL
523 MAINST.WINNIPEG
Björn B. Halldörsson,
eigandi.
TALSÍMI 1131
BIFREIÐ FYRIR GESTI.
Dagsfæði $1.5o
SKÓVERZLUN S. JOHNSON’S
349 Queen St. King Edward
hefur ætíð nægar byrgðir
af alskyns sköfatnaði
Talsími S 2980
Vér höfum fnllar birgölr hreiuuctu lyfja
og mcöala, Komið meö lyfseöla yðar hit»g-
aö vér gerum meöulin nákvæmlega eftir
ávfsan læknisins. Vér sinnum utansveita
pðnunum og seljutn giftingaleytt,
Colcleugh & Co.
Notre Dame Ave, 4 Sherbrooke 5t.
Phone Qarry 2690—2691.
Atvinnu vantar
Islendingur, sem unnið hefir viS
verzlun á Islandi samíleytt 10 ár,
þar af mestan tímann sem bók-
haldaxi og- forstöðumaður ver/lun-
ardeildar, o(r sem einnig- hefir unn-
ið við verzlun hér í Canada,— ósk-
ar eftir atvinnu við verzlun hjá
tslending', næsta vetur, eða lengur,
ef um semur.
Tilboð sendist ritstjóra þessa
blaðs, sem gefur nánari upplýsing-
ar, eða til P.O. Box 135, Wynyard,
Sask.
JÓN JÖNSSON, járnsmiður að
J90 Notre Dame Ave. (horni Tor-
onto St.), gerir við alls konar
katla, könnur, potta og pönnur,
brýnir hnífa og skerpir sagir,
Allar siðaðar þjóðir hryllir við,
að enn skuli vera til mannætur.
Er bað vanalega talið stafa af
grimd og æði, en nú hafa vísinda-
menn komist að því nýlega, að
þó svo sé all-víða, ]>á sé það þó
en-anvegin gildandi meginregla,
heldur þvert á móti. i
Nti eru komnar söunur á það,
að þjóðir þær, sem lifðu 3000 ár-
um fyrir Krist og höfðu komist
afar-langt í siðferðis- og mentun-
arlegu tilliti, haía verið mannæt-
ur. Varð þetta uppvíst með þeim
hætti, að í gröfum á Egvptalandi
frá þeim tímum fundust mánna-
beSn, sem brotin höfðu verið til
mergjar. það var því augljóst, að
beiú hinna dauðu höfðu að eins
verið grafin, en ekki kjötið.
Orsakirnar til þessa finnast
glögt, þegar aðgættir eru greftr-
unarsiðir vmsra þjóða og bornir
saman.
Dr. Steinmetz, nafnfrægur þýzkur
náttúrufræðingur, hefir fundíð þáð,
að menn átu ekki einungis óvin
sína, heldur einnig nánustu vini
og frændur. Af því sést, að það
staíar ekki af gdlmd eðá hefnigirni.
Oss virðist þetta jafn viðbjóðslegt
og þéim sýnist hitt, að vér skul-
um hjúkra lffi morðingjans og
lækna hann, ef hann er særður,
einungis til þess, að geta drepið
hann ''löglega”.
það er tæplega helmingtir af
mannætum, sem étur menn af
sulti, eðá af því, að þeim þykji
betra mannakjöt en annað ; flestir
gera það í góðum tilgangi og trú
sinni samkvæmt. J>eir, sem gera
það í heiðursskvni við hina dauðu
og af ást til þeirra, eru 20 af
hundraði. þeir, sem gera það til
að ávinna sjálfttm sér afl og
hrevsti, ertt 19 prósent ; einungis
af vana 10 prósent, og til þess að
hegtta hinum dánu, ef þeir þykja
eiga það skilið,' 5 af hundraði ;
alls 54 nrósent. T>éir, sem gera
það einungis af sulti, ern 18 pró-
sent ; af því þt»im þykir manna-
kjöt betra en annar matur, 28 pró-
sent.
Thibet btíar skoða það hinn
mesta heiðtir fvrir Itöfðingja sína,
að vera étnir, og sama er að segja
ttm nokkra flokka í Astralíu. "það
er betra, að ver^ étinn upr> af góð-
um vin, en af ískaldri jörðiinni”,
.se -’a beir.
í Mið-Ástraliu er flokkiir, þar
sem menn átu unnustur sínar, ef
bær dóu, til beRS að samrinast
beirn bá dauðum. Samojeðar segja
að hinum datiðu líði betur t öðru
lifi, ef beir sétt étnir af vinum sín-
um. O" eiun flokkurinn á Indlandi
étur bá, sem veikir ertt og ellt-
hrttmir, einungis til að frelsa þá
frá kvölttm. Er það því einskær
mannkærleik , sem ræðttr drápi
beirra o<r áttt : en ólvstugt mundi
nte"-a ætla kjöt bætti af holdsveik-
ttm manní, eða öðrum, sem líðaiaf
voðale-'itm siúkdómt’m, og ekki
sem heilnæmast. Astæðan fvrir
bví, að gamalmenrt’trti er sálp-að,
er sú, að bnið er álitið hið hræði-
leteasta böl, að verða khrlærur, og
svo \-ilia beir ekki unna ormttnum
nð éta bá dattðtt.
Sumar mannættir éta að eins
hrevstimenn og herforingia, til
bess að verða dugandi berforingj-
ar. Og er bað í sarnræmt við það.
;ið menn hafa trúað því, að ekki
ltvrfti annað en að éta liónshjarta
til bess að verða littgaður. T.oks-
ins eru bað sumar mannætur, sem
einungis éta glæpa og illgerða
menn til beRs aS hegna þeim.
Grænlendingar segja t. d.,, að
menn eigi aS éta lifur óvinar síns,
til fiess aS hann geti ekki orSiS
manni til tjóns, )>egar hattn er
dauSur.
J>egar talaS er ttm tnannætur, er
vatialega gengiS út frá þvi, aÖ
)>eir menn séu morðingjar einttig.
En baS er ekki rétt. það eru fl-est-
ir sem éta há eirutngis, sem dáiS
hafa eðlile"um dauSa ; aS eins
gamalmenni eru drepin, þar sem
beir skoSa lífiS sem böl og byrði
fyrir þau. Nokkrir drepa óvini sína,
sem falla þeim í hendur, og éta
síSan, en bað skeSur langtum
sjaldnar en fiesta grunar.
Hvítir menn hafa margoft hafist
við innanum mannætur, en J>eir
hafa vanalega verið látnir hlut-
lausir. — Stöku sfunum lesum vér
um baS, aS hvítur trúboSi hafi
vet4ð drepinn og étinn af manniæt-
ttm, eSa skip hafi strandaS og
skipverjar falliS í ltendur mann-
æta, sem hafi étið bá alla. Oftajr
en hitt eru sögur bessar ósannarf
fólk J>etta hefir oftast týnt lífinu
af hunori, veikindum eSa vosbúS
áður maunætur fundti baS.
Nú er í heiminum mikil hreyfing
er genmtr út á bað, aS hætt sé
alwerlega aS nevta kjöts, og í
Kína er baS komið svo langt, aS
menn fvrirverða sig fvrir það og
revna á alla vegu að h-vna því.
Kínv-erjar mvndu aS öllum lík'md-
um verða veikir, ef beir sæju kjöt
boriS á borS eins og gert er hér í
landi og í Evrópu. — Svo aS því
levti standa Evrópu og Ameríku
menn lamrtum nær mannætunum,
heldur en Kínverjar gera.
Fvrir nokkru fundust á Egypta-
landi gráfhvelfinvar frá hér um bil
3500 árttm fvrir Krist. í einni var
líkkista úr tré, og hlaut bún aS
hafa veriS afar verSmæt. í kist-
ttnni var mannslíkami, sveipaður
líni. Ilendurnar voru skornar af
líkinu og lagðar á brjóstiS, sömu-
leiðis hnéskeljarnar og fæturnir.
J>aS vár auSséS, aS gröf þessi
lutTi aldrei veriS opnuS síðan líkiS
áar jarðsett. 1 annari gröf fanst
lík af kontt, og var það meira
sundrað : hendur, fætur o» hné-
skeljar voru afskornar, og haud-
leggirnir og- hryggurinn liðað
stindttr. TTm alt var búið eftfr
egvptskum sið, og var attðséð, að
bar áttu engir skrælingjar í hlut.
J>að gat eitginn efi leikið á því, að
Kkin höfðu verið sundruð áður en
þau vortt grafin. Af 36 likum, sem
fundust, voru 14 þannig útleikin.
J>að sást á öllu,- að þetta hlaut
að vera frá þeim timum, þegar
leirgerð var á Egyptalándi.
Ef menn athuga- greftrunarsiði
þeirra þjóða, sem hafa hætt
mannáti, skýrist þetta nokkuð.
Ilvítur maður var einhverju sinni
við jarSarför hjá þjóðflokki nokkr-
um í Ástralíu. Ilinn dáni var
höfðingjasonur ; faðir hans gyét
og móðir hans flaut í blóði sínu
úr sárum, sem hún hafði veitt sér
sjálf. þegar komið var út í skóg,
var flett ofan af líkinu ; tóku þá
allir að gráta, sem við voru, og
konurnar hjuggu með öxttm í and-
lit sér, svo blóð flaut um þær all-
ar. Ytri húðin á líkinu var sviðin
og skafin af ; eftir það var inuri
htiðin svert með trékolum og
tnerkt tpeð rauðttm merkjum ; þvi
næst var hún flegin af, og voru
hendurnár látnar fvlgja lienni. J>á
var skorið af höfuðið og fæturnlr, i
og alt kjötið tekið nákvæmlega af
hverjum einstökum lim. Kjötið
var síðan steikt, og sögðu þeir
hvíta manninum, að það yrði graf-
ið aér i en þeir kváðust vera hætt-
ir að éta það, eins og þeir hefðu
gert áður fyri; en þó komst hattn
að því, að þeix enn þá ætu kjöflið
af beztu vinum sínum, bæði sjálf-
um sér til gagns og þeim til heið-
urs. Samia er að segja um helztu
höfðingja og afreksm.enn.
Yísindamenn segja, að fvrst hafi
nientt eintmgis verið étnir sökum
hutt,gurs, því næst til að tigita
hina dauðtt ; svo voru einungis
höfðingjar étnir, þá áð eins nokk-
ur hluti líkamans, og að síðustu
er því alveg hætt, en greftrunar-
siðirnir eru Mnir sömtt.
Alt bendir til þess, að mannæt-
urnar fari hverfandi, og er það
sná vísindámanna,' að ekki líði
margar aldir, þar til þær séu ger-
samlega úr sögunni, og ekki einu-
sinni það, heldur hveríi kjötætur
sömuleiðis.
Heimurinn á þá að nærast upp
á séra Magnúsar Ska-ptasonar
vísu, — á graut, fiski og ávöxt-
um.
Tilveran.
Út frá þeirri einu smæð,
er olli fyrstu hreyfing,
tilverunnar ólg-ar æð
í endalausri dreiíing.
J>annig hefir fræ við fræ
frjógað kraftur nægur,
og í þeim mikla alheimssæ
orðið hnatta sæguð.
•
I óskapaðan undra-sæ
um eilífð má sér dreifa,
hvenær sem hið fyrsta fræ
fékk sér til að hreifa.
Hyljast valdi hugsjóna,
hvergi' á spjaldi taldar,
biljón aldir biiljóna
bakvið tjaldiö faldar.
M.S.
Eru liiriir stærstu og; bezt
kunnu húsgagnasalar f Canacla
GÓLFDÚKAR og
GÓLFTEPPI,
TJÖLD og
FORHENGI,
Marg fjölbreyttar.
KOMIÐ EÐA SKRIFIÐ;
CANADA FURNITURE MFC CO.
Wi.UIPKIl
Kaupið Heimskringlu
MANITOBA.
Mjög vaxandi athygli er
þessu fylki nú veitt af ný-
komendum, sem flytja til bú-
festu í Yestur-Canada.
þetta sýna skýrslur akur-
yrkju og innflutninga deildar
fylkisins og skýrslur innan-
ríkisdeildar ríkisins.
Skýrslur frá járnbrautafé-
lögunum sýna einnig, að
margir flytja nú á áður ó-
tekin lönd með fram braut-
um þeirra.
Sannleikurinn er, að yfir-
burðir Manitoba eru einlægt
að ná víðtækari viðurkenn-
ingu.
Hin ágætu lönd fylkisins,
óviðjafnanlegar járnbrauta-
samgöngur, nálægð þess við
beztu markaði, þess ágætu
mentaskilyrði og lækkandi
flutningskostnaður — eru hin
eðlilegu aðdráttaröfl, »em ár-
lega hvetja mikinn fjölda
fólks til að setjast a* hér í
fylkinu ; og þegar fólkið sezt
að á búlöndum, þá aukast
og þroskast aðrir atvinnu-
vegir í tilsvarandi hlutföllum
Skrifið kunningjum yðar — segið þeim að taka sér bólfestu I
Happasælu Manitoba.
Skrifið eftir frekari upplýsingum til :<
JOS. BURKE, Tnduntrial Bureau. Winnipeg, Manitoba.
JAS. IíARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ontario.
J. F. TENNANT. Oretna, JTaniloba,
W. W. UN8W0RTII, Emereon, Manitoba;
S. A BEDFORD.
Deputy Minnister of Agricnliure,
Winnipeg, Manitoba.
» 2
J \/ITUR MAÐUR er varkár með að drekka ein-<
*
♦
♦
göngu hreint öl. þér getið jafna reitt yður á. i
DREWRY’S REDWOOD LAGER *
það er léttur, freyðandi bjór, gerður eingöngn
úr Malt og Hops. Biðjið ætið um hann.
| E. L. DREWRY, Manufacturer, WINNIPEG.
********************** **********************
ISSJU'WNB
Skrifstofu tals.: Main 3745. Vörupöntunar tals.: Main 3402 P
National Supply Co., Ltd.7
Verzla með
TRJAVIÐ, GLUGGAKARMA, HURÐIR, LISTA*
KALK, SAND, STEIN, MÖL, ‘HARDWALL’
GIPS, og beztu tegund af ‘PORTLAND’
MÚRLÍMl (CEMENT).
—^
Skrifstofa og vörugeymsluhús á horninu á :
- McPHILLIPS OG NOTRE DAME STRÆITUM,
Með þv1 aö biðja œfinlega um
‘T.L. CIGAR,” þ6 ertu viss aö
fá ágmtan vindil.
T.L.
(DJflOS MAPE)
Westem t’igar l'actory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
D o 1 o r e s
327 328
Sögusafn HJeimskrin.glu
D o 1 o r e s
329 330
Sögusjafn H e i m s kl r i n g 1 u
þvi er nú ver, þar eru óvinir okkar sem stendur’. ^S þekki leynigöngin út úr borginni og ég skal
Brooke sagði honum nú frá árásinni á Lopez af ^ara a undan’, sagði Dolores.
- • ?- — ------ - •---------: -• >—>— ‘Gerið þér það þá’, sagði Harry.
Dolores og Ashby gengu nú á undan, síðan Har-
ry og Katie og seinast Brooke og Talbot.
Alt í einu heyrðist stuna í myrkrinu,
alveg ólíkir
hans eigin mönnum, og að borgin væri í þeirra hönd-
um.
Hkuts hátign hlustaði undrandi á söguna.
‘Oit ltiefi ég- orðið hissa’, sagði hann, ‘en aldrei
þá
að
‘Hver er þar ?’ sagð Ashby á spænsku.
‘Hjálp! Hjálp! ’ var svarað á ensku.
‘Englendingur! ’ spurði Ashby á ensku. ‘Hver
eruð þér ?’
'ö, hjálp, hjálp! Úg er fangi. Kvendjöfull hefir
mig á valdi sínu. Einu sinni hét ég Russell, — ó, ó,
en nú heiti ég að líkindum Rita’.
Fullur undrunar þreifaði Ashby sig áfram í
myrkrinu og fann mann liggjandi á gólfínu. Hann
var bundinn á höndum og fótum, og gat naumast
talað, sem að sumu leyti orsakaðist af hræðslu, en
að nokkru af gleði. Með fáum orðum sagði hann
sögu sína, sem ekkert þarf að endurtaka hér. Rita
hafði bundið hann, og yfirgaf hann fyrst, þegar hún
Fangarnir voru allir fluttir í herbergið, þar sem hej-rði að einhverjir komu. það var ekki fyr en
stúlkurnar hölðu áður verið. Frú Russell var smjað- seínna, að þau skildu söguna til hlítar, því nú höfðu
eins og nú, og fyjrst engir óvinir eru í borginni,
er réttast við förum þangað strax’.
Hann gekk nú út til að segja sínum mönnum frá
þesstt og gefa þe m skipanir, og skömmu síðar var
allur rænángjaflokkurinn ásamt föngunum seztur
í borginnL
58. KAPÍTULI.
Don Carlos.
urslegri en nokkru sinni áður við hans hátign, því
nú áleit hún horfurnar vænlegri.
‘Hvar er Rita?’ spurði hans hátign. ‘Ég hefi
hvergi séð hana. Víð erum allir svangir, svo verð
að fara og reyna að finna hana’.
Um leið og hann sagði þetta gekk hann út og
þau engan tíma til að spyrja neins. Dálítill sopt
úr konjaksflöskunni hans Ashbys, og gleðin yfir því,
að vera nú frjáls, hresti hann furðanlega vel og gerði
hann ferðafæran. Enginn þráði meira en hann að
komast burt frá þessum voðalega stað.
Dolores gekk nú á undan eins og áður og hin á
frú Russell á eftir honum. þau gengu ofan stigann|eftir, unz þau komu út í gjána. þau komu sér sam-
og bráðlega heyrðist ekkert til þeirra. Nú var eug-jan um, að fara ekki til turnsins, ,þar eð skeð gæti,
jnn hjá föngunum, nema þessir særðu liðsmenn
Lopez flokknum.
‘Við skulum flýja’, sagði Harrv hvísflandi.
Hann flýtti sér með Katie að reykháfnum
Dolores og hinir 4 eftir.
úrjað Karlistarnír væru þar, og réðu því af að ?anga
eftir gjánni um stund, þangað tfil þau kæmu niður á
i sléttuna. Og eins langt og þau gætu, ætluðu þau
ogjað ganga þessa nótt.
þau gengu eftir gjáarbotninum, enz bakkar glár-
innar lækkuðu og hurfu að síðustu. Voru þau þá
komin í nánd við breiðan dal, sem þatt ásettu sér metmirnir göfuglegir og hegðanprúðir,
að fara inn í. þau gengu í þessa átt með mestu þeim, sem þau höfðu áður kynst.
varkárni, og voru komin hér um bil tvær mílur fráj Mitt á meðal foringjanna stóð maður af meðal-
borginni, þegar þau heyrðu mikið hestatraðk. Rið- hæð, með mikið og svart yfirvararskegg og hrafn-
andi mennirnir nálguðust svo íljótt, að þau höfðu hvöss augu. Hann leit svo út, sem hann væri vanur
engan tíma til ráðagerðar, og því síður til að flýja, við að skipa fyrir og láta hlýða sér. 1 fám orðum
því þeir komu beint a móti þeim. skýrt : þau stóðu frammi fyrir hinum göfttglynda,
þau litu vandræðalega í kringum sig, en sáu ekk- góðhjartaða Don Carlos.
ert undanfæri. Riddararnir slóu hring um þau, og Hið skjóta, gegnrýnandi augnatillit, sem ltann
nú voru þau aftur orðnir fangar. sendi föngunum, breyttist brátt í bros.
‘Velkomnar stúlkur mínar og piltar’, sagði hann.
‘það var einhver, sem talað om nokkra fanga ; ég
"" gerði mér enga von um, að verða svo lánsamur, að
fá nckkra velkomna gesti. þið hljótið að hafa orðið
fyrir eánttm eða öðrum óþægindum, og þess vegna
• E N D I R. verið þið að leyfa mér að hjálpa yður’.
Hann talaði á spænsku eins og tíðkast á Spini,:
þau komust brátt að því, að þetta voru Karl- enda er það mjög fagurt mál.
istar, sem voru á leiðinni til borgarinnar til að J?að var Harry, sem svaraði, og sagði alla sög*.
j ganga í flokk konungsins, er kominn var þangað á una' eins óg hún gekk til, og lýsti svo vel og snildar-
ttndan þeim. ^ leíra þess manns lundareinkennum og háttalagi, sem
Konungsins!) / lézt vera konungur, að enginn gat varist hlátri pg
Katie vissfi, hver þetta var. En hin gátu alls hlóu lengi og innilega.
ekki áttað sig á því, þó þau aldrei hefðu álitið hans ‘það er írlendingurinn’, sagði Don Carlos, ‘það
hátign vera konung. En Russell varð svo utan við er írski ræninginn! það er O’Toole!! þorparinnU
■sGi þegar hann heyrði konunginn nefndan, sem hann Hann skal verða hengdur fyrir þetta’.'
var nær þvt eins hræddur við og Rittt, að hann varð Harry var cf meðaumkunarsamur til að finna til
alveg máttlaus og einn af riddurunum varð að Ijá j nokkurrar hefndargirni, og ætlaði að fara að biöja
honum hest sinn. O’TooIe vægðar, þegar alt í einu heyrðist hratt fóta-
þegar þau komu til borgarinnar, var farið með tak og hávært óp bak við þá. Allir sneru sér við
þau upp á loft til þess að konungurinn gæti séð þau. og sáu einkennilega persónu.
þegar þau höfðu lftið i kringum sig, sán þau, að það var kvenmaður í hermannakápu og húfu S
einhver misskilningur hafð? átt sér stað. höfðinu, og kit tryllingslega í kringum sig.
Borirafgarðiirinn var fulltir af fólki, og uppi voru ‘Hvar er hann ? Hvaö er minn eini vinur ?’ hróp-
; 20 eða 30 menn í herforirtgjabúningttm. Allir voru aði hún. — ‘Hans hátign ? Einkavon Spánar?’
j Russell sá hana. ■ j
1 ■ J "J I i ■’ <■ ; L ‘ »...i *, 4 Jii . t t ~ ' * ... ,