Heimskringla - 24.12.1914, Blaðsíða 4

BLS. 4
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 24. DESEMBER 1914«
Heimskringla
(Stofnuð 1886)
á«mur út á hverjum flmtudegl.
Ctgefendur og eigendur
THE VIKING PRESS, LTD.
Verð blaðsins i Canada og
Bandarikjunum $2.00 um árið
ífyrirfram borgað).
8ent til Islands $2.00 (fyrirfram
borgað).
Allar borganir sendist ráðs-
ouanni blaðsins. Póst eða banka
Avisanir stýlist til The Viking
Press, Ltd.
Ritstjóri
M. J. SKAPTASON
RáSsmaSur
H. B. SKAPTASON
Skrifstofa
/29 Sherhrouke Sireel, 'Vinnipep
BOX 3171. Talafml Oarry 4110
Bindindismálð er atal-
atriðið.
Það var ljóta ólánið, að Roblin-
stjórnin skyldi fara að kippa fótun-
nm undan brennivínssölunni og bar
af leiðandi ofdrykkjunni. Það kem-
■r einhverveginn svö grátleg grein
i Lögbergi um fylkisstjórnina og
bindismálið, að mér liggur við að
fara að gráta til samlætis. Greinin
er náttúrlega Ijómandi vel skrifuð
frá sjónarmiði þeirra, sem úti
standa í kuldanum og frostinu, og
langar, sem eðlilegt er, • að komast
inn að eldunum, svo þeir geti bak-
að sig og tekið úr sér hrollinn.
Greinarhöfundurinn viðurkennir
það, að þetta tiltæki stjórnarinnar
að stytta stundirnar, sem selja megi
áfcngi, og það að veita sveitunum
full umráð yfir vínsölunni sé æski-
legt og Iofsvert. Það er líka ómögu-
legt að gjöra annað. Þar er klettur-
inn, sem ekki er hægt að bifa, hann
stendur bjargfastur; stendur sem
minnisvarði stjórnar þeirrar, sem á-
ræði hafði að leggja hann þarna. Og
eins vist að hann standi um stundir
nokkrar áður en hann sekkur i
jörðu.
Yfir höfuð gengur greinin öll út á
það, að Roblin stjórnin hafi gjört
þetta til þess, að afla sér hylli kjós-
endanna: “Þetta er því ekki af öðr-
um toga spunnið, heldur en aðrar
aðgjörðir hans (Roblins), að reyna
að afla sér fylgis meðal kjósenda. —
Þetta eru orðin og þessi hugmynd
rennur í gegnum alla greinina frá
upphafi til endaá ,
En þó að þetta væri nú svo, hvað
er á móti því? Er það ekki skylda
hverrar stjórnar, að reyna að fara
að vilja fólksins. En ef að hún gjör-
ir það, þá aflar hún sér hylli manna.
— Enginn maður aflar sér hylli
annara með þvi að gjöra þeim alt til
bölvunar. Þetta liggur í hlutarins
eðli. Stjórnin er kosin af alþýðu til
þess að vera fulltrúi alþýðunnar og
fara með mál hennar. Hvað sem
stjórnin gjörir, þá er hún siðferðis-
lega skyldug, að reyna að fara svo
langt eða skamt í einu eða öðru máli
sem hún næst getur komist vilja al-
þýðu, — hún má hvorki fara lengra
eða skemra. Ef að hún fer of langt,
þá steypir hún sjálfri sér. Alþýðan
stendur þá ekki með henni. — Það
hefir víst fáum komið til hugar, að
stjórnin myndi fara eins langt og
hún fór i málum þessum. Það er því
ómögulegt að segja, að hún hafi fyr-
irlitið vilja kjósendanna, — hún hef-
ir einmitt fylgt honum svo langt,
sem hugsanlegt var. Og í kosningun-
um núna út um sveitir geta menn
sagt, að vilji alþýðu hafi komið ský-
íaust fram, þar sem 16 sveitir sam-
þyktu vínbannið á móti 5, sem
hrundu því. Þetta er staðfesting
sveitanna á þessum umræddu gjörð-
um stjórnarinnar.
Það er því enginn efi á þvi, að
sveitirnar eru samþykkar þessum
rek hefir hann framið? “Af verkum
yðar skuluð þér dæmdir verða”. —
Mér kemur ekki til hugar, að efast
um áhuga bindindismanna, og ekki
heldur um einlægni liberala, að þeir
hafi fullan ásetning, að fylgja fram
bindindismannanna helgasta hjart-
ans máli. Eg þekki marga mikils
varðandi menn með einlægum á
huga i þeim flokkum i hópi landa
minna hér vestan hafs; — en það er
þetta, sem algjörlega er ómögulegt
að breyta, afturkalla eða vefengja,
og það er það, að Roblin stjórnin er
búin að gjöra verkið. Hún hefir stig-
ið sporið. Það þarf ekki að efast um
það lengur, hvort hún muni gjöra
það einhverntíma seinna, — það er
búið. Og, eins og höfundur greinar-
innar í Lögbergi viðurkennir, er
þetta að eins byrjunin; stjórnin
hlýtur að halda þessari stefnu á-
fram, svo framarlega, sem alþýða
manna snúist ekki á móti henni
fyrir það, sem hún er búin að gjöra
Meðan báðir flokkarnir áttu eftir
að uppfylla heit sin og loforð,
mátti efast um það, hvort þeir
myndu nú standa við þau eða ekki.
En nú er annar flokkurinn kominn
fram og búinn að efna loforð sin;
það er skeður hlutur. Efinn, ef að
um efa er að tala, liggur þvi ein-
göngu á hinum flokknum, hvort
hann nokkurntíma myndi hafa upp
fylt loforð sín, ef að hann hefði
völdum náð. En það er þýðingar-
laust að deila um þetta, — það er
eins og þegar grunnhyggnir krakkar
eru að jagast, og hver segir annan
fara með ósannindi.
Hafi Liberalar verið einlægir í
heitum sínum og loforðum til al
þýðu, þá er nú ekki nema einn veg-
ur opinn fyrir þeim; en hann er sá,
að styðja stjórnina eftir megni, af
alhuga og slyndrulaust til allra
þeirra framkvæmda í vínbannsmál-
inu, sem þeir geta séð farsælastar
og beztar því til viðgangs og efling-
ar. Þar liggur mestur heiður þeirra
og sómi; þannig vinna þeir bezt fyr-
ir velferð og vilja fólksins. Og þar af
fá þeir bæði hylli manna og virð-
ingu. Og þetta hefir líka allur þorri
þeira séð.
gjörðum stjórnarinnar, samþykkar
með miklum meirihluta; og líkur til,
að sá meirihluti fari vaxandi, ein-
mitt fyrir það, að stjórnin gjörði
skyldu sína og fylgdi vilja alþýðu og
þá náttúrlcga ávann sér hylli henn-
ar um leið.
Það er eftirtektavert, að málefnið
hverfur eiginlega í Lögbergs grein-
inni, — þetta málefni, sem er svo
mikilsvarðandi, að það yfirgnæfir
flest eða öll önnur málefni. Alt geng-
ur út á það, hverjir hafi gott af því,
hverjir græði við það. Oss hættir
alt of mikið til þess, að hugsa um
þetta gróðabrall; vér erum býsna
mikið farnir að dýrka dollarinn, i
hvaða helzt stöðu sem vér erum, og
virðingu berum vér fyrir honum
meira en öllu öðru. Hann er áreið-
anlega góður og ágætur að brúka
hann, án þess að tigna hann. En það
eru málefnin, umbæturnar, hug-
myndirnar, hugsjónirnar, sem vér
eigum að skipa í öndvegi, og brúka
dollarinn til þess; þar er hann góð-
nr, sé hann til, og í þeim tilgangi
«ttu menn að afla hans. Það er mál-
efnið, sem vér eigum að líta á, en
ekki persónurnar. Persónurnar eru
sem títuprjónar, en málefnin sem
hin víða veröld.
Það er því ekki hið stóra spurs-
mál, hvor flokkurinn er við völdin,
heldur: hvað gjörir hann, hvaða af-
Hið þarfasta verk.
George Bradbury, sambandsþing-
maður fyrir Selkirk kjördæmið, hef-
ir unnið hið þarfasta verk fyrir hið
opinbera og alla alþýðu manna, þar
sein hann hefir fengið hin stóru
fiskifélg, bæði i Winnipeg og Sel-
kirk, til þess að selja fiskinn i smá-
sölu, með lítilli hækkun yfir til
kostnað.
En fyrsta sporið til þess að auka
sölu á fiski og notkun er að gjöra þá
fæðutegund svo ódýra sem hægt er.
Og þegar fiskifélögin eru farin að
selja fiskinn i smásölu og lcggja að
eins eitt cent á pundið fram yfir
verð á honum útfluttum í járn-
brautarvögnum — over the exporl
carload price —, þá ætti fiskurinn
óðara að lækka hjá smásölunum, að
öðrum kosti rennur öll smásalan úr
greipum þeirra.
En hvernig stendur á þvi, að fólk
skuli ekki borða meiri fisk en það
gjörir? Við veiðum fiskinn, en vilj-
um ekki éta hann, og svo verður að
senda hann langar leiðir til manna,
sem eru vitrari en vér, og þeir verða
að borga meira fyrir hann en vér,
og fá hann ekki eins góðan og vér.
En þeir éta hann samt. En því þurf-
um vér að vera að veiða fisk fyrir
aðra, og sitjum svo 'kannske hálf-
svangir heima. Fiskurinn er þó við-
urkendur að vera ágætasta fæða, sé
hann vel matreiddur, bæði næring-
armikill og góður fyrir heilsu
manna; og að mörgu leyti er fiskur-
inn betri og heppilegri en kjötið og
alveg eins uæringarmikill. Það er sá
eini galli á fiskinum, ef galli skal
heita, — að hann er ódýrari en kjöt-
ið. Og það er enginn efi á þvi, að
alþýða manna væri betur af, hvað
heilsuna snertir, og hefði fleiri cent
í vasanum, ef að menn neyttu meira
fisks en þeir gjöra. Það sér ekki á,
að dýrt sé að lifa núnal En þetta
stafar mikið af vanþekkingu. Fjöldi
manna í bæjum og úti um sveitir
þekkir ekki eina fiskitegund frá ann
ari: tekur sucker fyrir hvítfisk, pike
fyrir pick og keilu fyrir kattfisk, eða
hver veit hvað; og svo kann það
ekki að matreiða fiskinn. því reki
maður sig á fisk sumstaðar, þá er
hann nærri óætur, af því, hvað illa
hann er matreiddur. En þetta þarf
að lagast, því að eftir því sem fólki
fjölgar í landinu og timar líða fer
kjötið að hverfa af borðum, en fisk-
urinn fer að sjást þar oftar og oft-
ar.
Og það er þingmaður George
Bradbury, sem þarna hefir verið að
hjálpa og leiðbeina fólkinu, — líta
eftir, að þvð hefði ódýrara en jafn-
gott fæði á hinum þröngu tímum^
líta eftir því, að konurnar og mæð-
urnar fengju ódýrari en þó jafn-
góða máltíð á borðið. Og á bak við
alt standa fiskimennirnir. Ef að fisk-
urinn verður almennur réttur á
borðum manna í borgum og bæjum
og sveitum úti, þá er um leið trygð
og aukin atvinna fiskimannanna.
Notkun fæðutegundar þessarar marg
faldast, og þá náttúrlega um leið eft-
irspurnin.
Allir fiskimenn mega þvi vera Mr.
Bradbury þakklátir; hann talar máli
þeirra nú sem oftar. Og þetta eina,
litla cent, það kann að verka meira
en menn grunar, ef að alþýða manna
í bæjum og sveitum tekur eftir þvi.
Og vér viljum enda þessar línur
með þvi að geta þess, að George
Bradbury er maður, sem kjósend-
urnir geta verið stoltir af, ekki ein-
ungis fyrir það, að hann er manna
færastur, hvar sein á er litið, heldur
lika fyrir hitt, að hann ber fyrir
brjósti hag og velferð kjósenda
sinna.
Góðar fregnir.
Vér höfum fengið frcgnir frá ís-
lendingafljóti/ að í kosningunum
þar hafi 140 atkvæði verið greidd
með vínbanninu, en að eins 9 á móti.
Af þessum 140 með banninu Voru
milli 50 og 60 greidd af Pólverjum
og Austurríkismönnum.
Það er gott að • heyra, ljómandi
gott, — sérstaklega, að þeir fylgjast
að málum landar og hinar útlendu
þjóðir, sem þar búa. •— Við erum að
mynda nýja þjóð af mörgum, og þar
á engin þjóð yfir annari að drotna,
heldur allar að vinna saman í bróð-
urlegum kærleika; hið mótsetta er
að eyðileggja sjálfan sig og koma
engum nýtum eða góðum málum til
leiðar, en spilla sambúð og sam-
vinnu allri. Það má ekki vera, sam-
an verðum vér að vinna og einhuga
að vera einsog vér framast getum.
Eld-dýrkarinn.
0>CD0>
Eg ligg hér í lágnættis armi
Og lj ósvana, fletinu á,
I tóft undir túngrónu þaki,
MeS torfvegg aS hliSum og baki.
Um gólfiS fer blossanna bjarmi
Sem brýzt þangaS hlóðinni frá.
1 arin-súg eldsins eg skynja
Eitt alveru-tungunnar IjóS.
Sem í hennar eilífSar-kvæSi
Um umsköpun, hættinum næSi:
AS veraldir hefjast og hrynja
Og hugsanir, steyptar í glóS.
14.-12.-’l 4.
Stephan G. Stephansson.
Vilhjálmur Stefánsson.
Ottawa, 18. des.—Engar fréttir af
honum aðrar cn þær, sem menn
vissu, að hann lagði af stað frá Her-
scheleyju síðastliðinn vetur með
þeim ásetningi, að ferðast að minsta
kosti hundrað mílur á ísnum og
mæla djúp sjávar hér og hvar og
gjöra rannsóknir aðrar og athugan-
ir. Og nú er það ætlun manna, að
hann hafi farið 200 mílum lengra
norður, í von um að finna þar land
einhverstaðar og halda þar til yfir
sumarið. Ef að hann hefir ekki
fundið land, þá hefir hann orðið að
hafast við á ísnum um sumarið og
rekast til og frá. En engin var hætt-
an, að fæðu myndi skorta, því að
nógur var fiskur í sjónum og selir
og birnir til veiða. En hvort sem
hann findi land eða ekki, þá myndi
hann ekki koma aftur til félaga
sinna fyrri en með næsta vori; þetta
væri löng leið og seinfær og krókótt
mjög á rekísnum, því að oft er farið
meira aftur á bak annan daginn en
áfram hinn, Það væri tvísýni á þvi
um flesta aðra, hvort þeir myndu
koma aftur úr þesari för. En hver,
sem þekkir Vilhjálm, veit það, að
hann ksmst i gegnum það, sem flest-
ir aðrir standa ráðþrota fyrir. Hann
er ákaflega úrræðagóður, hugrakkur
og orðinn þessu lífi svo þaulvanur,
sem hafi hann með ísbjörnum verið
alinn, og lítill efi er á því, að við þá
alinn, og lítill efi er á því, að
á ísunum þarna. En enginn efi er á
því, hver þar hefir borið hærra hlut.
Undrumst þvi eigi, þó að koma hans
dragist. Vilhjálmur kemur, ef að
nokkrum menskum manni er það
mögulegt, og kemur þá með frægð
og fróðleik.
þess, sem áður var, Abbas Hilmi að bréfi, að eg væri kominn í vopna-
nafni, og sein nú um tíma hefir ver-1 smiða deildina (The Armory Corps)
ið að flækjast með Tyrkjum og allurj— Áður en farið var frá Valcartier
á þeirra bandi. Hinn nýkosni jarl er gengu allir vopnasmiðir undir próf,
af ætt Mehemet Ali gamla og frændi og þegar eg kom hingað, var mér
Abbas Hilmi; nafn hans er Hussein
Khemal, og er hann elztur prins-
anna af ætt Mehemet Alis. — Það er
eftirtektavert, að fyrirrennari hans,
Abbas Hilmi, var kallaður khedive
Egyptalands, en þessi fær hjá Eng-
lendingum annan titil, sem ekki er
óverulegri i augum Mahómetsmanna,
sagt, að eftir skipan frá Ottawa yrði
og yfirsmiður við áttundu Batallion.
Við erum 8 smiðir við hverja Batal-
lion, og hefi eg því 7 yfir að ráða.
Það lítur út fyrir, að eg hafi reynst
beztur við prófin af þeim, sem þau
tóku og tilheyrðu áttundu Batallion.
Eg er því það sem þeir kalla Armory
er soldán Egyptalands. — Það er
einsog Tyrkjasoldáni sé ætlað að
velta og hann megi fara, því að Ma-
hómetsmenn hafi samt eftir soldán
á Egyptalandi.
Prinsinn af Wales.
Bretar taka Egyptaland
Bretar hafa nú í seinni tið haldið
Egyptalandi, sem nokkurskonar
jarlsdæmi frá Tyrkasoldáni, og hefir
hann á ári hverju fengið vissa upp-
hæð peninga í skatt af landinu. En
nú er Tyrkjasoldán að senda herlið
þangað, og gátu þá Bretar ekki ver-
ið að lúta flóni því lengur, sögðu
honum upp gjaldi öllu, en tóku
Egyptaland undir vernd og umsjá
sína (Protectorate).
Það eru líka Bretar og engir aðrir,
sem eiga allan þáttinn í vellíðan
Egypta núna. Þeir hafa sannarlega
fylt aska þeirra með stýflunum i Níl-
fljótinu við Assuan, og nú eru þeir
að stýfla báðar kvíslar Nílfljótsins,
Hvítu Níl og Bláu Níl. Millíónir
ekra eru þar nú sem aldingarður,
þar sem áður var sandauðn tóm, og
svo hafa þeir bylt um lögunum, bygt
skólana og háskólana; breitt út
menninguna og mentunina, veitt
fólkinu jafnrétti og í öllu bætt hag
Iandsmanna.
En þetta var seinasti bletturinn
Tyrkja í Afríku, og nú eru þeir ai-
gjörlega reknir þaðan; því að áður
voru ítalir búnir að taka Tripolis,
og ströndina alla frá landamæruin
Egypta vestur að Kartagó borg hinni
fornu. Upp af Persaflóanum eru
Bretar búnir að taka allan syðsta
partinn af Mesópótamíu, bezta land
Tyrkja, og óefað verða þeir úr Ev
rópu reknir áður lýkur. En Rússinn
klappar þeim á báðar kinnar í Arm
eníu. Og hafa þeir þetta maklegy
fyrir hlaupin með gcltinum þýzka.
En svo hafa Englendingar kosið
nýjan jarl fyrir Egyptaland, í stað
Frétta ritari stórblaðsins Times í
Lundúnaborg minnist töluvert á
prinsinn og segir, “að hann hafi
með framkomu sinni náð hylli og
virðingu hermannanna. Hann er
smár vexti, sem þeir frændur aðrir,
og heldur veiklulegur að sjá, og fáir
höfðu þekt hann i fyrstu eða veitt
honum eftirtekt. En nú eru menn að
verða þess vísari, að hann er alt
annar maður, en þeir nokkurn tíma
gjörðu sér í hugarlund.
Hörku og djarfleika hans er við-
brugðið og þoli og úthaldi. Hann
gengur einlægt sex mílur og meira
á undan hverjum morgunverði. Og
hann keyrir autóið sitl sjálfur og ver
öllum stundum til þess, að kynna
sér alt ástand hermarinanna, og öll
þau störf, er í stríðinu þur.fa að
gjörast.
Reyndar hefir hann verið tekinn
í herforingjatölu Sir John Frenchs;
en þó er hann þar engum viðjum
bundinn, og er eins með hinum her-
deildunum, tíma og tíma hjá hverri.
Og fær hann nú mentun þá, sem
hann hefði ekki getað lært af nein-
um bókum.
Það var i vikunni sem leið, að hann
j hafðist við í ruggu þeirri, sem vel
I hæfði hverjum prinsi; en það var
hús eitt, sem skalf og nötraði dag
og nótt af drununum og dynkjunum
j frá fallbyssunuin. Og í skotgrafirn-
ar hefir hann oft komið, jafnvel í
j skotgrafir Indverjanna. Þykir for-
1 ingjunum það vandræði, að geta
haldið honum frá þvi, að sitja að
skotspæni með hermönnunum og
hafa Þjóðverjana að marki.
Þykir hann vera hinn ákafasti
hinna ungu foringja og óþreytandi.
Hann er ofur rólegur og hægur og
laus við flas og gáska, en athugull
og gætinn, og þykir hermönnunum
mjög mikið til hans koma, og má
segja, að þeir sjái ekki sólina fyrir
honum.
Má til sönnunar geta þess, að þeg-
ar hann gekk frá hermönnum nokk-
urum, er hann hafði verið að spjalla
við, þá horfa þeir á eftir honum, og
sagði þá einn þeirra, gamall her-
maður, við sjálfan sig: “Það er
skratti góður strákur þettal”
Það hefði kannske ekki þótt fínt
í höllum höfðingjanna þetta; en
þarna í gröfunum sýndi það hjarta-
lag hermannanna. Þeir stóðu þarna
jöfnum fótum á jörðu berri, og dauð
inn flaug í Iofti yfir höfðum þeirra.
Og þetta var viðurkenning langtum
betri og hreinni og meira virði, en
flest það, sem í höllunum er skrafað.
en það er nafnbótin sultan. Hann JSargeant, og er það mikið betri staða
en vera Pioneer Sargeant, eins og eg
var í Canada. Bæði er vinnan léttari,
skemtilegri og betur borguð. En við
höfum svo sem ekkert að gjöra, þar
sem engin byssan gengur úr lagi;
eins og ekki er von, þar sem ekkert
er stórkostlegra á ferðinni en æf-
ingar.
Við erum því látnir vera á æfing-
um með hinuin drengjunum og ösla
forina. Enn erum við i tjöldum og
alla tíð rignir. Það er regn, regn
regn dag eftir dag og viku eftir viku
og við höfum ekki haft þurran fót
síðan við komum hingað, nema
þessa daga, sem við vorum í burtu
héðan, og tvo fyrstu dagana, sem
við vorum hér. Og í þessu veðri eru
menn Iátnir standa við að grafa
skurði nema á sunnudögum. Þá fá
menn að liðka (1) sig á því, að
ganga hraðan gang frá þvi kl. 8 f.
m. til 5 e. m.
En þó lífið sé ekki skemtilegra en
þetta, heyrist aldrei æðruorð hjá
nokkrum manni. Þeir koma syngj-
andi heim á kveldin, þó vatnið renni
úr fötunum. Reifa sig svo í blaut
teppin og sofa til morguns. Og þeir,
sem hafa þolað þessa eldraun, eru
orðnir svo harðir, að þá drepur ekk-
ert neina kúlur og byssustirigír.
En þó vinnan sé svona hörð, væri
hún að eins leikfang, ef öðruvísi
viðraði. Öilum kemur saman um, oð
þetta sé það versta bölvað rigninga-
bæli í veröldinni, og allir verða þvi
glaðir, að komast burtu úr þessu
kviksyndi. Við erum allir að óska
þess, að við verðum sendir til
Egyptalands, því þar yrði þó munur
á tíðarfarinu.
Eg býst við, að við förum héðan
ipp úr nýárinu og þá náttúrlega
annaðhvort til Frakklands eða þá
Egyptalands.
Berðu systkinum mínum og vinum
mína kæra kveðju og segðu að eg
óski þeiin öllum gleðilegra jóla.--
Það mælir þinn elskandi sonur
J. V. Austmann.
FRA J. V. AUSTMANN.
90th Reg., 8. Batallion Canadian
Exped. Force. Salisbury Plain
West Down South Camp.
2. des. 1914.
Kæri faðir minnl
f gær meðtók eg þitt langa og
;kemti!ega bréf af 7. nóvember.
Ó! hversu það er gleðilegt og á-
nægjulegt að fá bréf að heiman!
Lífið hér í Tjaldbúðunum er ekki
■kemtilegt, og þegar við fáuin bréf
'rá þeim, sem okkur þykir vænt um,
lleður það okkur og hressir. Oss
"inst það eins mikils virði undir
;ringumstæðunum, eins og ef við
'cngjum peningasendingu að heim-
in, ef við værum strandaðir hér og
væmumst ekki lengra.
Eg held að eg hafi sagt þér áður í
JARLINN AF LEVINE OG
MELVILLE.
Hann er nýsloppinn úr höndum
Þjóðverja og kominn til Lundúna.
Hann fór með fyrstu sveitunum, er
sendar voru til Frakklands, og var
liðsforingi i Grámannaflokki Skola.
Þann 22. ágúst var hann særður
og lág eftir á vígvellinum, þegar
sveitungar hans urðu undan að
halda. Þjóðverjar tóku hann til
fanga og færðu á spítala. Hafði kúla
farið í gegnum læri hans. Á sjúkra-
húsinu sat hann þangað til nú fyrir
skömmu; en leiddist vistin og vildi
komast úr höndum þeirra.
Loks gat hann náð sér dularbún-
ingi, sem Belgi og freistaði undan-
komu. Tók hann stefnu norður um
Belgíu og komst í gegnum hergarða
Þjóðverja og inn á Holland, og það-
an til Lundúna. Ilann cr haltur enn
þá, en vill ólmur í stríðið aftur und-
ir eins og hann er albata.
BÓLAN í SELKIRK.
Herra Sigurbjörn Jónsson frá Sel-
kirk kom að sjá okkur. Daufir tímar
í Selkirk og vinnuleysi, sem víðar.
Og svo er bólan komin þar, og var
spítalanuin lokað, en sagt að 24 hafi
verið orðnir sjúkir. Haifbreed einn
hafði fyrst orðið veikur, er hann
fór þar um, og var hann þegar sett-
ur á skólahúsið í St. Peter, neðan við
bæinn og vörður hafður um; en sýk-
in þá farin að breiðast út miklu
meira en menn bjuggust við. Viðbú-
ið, að brátt verði gjörðar frekari
ráðstafanir og sóttverðir auknir.
Islendingur heiðraður.
S. Sumarliðason, Thurston County,
Cal., gjörður að heiðursfélaga
i Luther Burbank Society
fyrir vísindalegar bú-
skapar aðferðir.
Mr. S. Sumarliðason er kunnur
orðinn flestum ibúum í Thurston
County, Cal. Hann er nú 81 árs að
aldri og hefir alla æfi sína fengist
við alt annað en búskaparstörf. En
þessi seinustu árin hefir hann unn-
ið svo vel að 15 ekra bújörð sinni
við South Union brautina, nálægl
Brighton Park skólanum, að hann
hefir verið gjörður að heiðursfélaga
í Luther Burbank félaginu i Cali-
fornia; en í það félag komast ekki
aðrir en úrvalið af garðræktarinönn-
um. Hann hafði ekki við þessu búist
og vissi ekki fyrri en alt var búið
og frétti að honuin hefði verið sýnd-
ur heiður þessi fyrir tilmæli ná-
granna hans og manna þeirra, sem
sendir hafa verið til að lita yfir bú-
skap hans.
Þessi hinn æruverði bóndi hefir
alla sína æfi, að heita má, verið gull-
smiður; en þegar hann seinustu ár-
in fór að búa, þá tók hann að lesa
alt, sem hann gat yfir komist, er
snerti visindalegan búskap, skýrslur
stjórnarinnar og búskaparskýrslur
allar. Sjálfur var hann dverghagur
maður og kunnugur aflfræði og var
eiginlega aflfræðingur að eðlisfari;
hann fann upp og smíðaði hin og
þessi verkfæri við jarðyrkju, og eitl
af þeim er Cullivator til að hreinsa
sráberja beð.
Gömlu aldinatrén í garðinum
hans voru skafin og skorin frá rót-
um og í topp upp, og haldið fyrir-
taks vel við. Áburðinum blandaði
hann á vísindalegan hátt, og sneið
búskap sinn að öllu eftir nýjustu
háttum. Afleiðingin er sú, að hann
er orðinn öllum kunnur þar um
bygðir, og þessi litli búgarður hans,
sem er hans inesta unun og gleði. —
Og nú seinast veittist honum þessi
heiður, að vera gjörður hciðursfé-
lagi í Luther Burbank Society, og
hefir engum íslending fyrri hlotnnst
sá heiður. Þvi að hann er lslend-
ingur og er búinn að vera mörg ár
í landi þessu. Hann hefir stóra fjöl-
skyldu og dóttir hans, Miss Dora
Sumarliðason, er skólakennari í hér-
aði þessu; en sonur hans, Franklin
Sumarliðason, er á háskóla og er
framúrskarandi í Manual Training
Deparlment, og tekur þar hvert heið-
ursmarkið af öðru.
* * *
Þann fyrsta janúar 1915 ganga Í
gildi lög um algjört áfengisbann á
íslandi.
Goodtemplara stúkurnnr Hekla og
Skuld liafa áformað að minnast þess
með samkvæmi á nýárskveld i Good
Templara húsinu. Stúkurnar álíta
þetta svo markverðan atburð i sögu
íslands, að hans vegna ætti enginn
fslendingur hér i Winnipeg, sem
annars mælir islenzkt mál, að vera
fjarri þessu samkvæmi.
Nýársdagurinn er einnig 27 ára
afmælisdagur stúkunnar Heklu hér i
Winnipeg. Þess verður minst i sam-
kvæminu. Stúkan Hekla hefir unnið
mikið og þarft verk meðal íslend-
inga hér, og ætti mörgum að vera
ljúft að heyra hennar minst.
Lesið auglýsingu um samkvæmið i
næsta blaði. Forstöðunefndin.
ÞJÓÐRÆKNISSJÓÐURINN.
Aður auglýst..................$2,087.40
Mrs. G. Skulason, Lakota, N. ...5.00
Herdfs Torfadóttir, Mozart....1.00
Dora Thorleifsson, Mozart.......1.00
Kvenfélag “Tilraun” Framnes. .10.00
Sveinn Sigurðsson, Húsavík..10.00
B. S. Líndal, Markland..........3.00
S. Sigurðsson, Markland.........2.00
Shoal Lake Farmers Institute,
Otto, Man...........1......50.00
S. Friðbjörnsson, Langruth.... 10.00
Jóhann Baldwinson, Langruth 2.00
Ladies Aid, “Augustinusur Con-
gregation, Kandahar........20.00
A. O. Olson, Churchbridge ....5.00
A. J. Skagfeld, Hove P.0.......3.00
Ladies Aid Icelandic River, Riv-
erton.....................25.00
Proceeds of Entertainment, Riv-
erton.....................37,10
Jónas Jónasson, Lonl, Man......5.00
Mrs. Helga Jónasson, Lóni____.5.00
Jónas Magnusson, Riverton....l.00
Thorg. Jónasson, Riverton......1.00
Tryggvi Thorsteinsson, Tantallon
5.00
Nú alls......................$2,298.50
%
Oss kom ekki til hugar að landar
skyldu misskilja þessi fáu orð:
“hleypið ekkl úlfinum Inn” f rifc-
stjórnargrein í Heimskringlu 10. des.
Þau voru fráskilin grein Jóns Sig-
urðssonar og áttu ekkert við kosn-
ingu hans eða nokkurra manna,
heldur áttu þau við brennivínsinál-
in sem kosið var um líka. Þeir hafa
stundum verið fljótari að skilja
landar, hvar fiskur lág undir steini.
Og það var engin ástæða tU að mis-
skilja þau þannig.